«Η ΑΡΗΣ Κ.Α.Ε. συνεπής στην πολιτική και εθνική της ταυτότητα και συνείδηση, με την αέναη προσδοκία για ιστορική δικαιοσύνη και αποκατάσταση του απανταχού ορθόδοξου Ελληνισμού, εκπροσωπώντας το σύνολο του φίλαθλου κόσμου της, αισθάνεται υποχρεωμένη να θυμάται:
Σεπτεμβριανά 1955: Το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης
Την νύχτα 6η Σεπτεμβρίου 1955, η Τουρκική κυβέρνηση, σε αγαστή συνεργασία με το Βαθύ Κράτος της Τουρκίας, την βουβή υποστήριξη της αποικιοκρατικής Βρετανικής κυβέρνησης και την σιωπηλή ανοχή όλων των Δυτικών «συμμάχων» μας, οργάνωσε και εκτέλεσε ένα απίστευτο πογκρόμ εναντίον της πολυπληθούς μειονότητας του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Μέσα σε 6 ώρες, εκατό διαφορετικές ομάδες «διαδηλωτών», με καταλόγους σπιτιών, καταστημάτων, εκκλησιών, εφημερίδων και κάθε άλλης Ελληνικής ιδιοκτησίας ανά χείρας, εκτέλεσαν ένα μακάβριο έργο:
Λεηλάτησαν ή παρέδωσαν στις φλόγες 73 Ελληνικές εκκλησίες καταστρέφοντας εικόνες, αγιογραφίες και σκεύη ανεκτίμητης ιστορικής αξίας. Κατέστρεψαν ολοσχερώς και τα 26 Ελληνικά σχολεία με τους πίνακες των σχολείων γραμμένους με το τελευταίο μάθημα της μέρας να σκορπίζεται στους δρόμους. Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, η Μεγάλη του Γένους Σχολή και το Ζάππειο Λύκειο δέχτηκαν την επίθεση του όχλου με απίστευτη μανία. 4.359 Ελληνικά καταστήματα ή επιχειρήσεις και 3.500 χριστιανικά σπίτια καταστράφηκαν, λεηλατήθηκαν, πυρπολήθηκαν ή παραδόθηκαν στο μένος του όχλου. Ρημάχτηκαν κυριολεκτικά και καταστράφηκαν τα πιεστήρια και τα γραφεία και των τριών ομογενειακών εφημερίδων της Κωνσταντινούπολης. 21 εργοστάσια Ελληνικής ιδιοκτησίας ισοπεδώθηκαν και όσα βρίσκονταν κοντά στα παράλια του Βοσπόρου, οι μηχανές και τα εργαλεία τους πετάχτηκαν στη θάλασσα. 110 Ελληνικά εστιατόρια και ξενοδοχεία καταστράφηκαν, λεηλατήθηκαν και παραδόθηκαν στις φλόγες. Οι Πατριαρχικοί Τάφοι και τα σκηνώματα των μεγάλων ευεργετών τα οποία από το 1850 τοποθετούνται στον αυλόγυρο της Ιεράς Μονής της Ζωοδόχου Πηγής, δέχτηκαν την επίθεση του όχλου που με κανιβαλική μανία έσπασε τάφους, ξέθαψε οστά νεκρών σκορπώντας τα στους δρόμους, όπως ακριβώς συνέβη και στο μεγάλο Ελληνικό νεκροταφείο του Σισλί.
Τριάντα επτά νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, ένας μεγάλος, απροσδιόριστος αριθμός βιασμών και οικονομικές ζημιές αστρονομικού επιπέδου υπήρξε ο θλιβερός «απολογισμός» του φονικού πογκρόμ.
Η Ελβετική εφημερίδα Α-Ζ- (Βασιλεία), στις 15 Σεπτεμβρίου 1955 έγραψε: «Τη νύχτα αυτή η Κωνσταντινούπολη μετατράπηκε σε τόπο Αποκάλυψης. Δεν υπάρχουν λέξεις, ούτε συγκρίσεις που να μπορούν να δώσουν μια εικόνα φρίκης…» .
Βέβαια στην Τουρκία το φονικό αυτό πογκρόμ είχε άλλη ανάγνωση, ισάξια μιας ευρηματικής «εθνικής λύτρωσης». Ο τότε αρχηγός της τουρκικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, Ισμέτ Ινονού, δήλωσε: «Οι εκδηλώσεις αυτές ήταν πολύ καλά οργανωμένη ενέργεια και ωφέλιμη για να καθαρίσει η χώρα μας από το Ελληνικό στοιχείο που είναι ένας βραχνάς…».
Αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε ένα σύντομο κείμενο του Ακαδημαϊκού και συγγραφέα Ηλία Βενέζη (1904-1973) με τίτλο «Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 1955», γραμμένο την επομένη των γεγονότων και δημοσιευμένο στην Νέα Εστία στις 15/9/1955 (Τεύχος 677, σελίδα 1184):
«Οι απίστευτες βαρβαρότητες του όχλου της αντίπερα όχθης του Αιγαίου εναντίον του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης ξυπνούνε σε τούτο εδώ το έθνος μνήμη ανατριχιαστική. Η Ελλάδα ξαναθυμάται τις μέρες του 1922, -τις μέρες που ήταν φλόγες, και κραυγή θηρίου, και αίμα και κοπάδια κυνηγημένων, ξεριζωμένων ανθρώπων, γυναικών και παιδιών και γερόντων. Είχαμε πάρει τότε τους εφέστιους θεούς μας και ξεκινήσαμε γυμνοί απ΄ την Ανατολή, αφήνοντας τη γη και τα κόκαλα των πατέρων μας. Και είπαμε να ριζώσουμε στη γη της Ελλάδας και να ξεχάσουμε.
Βάζουμε το χέρι στην καρδιά πως κάναμε το καθετί για να ξεχάσουμε. Στα βιβλία που γράφαμε, όσα δένονταν με το δράμα του 22, κοιτάζαμε να βλέπουμε όσο γίνεται λιγότερο το θηρίο της Ασίας, όσο γίνεται λιγότερο τον «εχθρό». Ανιχνεύαμε να βρούμε τον άνθρωπο, να τα εξηγήσουμε όλα με τη μοίρα του, να βρούμε μια δικαίωση εκεί που μονάχα το ένστικτο του θηρίου και το πάθος έδιναν τη σωστή εξήγηση και ερμηνεία στα γεγονότα. Προχωρήσαμε ακόμα πιο πολύ. Είπαμε να ξεχάσουμε την Ιστορία – εμείς, ένας λαός που έχει ανάγκη ν΄ακουμπά στην Ιστορία. Και αλλάξαμε τον τόνο των βιβλίων που δίδασκαν στα παιδιά μας. Αμβλύναμε τις σκληρές γραμμές, τα μαρτύρια του Γένους στον καιρό του 1821 και στους μετέπειτα καιρούς, φτάσαμε ακόμα να σβήνουμε περιστατικά, ονόματα, θηριωδίες. Όλα αυτά, ίσως συναντηθούμε με την αντίπερα χώρα, ίσως επιτέλους γίνουμε φίλοι.
Οι μέρες του Σεπτεμβρίου του 1955 μας γυρίζουν στις μέρες του 1922. Βλέπουμε τώρα πως είχαμε λάθος λέγοντας πως απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη το θηρίο γίνεται άνθρωπος. Όχι, φαίνεται πως δεν γίνεται. Γι΄ αυτό από τη σκοπιά τούτη εδώ που εκφράζει το ελληνικό πνεύμα, θέλουμε να πούμε την πικρία μας γιατί απατηθήκαμε.
Θα πρέπει τώρα να ξανακοιτάξουμε τον εαυτό μας. Δε θ΄αποφασίσουμε να διδάξουμε τώρα στα παιδιά μας το μίσος. Αλλά θ΄ αποφασίσουμε πως το χρέος μας, ως Eλλήνων συγγραφέων, είναι αυτό: να ξαναθυμηθούμε πάλι, να μην πάψουμε να θυμόμαστε, να μάθουμε στα παιδιά μας να θυμούνται…».
H ΑΡΗΣ K. αισθάνεται την υποχρέωση να τιμήσει δημοσίως τις Ελληνικές οικογένειες που μοιράστηκαν μαζί της τα βιώματα του φονικού αυτού πογκρόμ και που για άλλη μία φορά απετέλεσαν το βαρύ τίμημα του ανθρωπισμού απέναντι στην βαρβαρότητα του μισαλλόδοξου εθνικισμού, ώστε μέσα «από το έρεβος της καταστροφής να αναδειχθεί το λυκαυγές της ελπίδας» που θα διατηρείται όσο υπάρχει μνήμη…
1 Πλήρης καταγραφή του απολογισμού της καταστροφής περιέχεται στο βιβλίο του Σπύρου Βρυώνη, «Ο μηχανισμός της καταστροφής», («Βιβλιοπωλείον της Εστίας).
2 Περισσότερα δημοσιεύματα του διεθνούς/παγκόσμιου τύπου καταγράφονται στο βιβλίο –Λεύκωμα του Δημήτρη Καλούμενου, «Η Σταύρωση του Χριστιανισμού», (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), σελ. 229 επ., έκδοση 2001).
