Ανέκαθεν μου άρεσαν οι καθαροί άνθρωποι και οι καθαρές κουβέντες. Ανέκαθεν ήμουν επιφυλακτικός με εκείνους που χρησιμοποιούν στόμφο, δεν έχουν ταπεινότητα και τους αρέσει να κομπάζουν και να επιδεικνύουν τον εαυτό τους με πλούσιο λόγο και φτωχές πράξεις.
Η συνέντευξη Τύπου που δόθηκε από τους Νίκο Λάσκαρη και Παναγιώτη Γιαννάκη, παρόντος του Λευτέρη Αρβανίτη αλλά και των Δημήτρη Παπακυριάκη – Μάνου Λάσκαρη, ήταν ότι πιο αληθινό έγινε στην ΚΑΕ Άρης τα δυο τελευταία χρόνια σε επικοινωνιακό επίπεδο.
Αυτήν την φορά, ο μεγαλομέτοχος δεν ακολούθησε επικίνδυνα μονοπάτια. Αποδέχθηκε διοικητικά λάθη και δυσλειτουργίες, πήρε πάνω του την ευθύνη για τις οφειλές (θα ήμουν πιο ήσυχος αν έλεγε κάτι πιο συγκεκριμένο για τις πληρωμές, αλλά οφείλω να ελπίζω), έδειξε να κατανοεί ότι η διοίκηση μιας ομάδας δεν είναι one man show (σε αντίθεση με τις πληρωμές, όσο άδικο και αν είναι αυτό), έδειξε μια ταπεινότητα σε σχέση με άλλες φορές που οι νοήμονες Αρειανοί, την είχαν ανάγκη.
Μου άρεσε και κάτι ακόμη στην διάρκεια της συνέντευξης Τύπου. Ο ίδιος ο Λάσκαρης έκανε… ασσίστ τα μικρόφωνα στον Λευτέρη Αρβανίτη, για να πει την γνώμη του και να στείλει το δικό του μήνυμα. Όσοι γνώριζαν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, είμαι βέβαιος ότι αυτήν την κίνηση που έκανε ο μεγαλομέτοχος προς τον πρόεδρο, την εκτίμησαν ως ένα απλωμένο χέρι φιλίας και συνεργασίας για την συνέχεια της ΚΑΕ. Σωστή κίνηση.
Από τον Παναγιώτη Γιαννάκη δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Από την στιγμή που αποφάσισε να επιστρέψει στον Άρη, επειδή έχει συγκεκριμένη ιδιοσυγκρασία και χαρακτήρα, θα αναλάβει περισσότερες ευθύνες από αυτές που του αναλογούν. Θα βγει μπροστά να προστατέψει όταν ο ιδιοκτήτης, ο πρόεδρος, ο παίκτης, ο… φροντιστής του Άρη θα έχουν την ανάγκη του. Θα μιλήσει με γλώσσα νικητή, γιατί έτσι έζησε και έμαθε τον Άρη. Θα προσπαθήσει να εμπνεύσει και να βάλει τον Αρειανό να σκάψει βαθιά μέσα του, για να βρει εκείνο το φως που τύφλωνε όλη την μπασκετική Ευρώπη σκορπώντας δέος και θαυμασμό.
Για να μην το κουράζουμε παιδιά. Βάζουμε στην άκρη ότι μας ενόχλησε την προηγούμενη διετία, κλειδώνουμε στο χρονοντούλαπο λάθη, παραλείψεις και ότι άλλο κακώς έγινε ή δεν έγινε, παίρνουμε μια κόλλα λευκό χαρτί και ξεκινάμε να γράφουμε όλοι την νέα ιστορία του Άρη. Και δεν το κάνουμε επειδή μας το ζητά ο Λάσκαρης ή επειδή έξυσε ευαίσθητες χορδές μας ο «δράκος». Το κάνουμε γιατί αυτό επιβάλλουν οι συνθήκες και γιατί αυτό έχει ανάγκη η ομάδα. Ο δικός μας Άρης.
Ελπίζω και εύχομαι ο Νίκος Λάσκαρης να μην μας απογοητεύσει. Να καταφέρει να ξεπεράσει τις δυσκολίες του, να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά (ξεκινήστε από το άρθρο 99 και τους πιστωτές του κ. Λάσκαρη, αλήθεια θα έχουμε πρόβλημα) και να μπορέσει η ΚΑΕ Άρης να επιστρέψει σε ήρεμα λιμάνια. Ελπίζω και εύχομαι να στηριχθεί ο Γιαννάκης όσο κανένας, να συσπειρωθούν όλες οι δυνάμεις του Άρη γύρω του και να πάψει ο ξερολισμός, η εσωστρέφεια και ότι άλλο τοξικό βρίσκεται στο εσωτερικό του Συλλόγου.
Την άλλη εβδομάδα κυκλοφορούν τα διαρκείας. Ας φροντίσει η ΚΑΕ να είναι προσιτές οι τιμές, να δώσει δυνατότητες για ευέλικτη αγορά και πληρωμή και να τα εξαφανίσουμε μέσα στο καλοκαίρι. Το μήνυμα της συστράτευσης μόνο ο κόσμος μπορεί να το περάσει. Και παράλληλα, να στείλει και ένα μήνυμα προς όλους όσους έχουν λαμβάνειν χρήματα από τον Άρη, ότι ο ίδιος ο κόσμος του Άρη πιστεύει και στηρίζει τον Λάσκαρη, άρα και εκείνοι πρέπει να κάνουν το ίδιο.
Και κάτι επί προσωπικού…
Μετά από έναν δύσκολο χρόνο που πέρασα δημοσιογραφικά και κυρίως, συνειδησιακά σαν ρεπόρτερ Άρη, θα ήθελα να σας ομολογήσω ότι ένοιωσα μεγάλη ικανοποίηση και δικαίωση από όλα όσα ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος αποδέχτηκε, στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου. Θυμάστε τι άκουσα για αυτά που έγραφα πέρυσι το καλοκαίρι, περί διοικήσεων Θεσσαλονίκης – Αθήνας. Θυμάστε πόσο επέμενα για διοικητικές συνεργασίες και ομαδική λειτουργία. Θυμάστε που έλεγα από πέρυσι ότι προτιμώ να είμαι κακός αλλά χρήσιμος και όχι ένας ακόμη χειροκροτητής.
Σας το ξαναλέω και απευθύνομαι κυρίως σε εκείνους που μου έχουν καταλογίσει δόλο, σε παιδιά που έχουν γράψει ότι μου έκοψε ο Λάσκαρης το χαρτζιλίκι, σε ανθρώπους σοβαρούς και νοήμονες που θεωρούσαν ότι η πένα μου και τα γραπτά μου έκρυβαν π…στιά ή ότι ήμουν η αιχμή του αντιπολιτευτικού δόρατος. Παλικάρια, ξέρω ότι όλες σας οι κρίσεις αγάπη για τον Άρη κρύβουν. Και διάθεση προστασίας της ομάδας. Αλλά για τον Θεό, κάντε μου την χάρη και αλλάξτε νοοτροπία. Βγάλτε τα φοβικά σύνδρομα και μάθετε να διαβάζετε, να ακούτε, να φιλτράρετε την αλήθεια και ποιος γράφει τι.
Σε αυτήν την πόλη κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί. Και κυρίως, κανένας από αυτούς που έμμεσα ή άμεσα, ανήκουν στην οικογένεια του Άρη. Εγώ ανήκω 42 χρόνια σε αυτήν και 25 την υπηρετώ δημοσιογραφικά. Καμαρώνω για την Αρειανή μου ταυτότητα, δεν αποποιούμαι λάθη ή ευθύνες, δεν κρύφτηκα ποτέ για τίποτα. Πάντα «παρών», πάντα με ψηλά το κεφάλι, πάντα με καθαρό το βλέμμα και καρδιά. Να απαντώ, να συζητώ, να ακούω, να δέχομαι. Και να ξέρετε ότι αν κάποια στιγμή νοιώσω ότι δεν θα είμαι πια χρήσιμος για την ομάδα, ούτε θα με ξαναδιαβάσετε ούτε και θα με ξανακούσετε.
Πάμε τώρα, όλοι μαζί και όπως μπορεί ο καθένας μας, να στηρίξουμε τον Άρη. Και στο μπάσκετ και στην μπάλα και παντού. Το έχει ανάγκη ο Σύλλογος, το επιβάλλει το χρέος μας απέναντί του και απέναντι στις νεότερες γενιές Αρειανών.