Τι δουλειά έχει ένας Ιταλός στην Αθήνα; Κανονικά, όχι να βρεθεί στην Ακρόπολη το βράδυ που αποτελεί ένα από τα όνειρά του, ούτε να πετύχει επιτέλους μια από τις πιο δύσκολες συνταγές της ζωής του, φτιάχνοντας μουσακά.
Βρίσκεται εδώ για να κάνει μια «Italian Job» και να οδηγήσει την εθνική μας ομάδα μπάσκετ στο περιβόλι του ουρανού, στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας που αρχίζει την Τετάρτη.
Ο ίδιος ο Αντρέα Τρινκέρι άλλωστε είναι από μόνος του… περιβόλι και αποκαλύπτεται στη συνάντησή του με tanea.gr λίγα μόλις 24ωρα πριν από το τζάμπολ κόντρα στη Σουηδία
«Τον περασμένο Ιανουάριο δεν είχα συνειδητοποιήσει ίσως 100% το πόσο τυχερός ήμουν με αυτή την πρόταση που μου έγινε από την ελληνική ομοσπονδία μπάσκετ.Τώρα όμως βλέποντας από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου την πανέμορφη θέα της Ακρόπολης, νοιώθω τη γεύση της χαράς. Πάντως πάνω από όλα πιο έντονο είναι το αίσθημα της ευθύνης του να έχω αναλάβει μια τόσο μεγάλη ομάδα με διαχρονικές επιτυχίες» είναι τα πρώτα λόγια του Ιταλού όταν του ζητάμε να μας θυμίσει τα πρώτα συναισθήματα που ένοιωσε όταν δέχτηκε την πρόταση από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο.
Από τότε πέρασαν αρκετοί μήνες, ο Ιταλός μπήκε ήδη στα άδυτα της ελληνικής πραγματικότητας και νοοτροπίας και ως λάτρης τα ιστορίας και κυρίως της μυθολογίας μας, έχει βρει το «κοκτέιλ» όπως το ονομάζει που θέλει να δει να έχουν οι παίκτες του στο επίπονο τουρνουά της Σλοβενίας.
Λεωνίδας, Ηρακλής και Οδυσσέας!
«Για μένα ο Λεωνίδας είναι σημείο αναφοράς και τον θεωρώ ανάμεσα στους 2-3 κορυφαίους ήρωες της ιστορίας σας. Μπορεί να έχασε τελικά, αλλά δικαίως έγινε θρύλος, αφού σκεφτείτε με πόσους χιλιάδες Πέρσες τα έβαλε και πόσο διάσημος ανά τον κόσμο είναι. Θυμάμαι ότι όταν βγήκε η ταινία “300” είχε πολύ κόσμο και στην Ιταλία ενώ είχα ακούσει ότι στην Ελλάδα είχε ουρές έξω από τις αίθουσες. Είναι λογικό. Ξέρω ότι οι παίκτες μου είναι πολύ δυνατοί και ίσως έχουν τη δύναμη του Ηρακλή, αλλά θα ήμουν ευτυχισμένος αν την χρησιμοποιούσαν σε συνδυασμό με το πάθος του Λεωνίδα και την εξυπνάδα του Οδυσσέα. Αυτό είναι το ιδανικό κοκτέιλ για να σε οδηγήσει ψηλά. Η αυτοσυγκέντρωση και η καρδιά είναι τα πιο σημαντικά» μας λέει ο Αντρέα Τρινκιέρι που ο ίδιος δεν νοιώθει ακόμα κομμάτι της ιστορίας της εθνικής αλλά θέλει να γίνει.
« Ναι είναι αλήθεια ότι δεν νοιώθω ακόμα μέρος της ιστορίας αυτής της ομάδας, αφού δεν έχω κάνει τίποτε. Θέλω να βάλω και εγώ το δικό μου λιθαράκι σε αυτή τη μεγάλη, που είναι αλήθεια ότι είναι από τις καλύτερες στην Ευρώπη διαχρονικά.
Το θετικό είναι πως η δουλειά μου είναι εύκολη στο κομμάτι του ότι δεν χρειάζεται να διδάξω τους παίκτες μου το τι σημαίνει να είσαι μέλος αυτής της κορυφαίας ομάδας. Άρα με ενδιαφέρει σε πρώτη φάση να μην παίξουν λιγότερο από την αξία τους.
Δεν παύω όμως να τους θυμίζω ότι το σημαντικότερο στοιχείο είναι πως παίζουν για την εθνική υπερηφάνεια του να είσαι μέλος της εθνικής ομάδας της χώρας σου, πόσο μάλλον της Ελλάδας, επισημαίνει ο Τρινκιέρι που προσπαθεί να μάθει τους παίκτες του και εκτός γηπέδου:
«Θέλω να γνωρίζω καλά τους παίκτες μου»
«Είναι αλήθεια ότι οι παίκτες συνήθως προσπαθούν πιο εύκολα να εντυπωσιάσουν έναν ξένο τεχνικό σε σχέση με έναν Έλληνα που τους γνωρίζει καλά για πολλά χρόνια. Όπως ο Παναγιώτης Γιαννάκης για παράδειγμα για τον οποίο τρέφω απεριόριστη εκτίμηση τόσο για την προπονητική του αξία όσο και για τη μπασκετική του φιλοσοφία. Είναι λογικό να ξέρουν τους παίκτες για αυτό και στην ατζέντα με τις προτεραιότητές μου βάζω ψηλά το να γνωριστώ καλά μαζί τους και να μάθω τα πάντα γι’ αυτούς. Να τους γνωρίσω και σαν ανθρώπους, να μοιραστούμε προβληματισμούς και σκέψεις, ώστε να έχουμε την καλύτερη δυνατή επικοινωνία.
Χτίζουμε τη σχέση μας και είναι μεγάλη υπόθεση ότι σε αυτή την ομάδα δεν παίζουν για λεφτά. Παίζουν επειδή το απολαμβάνουν, ελπίζω πως παίζουν και για τον κόουτς (γέλια) και φυσικά για την ίδια την Ελλάδα»
Το… «κωλομπαριλίκι» και τα σπαστά ελληνικά:
Από μικρή ηλικία ο Αντρέα Τρινκιέρι μάθαινε ξένες γλώσσες και ήδη στο λίγο καιρό που βρίσκεται στην πατρίδα μας έχει εμπλουτίσει το λεξιλόγιό του με αρκετές λέξεις, ξεχωρίζοντας μία: «Το “κωλομπαριλίκι”. Την ακούω συχνά και μου φάνηκε αστεία, ιδιαίτερα όταν έμαθα τι σημαίνει. Δεν μαθαίνω ελληνικά για να εντυπωσιάσω τους παίκτες μου ή να συνεννοούμαι καλύτερα μαζί τους. Είναι μέρος της φιλοσοφίας και της μόρφωσής μου. Όταν ήμουν δύο ετών μιλούσα ήδη τρεις γλώσσες. Το να μάθω βασικά ελληνικά, αποτελεί εξάλλου και το σεβασμό μου για την τιμή που μου έκανε η χώρα σας να με επιλέξει ως ομοσπονδιακό τεχνικό. Επίσης με κάθε νέα γλώσσα που μαθαίνεις γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος ενώ θα με βοηθήσει να μπω όσο το δυνατόν καλύτερα στο πνεύμα της ομάδας που προπονώ. Θέλω να αφοσιωθώ 100% σε αυτό που κάνω και τα ελληνικά θα με βοηθήσουν» προσθέτει ο Ιταλός που θαυμάζει τον Οτο Ρεχάγκελ για ό,τι πέτυχε, αλλά ξεχωρίζει τη θέση του:
Το θαύμα του Οτο και η δική μας…υποχρέωση
«Τον Ρεχάγκελ τον θυμάμαι με σεβασμό. Αυτό που πέτυχε ήταν ένα θαύμα, αλλά δεν ξέχασα να σημειώσω στο ημερολόγιό μου την ατάκα που είπε όταν τον ρώτησαν μετά τον θρίαμβο του 2004, το πώς πέτυχε αυτό τον ιστορικό άθλο: «Πριν έρθω οι παίκτες στην εθνική ομάδα έκαναν ό,τι ήθελαν. Τώρα κάνουν ό,τι μπορώ εγώ». Δεν είναι τυχαίο πως τον Ρεχάγκελ τον λατρεύουν στην Ελλάδα, με αυτά που πέτυχε αλλά για σκεφτείτε κάτι: Στο ποδόσφαιρο αυτό που πέτυχε με τους παίκτες του το χαρακτηρίσατε όχι μόνο εσείς αλλά σε όλη την Ευρώπη θαύμα και έτσι είναι.
Στο μπάσκετ όλοι οι Έλληνες θεωρούν αυτονόητο σχεδόν ότι σε κάθε διοργάνωση η εθνική θα πάρει μετάλλιο αν όχι το τρόπαιο. Είναι υποχρέωσή της και ας είμαστε ρεαλιστές, η ίδια η εθνική ομάδα μπάσκετ έχει βάλει τον πήχη τόσο ψηλά με την πορεία της όλα αυτά τα χρόνια. Όμως στην χώρα σας, συνηθίζετε να καίτε το κερί και από τις δύο πλευρές. Έτσι δημιουργείται μεν μεγάλη θερμότητα, αλλά το κερί τελειώνει πάρα πολύ γρήγορα. Το μόνο που δεν χρειάζεται λοιπόν στην παρούσα φάση είναι έξτρα πίεση. Το ζητάω σαν χάρη να μην μας την προσθέσετε τώρα γιατί είναι δύσκολο να την διαχειριστείς».
Η…σύνταξη στην Κρήτη και η απουσία του Κολοκυθά
Μετά από δέκα χρόνια (από το 2003 με τα προκριματικά εκτός Αθήνας) η εθνική ομάδα βγήκε για παιχνίδια εκτός της πρωτεύουσας και η εμπειρία της Κρήτης «μάγεψε» τον Ιταλό τεχνικό που άνετα θα ήθελε να περάσει ως συνταξιούχος κάποια χρόνια στο πανέμορφο νησί μας.
«Πράγματι τη λάτρεψα την Κρήτη, μου άρεσε πάρα πολύ και θα μπορούσα άνετα να αποσυρθώ εκεί όταν με το καλό πάρω τη σύνταξη μου. Μάλιστα όχι σε ένα μέρος, αλλά σε αρκετά. Τρομεροί άνθρωποι, φοβερά τοπία, καταπληκτικό φαγητό» ήταν το τρίπτυχο του Ιταλού που ως χαρούμενος και ευχάριστος άνθρωπος που είναι έχει ήδη καταλάβει πόσο έχασε και αυτός που δεν θα έχει δίπλα του, την ψυχή κάθε αποστολής της εθνικής, τον αείμνηστο Γιώργο Κολοκυθά στη μνήμη του οποίου ήταν αφιερωμένο το τουρνουά του Ηρακλείου.
«Είχα ακούσει πράγματι για τον Γιώργο Κολοκυθά. Είναι μεγάλη ατυχία που έφυγε από τη ζωή και δεν θα είναι μαζί μας. Ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε τη ζωή του και έκανε αισθητή την παρουσία του, όντας ιδιαίτερα αγαπητός από όλους. Είναι πολύ λυπηρό αυτό που συνέβη. Πρόσφατα γνώρισα τη γυναίκα του και τον γιο του».
«Η κρίση δημιουργεί αδικίες και με εξοργίζει»
Η ευρωπαϊκή κρίση που «χτύπησε» πρώτα την Ελλάδα, αλλά συνεχίζει και στις άλλες χώρες δεν αφήνει αδιάφορο τον Αντρέα Τρινκιέρι, το αντίθετο: «Με εκνευρίζει πάρα πολύ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, που την πληρώνει ο απλός λαός και άνθρωποι που δεν έχουν κλέψει ή καταχραστεί χρήματα μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με όλους και αυτό είναι εξοργιστικό. Εδώ στην Ελλάδα ίσως είναι πιο κουραστικό για τον κόσμο γιατί η κρίση έχει ξεκινήσει πέντε χρόνια. Το πιο άσχημο κομμάτι αυτής της μακροχρόνιας κρίσης θεωρώ πως είναι το γεγονός ότι η ελπίδα πολλών ανθρώπων έχει εξανεμιστεί. Στην Ιταλία είμαστε μόλις δύο χρόνια μέσα σε αυτή την κατάσταση και ήδη είναι δύσκολα.Ο αθλητισμός προσφέρει χαρά και συναισθήματα, συνεπώς η δική μας δουλειά είναι να βοηθήσουμε όσο μπορούμε για να δώσουμε λίγο χαρά στους Έλληνες. Θυμάμαι το 2006 πως η εθνική Ιταλίας στο ποδόσφαιρο ένωσε ένα ολόκληρο έθνος. Αν και είχε περάσει μια τραγική ποδοσφαιρική χρονιά με στημένους αγώνες, αμφισβήτηση πολλά προβλήματα, τιμωρίες, απίστευτη κατάσταση όταν ήρθε η ώρα του μουντιάλ της Γερμανίας όλα άλλαξαν. Όλα αυτά τα αρνητικά ένωσαν την ομάδα που έμεινε αήττητη και έφτασε μέχρι την κορυφή του κόσμου σκορπώντας ενθουσιασμό σε όλη την Ιταλία.
Η μαύρη Παρασκευή και το γλυκό στο τραπέζι…
Οι εύκολες νίκες και στο «Ακρόπολις» δεν παραμυθιάζουν τον κόουτς, που ξέρει ότι όλα θα παιχτούν στον (μακρινό για την ώρα είναι αλήθεια) προημιτελικό:
«Όλα τα λεφτά, το “κλειδί” είναι η μαύρη Παρασκευή δηλαδή ο νοκ άουτ προημιτελικός. Αν περάσεις από εκεί όλα και πας στο δρόμο των μεταλλίων όλα είναι καλύτερα.
Όμως προσπαθώ να πω στους παίκτες μου ότι θέλει βήμα βήμα να πας ως εκεί. Δεν μπορείς σε ένα πολύ ωραίο τραπέζι, με τα ορεκτικά, το κυρίως γεύμα και το γλυκό εσύ να ξεκινάς με το γλυκό. Ακόμα και να είσαι γλυκατζής δεν είναι φυσιολογικό να ξεκινάς με το γλυκό. Άρα το βασικό είναι πως πρώτα πρέπει να επιβιώσουμε. Δεν σας κρύβω ότι στην αρχή της προετοιμασίας, ανησύχησα αρκετά ακούγοντας στις πρώτες κουβέντες των παικτών να μιλούν όλοι για μετάλλιο. Μετά σκέφτηκα ότι είναι λογικό, καθώς όταν μιλάμε για εθνική Ελλάδος το μυαλό σου πάει αυτόματα στο μετάλλιο. Όμως το θέμα είναι να μπεις με την υπευθυνότητα που πρέπει στο γήπεδο, να το διασκεδάσεις και αν είναι το μετάλλιο θα έρθει. Να μην είναι όμως ο αυτοσκοπός.
Αν κοιτάς συνέχεια ψηλά, κινδυνεύεις να σκοντάψεις και να πέσεις. Πρέπει να είσαι λοιπόν προσγειωμένος. Πώς να μιλήσεις για μετάλλιο όταν έχεις αντιπάλους όπως η Ισπανία, η Γαλλία, η Σερβία, το Μαυροβούνιο, τα Σκόπια και η Σλοβενία. Εμείς πρέπει να βλέπουμε τη Σουηδία αυτή τη στιγμή μπροστά μας και τίποτε άλλο. Αν νικήσεις αυτό το ματς, απλά έχεις κάνει τη δουλειά σου και δεν θα σου πει κανείς μπράβο. Αν χάσεις όμως θα έχεις υποστεί εθνική καταστροφή. Για να ακριβολογούμε είναι ένα παιχνίδι στο οποίο δεν έχεις να κερδίσεις τίποτε αλλά μπορεί να χάσεις πολλά σε αντίθεση με τους Σουηδούς».
Η υπόσχεση που (δεν) δίνει και τι ζητά από τους παίκτες του:
«Μπορεί τη μία μέρα να είσαι στην Ακρόπολη και να σου σφίγγουν όλοι το χέρι και την επομένη να μην σου επιτρέπουν καν την είσοδο σε αυτήν γιατί θα σε θεωρούν ηλίθιο. Έτσι είναι η μεσογειακή ιδιοσυγκρασία. Όμως η ισορροπία είναι το παν και το βασικό είναι να μην πηγαίνουμε τόσο γρήγορα από το ένα άκρο στο άλλο, αυτό που λέγαμε για το κερί…
«Συνεπώς δεν θέλω να υποσχεθώ κάτι που δεν θα μπορέσω να το εκπληρώσω. Αυτό θα ήταν μαλακία !
Δεν μου αρέσει να το κάνω καθώς δεν είμαι…ποδοσφαιριστής για να το κάνω.
Απλά να είστε σίγουροι ότι κάθε δευτερόλεπτο αυτού του ταξιδιού θα είμαι εδώ και θα δίνω τον καλύτερό μου εαυτό για να πετύχουμε. Και όμως λένε στο Μαυροβούνιο: «Θα προσπαθήσουμε να τα καταφέρουμε ως το τέλος. Αν δεν το πετύχουμε, τότε θα το επιχειρήσουμε με τίμιο τρόπο…Προσωπικά θέλω από τους παίκτες μου και αυτό τους έχω ζητήσει, βγαίνοντας από το γήπεδο να τα έχουν δώσει όλα. Αν το έχουν κάνει και έχουμε χάσει θα είμαι τσαντισμένος από το αποτέλεσμα αλλά ικανοποιημένος από τα παιδιά. Να ξέρετε πάντως ότι αν αυτή η ομάδα καταφέρει να παίξει καλή άμυνα (είπε στα ελληνικά τη λέξη άμυνα) είναι ικανή για πολύ μεγάλα πράγματα. Θα είμαι ικανοποιημένος αν δεν υποτιμήσουν τον αντίπαλο, αν σεβαστούν κάθε αντίπαλο και ξαναλέω αν παίξουν άμυνα.
Το μεγάλο στοίχημα του μουσακά και η Ακρόπολη το βράδυ
Είναι γνωστό πως ο Ιταλός τεχνικός εκτός από το καλό φαγητό λατρεύει και τη δημιουργία αυτού. Άλλωστε κάθε προπονητής είναι και μάγειρας (με την καλή έννοια) αφού πρέπει να συνδυάζει με τον καλύτερο τρόπο τα υλικά
(παίκτες) που έχει στα χέρια του για να βγάλει το κορυφαίο γευστικό αποτέλεσμα, που εδώ θα είναι ενδεχομένως ένα μετάλλιο.Πάντως ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα που έχει βάλει ερχόμενος στη χώρα μας είναι το να φτιάξει καλό μουσακά!
«Το μαγείρεμα το λατρεύω και είναι το καλύτερο ηρεμιστικό μετά από δύσκολες καταστάσεις ακόμα και μετά από ντέρμπι. Μου αρέσει να μαγειρεύω για την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Είναι μεγάλη η πρόκληση να φτιάξω ένα μουσακά. Θα δοκιμάσω σίγουρα αν και δεν το έχω κάνει ακόμα. Έχω ήδη όμως πάρει αρκετές συνταγές και να είστε σίγουροι πως θα το πετύχω. Είμαι καλός στις ιταλικές συνταγές, αλλά πρέπει να…νικήσω το μουσακά» λέει ο Ιταλός που έχει τρελαθεί εδώ στη χώρα μας με τα λαχανικά: «Είναι απίστευτη η γεύση των λαχανικών εδώ, ίσως έχει να κάνει με την ηλιοφάνεια. Φίλε, 330 μέρες με ήλιο το χρόνο δεν υπάρχει πουθενά. Ειλικρινά δεν έχω δοκιμάσει πουθενά πιο νόστιμα».
Όνειρο του παραμένει να δει την Ακρόπολη (την οποία φυσικά και έχει επισκεφτεί) από κοντά το βράδυ, αλλά ξέρει ότι είναι δύσκολο. Του θυμίζουμε όμως το κατόρθωμα του Ρεχάγκελ και του λέμε ότι αν πετύχει κάτι ανάλογο θα ανοίξουν σίγουρα για χάρη του το βράδυ την Ακρόπολη.
«Ναι είναι όνειρο μου να ανέβω στην Ακρόπολη βράδυ. Θα πρέπει να είναι μαγευτικά αλλά δυστυχώς την κλείνουν το βράδυ. Θα είναι απίστευτο και μόνο που το σκέφτομαι ανατριχιάζω. Θυμάμαι βέβαια ότι ο Ρεχάγκελ μετά το 2004 δεν πλήρωνε για παράδειγμα στα ταξί, οπότε αν φέρουμε ένα καλό αποτέλεσμα ίσως να την ανοίξετε βράδυ για μένα. Πάντως ο Ρεχάγκελ τώρα που το συζητάμε πρέπει να είναι ίσως ο μόνος Γερμανός που λάτρεψαν οι Έλληνες» καταλήγει ο Αντρέα Τρινκιέρι λίγο πριν του ευχηθούμε καλή επιτυχία στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας.
@taneagr
