Για όσους παρακολουθούν το BasketPlus, σε προηγούμενη ανάλυση, για τους Τορόντο Ράπτορς, πριν από λίγο καιρό αναφέραμε για εσωτερικά λογισμικά, προπονητικό πάντρεμα Ευρώπης – Αμερικής, επιστημονική προσέγγιση προπόνησης και άλλα πολύ «μικρά», τα οποία όμως κάνουν τη διαφορά στο δρόμο προς την κορυφή.
“Η ζωή περιμένει τις κρίσιμες καταστάσεις, για να δείξει τη λαμπερή πλευρά της…” εξιστορεί ο Paulo Coelho και ο δικός μας Στέφανος Τσιτσόπουλος γράφει για τη Θεσσαλονίκη “που επιτέλους άρχισε να συζητάει το μέλλον της…”.
Είναι πρωτόγνωρα όμορφο να παίζουν 2 ομάδες της πόλης μας. Αυτό επιφέρει αλληλεπίδραση με όλη την Ευρώπη, συναγωνισμό, εξέλιξη, στοχοθέτηση και εν τέλει πρόοδο!
Μπαίνω στο πειρασμό να γράψω μετά από καιρό! Κι αυτό διότι απροσδόκητα τυχαία βρέθηκα με δύο αθλητές που μετείχαν στο F4 των εφήβων. Παιδιά αμούστακα, γεμάτα δίψα και αγάπη για το basketball, από διαφορετικές ομάδες. Στην ερώτηση αν υπήρχε ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ για τη συμμετοχή τους στο F4 η απάντηση ήταν σχεδόν παρόμοια και για τους δύο: το περιμέναμε, με κάποιο τρόπο, καλύτερο.
Το F4 των Εφήβων το παρακολούθησα λίγο. Είδα λίγο τους δύο ημιτελικούς. Ίδιο χρώμα φανέλες ΠΑΟΚ-Αχιλλέας και να μην ενοχλείται κανείς. Ούτε μουσική, ούτε κάποιο happening, ισχνή διαφήμιση του γεγονότος, δε μιλάμε για τηλεοπτική κάλυψη από κάποιο κανάλι, ούτε για συμμετοχή 3 διαιτητών, πρόσκληση προσωπικοτήτων, ενεργών αθλητών, διαγωνισμούς, παράλληλες εκδηλώσεις (ίσως ένα σεμινάριο προπονητών για αυτές τις ηλικίες).
Συμμετέχοντας και παρακολουθώντας τα πάντα τα τελευταία 30 χρόνια σε αυτή τη πόλη παρατηρώ ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα (π.χ. παλιά παίζαμε και κάποιους τελικούς στο Παλέ).Το κακό όμως είναι ότι ο κόσμος εξελίσσεται και προχωρά. Η λέξη “ικανοποίηση” μεταφράζει ένα γενικότερο φάσμα αξιολόγησης. Η ανάδειξη του γεγονότος, στην εποχή των εικόνων και των πολυμέσων, ίσως ξεπερνά το ίδιο το γεγονός. Οι εμπλεκόμενοι (παράγοντες, προπονητές, παίκτες, γονείς, κ.α.) η στάση τους, αξιολογείται, όχι από τη θέση εξουσία τους, αλλά από την επίδραση τους στην εξέλιξη του γεγονότος.
Ίσως 30 χρόνια να συνιστούν μία καθυστερημένη ενηλικίωση για το basketball της πόλης μας. Απλά, βλέποντας τα 2 ταλέντα-φίλους, ξέρω ότι η ζωή δε σταματά.
Περιμένοντας την έναρξη ενός ακόμα Διεθνές Σεμιναρίου, συνομίλησα με πολλούς προπονητές οι οποίοι θα παρευρεθούν, άλλους οι οποίοι μου παρέθεσαν τις ενστάσεις τους και τους προβληματισμούς τους, με τους εκκολαπτόμενους προπονητές στη Σχολή Προπονητών και τη δική τους προσέγγιση. Όλα ήταν ενδιαφέροντα, μα έχω να καταθέσω : – Tην αξία ενός σεμιναρίου την καταλαβαίνεις διαχρονικά, όταν έχεις παρακολουθήσει, αρκετά, πολλά, έχεις τριφτεί και αρχίζεις να καταλαβαίνεις και να νιώθεις καλύτερα. – Η γνώση δεν έχει ταβάνι, η γνώση είναι διαρκής διαδικασία στη οποία υποβάλλεις τον εαυτό σου, τρέφεσαι από αυτό. Η γνώση είναι κοπιαστική μα έχει γοητεία… – Ποτέ δε ξέρεις σε ποιό σεμινάριο, ποια ομιλία θα είναι αυτή που θα σε συνεπάρει, θα σου πει το κάτι παραπάνω ή αυτό που βολεύει στο δικό σου μυαλό… – Σεμινάριο γίνεται και στους διαδρόμους, στα καφέ, στο αμάξι πριν και μετά, σε μια καλή συζήτηση… – Σεμινάριο είναι και η προσωπική αναζήτηση, την ώρα των ομιλιών, ή μετά, που θα ακούσεις κάτι και θα το συγκρίνεις με αυτά που έχεις εσύ στο μυαλό σου. Με όλα τα παραπάνω, δε προσπαθώ να σας πείσω για κάτι. Καταθέτω κάτι προσωπικό, το οποίο το έχουμε κάνει μαζί στα σεμινάρια που βρεθήκαμε. Τι να πω για τους φετινούς ομιλητές; Coach Κατσικάρης, ξέχωρα από μεγάλος προπονητής, λίγο από το τρόπο του να πάρουμε όλοι, σίγουρα θα κοουτσάρουμε την ζωή μας καλύτερα… Αν.Γκατζούλης: “…η μάνα του λόχου” του Ολυμπιακού..,τίποτα παραπάνω! C. Lowery: Μissouri Southern, Missouri State, Southern Illinois, D. Gaudio:xavier, Layola…και οι δύο επιλέχθηκαν γιατί έχουν τη φήμη πολύ καλών ομιλητών. Τέλος, κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου γίνεται και η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας και οι εκλογές μας. Όλοι μας θα πρέπει να παρευρεθούμε, να εκθέσουμε την άποψη μας και να έχουμε ιδία γνώση για τα πράγματα. Πολύ περισσότερο θα πρέπει να ψηφίσουμε, να έχουμε το Σύνδεσμο δυνατό. Οι εποχές είναι τέτοιες όπου η παρουσία όλων είναι επιτακτική, αναγκαία. ΚΑΛΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΛΟΙΠΟΝ..
Καλησπέρα και ας άργησα.. Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση τις τελευταίες ημέρες και παράλληλα νιώθω, ότι, ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να βιώνει την καθημερινότητά του πιο συνειδητά, πια.
Παρακολουθούσα το παιχνίδι Ερυθρός Αστέρας – Παναθηναικός και ξέχωρα που ένιωθα την ένταση και το παλμό της εξέδρας, ακόμα και μέσα από την τηλεόραση, είδα την ομάδα να παίζει ένα εξαίσιο, απόλυτα μπασκετικό πρώτο ημίχρονο. Γυμνασμένη ομάδα, φουλ ενέργεια και άμυνα, immediate transition, ψηλά guards, post play, αμερικανοἰ που παίζουν μέσα από σύστημα κ.α.
Σίγουρα, απέναντί της βρήκε έναν Παναθηναικό που ξέρει να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις (κατά την άποψη μου ο τρόπος εξέλιξης του παιχνιδιού διαμορφώνει ένα τεράστιο διπλό για αυτόν), ο οποίος είχε την τύχη να έχει έναν Παππά σε πολύ καλή βραδυά (πόσο σημαντικό είναι το ολοκληρωμένο και πλήρες scouting καθώς δεν ήταν καλό για τους Σέρβους να αφήνουν τον νεαρό guard να κάνει δεξιά drives, isolation και transition). Τέλος πάντων, αυτό που ήθελα να πώ καταληκτικά είναι ότι έτσι χτίζονται οι ομάδες.
Από τη πλευρά οι Σέρβοι, οι οποίοι με γνώμονα τις αρχές του σύγχρονου basketball, με προπόνηση, πειθαρχία μπορούν την απόδοση του α’ ημιχρόνου να την επεκτείνουν σε 30-35 λεπτά και πάει λέγοντας. Ο Παναθηναικός, από την άλλη θεωρώ ότι πρέπει, και το κάνει, να βάλει νέο αίμα στη μηχανή του, γιατί σίγουρα η εμπειρία των Διαμαντίδη, Ούκιτς, Μπατίστ, κ.α. μετρά, αλλά χρειάζεται και η φλόγα των νέων. Το ταξίδι είναι μεγάλο και μακρύ. Όπως καταλαβαίνεται, οι δύο αυτές ομάδες, με διαφορετικούς στόχους, budgets, γράφουν τη δική τους ιστορία και πατούν σε στέρεα μονοπάτια. Πίσω από την αγωνιστική εικόνα, υπάρχουν άνθρωποι με οράματα, επιδιώξεις, που μπορεί να βρίσκονται σε διαφορετικό επίπεδο αλλά έχουν κάτι κοινό: κοιτούν μπροστά, χτίζουν και σίγουρα θα δικαιωθούν.
Το άλλο γεγονός στο οποίο θέλω να αναφερθώ, είναι ότι το Σάββατο είχα την τιμή να παραβρεθώ στη παρουσίαση του βιβλίου των εξαιρετικών Βλαχόπουλου, Καραγιώργη, Συρίδη, Χορόζογλου με τη συνεργασία της GBA (Λ.Παπαδόπουλος, Κ.Χαραλαμπίδης, Ν.Χ’βρέττας, Δ.Διαμαντίδης). Η αίθουσα ήταν κατάμεστη και είναι πράγματι εκπληκτικό να δημιουργούνται γεγονότα μπασκετικά στις μέρες μας. Μπράβο, γιατί με τον τρόπο αυτό ανοίγονται δρόμοι.
Αλλά, από την άλλη πλευρά, είναι λυπηρό να μην μπορούμε σήμερα, να δημιουργήσουμε δρόμους αγωνιστικούς, νέους, όπως κάνουν πολλοί ανά την Ευρώπη και το κόσμο. Να γράψουμε τη δική μας ιστορία, να φτιάξουμε νέα ιστορία. Και ναι coach, κ.Βουλευτά, αγαπητέ φίλε Γ.Ιωαννίδη, είπες πολύ σωστά, ότι ”θα πρέπει να ξεπεράσουμε την Αθήνα με την δουλειά και όχι τα λεφτά”.
Αλλά, επειδή πρέπει με όλους και με όλα να είμαστε δίκαιοι, θα θέλαμε από έναν υπουργό Αθλητισμού για τόσα συναπτά έτη να φτιάξει τουλάχιστον ένα “Σπίτι του Basketball” στα πρότυπα του Handball, για να στεγαστεί εκεί το basketball της Θεσ/νίκης. Μακάρι η ιστορία να μας χαρίσει έναν ανάλογο Άνδρα με τη πορεία του Γ.Ιωαννίδη σε υπουργικό θώκο, αλλά πολύ αμφιβάλλω. Επίσης, το ξέρετε, ότι όλοι ωφεληθήκαμε, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο από το basketball, κ.Πρόεδρε, φίλε Στἐλιο Συμεωνίδη, μα, με τέτοια εμπειρία, ευθύνη και έργο στη διαιτησία, θα περιμέναμε να έχετε θεσμοθετήσει την αξιολόγηση των διαιτητών.
Με όλα τα παραπάνω, θέλω να πώ, ότι όντως η Ιστορία διδάσκει, πρέπει να την τιμούμε και να την μαθαίνουμε. Όμως, θα πρέπει, όλοι να φτιάχνουμε γέφυρες για τους επόμενους, να αφήνουμε ένα ποιοτικό και θεμελιώδες ΙΧΝΟΣ πίσω μας. Τελικά, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΜΕΝΕΙ.
Τελειώνω, με τα λόγια του κ. Β.ΑΛΕΞΙΑΔΗ (μίλησε στην εκδήλωση): “Το basketball μου δίδαξε να μη σταματώ να αγωνίζομαι μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και άμα δεν τα καταφέρω, πάλι θα προσπαθήσω στον επόμενο αγώνα, για να τα καταφέρω… Και θα τα καταφέρω!”
…καλησπέρα και καλή τύχη σε όλους..
Παρακολουθώντας τους προημιτελικούς-ημιτελικούς του Ευρωμπάσκετ, αναρωτιέμαι που πήγε το Ελληνικό coaching, η Ελληνική και μεσογειακή μας πονηριά, το κίνητρό μας, το πάθος μας, η διαχείριση ενός τουρνουά, ενός αγώνα ή του εκάστοτε αντιπάλου..
…και ξεκινώ:
ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ: τα κλειδιά της ομάδας στον MVP του Eurocup Καλνιετις, στα πλάγια Σειμπουτις και Ποτσιους, Ματσιουλις με post και φοβερό rotation ψηλών. Φοβερή νοοτροπία των παλιών παιδιών (αδελφοί Λαβρινοβιτς, Κλειζα) με βρώμικη δουλειά και έναν δάσκαλο στο πάγκο. Σημείωση:…και το Προέδρο στην άκρη του πάγκου, νηφάλιο και γεμάτο όραμα (Σαμπόνις)..+ τους κερδίσαμε στο Ακρόπολις με 20! (.. και όπως είπε ο Γιατζόγλου “όποιος κερδίζει στα φιλικά και χαίρεται, είναι σα να αγκαλιάζει την αδελφή του και να ηδονίζεται..”
ΓΑΛΛΙΑ: Πολλά νέα ονόματα, πραγματική διαχείρηση του τουρνουά (έμοιαζαν υπνωτισμένοι στην αρχή του τουρνουά), αλλά στο κρίσιμο χιαστί παιχνίδι φουλ άμυνα από τα ψηλά guards, Μπατούμ, Ζελαμπαλ, ριμπαουντ από τους long Αζινκα, Πετρό και φυσικά fοul basket από τους star Παρκερ,Ντιαό. Στον ημιτελικό ανέδειξαν και τη τόλμη τους παίζοντας ζώνη και αναθέτοντας το μαρκάρισμα του Γκασόλ στον κοντύτερο Πιετρούς. ΜΠΡΑΒΟ.
ΣΛΟΒΕΝΙΑ: τι να πρωτοπώ, κι ας αποκλείστηκε από τα τελικά. Άμυνα, ανάδειξη ανύπαρκτων παικτών για το ευρύ κοινό (Ντόμεν Λορμπεκ, Μούριτς, και όλα τα άλλα ψηλά guards), φοβερή ενέργεια και transition (αδελφοί Ντραγκιτς) και άμα είχαν έναν αθλητή στο post θα πήγαιναν τελικό. Δε πειράζει,έδειξαν εικόνα και παρουσία.
ΚΡΟΑΤΙΑ: Άμυνα, τακτική, εξυπνάδα. Αθλητές και στο post και έξω, (Μπογκντανοβιτς,Τομιτς,Ουκιτς)και χαμάληδες πολυτελείας (Σαριτς,Μαρκοτα,Ντραιπερ,κ.α.). Ξεκάθαροι ρόλοι και πλάνο.
ΙΣΠΑΝΙΑ: Δε χρειάζεται να πω πολλά γιατί το επίπεδο των παικτών της και ο τρόπος που παίζουν τα τελευταία χρόνια είναι πολύ ψηλά. Ίσως τώρα που αποκλείστηκαν, κάποιοι καταλάβουν…, όταν κράζουν το φίλο μου το Sergio.To overcoaching σε αυτο το επίπεδο είναι απαγορευτικό, ενώ από την άλλη πλευρά χρειάζεσαι διαχείριση και κατάλληλα tricks.
Διατυπώνω όλα τα παραπάνω, γιατί η δική μας Εθνική αν εξαιρέσεις τη πρόθεση που είχε να παίξει pick & roll με το Σπανούλη, post με τον Περπέρογλου (2-3 ματς) και το Μπουρούση (περιστασιακά) σε όλα τα άλλα δεν υπήρχε κατέθυνση: pick & roll defense, zone defense, αντιμετώπιση ενός τουρνουά που φτάνοντας στους 8 θα παίξεις συνολικά 12 αγώνες σε 18 ημέρες με 3 guards…και άλλα…
…αυτό δεν είναι Ελλάδα. Στην Ελλάδα από το τοπικό μέχρι την Α1 θα βρείς ανθρώπους με πλάνο, τακτική και σκεπτικό. Τελειώνοντας μόνο τούτο: όταν δεν έχουμε επαρκείς και σοβαρές απαντήσεις μην τα ρίχνουμε όλα στην “ψυχολογία”. Η προσέγγιση ενός αγώνα έχει δομή, αρχές και εξέλιξη. Η ψυχολογία αναβαθμίζεται και χτίζεις αυτοπεποίθηση όταν έχεις όλα τα προηγούμενα.
Καλή τύχη σε όλους…
Παγκόσμιο Βετεράνων!!! Γιορτή, συναπάντημα λαών ..εν τέλει Basketball..
Δε θα αναφέρω για τα οφέλη που έχουν ήδη γραφτεί:4000 αθλητές,3000 επισκέπτες,7-10 εκ. ευρώ κύκλος εργασιών (μαζί με τις εκδρομές που θα κάνουν ιδιωτικά οι συμμετέχοντες μετα το τουρνουά) και ένα σωρό άλλα..
Θα πω όμως:
ΜΕΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ: πρώτη φορά αναφέρεται και μετουσιώνεται σε πράξη ο όρος αυτός.Στη βιβλιογραφία της Αθλητικής Ψυχολογίας υπάρχει ως “retired athletes”..και μιλάει για την ωφελιμότητα αυτής της διαδικασίας.Όποιος το ζήσει, θα καταλάβει..
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ(εντός basketball):σε μία τόσο δύσκολη και περίεργη εποχή,όπου ειδικά στη ..φτωχομάνα θεσ/νίκη, δεν υπάρχει basketball ,πραγματοποιείται μία γιορτή, συμμετέχει όλη η πόλη, αναδύονται δυνάμεις που είχαν ξεχαστεί και ξεπροβάλει μία δυναμική από το χρονοντούλαπο.
ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡ.ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ:Όλοι αυτοί που τρέχουν τη διοργάνωση
(διοργανωτές,εθελοντές,προπονητές,αθλητές,διαιτητές,κριτές,γιατροί,υπεύθυνοι γηπέδων,δημοσιογράφοι και ένα σωρό άλλοι, ΌΛΟΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ) αποτελούν ένα δυναμικό που το basketball το έχει ξεχάσει, το αγνοεί.Ήρθε αυτή η διοργάνωση, να θυμίσει ότι “υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, μία άλλη Ελλάδα..”
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ: H τελετή έναρξης(φοβερή σε ποιότητα, λιτότητα και γεμάτη Τέχνη και Ελλάδα),η γενικότερη προσέγγιση των αγώνων και η υλοποίηση τους ανέδειξε ότι το σύχρονο basketball,από το επίπεδο τών Βετεράνων μέχρι την Ευρωλίγκα είναι μία άκρως Εκπαιδευτική διαδικασία, η οποία απαιτεί κουλτούρα, παιδεία, αφοσίωση,υπομονή,συνεργασία και ανοιχτό πνεύμα.Κάτι ανάλογο με τη καθημερινότητά μας…
Η ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ:Όντως η διοργάνωση δεν έχει την δημοσιότητα που της αρμόζει(..μας έκλεισαν την ΕΡΤ3 και τα Αθηναικά ΜΜΕ ,εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων αγνοούν το γεγονός..) Όμως εδώ είναι το σημαντικό: Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ.Σε μία εποχή που μιλάμε για εθελοντισμό, ειρηνική επανάσταση,σαθρώτητα θεσμών, ανυπαρξία κινήτρων,κοινωνική συνοχή, η συμμετοχή δίνει αξία σε όλους αυτούς που λίγο ή πολύ τρέχουν τη διοργάνωση.Τους χαρίζει χαμόγελο,ικανοποίηση,εμπειρίες,φιλίες,εκτόνωση.Συμμετέχουμε όλοι για κάτι κοινό,ΑΣΠΙΛΟ, γεμίζει η ψυχή μας και όχι η τσέπη μας..
Το απόγευμα στις 7:30 στο παλαι η ομαδα μου (+40β) αντιμετωπίζει τους ..Έλληνες (+40α) για τα προημιτελικά! Ακούστε ονόματα:Mπαλογιάννης,Καραμανώλης,Παπαδημητρίου,Μασλαρινός,Φαρμάκης,Αστεριάδης,
Χρονόπουλος,Μητακίδης,Γάκης,Ζελενίτσας,και ένα σωρό άλλοι..,coaches,Χασόπουλος + Τσάβας εναντίον Γαλάνη..,τι άλλο να πω.. αυτή και αν είναι εμπειρία και άπειρο χαβαλέ.
Προσωπικά ευχαριστώ τους πάντες και ειδικά τους παίκτες μου..,ίσως μετά από αυτή τη γιορτή, όταν σβήσουν τα φώτα, ίσως ο καθένας μας ανασκευάσει, μετατρέψει το νόημα της δική του ζωής..,
καλή τύχη σε όλους..
Όταν τελείωσε η εκδήλωση και το gala στο Porto Hotel το είπα στο Βασίλη Σκουντή, στο Λευτέρη Αρβανίτη, σε όλους τους συντελεστές και τη διοίκηση του Άρη: ”μέσα σε αυτή τη μαυρίλα, όπου όλα πάνε προς τα κάτω, εσείς πήγατε τα πράγματα 2-3 μέτρα ψηλότερα”.
Βάλατε μεγάλο πυλώνα στο σύλλογο του Άρη και παραθέσατε σπουδαίες αρχές: Prelevic, Magic, Φασούλας, Τεν-Τεν τίμησαν το Nick και τιμήθηκαν ως αντίπαλοι!!! Η κερκίδα των εκλεκτών προσκεκλιμένων πίστευα θα ”έπεφτε” από το ειδικό βάρος (Rαdja, Vrancovic, Γιατζόγλου, Obradovic και τόσοι-τόσοι άλλοι…), Nick και Δράκος αγκαλιά!!!
Aραγε όλη η ζωή, όλο το νόημα και το απόσταγμα δεν είναι το ΜΑΖΙ; Ναι, ΜΑΖΙ ως ψυχισμός… Κλείνοντας τα χθεσινά θα παραθέσω 2 πράγματα που μου έκαναν εντύπωσε και γεμίσαν τα μάτια μου…:
Ο πατέρας του Γκάλη, σύμφωνα με το Β. Σκουντή του είπε όταν έφυγε από την Αμερική: “Μην τα παρατάς ΠΟΤΕ”. Προσέξτε: Το ΠΟΤΕ είναι στο τέλος της πρότασης και είναι εμφατικό: ΠΟΤΕ! και 2ο, όταν ο Nick είπε: ”αυτή είναι η μεγαλύτερη στιγμή, now over!”. Ξέρετε τι σημαινεί αυτό; Απόλυτη αυτογνωσία και ήταν κάτι που ο Nick το περίμενε, το ήθελε. Προσμονή, λαχτάρα και εκπλήρωση. ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ.
Και εσυ Άρη, Διοίκηση, Λαέ του Άρη αν θες το Γκάλη μαζί σου, πρέπει να έχεις τη δική σου αυτογνωσία. Καθαρό όραμα, σχέδιο, διαφάνεια και σοβαρή αξιολόγηση. Ο Nick μετρά τα πάντα. Το μέλλον είναι εδώ. Απλά χρειάζεται αυτογνωσία, τόλμη και καθαρό βλέμμα.
Καλησπέρα και καλή τύχη σε όλους
Μπορεί όλα τα φώτα να πέφτουν πάνω στο Παναθηναικό και τον Ολυμπιακό και όχι άδικα, μα τα Πρωταθλήματα πάλι θα ξεκινήσουν και κάποια πράγματα και συμβαίνουν, και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν. -Γήπεδα όπου η μία μπασκέτα είναι λίγο… ανεβασμένη από τη μία γωνία και η ομάδα που το ξέρει παίζει ζώνη και αφήνει τη γωνία εκείνης της πλευράς ελεύθερη. -Το “πουφ” της μπασκέτας που την κάνει λίγο πιό χαμηλή… (για το β΄ ημιχρονο). -Τα… αεροπλανάκια που πετούν ενώ σουτάρει κάποιος παίκτης από κάποια γωνία κοντά στη κερκίδα. -Γνωστές προβοκάτσιες τα τελευταία λεπτά με συγκεκριμένες τακτικές: διαμαρτυρίες χωρίς λόγο, σκληρά φάουλ, ηλεκτρικές κόρνες και ένα σωρό άλλα. -Η εσκεμμένη διακοπή του παιχνιδιού όταν μία ομάδα έχει ρυθμό… και πολλές φορές υπάρχει… ενδοεπικοινωνία του πάγκου με την κερκίδα. -Ο ελλιπής φωτισμός -Οι κακές ή μη ανανεώσεις των 24” και κάτι το οποίο έχει γίνει επιστήμη, η “γρήγορη ανανέωση” στην επικείμενη επίθεση της μίας ομάδας και… “αργή” ( ..μετά από 1-2 δευτ.) για την άλλη ομάδα!!! και για να μιλήσουμε και για άλλες πτυχές οι οποίες όμως παίζουν και αυτές το ρόλο τους: οι προβοκατόρικες ερωτήσεις δημοσιογράφων σε συνεντεύξεις Τύπου, καθώς και οι… αποσπασματικές δηλώσεις όπου δίνεται έμφαση όχι σε αυτό που θέλει ο ομιλητής αλλά εκεί που επιθυμεί ο γράφων του site ή του blog. Ακόμα, η κριτική που γίνεται για τη διαιτησία, είτε θετικά είτε αρνητικά, μας κάνει πολλές φορές να… τρίβουμε τα μάτια μας (λες και είδαμε άλλο ματς), η συνεχής διαμόρφωση κλίματος για όλα: για την Εθνική,τους παίκτες, τους προπονητές, τα απλήρωτα Πρωταθλήματα, καθώς και η σπέκουλα που υπάρχει πολλές φορές και κρύβονται από πίσω της ψευτοmanagers και κολλητοί. -Οι κακές διαιτησίες που περνούν στο… ντούκου(!!), σε παιχνίδια “ανευ ” σημασίας (άραγε υπάρχει στον αθλητισμό παιχνίδι “ανευ” σημασίας;), π.χ. Παναθηναικός-Περιστέρι, ή παιχνίδια που καθορίζουν τη πορεία μίας ομάδας ή μίας καριέρας, όπως (λέω… εγώ) Καβάλα- Ίκαρος, και πόσα άλλα τέτοια γίνονται σε όλες τι κατηγορίες και… κανείς δεν ασχολείται! Κύριοι, έτσι δε πάμε πουθενά. Ζούμε στο μικρόκοσμό μας, χαιρόμαστε με την ιδιοτέλειά μας και τη κουτοπονηριά μας. Όταν είσαι Α1, Α2, Β Εθνική ή τελευταίο τοπικό και ρολόγια, γραμμές, μπασκέτες δεν λειτουργούν, άστο. Παίξε στον Αγ. Κοσμά ή στο Ποσειδώνιο. Κύριοι, βάλτε αρχές. Δε γίνεται όλοι να αξιολογούνται και διαιτητές, κριτές, όχι. Πρέπει οι ίδιοι να το επιδιώκουν. Να προχωρούν οι καλύτεροι. Τα παραμυθάκια “ανθρώπινο λάθος” κ.τ.λ. ,ας τα ξεχάσουμε. Όλοι ξέρουμε ότι όταν υπάρχουν αρχές, κρίσεις, σοβαρή αξιολόγηση, τότε διακρίνεται το ανθρώπινο λάθος από τη “τάση”, τη σκοπιμότητα ή την ανικανότητα. Εδώ λειτουργούν ομάδες με χρήματα και ο ερασιτεχνισμός βλάπτει. Τελευταίο αφήνω το φιλοσοφικό κομμάτι: όποιος είναι κουτοπόνηρος, ας βάλει μία κλεψύδρα δίπλα του και ας περιμένει πότε θα “τελειώσει”. Και όποιος διαθέτει εξουσία και κάνει λοβιτούρες, ας καταλάβει ότι όλοι ξέρουν και ότι το μόνο που λένε (από πίσω του) είναι πόσο λαμόγιο είναι. Αξίζει ο καθένας που τιμά τον εαυτό του να ζει σε αυτή την απαξίωση; Αν ναι, ας συνεχίσει…, αν όχι ας κάνει κάτι για το basketball και τη νεολαία μας. Καλησπέρα και καλή τύχη σε όλους..
