Μήνας: Απρίλιος 2015

Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ευκαρπία βρίσκεται να τερματίζει στις θέσεις που οδηγούν στην Β’ Εθνική. Τι κι αν στόχος ήταν η παραμονή; Τα πλάνα αναθεωρήθηκαν γρήγορα και πλέον ο σύλλογος της Θεσσαλονίκης καλείται να ετοιμαστεί για την παρθενική του εμπειρία στο τρίτο τη τάξει πρωτάθλημα της χώρας.

Ο τεχνικός της Ευκαρπίας, Παναγιώτης Αμοιρίδης μίλησε στην ιστοσελίδα του ΣΕΠΚ (sepk.gr). Αναλυτικά όσα δήλωσε:   Για τα συναισθήματα μετά την επίτευξη της ανόδου   «Η αλήθεια είναι ότι μετά από τέτοιες επιτυχίες υπάρχει χαρά. Αυτή η χαρά δεν οφείλεται μόνο στα όσα επιτεύχθηκαν, καθώς εκτός αυτού είναι μία επιβράβευση όλης της προσπάθειας που γινόταν καθημερινά στο γήπεδο. Αυτό το συναίσθημα, όπως είναι φυσικό υπάρχει σε όλη την ομάδα. Σε προσωπικό επίπεδο η κατάληξη που είχε η φετινή χρονιά είναι μία μικρή προσωπική δικαίωση».   Για την πορεία της ομάδας μέσα στο πρωτάθλημα   «Πήρα την ομάδα μετά την 3η αγωνιστική, διαδεχόμενος τον καλό μου φίλο Ρούλη Καραγιαννίδη, ο οποίος είχε αποχωρήσει από το σύλλογο. Αφού έλαβε όλο το ποσό που δικαιούταν ανέλαβα την Ευκαρπία που μετρούσε μέχρι τότε 1 νίκη και 2 ήττες. Ο στόχος την ομάδας ήταν η παραμονή στη κατηγορία και είπαμε ότι όσο πιο γρήγορα έρθει, τόσο καλύτερα θα είμαστε με τους εαυτούς μας, ενώ θα μπορούσαμε να παίξουμε πιο απελευθερωμένα για να χαρούμε το παιχνίδι.   Ο στόχος της παραμονής επιτεύχθηκε νωρίς κι έτσι βρεθήκαμε στις πρώτες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα. Στην πορεία του πρωταθλήματος αναθεωρήσαμε το πλάνο στοχεύοντας να τερματίσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Τελικά καταφέραμε να φτάσουμε στις θέσεις που οδηγούν στην άνοδο».

O Γιωργής Μπουσβάρος, από τους ανθρώπους του μπάσκετ που ξεχωρίζουν στη Θεσσαλονίκη και υπεύθυνος σήμερα του μπασκετικού μουσείου της ΧΑΝΘ μίλησε για πολλά και διάφορα.

Αναλυτικά όσα είπε στο Yellow Radio: Για το μουσείο της ΧΑΝΘ:

«Ήταν μια πάρα πολύ ωραία ιδέα και κατά λάθος χώθηκα σε αυτό. Το μπάσκετ είναι η ζωή μας και θέλουμε να πάει ψηλά αν και είναι ήδη ψηλά. Συγκεκριμένα, το μουσείο μπάσκετ της ΧΑΝΘ είναι το 4ο μουσείο στον κόσμο. Κάθε μέρα ξεναγούμε μαθητές, χωρίζουμε τους μαθητές σε ομάδες και παίζουνε. Στο μουσείο της ΧΑΝΘ υπάρχουν φανέλες από όλους τους διεθνείς και τις ομάδες, όχι μόνο από συγκεκριμένες ομάδες. Ο κόσμος μπορεί να δει πάρα πολλά πράγματα, συνεχώς διευρύνεται».

Για τη δημιουργία του μουσείου:

«Το ΥΠΟΝ είναι ο διεθνής συνεταιρισμός μουσείων και είναι δύσκολο το να καταφέρεις να αναγνωριστείς. Εμείς κάναμε τα χαρτιά μας και σε 1,5 χρόνο αναγνωριστήκαμε. Έχω άψογη συνεργασία με την οικογένεια Ματθαίου που είναι στο μουσείο Μπενάκη. Με τη βοήθεια τους τα καταφέραμε».

Για τον Άρη:

«Αγωνιστικά φέτος, με τους παίκτες που έχει δεν μπορεί να κάνει και πάρα πολλά. Είναι σε πολύ δύσκολη θέση. Δεν μπορεί δυστυχώς να τα βάλει με τους δύο μεγάλους. Όμως έγιναν πολλά λάθη πέρυσι από τον Άρη. Πήραν νέα παιδιά όπως ο Γκίκας, τα οποία στο τέλος δεν παίξανε».

Για τον Βεζένκοφ:

«Η Θεσσαλονίκη έχει δύο πράγματα. Τον Βεζένκοφ και το μουσείο της ΧΑΝΘ. Μόνος του κρατάει τον Άρη 4ο – 5ο, έκανε πράγματα φοβερά. Πάντως χρειάζεται άλλο πλάνο, άλλη προπόνηση. Έχει δυνατότητες για να φτάσει ψηλά αλλά πρέπει να αλλάξει τρόπο εκγύμνασης και να μπει σε φιλοσοφία μεγάλης ομάδας».

Για τους ανθρώπους που χρειάζεται η ομάδα:

«Ο Άρης έχει μπασκετικό κοινό αλλά ελάχιστοι ξέρουν από μπάσκετ. Ζήτημα εάν είναι 50 άτομα το γνωρίζουν. Μη νομίζεις ότι όλοι όσοι ασχολούνται είναι γνώστες».

Για τους αθλητές και τους προπονητές:

«Οι ομάδες πρέπει να έχουν 12 παίκτες και να υπάρχουν συμβόλαια σε νέους παίκτες. Χρειάζονται οι Έλληνες παίκτες, χρειάζονται τα νέα παιδιά. Όσο για τους προπονητές, προσλαμβάνονται για να πωληθούν σε άλλη ομάδα. Πρέπει να έχουν ένα πλάνο και να το στηρίζουν».

Για τους επενδυτές:

«Άκουσα για την περίπτωση τους προ ημερών. Μακάρι να έρθουν αυτοί οι επενδυτές».

Για τους παίκτες που ξεχωρίσε στον Άρη:

«Ο Τάρπλεϊ και ο Γκάλης. Ο Νίκος κάθε μέρα στην προπόνηση έκανε και κάτι άλλο. Ήταν αθλητάρα, γυμνασμένος, θηρίο… Το κάτι άλλο!»

Για την τότε αποχώρηση του Γκάλη:

«Γνώμη μου, πως ο Μητρούδης δεν είχε χρήματα ώστε να κρατήσει και τον Γκάλη και τον Γιαννάκη και κράτησε έναν από τους δύο».

Για τους φιλάθλους προ δεκαετιών αλλά και του παρόντος:

«Εκείνα τα χρόνια ο κόσμος πήγαινε στο γήπεδο με τα καλά του και καθόταν στα τσιμέντα. Σε μία φωτογραφία που έχω στο μουσείο ήταν 3.000 φίλαθλοι και μόνο τρεις αστυνομικοί. Είναι κρίμα που πλέον γίνονται αυτά τα πράγματα. Με στενοχωρεί πολύ που ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να απολαύσει το μπάσκετ”.