Ο Άρης μπαίνει στην τελική ευθεία της Basket League με μοναδικό στόχο να μην περάσει τις περσινές (και όχι μόνο) περιπέτειες. Αυτό είναι στο χέρι του.
Το «Nick Galis Hall» είναι αυτό που θα κρίνει τα πάντα. Η ομάδα του Σάββα Καμπερίδη έχει τέσσερις αγώνες στην έδρα της και σ’ αυτούς θα κριθεί αν θα τελειώσει τη χρονιά χωρίς αγωνίες και κομπιουτεράκια. Ο Άρης αντιμετωπίζει κατά σειρά στην έδρα του τη Λάρισα, τον ΠΑΟΚ, τον Ιωνικό και την ΑΕΚ. Με τρεις νίκες σ’ αυτά τα ματς, θα έχει κάνει μεγάλο βήμα για να μην κινδυνεύσει. Με την προϋπόθεση ότι θα κερδίσει τη Λάρισα, ώστε να έχει 2-0 απέναντί της και σε συνδυασμό με το +29 επί του Μεσολογγίου στο Παλέ, να μην αγχωθεί για τυχόν ισοβαθμίες.
Ο Άρης έχει και εκτός έδρας ματς που μπορεί να χτυπήσει, όπως αυτά με Ηρακλή και Κολοσσό Ρόδου. Όμως παραδοσιακά η έδρα ήταν αυτή που του έδινε αυτό που χρειαζόταν. Το ιδανικό θα είναι να φτάσει τις οκτώ νίκες, ώστε να μην ξανακοιτάξει πίσω του.
Αν οι «κιτρινόμαυροι» είχαν πάρει ακόμα δύο νίκες, σε αγώνες όπως με τον Κολοσσό και το Λαύριο όπου η διαιτησία έπαιξε μεγάλο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα, ή στη Νίκαια επί του Ιωνικού όπου το ροζ φύλλο αγώνα χάθηκε στα σημεία, η κατάσταση θα ήταν τελείως διαφορετική. Όμως με τα «αν» δε γράφτηκε ποτέ Ιστορία. Το θέμα είναι τι γίνεται από δω και πέρα.
Η αποχώρηση Σούλερ και τα νέα δεδομένα
Για να πετύχει το στόχο του, ο Άρης πρέπει να δείξει και το καλό αγωνιστικό πρόσωπό του. Συνήθως όταν αποχωρεί κάποιος παίκτης και δεν αντικαθίσταται, πρόκειται για απώλεια. Στον Άρη, ο αποχωρισμός με τον Τζαμάλ Σούλερ μπορεί να αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα, για δύο λόγους.
Πρώτον, Ο Αμερικανός είχε 22 λεπτά ανά αγώνα, χωρίς την προσφορά που περίμεναν στον Άρη, αλλά προφανώς και ο ίδιος από τον εαυτό του. Ουσιαστικά, από τα 15 επίσημα ματς της ομάδας, έκανε αισθητή την παρουσία του και τη διαφορά σε δύο, στη Λάρισα και τη Νίκαια. Δε φάνηκε να ταιριάζει με τον Μάριο Τσάλμερς στα γκαρντ, απόδειξη το ότι μόνο μία φορά έκαναν αμφότεροι καλή εμφάνιση στο ίδιο ματς, στη Λάρισα, όπου (τυχαίο;) ο Άρης πήρε το μοναδικό φετινό διπλό του.
Ο Σούλερ είναι ξένος, έχει «όνομα» και δεν ήταν δυνατόν να παραγκωνιστεί εντελώς, ώστε να κρατηθούν οι ισορροπίες, αν και ήταν (εύλογη) απορία όλων μήπως ο Άρης πήγαινε καλύτερα αν ο χρόνος του μοιραζόταν σε παίκτες όπως ο Μάριο Λιτλ, ο Γιάννης Σιδηροηλίας και οι υπόλοιποι περιφερειακοί.
Αυτή η απορία, λοιπόν, ήρθε η ώρα να λυθεί. Εδώ ερχόμαστε στο «δεύτερον». Ο Άρης έχει βάθος στην περιφέρεια και κατ’ επέκταση δεν μπορούσαν όλοι οι παίκτες να είναι ικανοποιημένοι. Τώρα που τα 22 λεπτά του Σούλερ «απελευθερώνονται», λογικά ο κόσμος θα δει τον (καλύτερο σουτέρ της ομάδας) Λιτλ να παίζει περισσότερο από τα 20 λεπτά που έχει ως μέσο όρο, τον Σιδηροηλία να παίρνει πιο ενεργό ρόλο στο ροτέισον και σχήματα με τον Τσάλμερς στη «2», δίπλα στους Φλιώνη και Σταμάτη. Ο Αμερικανός δείχνει πιο άνετος όταν δεν έχει το βάρος της οργάνωσης και μένει να φανεί αν αυτή η εξέλιξη θα του επιτρέψει να βγάλει στο παρκέ την ποιότητά του.
Συμπερασματικά: Ο Άρης ορίζει την τύχη του στη συνέχεια του πρωταθλήματος, αφού με τις απαραίτητες νίκες δε θα κινδυνεύσει. Αν είχε τις πρωτοκλασάτες ομάδες στην έδρα του και τις «μεσαίες» εκτός, τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα. Όμως έχει αγώνες στο Παλέ που μπορεί και πρέπει να κερδίσει κι αυτό καλείται να κάνει. Αρκεί να αποκτήσει μεγαλύτερη σταθερότητα και να έχει καλύτερες διαιτησίες απ’ ότι στα ματς με Κολοσσό και Λαύριο.
Ο αγώνας εκτός παρκέ
Την ίδια ώρα, ο Άρης μάχεται και για την εκτός παρκέ επιβίωσή του. Τα πράγματα ήταν δύσκολα εξ αρχής και έγιναν ακόμα δυσκολότερα από τη στιγμή που είναι η μοναδική ΚΑΕ η οποία, λόγω κατασχέσεων από πιστωτές του «αμαρτωλού» παρελθόντος, δεν έχει πάρει ούτε ευρώ από τα φετινά τηλεοπτικά! Χώρια η απώλεια των εισιτηρίων, όπου ο Άρης είναι η ομάδα που πλήττεται περισσότερο από κάθε άλλη στην Basket League, πλην Παναθηναϊκού.
Ο αγώνας που γίνεται για να εξασφαλιστούν τα χρήματα ώστε να βγει η χρονιά είναι συνεχής. Κάποιες χορηγίες και η συνδρομή ανθρώπων που είναι αρωγοί στην προσπάθεια επιβίωσης έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο, όπως φυσικά και η συμβολή του απλού κόσμου. Ο Άρης πηγαίνει ολοταχώς για τρίτο «σολντ άουτ» στα εισιτήρια στήριξης, κάτι φοβερό αν αναλογιστεί κανείς ότι ο κόσμος παίρνει εισιτήρια χωρίς να μπορεί να δει τους αγώνες διά ζώσης. Την ίδια ώρα οι ιστορικές φανέλες της σεζόν 1987-88 «εξαφανίζονται» από τους φίλους της ομάδας.
Όταν μπει «στο παιχνίδι» και η πολυμετοχικότητα, η βοήθεια θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Συν τοις άλλοις, αυτό το εγχείρημα θα αποτελέσει και ένα όπλο στην προσπάθεια που (συνεχίζει να) γίνεται για την εξεύρεση μιας λύσης στο ιδιοκτησιακό – οικονομικό κομμάτι. Σε μία εποχή που δεν ενδείκνυται για εμπλοκή στο χώρο του μπάσκετ (πόσω μάλλον σε μία εταιρία που είναι χρεωμένη «μέχρι το κεφάλι»), είναι πολύ σημαντικό ο υποψήφιος ιδιοκτήτης να ξέρει ότι έχει μαζί του χιλιάδες φιλάθλων ως μετόχους της ΚΑΕ.
Όλα αυτά θα παίξουν το ρόλο τους και στην άρση των ban, η οποία πήγε πίσω χρονικά αφού όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, πρώτος στόχος είναι η συνέπεια προς τη φετινή ομάδα και η αγωνιστική επιβίωση, ώστε να έχουν νόημα όλα τα παραπάνω. Αν ο Άρης δεν ήταν η μοναδική ομάδα που έδωσε 120.000 ευρώ για την εγγυητική επιστολή, ή αν είχε τις 200.000 ευρώ των τηλεοπτικών στο ταμείο του, τα δεδομένα θα ήταν διαφορετικά και για το θέμα των ban. Όμως τα δεδομένα είναι αυτά. Εφόσον όλα κυλήσουν ομαλά φέτος, η άρση των ban είναι μονόδρομος, για να χτιστεί την επόμενη χρονιά ένα ρόστερ από την ευρύτερη αγορά και να μην οδηγείται η ομάδα σε «μονόδρομους», τους οποίους πλήρωσε και πιο ακριβά…
