Είναι μάλλον το καλύτερο φίνις για μια πολύ οδυνηρή χρονιά απόλες τις απόψεις. Για πολύ κόσμο… Αποδεικνύεται οτι υπάρχει ανθρωπιά και οτι μπορεί αυτή να κερδίσει το ματς. Ο Νίκος Κωνσταντινίδης, ιδιοκτήτης της “ΑΝΑΔΟΜΩ” και χρόνια τώρα χορηγός της ΚΑΕ ΠΑΟΚ αποτύπωσε τις σκέψεις του, συμμετέχοντας χορηγικά (και όχι μόνο) στο φιλμικό πρότζεκτ 4 επεισοδίων του Γιώργου Μαυρίδη με την ονομασία “Into your heart”. Ο ίδιος με κατάθεση της δικής του καρδιάς εξηγεί κάνοντας λόγο για προσωπική ενδοσκόπηση.
Λέει για την αρχική ιδέα… “Στην πρώτη μας συνάντηση με τον Γιώργο μου ανέλυσε το project που ετοιμάζει, «θα πηγαίνουμε σε χώρους και δομές που έχουν ανάγκη, θα τους τα φτιάχνουμε και θα διηγούμαστε τις προσωπικές ιστορίες τους» και ανέφερε ότι ψάχνει χορηγούς. Κατασκευή, ανακαίνιση και Εταιρική κοινωνική ευθύνη, «εδώ ήμαστε σκέφτηκα», του είπα να υπολογίζει την κατασκευαστική μας. Ήξερα ότι πρέπει να τον εμπιστευτώ από ένστικτο”.
Για τα τέσσερα επεισόδια… “Πρώτο επεισόδιο στις Γούβες, Βόρεια Εύβοια, ένα μικρό χωριό που επιβίωσε περικυκλωμένο από τις φλόγες για περισσότερο από τρεις ημέρες, μετά στο σπίτι του Χαμόγελου του Παιδιού στον Φοίνικα Θεσσαλονίκης. Τρίτο επεισόδιο κάπου στην Ελλάδα σε ένα καταφύγιο για κακοποιημένες γυναίκες και τέλος στο υπνωτήριο αστέγων του Δ. Θεσσαλονίκης”.
Για την εμπειρία στην Εύβοια… ” Έγιναν όλα τόσο αυθόρμητα και απλά που μέχρι και το τελευταίο βράδυ έλεγα «αποκλείεται ρε, πότε θα ετοιμάσει την ομάδα του». Ξεκινάμε λοιπόν από Θεσσαλονίκη με το κομβόι, γνωριζόμαστε όλοι καλύτερα στην διαδρομή, συζητήσεις, λεπτομέρειες για τις εργασίες, ελέγχους αν έχουμε υλικά και εργαλεία, το χρονοδιάγραμμα. Δημιουργικό άγχος, το αγαπημένο μου. Πρώτες εικόνες σκληρές, καμένο τοπίο, κάτοικοι σε σοκ, δεν υπάρχει καμία άλλη άποψη παρά μόνο το «μας κάψανε». Ιστορίες από ανθρώπους που ζουν ακόμα σε κατάσταση σοκ και δέους από την καταστροφική εμπειρία του καλοκαιριού, όταν ξεκινάν να διηγούνται χάνονται στην αφήγηση τους, το ζουν ξανά. Μου έμεινε μια ατάκα, «ρωτούσαμε τι ώρα είναι ο ένας τον άλλον, μου έλεγε δέκα, και τον ρωτούσα ξανά, το πρωί ή το βράδυ», τέτοιο ήταν το σκηνικό στο χωρίο, φλόγες τριάντα μέτρα ύψος, μαύρος καπνός και το πορτοκαλί χρώμα της φλόγας για ημέρες. Φεύγοντας από εκεί κατάλαβα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Άλλαξε η οπτική μου γενικά”.
Για το 2ο project… “Με μια βδομάδα ανάσας να συνέλθουμε συναισθηματικά κυρίως, αρχίζουμε το δεύτερο έργο με παράλληλα γυρίσματα στο σπίτι του Χαμόγελου, δίπλα μας. Πρώτη επαφή τυπική με τους ανθρώπους του σπιτιού, συνειδητοποιώ πως δεν είναι ένα απλό έργο. Ως νέος πατέρας, ούτε ενός μήνα, το μυαλό μου έφυγε από το κομμάτι της κατασκευής και πήγε αυτομάτως στα παιδιά. Από που έρχονται, τι ηλικίας είναι, έχουν κακοποιηθεί, όλες οι απαντήσεις ξεκινούσαν με ένα χαμόγελο, όχι ευγένειας, αλλά συμπάθειας, συμπάθεια προς τον ακροατή γιατί ξέρουν οι άνθρωποι του Χαμόγελου ότι αυτά που θα ακούσεις θα σε συγκλονίσουν. Μια βδομάδα κράτησε το έργο, επί δέκα ημέρες δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από το Σπίτι, αφήνοντας την ρουτίνα μου πίσω, με χαζές αφορμές πήγαινα δυο και τρεις φορές την ημέρα, εθισμένος στην ενέργεια αυτού του Σπιτιού. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις σκέφτομαι την επόμενη δικαιολογία για να το επισκεφθώ ξανά, άλλη μια δυνατή εμπειρία, τα επόμενα δύο θα είναι πιο απλά. Δεν ήταν ακριβώς έτσι”.
Για τα… πιο δύσκολα: “Επισκεφτήκαμε το καταφύγιο κακοποιημένων γυναικών. Υπογράψαμε σύμβαση εμπιστευτικότητας όλη η ομάδα για το μυστικό της τοποθεσίας και ως κατασκευή – έργο, ήταν πολύ πιο εύκολο από τα άλλα δύο. Επίσης, δεν θα ερχόμασταν σε επαφή με τις γυναίκες που φιλοξενούνταν σε αυτό και υπολογίζαμε πως θα γυρίσουμε ήρεμοι στο σπίτι μας για μια φορά. Ο Γιώργος έκανε μόνος τις συνεντεύξεις πάντα με παρουσία ψυχολόγου, για να μην υπάρχουν πολλοί άντρες στον ίδιο χώρο. Αυτή ήταν η κατάσταση, ένα ανθρώπινο πλάσμα, έτρεμε όταν αντίκριζε ένα άλλο, άγνωστο, με καλές προθέσεις και συμπάθεια, απλά έτρεμε. Από περιγραφές, μια γυναίκα με σπασμένο χέρι από πρόσφατό περιστατικό, δεύτερη φορά που γύρισε στο καταφύγιο. Άλλη τελικά δεν κατάφερε να μιλήσει παρόλο που ήθελε να ακουστεί γιατί το τρέμουλο και ο πανικός δεν την άφησαν καθ’ όλη την διάρκεια της απόπειρας συνέντευξης. Γυρνώντας σπίτι κοιτούσα την γυναίκα μου και προσπαθούσα να της πω συγνώμη για όλες τις φορές που ύψωσα την φωνή μου, για όλες τις φορές που θα επιχειρήσω να γίνω χειριστικός. Νομίζω πως η δουλειά του Γιώργου θα δώσει σε πολλούς να καταλάβουν πως αυτά τα μοτίβα ανήκουν στον Μεσαίωνα”.
Για το φινάλε… “Οι άστεγοι της δομής άφαντοι, αφού είναι υπνωτήριο, έρχονται όταν εμείς κλίνουμε το εργοτάξιο, το πρωί ίσα ίσα βλέπουμε κάποιους κατά την έξοδο. Το πρώτο χτύπημα γροθιά στο στομάχι είναι όταν σε ψιλή κουβέντα με τον κοινωνικό λειτουργό της δομής μου αναφέρει ότι η πιθανότητα επανένταξης είναι σχεδόν απίθανη, παρόλη την προσπάθεια της δομής. Πιάνω τον εαυτό ένα μεσημέρι να έχω κολλήσει μπροστά σε έναν πίνακα ανακοινώσεων, με βάρδιες των αστέγων, άλλη μια προσπάθεια των ειδικών για κοινωνικοποίηση και επανένταξη, να διαβάζω ξανά και ξανά τα ονόματα στο ημερολόγιο. Χωρίς κανένα νόημα συνέχιζα, ξαφνικά όλες αυτές οι εκατοντάδες φιγούρες στην άκρη του δρόμου που έχουμε όλοι προσπεράσει κατά καιρούς, που ίσα ίσα αντιλαμβανόταν η περιφερειακή όραση μας, όλες αυτές οι σκιές πήραν μορφή, απέκτησαν ονόματα, έγιναν γιοι και κόρες, πατεράδες θείοι και θείες, γιαγιάδες και παππούδες, σέρνοντας μια ιστορία ο καθένας και η καθεμία, μια ιστορία που δεν ξεκινούσε στον δρόμο. Κανένας από όλους αυτούς δεν γεννήθηκε στον δρόμο. Γεννήθηκαν σε ένα σπιτικό, σε μια οικογένεια όπως η δική μας, με όνομα και επίθετο, όλοι τους έτσι ξεκίνησαν. Η γεύση της ματαιότητας με κατέλαβε ξανά, όπως εκείνη στις Γούβες”.
Για τα εσωτερικά κέρδη… “Ωραία εμπειρία η συμμέτοχή σε μια τηλεοπτική παραγωγή τόσο υψηλών προδιαγραφών, έκανα νέους καλούς φίλους όπως Νίκος ο ιδιοκτήτης της BUILD, ο Θωμάς και ο Μάνος από την HOMEMARKT, φυσικά ο Γιώργος και η Τσίχλα. Αυστηρά χρονοδιαγράμματα, ατέλειωτη δουλειά, άπειρες τεχνικές δυσκολίες σφυρηλάτησαν αυτές τις σχέσεις. Η συνάντηση μου όμως με τις ιστορίες των ανθρώπων αυτών, των τεσσάρων ταινιών, με άλλαξε, με έκανε να σκέφτομαι διαφορετικά. Αν καταφέρει το into your heart έστω να προβληματίσει κάποιους από εσάς, να σας κάνει να σκεφτείτε μερικά δευτερόλεπτα τον τρόπο που προσπερνάτε τον διπλανό σας, τότε θα είναι ένας πολύ καλός λόγος να συνεχίσουμε”!
Πηγή: Theopinion.gr
