Ημέρα: 8 Ιουλίου 2016

Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα, το οποίο βεβαίως και δεν είναι ούτε έκπληξη, ούτε σοκ. Ίσως το λέγαμε πιο πολύ για να πείσουμε τον εαυτο μας για έναν πολύ δύσκολο στόχο, για ένα – τη δεδομένη χρονική στιγμή – ένα θαύμα που μπορούσε να γίνει. Δεν μπορούσε, τη δεδομένη χρονική στιγμή, αυτή η ομάδα, με αυτές τις απουσίες, με αυτήν την λίγη προετοιμασία, με αυτό το νεανικό ρόστερ, με αυτόν τον αντίπαλο, να κερδίσει. 

Ίσως μας πείραξε πιο πολύ που χάσαμε πριν την ώρα μας, όπως νομίζαμε ότι “ώρα μας” θα ήταν με την Ιταλία. Ούτε με την Ιταλία θα είχαμε τύχη, φυσικά. Όλοι το καταλαβαίνουν αυτό, έστω και τώρα μετά την ήττα από μια ομάδα πιο “δεμένη” από εμάς, αλλά και πιο διαβασμένη και πιο παθιασμένη, αν θέλετε. Δεν είναι ούτε η καταστροφή, όπως θέλουν να το περάσουν αυτό οι νοσταλγοί της ρεμούλας ή οι άσχετοι απλά, ούτε η πανάκεια ότι έχουμε μια ομάδα γεμάτη νέους παίκτες με ταλέντο. 

Μέσα σε μια εξαετία χάσαμε τα καλύτερα γκαρντ της Ευρώπης (Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης), φέτος δεν έπαιζε το καλύτερο “ασόδυο”, ο Σλούκας, ο Πρίντεζης που έκανε εκπληκτική σεζόν, ο Παπανικολάου, ο Γιάνκοβιτς. Αυτά ίσως τα ξεχνάμε για ένα τουρνουά δύο αγώνων. Εκεί όπου μας περίμενε η ώριμη Κροατία, απαλλαγμένη από τον “λάιτ” Τόμιτς και τις μουρμούρες, χάρη στην παρουσία του Βράνκοβιτς και του Ράτζα. Αλήθεια, εμείς στον πάγκο όταν γυρνούσαν οι διαιτητές να κοιτάξουν ποιον είχαμε; Μόνο ο Πρίφτης διαμαρτύρονταν… 

Πάμε στο προκείμενο, στην επόμενη μέρα. Διαπιστώσεις τεχνικές και ευθύνες – που έχει πολλές και γι’ αυτό έκλεισε και ο δικός του κύκλος – για τον Φώτη Κατσικάρη και την ομάδα ας κάνουν οι 4.5 εκ. προπονητές αυτής της χώρας. Χωρίς να παραγνωρίζουμε ή να μη σεβόμαστε την άποψη όλων και το δικαίωμα του φιλάθλου στην κριτική. 

Οπότε πάμε στην “ταμπακέρα”: όλα είναι στα χέρια “αυτού που πάντα φταίει για όλα”. Του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Δεν είναι τώρα η ώρα των αποφάσεων εν θερμώ, αλλά το Ευρωμπάσκετ του 2017 δεν μπορεί να πάει έτσι, με πάρτ τάιμ καταστάσεις. Η Εθνική θέλει κανονικού ωραρίου και υποχρεώσεων προπονητή, με επίσης ομοίων όρων επιτελείο, με έναν βετεράνο του μπάσκετ τεχνικό διευθυντή, ή με ένα “διευθυντήριο” μεγάλων μορφών της μπασκετικής Ελλάδας για τις μεγάλες αποφάσεις, που θα ασχολείται συνεχώς ΚΑΙ ΜΟΝΟ με την Εθνική. Θα κάνει ένα – δύο training camps μέσα στη σεζόν, θα κάνει κανά φιλικό, θα πηγαίνει να βλέπει τους παίκτες, στο ΝΒΑ, στην Ισπανία, στη Ρωσία, θα μιλάει μαζί τους, θα μιλάνε μαζί του. 

Ο Βασιλακόπουλος, ναι αυτός που φταίει για όλα, θα πρέπει, επίσης, να στελεχώσει τον περίγυρο της Εθνικής ομάδας με έμπειρους και διαρκώς απασχολούμενους παράγοντες, που θα προέρχονται από το ελληνικό μπάσκετ και θα έχουν και τη σχετική γνώση. Γιατί μπορεί να παίζεις καλό μπάσκετ όταν είσαι 30, αλλά όταν είσαι 55 θα πρέπει να ξέρεις να κάνεις κι άλλα πράγματα. Να μιλάς, να διαπραγματεύεσαι, να γράφεις στο κομπιούτερ μια επιστολή, να ξέρεις καμιά γλώσσα, να ξέρεις κανά δυο παράγοντες του ευρωπαικού μπάσκετ. Και αν μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά, βεβαίως και να πληρώνεσα, κανονικά και με συμβόλαιο. Για να μπορεί να σου ζητά και ευθύνες ο εργοδότης σου, και να σε απολύει όταν δεν μπορείς να φεύγεις μόνος σου, αποποιούμενος των ευθυνών σου πίσω από ένα συμβόλαιο λόγου. 

Αυτοί που ενοχλούνται από την παρουσία του Βασιλακόπουλου στην ηγεσία της ΕΟΚ, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι όταν φύγει, η φιλοσοφία θα παραμείνει η ίδια. Κι αυτή θα είναι “οι Εθνικές ομάδες πάνω απ’ όλα, το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να έχει συνέχεια, παραγωγική διαδικασία και επιτυχίες όταν μπορεί”. Από εκεί και πέρα δεν μπορεί να ζητήσει κανείς ευθύνη από τον Βασιλακόπουλο επειδή πχ. η ομάδα βγαίνει μετά από τάιμ άουτ στα 15” με σκορ 61-65 και να μην ξέρει τι να κάνει και να μένει η μπάλα στα χέρια του Μάντζαρη!

Και θυμίζουμε: τον Οκτώβριο υπάρχουν εκλογές. Μπορούν να ετοιμάσουν το έδαφος – και το κάνουν ήδη με κομματική “εξάρτηση” – από τώρα αυτοί που χάρηκαν με τη σημερινή ήττα. Κι ας φάνε τα μούτρα τους όπως μεγαλοπρεπώς έγινε σχεδόν σε όλες τις Ενώσεις της χώρας πρόσφατα. Γιατί καλό να λες ότι θέλεις την αλλαγή, αλλά πρέπει να έχεις να δείξεις και κάτι στον παραγοντικό χώρο. Αν δε σε ξέρουν οι ομάδες, πώς να σε ψηφίσουν; Επειδή οι κρατούντες – όχι για πολύ ακόμη – θέλουν να “αλώσουν” και τις ομοσπονδίες; Δώστε τις επιχορηγήσεις στο μπάσκετ, να έχει να πληρώνει και να παράγει παίκτες και προπονητές που μας κάνουν περήφανους παγκοσμίως, και μετά τα λέμε ξανά… 

Ο Φώτης Κατσικάρης, μοιραία, τελειώνει από την Εθνική ομάδα. Είχε την ευκαιρία, με λίγες πιθανότητες, και δεν τα κατάφερε. Είχε ελάχιστο χρόνο να προετοιμάσει την ομάδα, και σημαντικές απουσίες. Είχε και έχει την ευθύνη για την κακή παρουσία όμως της ομάδας στο δύσκολο ματς, για το κάκιστο ξεκίνημα μας, για την απουσία εναλλακτικής στο αναμενόμενο – όπως είπε κι ο ίδιος – σετ παιχνίδι των Κροατών, για τις κακές αλλαγές σε κρίσιμα σημεία (π.χ. όταν περάσαμε μπροστά κανείς δεν κατάλαβε γιατί άλλαξε εκείνη η πεντάδα). Η Εθνική πρέπει να έχει φουλ τάιμ προπονητή και αυτός πρέπει να είναι προσωπικότητα. Αν λέγεται π.χ. Ομπράντοβιτς, θα είναι… το ιδανικό! 

Σε μια αποτυχία φταίνε όλοι, αλλά πιο πολύ φταίνε οι επικεφαλής. Κι αν φύγει αύριο ο Βασιλακόπουλος, όπως λένε και γράφουν οι άσχετοι του διαδικτύου, το ελληνικό μπάσκετ δε θα σωθεί, ούτε οι τραυματίες θα γίνουν άμεσα καλά. Το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να αποκτήσει και πάλι ρόλους και ταυτότητα και αυτό, πράγματι, ο πρόεδρος της ΕΟΚ έχει την ευθύνη να το κάνει. Και η αυτοκριτική πρέπει να γίνεται άμεσα, αλλά με ψυχραιμία, και χωρίς υπεκφυγές. Ήταν λάθος, π.χ. του κόουτς, η δήλωση περί συμβολαίου. Ούτε ο Γιαννάκης είχε συμβόλαιο, αλλά δεν θυμόμαστε να το επικαλέστηκε ποτέ. Λες ένα “είμαι στη διάθεση της Ομοσπονδίας” και τέλος. Άλλωστε όταν είσαι στην Εθνική, το κάνεις για τα… συμβόλαια;

ΥΓ: Και κάτι επί προσωπικού: θεωρώ τιμή που η Ομοσπονδία με προσκάλεσε και σε αυτή τη διοργάνωση, μαζί με τους καλύτερους Έλληνες μπασκετικούς δημοσιογράφους (έστω αρκετούς απ’ αυτούς, γιατί και πολλοί έμειναν πίσω), όπως κάνουν όλες οι ομοσπονδίες, σύλλογοι, φορείς, σύλλογοι ΑμΕΑ, συνεταιρισμοί σε όλον τον κόσμο για να προβάλλουν τις δραστηριότητες τους με επαγγελματίες δημοσιογράφους. Αναζητώ έναν αναμάρτητο για να ρίξει τη λίθο πρώτος, αλλά δε βρίσκω. Ίσως και να υπάρχει, οπότε συγνώμη εκ των προτέρων αν μου διαφεύγει.

Είμαι επαγγελματίας δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΜΘ και του ΠΣΑΤ, οπως και της IFJ και ζω από την καταγραφή του μπασκετικού κυρίως και αθλητικού γίγνεσθαι, όπως και από την επιμέλεια και διόρθωση κειμένων και σελίδων σε εφημερίδες. Δεν έχω να απολογηθώ σε κανέναν και για τίποτα επειδή η ΕΟΚ, ο ΕΣΑΚΕ, ο Ηρακλής, ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, η Γενική Γραμματεία, ο σύλλογος ΑμΕΑ “τάδε”, ο σύλλογος οικοδόμων, ενίοτε με “ξεχωρίζουν” σε σχέση με άλλους, που ενίοτε τους ξεχωρίζουν σε σχέση με μένα, και με καλούν σε μια διοργάνωση ή σε μια κλήρωση, για να την καλύψω για το Μέσο μου… Όπως πηγαίνουν αυτοί, έτσι κι εγώ, κι έτσι θα συνεχιστεί η αλυσίδα, μια που έτσι λειτουργεί το σύστημα της προβολής. Αν φταίει το σύστημα, θα πρέπει να αλλάξει, και σίγουρα δεν μπορώ να το κάνω εγώ, ένας απλός ρεπόρτερ/συντάκτης ύλης. Θα το ήθελα, όμως και θα συμμετείχα σε μια σωστή προσπάθεια. 

Έτσι γίνεται, παντού, ας “απολογηθούν” αυτοί που με επιλέγουν, εγώ το ρεπορτάζ μου πιστεύω ότι και πάλι το κάνω χωρίς να με επηρεάζει κάτι. Δεν είμαι της “μπριζόλας”, όπως άλλοι, θέλω να πιστεύω. Βεβαίως μπορεί να κάνω και λάθος, ο κόσμος του μπάσκετ κρίνει. Δεν πιστεύω ότι έτσι εξαγόρασαν ή θα εξαγοράσουν ποτέ την κριτική μου, και τα γραπτά μου είναι στα διάθεση όλων. Και οι μηνύσεις και τα δικαστήρια και οι επιθέσεις, επίσης. Ακόμη ο Τσαγκρώνης με ξεφωνίζει όποτε με βλέπει, αλλά εντάξει, μπορεί να κάνει και λάθος! 

Προσφέρω τις υπηρεσίες μου όποτε μου ζητηθεί όσο καλύτερα μπορώ στους ιδιώτες εργοδότες μου και ελπίζω να το κάνω καλά. Όλα τα εισοδήματά μου είναι φανερά και στη διάθεση του καθενός. Πληρώνω την εφορία μου κανονικά, χρωστάω κανονικά όπως όλοι οι Έλληνες με ρυθμισμένα τα πάντα, πληρώνομαι για αυτά που προσφέρω και ας πιστεύω πως θα μπορούσα να προσφέρω, άρα να παίρνω, και περισσότερα. Η σύζυγος μου δεν παίρνει λεφτά για μένα, τα παιδιά μου είναι μικρά ακόμη για να δουλεύουν με το όνομα μου, οι συνεργάτες μου είναι όλοι άψογα παιδιά και τίμια, που πληρώνονται ελάχιστα για την αξία τους. Αλλά αυτό είναι υποκειμενικό, όπως και υποκειμενική είναι η κρίση μου για κάθε λαμόγιο ή άσχετο που με κρίνει επειδή είμαι εγώ εδώ και αυτός όχι. Εγώ τα λέω με το όνομα τους, και όποιος θέλει, εδώ ειμαι. Ας έρθει να μιλήσουμε και με το δικό του όνομα και να τα βάλουμε κάτω όλα, γραφεία τύπου, λίστες, φανερές και κρυφές. Εδώ είμαι και περιμένω…  

Υπομονή, το ελληνικό Μπάσκετ θα μεγαλουργήσει και πάλι, όσο κι αν υπάρχουν Εφιάλτες… Στην ιστορία έμειναν ως… εφιαλτες!