Συνήθως σε μια ομάδα μπάσκετ το πρόβλημα είναι η επαρκής κάλυψη της γραμμής των ψηλών. Για αρκετά χρόνια η Εθνική Ανδρών είχε αυτό το πρόβλημα. Όμως τα τελευταία εμφανίζει κάτι που δεν είναι σύνηθες: Πρόβλημα στους γκαρντ. Αποκορύφωμα, το Ευρωμπάσκετ του 2009, όταν πήγε στην Πολωνία με τέσσερις παίκτες στις θέσεις «1-2»: τους Σπανούλη, Καλάθη, Ζήση και Καλαμπόκη!
Αντίστοιχο πρόβλημα υπάρχει και φέτος. Η ανακοίνωση των ονομάτων των 16 παικτών που θα πάρουν μέρος στην προετοιμασία για το Μουντομπάσκετ της Ισπανίας δείχνει πληθώρα γκαρντ, όμως υπάρχουν δύο μεγάλοι γρίφοι, από τους οποίους θα εξαρτηθεί σε ένα (μεγάλο) βαθμό η πορεία της ομάδας μας.
Ο πρώτος ακούει στο όνομα Νικ Καλάθης. Το μπάσκετ ξεκινά από τους πόιντ γκαρντ και η παρουσία του ομογενούς άσου είναι «πρέπει». Ο Καλάθης είναι ο ορισμός του πλέι μέικερ, ο μοναδικός καθαρόαιμος της 16άδας. Με τον ντόρο που ξέσπασε πέρυσι έγινε προσπάθεια να υποβαθμιστεί η απουσία του, η οποία όμως έκανε… κρότο, όπως φάνηκε στο παρκέ του Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας. Από τις οργανωτικές ικανότητές του πρέπει να ξεκινάει το παιχνίδι της Εθνικής και είναι λογικό ο Φώτης Κατσικάρης να… τρώει τα νύχια του από την αγωνία μέχρι να αποφανθεί η FIBA.
Ο δεύτερος γρίφος έχει να κάνει με τη θέση «2». Στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν υπάρχει ξεκάθαρη «διανομή» των θέσεων (όπως συνέβαινε παλιότερα, ή όπως ισχύει σε μεγάλο βαθμό ακόμα στο ΝΒΑ), αφού πλέον πολλοί προπονητές αρέσκονται να παίζουν και με τρία γκαρντ, πολλάκις και τρεις οργανωτές. Όταν, λοιπόν, λέμε «δυάρι» εννοούμε περισσότερο έναν γκαρντ που να έχει ευχέρεια στο σκοράριασμα. Αν ο Βασίλης Σπανούλης ήταν στην ομάδα αυτήν την παράγραφο πιθανότατα δε θα τη διαβάζατε καν. Όμως σκόρερ γκαρντ δεν υπάρχει (αφού δεν επιλέχθηκε και ο Νίκος Παππάς) και ενώ φαίνεται ότι τη θέση «2» θα καλύψει σε μεγάλο βαθμό ο Νίκος Ζήσης, ο Κατσικάρης θα χρειαστεί να κάνει αλχημείες για να καλύψει το σκοράρισμα από το «1-2».
Μία τρίτη παράμετρος είναι αυτή του μακρινού σουτ, στοιχείο λίαν απαραίτητο στο σύγχρονο μπάσκετ. Με την απουσία του Μάικ Μπράμου, θα θεωρήσουμε μεγάλη έκπληξη ενδεχόμενο «κόψιμο» του Κώστα Βασιλειάδη, ο οποίος είναι ο μοναδικός καθαρόαιμος σουτέρ του υπάρχοντος ρόστερ. Πρέπει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει ούτε το εγγυημένο σουτ από το «4», με την απουσία του Αντώνη Φώτση.
Με μία πρώτη ματιά, παρατηρείται ένας συνωστισμός στη θέση «3», από παίκτες που δύσκολα μπορούν να παίξουν ως δεύτεροι γκαρντ (αυτό το πλεονέκτημα έχει ο Βασιλειάδης, έστω και κατά συνθήκη). Κι αναφερόμαστε στους Παπανικολάου, Αντετοκούνμπο (το σχετικό πείραμα του Λάρι Ντριου στο Μιλγουόκι απέτυχε πέρυσι), Γιάνκοβιτς, κάτι που σημαίνει ότι μόνο με θαύμα θα είναι και οι τρεις τους στη δωδεκάδα.
Όσο για τα… ψηλά; Λείπει ο όγκος του Σχορτσανίτη στη ρακέτα, όμως στο «4-5» ο Κατσικάρης έχει να επιλέξει από τους Πρίντεζη, Καϊμακόγλου, Μπουρούση, Κουφού, Βουγιούκα, Μπόγρη, Τσαϊρέλη. Αν δεν υπάρξει πρόβλημα με την πλήρη κάλυψη του νέου, τριετούς συμβολαίου του Πρίντεζη, η φροντ λάιν θα είναι το ατού της Εθνικής μας.
Συμπερασματικά: Αμιγώς μπασκετικά υπάρχουν ερωτηματικά, ειδικά στους γκαρντ, όμως η ομάδα είναι καλή, έχει πάρα πολύ ταλέντο και αν υπάρξει η κατάλληλη «χημεία» μπορεί να διακριθεί στα γήπεδα της Ισπανίας. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι υπάρχει νέος προπονητής και πως η μισή ομάδα (πέντε παίκτες για την ακρίβεια) του περσινού Ευρωμπάσκετ είναι εκτός. Η λέξη υπομονή είναι δύο φορές απαραίτητη όταν μιλάμε για Εθνικές, οι οποίες μέσα σε μόλις 1 – 1.5 μήνα καλούνται να γίνουν «ομάδες». Στην Ελλάδα η λέξη υπομονή είναι άγνωστη. Η επιλογή του προπονητή ήταν μετά από χρόνια, κατά την ταπεινή μας γνώμη η ενδεδειγμένη, αρκεί αφενός ο Κατσικάρης να αντέξει στη δεδομένη πίεση, αφετέρου η ΕΟΚ να δείξει περισσότερη υπομονή σε σχέση με τους προκατόχους του.
Ο νέος ομοσπονδιακός κόουτς πήρε γενναίες αποφάσεις, αφήνοντας έξω παίκτες σαν τον Φώτση, τον τον Μπράμο, τον Παππά. Λόγω του… προχωρημένου του χρόνου (μέσα Ιουλίου φτάσαμε, η αντίστοιχη περσινή προεπιλογή έγινε στις 21 Ιουνίου…) επέλεξε 16 κι όχι 18 παίκτες. Κι ο ίδιος «εξαρτάται» από παραμέτρους όπως αυτές των Καλάθη, Πρίντεζη.
Υ.Γ.: Την Ιστορία τη γράφουν οι παρόντες. Αυτοί που δε δηλώνουν «παρών» στο κάλεσμα της Εθνικής, κρίνονται, αναλόγως και με τις συνθήκες που γίνεται αυτό (βλέπε και παράγοντας – τραυματισμοί). Υπάρχει μία σημαντική παράμετρος: Ότι στο μπάσκετ κάθε χρόνο οι Εθνικές Ομάδες παίζουν σε μεγάλη διοργάνωση: Ευρωμπάσκετ, Παγκόσμιο, Ευρωμπάσκετ, Ολυμπιακοί και ξανά απ’ την αρχή. Οι… κανονικές ομάδες, όχι οι «κάτω των 23», όπως στο ποδόσφαιρο των Ολυμπιακών Αγώνων. Πλέον, η FIBAάλλαξε το καλεντάρι. Με τη διεξαγωγή του Ευρωμπάσκετ κάθε τέσσερα χρόνια, οι δικαιολογίες στερεύουν…