ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

Τι σχέση μπορεί να έχει το παιχνίδι Πανιωνίου-Παναθηναϊκού με το παιχνίδι του εφηβικού Αχ.Τριανδρίας; Ή τι σχέση μπορεί να έχει το παιχνίδι Περιστερίου-Καβάλας με το παχνίδι Ολυμπιακού-Ρεθύμνου;Πολλές σχέσεις μπορούν να προκύψουν όταν μιλάμε για το αγαπημένο μας basketball.

Πανιωνίος-Παναθηναϊκος: Ο πρώτος προσηλωμένος 100% στην άμυνα, με συνεχές rotation, με τρελές μάχες στο rebounding και απίστευτη αφοσίωση στο πλάνο. Set play, ψάξιμο των match-up και πάθος στην άμυνα. Νέα παιδιά, Ελληνόπουλα, όπου άμα γίνουν πιό καλοί listeners στον coach Σφαιρόπουλο και θα κάνουν και άλλες μεγάλες νίκες και θα κάνουν μεταγραφή. Ο Παναθηναϊκός, το πρόβλημά του δεν ήταν η κακή απόδοση του Διαμαντίδη. Δε γίνεται να παίζει πάντα καλά. Το πρόβλημα είναι ότι ο 8ος-12ος παίκτης του ΠΑΟ, δεν μπορεί να πάρει τέτοια παιχίδια και αναγκάζεται ο Διαμαντίδης να αγωνίζεται 35-37 λεπτά…
      Η συνάφεια είναι απλή. Το basketball είναι δύσκολο άθλημα, με Ελληνόπουλα που έχουν μπεί και ακολουθούν ένα καλό προπονητικό πρόγραμμα, με καλούς δασκάλους, έχουν μέλλον. Το αποτέλεσμα λίγο μετρά, αν και δίνει μεγάλο κουράγιο για τη συνέχεια, η αφοσίωση, η διδασκαλία, θα βγάλουν παίκτες και χαρακτήρες . Είτε λέγεσαι Πανιώνιος, Αστέρια ή Αχ.Τριανδρίας.
      Περιστέρι-Καβάλα και Ολυμπιακός- Ρέθυμνο. Δύο παιχνίδια εκ διαμέτρου αντίθετα. Το πρώτο “μία κατηγορία”, το 2ο “happy hour”, αν και εξελίχθηκε σε ντερμπι. Απλά, βλέποντας το 1ο παιχνίδι, μπορεί οι δύο ομάδες να ξεχείλιζαν από πάθος και άγχος για τη νίκη, αλλά ένα έμπειρο μάτι θα διέκρινε την αδυναμία και των δύο, να πιέσουν τη μπάλα, να τρέξουν δυνατά το γήπεδο, συν την ελλιπή τακτική εναντίον επίθεσης ζώνης.
Από την άλλη Ολυμπιακός και Ρέθυμνο, παρότι διαθέτουν πιό ποιοτικά roster, ειδικά ο πρώτος, πιέζουν και γυρίζουν παιχνίδια από την άμυνα, το αντίπαλο λάθος γίνεται transition και μεγάλο κομμάτι είναι το επιθετικό rebound.
     Που θέλω να φτάσω: Όταν θεωρητικά δεν έχεις τόσο καλό ποιοτικά roster, πρέπει να δουλεύεις περισσότερο και γυμναστικά και τακτικά (“basketball!!”), για να κρύβεις τις αδυναμίες σου. Το αντίθετο σε οδηγεί σε τέλμα και καθίζηση. Ειδικά όσο προχωρά η σεζόν και επιβαρύνονται οι αθλητές και σωματικά και ψυχικά.

Καλή τύχη σε όλους…

Μέσα από τις ακαδημαικές μου συναναστροφές, μίλησα με ένα καθηγητή Πανεπιστημίου Αθλητικής Ψυχολογίας, ο οποίος τυχαίνει να είναι και διαιτητής basketball στην Α1 Γερμανίας. Μου ανέφερε ότι μετά τα διαιτητικά σκάνδαλα… στο ποδόσφαιρο πριν 2 χρόνια έχουν αλλάξει τα πάντα στη Γερμανία.

Έτσι, η Ομοσπονδία της Γερμανίας έχει δώσει οδηγία σε όλους τους διαιτητές να έχουν τις λιγότερες δυνατές συνδιαλλαγές με παράγοντες. Η Ομοσπονδία δεν ανακοινώνει τους διαιτητές, αυτοί ταξιδεύουν, όταν είναι δυνατόν, αυθημερόν, δεν διαμένουν στα ίδια ξενοδοχεία, και πολλές φορές δεν μένουν στην πόλη διεξαγωγής του ματς αλλά σε κάποια γειτονική.

Υπάρχει σοβαρή αξιολόγηση και πολύ σημαντικό, όταν κάποιοι διαιτητές αποδίδουν ανεπαρκώς, κατεβαίνουν κατηγορία!!! Έχετε να πείτε τίποτα…; Μήπως πρέπει να παραδειγματιστούμε,όσον αφορά τη δομή και την οργάνωση από ευνομούμενες χώρες; Μήπως έτσι βοηθάμε την ανάπτυξη του basketball, την προσέλευση φιλάθλων, την ποιότητα του παιχνιδιού, την “αθλητική έκπληξη”, τη μείωση της βίας και της επιθετικότητας και την ανάδειξη καλύτερων διαιτητών, αθλητών, προπονητών, παραγόντων και φιλάθλω; Απλά ρωτώ..

  Σε ένα πρωτάθλημα, το φετινό της Α1, όπου θα γίνει “σκοτωμός” για τη σωτηρία και το τίτλο του πρωταθλητή, ούτε ο κόσμος είναι κακός, ούτε οι φίλαθλοι “κάφροι”, ούτε οι διαιτητές ανεπαρκείς, ούτε οι προπονητές ψάχνουν άλλοθι, ούτε οι παράγοντες “εύκολα τα παρατάνε”… Όλα είναι δημιουργήματα της κοινωνίας και των πράξεων μας. Όπως διδάσκουμε την αλφαβήτα στα παιδιά μας, έτσι πρέπει να υποδεχτούμε το μέλλον, να φανούμε αντάξιοι των καιρών και όχι το μόνο μέλημα μας να είναι ο κόσμος των εντυπώσεων, των blogs και του facebook. Ας παραδειγματιστούμε δεν είναι κακό…     …καλησπέρα και καλή τύχη!..