Ο Αλφόνσο Φορντ γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1991 και από πολύ νωρίς άρχισε να βομβαρδίζει τα αντίπαλα καλάθια. Αγωνιζόμενος με το λύκειο του Amanda Elzy ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες σε όλα τα σχολικά πρωταθλήματα των Η.Π.Α. , ενώ όταν μεγάλωσε και έγινε κολλεγιόπαιδο κατάφερε να γίνει ο πρώτος παίκτης που είχε Μ.Ο. πόντων πάνω από 25 επί 4 συναπτά έτη, ενώ οι συνολοικά 3.165 πόντοι που σημείωσε τα χρόνια που αγωνίστηκε στο ΝCAA με τη φανέλα του Missisipi Valley State (1989-93) τον έβαλαν στην τετράδα των καλύτερων σκόρερ όλων των εποχών στο κολλεγιακό πρωτάθλημα.
H ώρα για να κάνει το μεγάλο βήμα για το NBA είχε φτάσει και ο Αλφόνσο Φόρντ επιλέχθηκε στη θέση Νο32 του Draft τη χρονιά 1993 από τους 76ers. Παρά το γεγονός πως στον μαγικό κόσμο του NBA δεν κατάφερε να φανεί ιδιαίτερα αγωνιζόμενος συνολοικά σε 11 παιχνίδια σε μια διετία (1993-95) με Seattle Supersonics και Philadelphia 76ers, έκανε ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του στο CBA την διετία που αγωνίστηκε. Την πρώτη του σεζόν αναδείχθηκε καλύτερος ρούκι της χρονιάς, ενώ οι υψηλοί Μ.Ο πόντων που σημείωσε (22.8 και 24) τον έβαλαν δύο φορές στο CBA All Star Game.
Το 1995 ο Φορντ αποφάσισε να κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι για την Ευρώπη προκειμένου να αγωνιστεί με την φανέλα της Huesca στο ισπανικό πρωτάθλημα. Οι 25.1 πόντοι του δεν κατάφεραν να κάνουν την ομάδα του να αποφύγει τον υποβιβασμό και το 1996 ήρθε η στιγμή για να συναντήσει τη χώρα μας.
Η ομάδα του Παπάγου ήταν η πρώτη με την οποία αγωνίστηκε στο ελληνικό πρωτάθλημα και τα πήγε εξαιρετικά. Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος οδηγώντας τους «στρατηγούς» σε μια ιστορική για το σωματείο 7η θέση και την έξοδο στην Ευρώπη. Δυστυχώς το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς διαγνώστηκε με λευχαιμία…
Για χάρη της θεραπείας του ο Παπάγου έσπασε το συμβόλαιό του και ο Φορντ έχασε την επόμενη χρονιά. Όμως όντας μεγάλος μαχητής, ο Αμερικανός δεν το έβαλε κάτω. Είχε πολλά να δώσει ακόμα στο μπάσκετ άλλωστε… Αρχικά «μετακόμισε» στα Πατήσια ώστε να αγωνιστεί με τη φανέλα του Σπόρτιγκ και τον βοήθησε να παραμείνει στην κατηγορία. Η σημαντικότερη όμως νίκη του Φορντ ήταν ενάντια στην αρρώστεια, την οποία κατάφερε να κατευνάσει για μεγάλο χρονικό διάστημα χάρη στην αγάπη του για το μπάσκετ.
Οι πολύ καλές του εμφανίσεις έστειλαν τον Φορντ στο Περιστέρι που του προσέφερε διετές συμβόλαιο το καλοκαίρι του 1999 προκειμένου να γίνει ο ηγέτης του. Ο Φορντ ανταποκρίθηκε στην πρόκληση και οδήγησε την ομάδα του στην 5η θέση του ελληνικού πρωτθλήματος και στους “16” του Κυπέλλου Κόρατς.
H καλύτερή του χρονιά όμως ήταν η 2η στο Περιστέρι με το οποίο έφτασε στην 3η θέση του πρωταθλήματος, ενώ αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Ευρωλίγκα κάνοντας όλη την Ευρώπη να μιλάει γι αυτόν. Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με 26 πόντους Μ.Ο. κι έφτασε με το Περιστέρι στο ΤΟΠ 16. Εκεί, αν κι έκανε ότι μπορούσε με αποκορύφωμα ένα παιχνίδι κόντρα στην Ταού όπου σκόραρε τους 41 από τους 79 πόντους της ομάδας του, δεν κατάφερε να την φτάσει στους προημιτελικούς και οι Βάσκοι απέκλεισαν το Περιστέρι. Παρόλα αυτά μπήκε στην καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκας αρχίζοντας έτσι να δημιουργεί τον θρύλο του.
H μεταγραφή του στον Ολυμπιακό ήρθε ως επιστέγασμα της καταπληκτικής χρονιάς που προηγήθηκε κι έγινε με σκοπό να οδηγήσει τους «ερυθρόλευκους» ξανά στην κορυφή, μιας και είχαν να κερδίσουν κάποιο τίτλο από το treble του 1997. H αρχή έγινε με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος όταν ο Αμερικανός πήρε από το χέρι τον Ολυμπιακό και με 20 πόντους, 7 ριμπάουντ και 3 ασίστ απέκλεισε αρχικά τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό και στην συνέχεια κατέκτησε και το τρόπαιο με double double στον τελικό απέναντι στο Μαρούσι. Ένας τραυματισμός στέρησε από τον Ολυμπιακό τον καλύτερό του παίκτη για τα δύο τελευταία παιχνίδια των τελικών κόντρα στην ΑΕΚ τη σεζόν 2001-02 και «η Ένωση» κατέκτησε τελικά το πρωτάθλημα.
Ο κύκλος του στον Ολυμπιακό έκλεισε έτσι άδοξα και ο Φορντ ταξίδεψε στην γειτονική Ιταλία για λογαριασμό της Σιένα. Εκεί αγωνίστηκε για ένα χρόνο κι έφτασε με την ομάδα του στο Final 4 της Ευρωλίγκας αποκλειόμενος στον ημιτελικό στον «Ιταλικό εμφύλιο» από την Μπενετόν Τρεβίζο, ενώ στο πρωτάθλημα Ιταλίας κατετάγησαν τέταρτοι.
Η τελευταία χρονιά βρήκε τον Αμερικανό στην Σκαβολίνι του Πεζάρο. Παρά το γεγονός ότι η αρρώστεια είχε αρχίσει να τον καταβάλλει και ο θάνατος πλησίαζε, ο Φορντ συνέχισε να πολεμάει και βοήθησε την ομάδα του να φτάσει μέχρι τον τελικό Κυπέλλου και να καταταγεί 4η στην βαθμολογία οδηγώντας την έτσι στην Ευρωλίγκα.
Λίγο μετά την ανακοίνωση της απόσυρσής του από την Ευρωλίγκα, στις 4/9/2004 ο Φορντ έχασε την μάχη για τη ζωή στην ηλικία μόλις των 32 και η Ευρωλίγκα για να τον τιμήσει ονόμασε το βραβείο για τον πρώτο σκόρερ της χρονιάς σε “Τρόπαιο Αλφόνσο Φορντ”. Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει για έναν παίκτη που αναδείχθηκε 2 φορές πρώτος σκόρερ στον θεσμό της, ήταν δύο φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας της ενώ οπουδήποτε κι αν αγωνίστηκε ο κόσμος τον αγάπησε για τον επαγγελματισμό του, τον καλό του χαρακτήρα και για το γεγονός ότι έκανε πάντα αυτό που ήξερε να κάνει καλά. Να βομβαρδίζει τα αντίπαλα καλάθια…
