Λάθος νο1: Χάνεις διαφορά 14 πόντων σε ένα 3λεπτο. Πολύ μικρό το διάστημα, ο αντίπαλος έχει ακόμα ιδρώτα να βγάλει.
Λάθος νο2: Ο Γκρίφιν πετά τη μια επίθεση μετά την άλλη και δεν δοκιμάζεται να επιστρέψει ο-κακός μέχρι τότε είναι αλήθεια-Τολιόπουλος, ή έστω ο Καμπερίδης για να πάει άσος ο Λοβ που υποφέρει στα πλάγια από τον Κατσίβελη.
Λάθος νο3: Ο Γκρίφιν χάνει εύκολα (και τα παρατά…) στα 4΄΄ μετά από σκριν τον Μίλερ που κινείται άνετα προς την ρακέτα του ΠΑΟΚ και έχει πλέον δύο επιλογές, αντί… για καμμιά όπως θα έπρεπε να κάνει κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της.
Λάθος νο4: Ο Ντι Λέο αφήνει τον προσωπικό του αντίπαλο στην γωνία δίνοντας βοήθεια στον Τζόουνς στην διείσδυση του Μίλερ. Διαγράφει την ισοφάριση και ρισκάρει την ήττα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Με τις συνθήκες πάντως που δημιουργήθηκαν στην διάρκεια του ματς, το οτι αυτός ο ΠΑΟΚ έφτασε κόντρα σε αυτό το Περιστέρι στο να διεκδικεί νίκη στο ένα σουτ, είναι κρέντιτ. Ο λόγος; Οι γηπεδούχοι είχαν εκτός κλίματος οκτώ παίκτες. Η ομάδα του Μανωλόπουλου συνολικά είχε… έναν σε αυτό το χαμηλό επίπεδο. Ο ΠΑΟΚ “βοήθησε” τον αντίπαλο του να σκοράρει +13 πόντους από το μέσο όρο του, να εκτελέσει 5 σουτ παραπάνω (από το μ.ο.), να πάρει +3 ριμπάουντ, να δώσει +4 ασίστ και να κάνει -3 λάθη απότι έκανε μέχρι τώρα σε κάθε ματς. Και πάλι θα κέρδιζε. Έστω και αν ο Γκρίφιν με δύο πολύ σοβαρά ζητήματα να του έχουν συμβεί τελευταία έκανε το χειρότερο του παιχνίδι στον ΠΑΟΚ, έστω και αν ο Ντι Λέο σε 24 λεπτά επιχείρησε δύο τρίποντα, έστω και αν ο Κάρτερ έμοιαζε με αθλητή σε απόσυρση, έστω και αν ο Ογκμπέιντε προκαλεί τρέμουλο σε περίπτωση που η τύχη στείλει εκτός μάχης τον Τζόουνς, έστω και αν οι υπόλοιποι Έλληνες παίκτες θύμιζαν φοβισμένα παιδάκια δημοτικού σχολείου.
Ο Μανωλόπουλος αφού σταμάτησε να κτυπά στο ποστ (θα γίνει μόνιμη συνήθεια των αντιπάλων προπονητών φέτος, έτσι όπως δεν υπάρχει κλασσικό 4-5άρι) άνοιξε το παιχνίδι της ομάδας του με Μίλερ και Χάγκινς στον άσο, ο Κατσίβελης έβγαλε το λάδι του Λοβ που δεν γινόταν για 30 λεπτά να σκοράρει ως πυροβόλο και να παίζει άμυνα (στην 4η περίοδο τον περνούσαν σαν αόρατο) και ο κουρασμένος (35΄) Τζόουνς δεν γινόταν να συνεχίσει να κάνει χετζ άουτ έξω από το τρίποντο στον Χάγκινς. Τελικά το Περιστέρι, που λειτούργησε με άγχος και αφέλεια στην κακή λειτουργία του ΠΑΟΚ με τον Γκρίφιν να εκνευρίζει την ομάδα του, βρήκε το μεγάλο σουτ από τον εκτελεστή του Ιβανωφείου πριν λίγες μέρες (άρα γνωστός στο σκάουτινγκ).
Ο ΠΑΟΚ για να ευχαριστηθεί ο ίδιος πρώτα τη σεζόν και το μπάσκετ και με βάση πάντα την εξυγίανση που έχει αναλάβει ο Θανάσης Χατζόπουλος (ε κι αυτός δικαιούται με τόσα που κάνει να χαρεί και δύο νίκες παραπάνω), φαίνεται πλέον οτι είναι απαραίτητο να κάνει δύο κινήσεις, όσο το δυνατόν πιο οικονομικές, δύο κινήσεις βελτίωσης στα δομικά… δοκάρια του καλοκαιριού. Γκαρντ, χειριστής αντί του Κάρτερ (να επανεμφανιστεί έτσι και ο χαμένος Καμπερίδης) και ένας παίκτης στο “4-5” που να μπορεί να παίζει και μόνος στο “5” και δίπλα στον Τζόουνς ως 4άρι. Εκεί το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο γιατί και πάλι ποσοτικά η κατάσταση θα παραμείνει η ίδια, με το καρδιοκτύπι για τον Τζόουνς μόνιμο. Απλά η 2η λύση στην ρακέτα θα είναι πλέον πιο ουσιαστική σε σχέση με ότι έχει δείξει μέχρι τώρα ο Ογκμπέιντε. Όπως βγήκε η γλώσσα του Γκρίφιν με την απουσία του Λοβ, έτσι κινδυνεύει να πάθει ο ΠΑΟΚ και με τον Τζόουνς. Ψηλός να παίζει πάνω από 30 λεπτά; Ούτε την δεκαετία του ΄80…
Θα μπορούσε να πει κάποιος περισσότερα για τις ευθύνες του Λυκογιάννη στο χαμένο +14 (σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα), στο καλάθι που δέχθηκε ο ΠΑΟΚ σε 4΄΄ και στις κακές άμυνες της ομάδας του που οδήγησαν στο παθητικό των 87 πόντων. Η ετοιμότητα όλων των παικτών να πεθάνουν στην άμυνα είναι δικό του θέμα. Άλλωστε και ο ίδιος ανέλαβε αυτή την ευθύνη, το είπε στην συν. Τύπου, τα επιπλέον είναι μαρουλόφυλλα σε αποσύνθεση. Επιθετικά οι 86 πόντοι είναι ΟΚ έστω και αν ο φυσικός σου ηγέτης έχει 1/10 σουτ. Εν μέρει όμως καλύφθηκε από τον έτερο “Καππαδόκη” των 27 πόντων…
Αλλά είπαμε. Μέσα το τρίποντο, βρίσκεις 10 κακά της μοίρας του, έξω το τρίποντο, η αποθέωση δεν έχει τέλος. Και κόντρα σε μια ομάδα με διπλάσιο μπάτζετ, από την οποία οι 7-8 παίκτες θα ήταν βασικοί (ο καθένας μόνος του) στο “Παλατάκι”. Σαν να πέρασε ένας μήνας από τη νίκη επί της Γαλατά…
