Ζήτημα πρώτο. Όσοι αποφάσισαν να παρακολουθήσουν το χθεσινό κλασσικό στο Παλέ, αποκλείεται κάποια στιγμή να σκέφτηκαν οτι καλό θα ήταν να κάνουν κάτι άλλο. Ήταν ένα ματς που κράτησε το ενδιαφέρον σε πολύ υψηλά επίπεδα, είχε συγκλονιστική εξέλιξη και πολύ λογικά κρίθηκε σε απόσταση… μιας βολής.
Ζήτημα δεύτερο. Κέρδισε ο καλύτερος; Αδιάφορο… Το σπορ είναι έτσι δομημένο που όταν τελειώνει ένα παιχνίδι με την μικρότερη δυνατή διαφορά, άπαντες μπορούν να μιλούν ώρες για το ποιός είναι καλύτερος και ποιός χειρότερος, για το τι έπρεπε να γίνει στο 15΄, στο 25΄, στο 35΄, στο 37΄και στα 25΄΄. Άλλωστε οι απόψεις του Βλάντο Γιάνκοβιτς μετά το τέλος του αγώνα είναι ενδεικτικές. Έχουν ενδιαφέρον για όποιον θέλει να ανακαλύψει φιλοσοφίες και νοήματα ενός έμπειρου επαγγελματία.
Ζήτημα τρίτο. Ο ΠΑΟΚ… Το λέμε για πολλοστή φορά. Είναι λιγότερο αγκρέσιβ από τον Άρη, δεν διαθέτει-μετά την αποχώρηση Τζόουνς-ισορροπία, με την αναιμική φροντ λάιν να κάνει μπαμ, είναι πραγματικά εντυπωσιακό να έχεις δύο Αμερικανούς σέντερ στο ρόστερ και σε ένα τέτοιο ματς να αρχίζει 5άδα ο Καμαριανός. Δήλωση αποτυχίας επιλογών και ρικρούιτινγκ-έστω με τις τόσες ατυχίες-φαίνεται ότι ήταν περισσότερο.
Ο Άρης ακούμπησε και χαμηλά την μπάλα, πήρε επιθέσεις και από τα γκαρντ-ποιός επίβλεπε μέχρι το 25΄ τον 19χρονο Νετζήπογλου; -σε αντίθεση με τον ΠΑΟΚ που έπρεπε να βρει μεγάλα τρίποντα για να είναι κοντά ή μπροστά στο σκορ. Ήταν όμως. Πήγε στο +11 στο 31΄, σκοράροντας 66 πόντους, επίδοση σε εκείνο το σημείο πολύ μεγάλη για αυτό το γήπεδο και απέναντι σε μια τόσο πιεστική ομάδα.
Και μετά…; Να το πρώτο κρίσιμο περιεχόμενο του ντέρμπι. Η ομάδα που πέτυχε 66 πόντους σε 31 λεπτά ξαφνικά μένει στους 4 για τα υπόλοιπα έξι. Τι συμβαίνει άραγε; Ο Άρης μπροστά στο κίνδυνο να χάσει και μάλιστα εύκολα το παιχνίδι αρχίζει πλέον να παίζει άμυνα πολύ πάνω από τα όρια των φάουλ. Πολύ καλά έκανε.
Στήθηκε ένας αγώνας κατς εκεί στο κέντρο του γηπέδου και οι γκαρντ του ΠΑΟΚ βίωσαν ένα Βατερλό για ένα 6λεπτο. Ο Άρης καλά έκανε. Οι διαιτητές; Αν το σπορ διέπεται από κανόνες (που διέπεται βεβαίως) θα έπρεπε να τιμωρήσουν την παρεκτροπή. Δεν το έκαναν. Άφησαν την Ελληνορωμαϊκή, οι γηπεδούχοι πήραν ψυχολογία, βρήκαν μεγάλα τρίποντα, ο ΠΑΟΚ λειτούργησε ερασιτεχνικά σε ορισμένες φάσεις ακόμα και στο +5 στο 38΄ και στο τέλος ήταν και άτυχος με ένα ελεύθερο άστοχο σουτ του κακού Γκριν.
Ερώτημα κρίσης… Μα οι “γκρι” ήθελαν να χάσει το ματς ο ΠΑΟΚ; Όχι… Το έδειξαν όταν στην φάση με τον Κάουαν και το γκολ φάουλ του Κέλι, προτίμησαν με καθυστέρηση να δώσουν την πρώτη παράβαση. Δεν το έδειξαν βέβαια στο φάουλ πάνω στον Καμαριανό, σε ένα καλάθι που έπρεπε να μετρήσει-δεν πήγαν καν να το δουν στο ριπλέι-και αν μετρούσε, ο ΠΑΟΚ “μαθηματικά”, θα κέρδιζε, αν και διαφωνούμε με την αριθμοποιητική απλοποίηση του σπορ, δεν το έδειξαν και σε ένα κάρφωμα…. 4-5 βημάτων. Και πάλι όμως, όχι, δεν ήθελαν απροκάλυπτα να δώσουν δίποντο σε μια ομάδα.
Τι διάολο ήθελαν; Βλέποντας το ματς ντέρμπι, φαίνεται (εκτίμηση είναι…) οτι αποφάσισαν να πάει έτσι μέχρι το τέλος. Και στο +11 του ΠΑΟΚ δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Ήθελαν να κριθεί σε ένα σουτ, σε ένα ριμπάουντ και στην 4η περίοδο η ανοχή στο κατς των γηπεδούχων μακριά από τα δύο καλάθια ήταν η μόνη λύση. Όπερ και εγένετο…
Συμπέρασμα; Ο ΠΑΟΚ έχασε ακόμα ένα ματς φέτος στις λεπτομέρειες (οκ ξεπεράστηκε το αφήγημα με την περσινή του τύχη) και αλλοίμονο αν όσα έκανε η ομάδα αυτή την χρονιά στα παρκέ δεν αποτελέσουν μπούσουλα για του χρόνου. Είναι δεδομένο οτι θα αλλάξουν πολλά (όχι προπονητής). Το ζήτημα είναι παράλληλα ο κόουτς να γίνει πιο ευέλικτος και να διαφοροποιήσει κλασσικές του εμμονές, όπως και ο Χατζόπουλος να αποφασίσει να προσθέσει έναν μπασκετικό (υπάρχει μέσα στα ΠΑΟΚτσήδικα πόδια) για να στηρίζει τον προπονητή και να τον βοηθά να αποφεύγει τα λάθη.
Λάθη…; Περί διαχείρισης; Το να αποσύρεται στο πιτς φυτίλι ο Ντι Λέο με τους 11 αρχικούς πόντους, να πηγαίνει στο πάγκο ο Γκριν μετά από τρεις καλές προσπάθειες (ότι καλό έκανε στο ματς αυτό ήταν), να μένει για ώρα έξω ο Ρίβερς και να παρακαλά να μπει (αργοπορημένα) στην μάχη ο Τολιόπουλος στο 6λεπτο της καταστροφής για να στηρίξει το χειρισμό, στο διάστημα που ο Γκριν έμοιαζε καρυδότσουφλο σε μανιασμένο ωκεανό. Ίσως και η απόφαση να μην ξαναπαίξει μετά το 4ο φάουλ ο Ρένφρο, όταν μέχρι τότε ήταν αποτελεσματικός στον αμυντικό αέρα της ομάδας του. Η ακόμα το να μην μπορέσει-και ελέω διαιτητών-να πάρει βολές στο +5 και με τον Άρη στα 4 φάουλ.
Σόρι αλλά και ο τρόπος εξέλιξης αυτού του παιχνιδιού προσθετικά στα τόσα που προηγήθηκαν, δεν είναι κολακευτικός και δεν αποτελεί κρέντιντ. Και οι επαναλήψεις στο τρόπο που χάνει η ομάδα δεν είναι σύμπτωση. Ο νοών νοείτο…
Αυτός λοιπόν ο ΠΑΟΚ των ανισορροπιών, της έλλειψης σκληράδας και έντασης, της κακής παρουσίας Λοβ, Γκριν, Λι (ποιός;), Μάντζαρη, της αστάθειας Τολιόπουλου (βαρύνεται με εκείνο το αψυχολόγητο τρίποντο στο +2, αλλά αυτό δεν ακυρώνει τις καλές του προσπάθειες νωρίτερα) και της αναγκαστικής προσήλωσης Γιάνκοβιτς στην άμυνα, ο ΠΑΟΚ του βασικού Καμαριανού, του Χριστοδούλου που αναδείχθηκε σε κορυφαίο έστω και αν κατά διαστήματα έχασε τον Κάουαν και του Ντι Λέο να βρίσκει χέρι μετά από δύο μήνες, κατάφερε να διεκδικήσει στα ίσα το παιχνίδι και στο τέλος να νοιώθει και αδικημένος (για εκείνο το 6λεπτο επιμένουμε) και άτυχος. Eίναι το μόνο που θα μπορούσε να κρατήσει από το ντέρμπι.
Αντίθετα ο Γιάνκοβιτς… “Τι να κρατήσουμε; Την ήττα κρατάμε. Χάσαμε. Οι επαγγελματίες τα κερδίζουν αυτά τα ματς και για αυτό είμαστε τόσο απογοητευμένοι. Δεν υπάρχουν… αν και όταν, θέλαμε να δώσουμε χαρά στο κόσμο μας” έλεγε ο 32χρονος φόργουορντ, την ώρα που η φυσούνα άδειαζε από σκυθρωπά και αμήχανα πρόσωπα. “Σε ματς στο Παλατάκι οι διαιτητές μας απειλούν, μας κουνούν δάκτυλα όταν ακούσουν το παραμικρό και απαιτούν απομάκρυνση φιλάθλων από τα μπουθ. Στο Παλέ είναι διαφορετικά προφανώς” έλεγε στέλεχος του ΠΑΟΚ που έψαχνε-είναι η αλήθεια-από κάπου να πιαστεί για να ακουμπήσει την απογοήτευση για την ήττα.
Περιμένοντας πλέον την αγωνιστική ανά(σ)ταση και με το χθεσινό ματς να αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό όλη την φετινή χρονιά από το ξεκίνημα της, ίσως ο Χατζόπουλος να αρχίσει από τώρα να σκέφτεται το καλοκαίρι. Με ανοικτά τα μάτια και το μυαλό σε ιδέες για την πρόοδο του κλαμπ…
