Δεν πρόκειται να σας μιλήσω για την δραματική εμπειρία που ζήσαμε το απόγευμα της Τετάρτης στο Nick Galis Hall. Δεν πρόκειται να σχολιάσω κανέναν και τίποτα. Θέλω αυτό το κείμενο να το αφιερώσω αποκλειστικά στον Δημήτρη Πρίφτη. Τον άνθρωπο που τα τελευταία τρία χρόνια τίμησε τον θεσμό του προπονητή του Άρη και στάθηκε επάξια και περήφανα στην άκρη του πάγκου του Αυτοκράτορα μέχρι την τελευταία στιγμή.
Η επιλογή μου να… αραιώσω την επικοινωνία μας μέσω του basketplus που έχει την καλοσύνη να με φιλοξενεί, ήταν απολύτως συνειδητή. Εδώ και περίπου δυο μήνες, τα συμβαίνοντας στην ΚΑΕ ΑΡΗΣ είναι τέτοια που δεν σου επιτρέπουν να πεις ή να γράψεις πολλά πράγματα.
Τα πάντα στην ζωή είναι θέμα προτεραιοτήτων. Και την δεδομένη στιγμή, το αγωνιστικό και τα αποτελέσματα της ομάδας μετά την είσοδό της στην τετράδα του πρωταθλήματος, πολύ λίγο ενδιαφέρουν και πολύ μικρή ουσία κρύβουν.
Ο τίτλος του ρεφρέν του γνωστού ερωτικού τραγουδιού του Πασχάλη, εκφράζει απόλυτα τις σκέψεις μου για τον Άρη που βλέπω από το Λαύριο και μετά. Την ομάδα που «κατάπιε» την Α.Ε.Κ., έβγαλε «σκούπα και φαράσι» στα προημιτελικά με τον Π.Α.Ο.Κ. μου θύμισε κάτι από την περσινή, «αγαπησιάρα» ομάδα που δημιούργησαν ο Πρίφτης και η διοίκηση της ΚΑΕ Άρης.
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο Αρειανός… γουστάρει το αυτομαστίγωμα. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά την απίστευτη – σε βαθμό εξωπραγματικό – γκρίνια, που ακολούθησε της νίκης επί του Π.Α.Ο.Κ. Ναι, της νίκης, γιατί με αυτά που ακούω και διαβάζω, λέω να ξαναδώ το παιχνίδι σε βίντεο μήπως και τελικά ο Άρης το έχασε βρε παιδί μου και έχω λάθος εντύπωση.
Συνάδελφοι εξ Αθηνών ανακάλυψαν ξανά την Αμερική. Μας ενημέρωσαν για την «βόμβα» της αγωγής του Λετονού και την αξίωση των 97.2 εκατομμυρίων από το ζεύγος Λάσκαρη, ως αποτέλεσμα της επιχειρηματικής αντιδικίας που έχουν και κρατά εδώ και πολλούς μήνες.
Καιρό είχα να γουστάρω τόσο πολύ την ομάδα. Ένιωσα τόσο όμορφα με το πάθος, την ψυχή και το συναίσθημα που έβγαλε ο Άρης, ένιωσα τόσο «φτιαγμένος» με το πώς ομάδα και κόσμος έγιναν ένα και έστειλαν την Α.Ε.Κ…. αναψοκοκκινισμένη στις ντουζιέρες του Nick Galis Hall, ένιωσα τόσο καλά που μετά το διπλό στο Αίγιο ήρθε και η νίκη τετράδας που μας δίνει το κουράγιο να παλέψουμε στα πλέι οφ με περισσότερη πίστη.
Δίνω πολύ μεγάλη μάχη με τον εαυτό μου. Από την μια ο επαγγελματισμός και από την άλλη το συναίσθημα. Από την μια το «θέλω» και από την άλλη το «πρέπει». Τα διλήμματα είναι μεγάλα. Αν γράψεις θα κάνεις κακό και θα είσαι αντιπολίτευση, γιατί η ιδιοκτησία σου έκοψε το «χαρτζιλίκι» και τα «αποκλειστικά». Αν δεν γράψεις θα είσαι το ρουφιανάκι που τα παίρνει κρυφά για να κάνει πλάτες. Και κερατάς και δαρμένος σε κάθε περίπτωση.
Η είσοδος του Νίκου Γκάλη στο Hall of Fame , η αποκατάσταση της ιστορίας και η τοποθέτησή του στο μπασκετικό «σπίτι» των παγκόσμιων μύθων του αθλήματος, δίνει την δυνατότητα στην ΚΑΕ Άρης να αλλάξει το κλίμα που έχει διαμορφωθεί και να γιατρέψει πληγές. Πως; Με τον εξής, απλούστατο τρόπο.
Την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου, Μεγάλη Πέμπτη στις 13 Απριλίου, ο Άρης υποδέχεται στο Nick Galis Hall την ΑΕΚ. Με αφορμή το συγκεκριμένο παιχνίδι, η οικογένεια Λάσκαρη μπορεί να κάνει την κίνηση «ματ» και να διοργανώσει μια εκδήλωση για να τιμήσει τον Νίκο Γκάλη, πριν τον αγώνα ή στο ημίχρονο της αναμέτρησης, για την είσοδό του στο Hall of Fame .
Είναι μια πρωτοβουλία που θα μπορούσε να έχει πολλαπλά κέρδη για την ομάδα και για την ίδια την οικογένεια Λάσκαρη. Θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την συγκυρία και να «ξεπαγώσει» τις σχέσεις της με τον «γκάνγκστερ», που βρίσκονται στην… κατάψυξη εδώ και περίπου έναν χρόνο. Και αυτό μόνο ευεργετικό θα μπορούσε να αποδειχθεί για την ΚΑΕ και την ιδιοκτησία την δεδομένη στιγμή.
Παράλληλα, η οικογένεια Λάσκαρη θα μπορούσε, με μια τέτοια εκδήλωση, να αναθερμάνει τις σχέσεις της με τον κόσμο και να δώσει το έναυσμα για την τελική ευθεία της χρονιάς, τις μάχες των πλέι οφ. Δεν είναι… κακές οι σχέσεις ιδιοκτησίας – κόσμου, προς Θεού, αλλά όπως και να έχει μια «παγωμάρα» και μια αμφιβολία πλανάται με όλα όσα ακούγονται, λέγονται και γράφονται τους τελευταίους μήνες.
Τέλος, η συγκεκριμένη εκδήλωση θα μπορούσε να ανεβάσει την ψυχολογία ομάδας και κόσμου, που η αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκεται και στα καλύτερά της. Ο Νίκος Γκάλης ενώνει, εμπνέει, μαγνητίζει, έχει αυτήν την αόρατη «χρυσόσκονη» που μπορεί να ενισχύσει τις εσωτερικές σχέσεις στον Άρη και να αποτελέσει την κινητήριο δύναμη για το φινάλε μιας πολύ δύσκολης, για όλους, χρονιάς.
Μοιράζομαι μαζί σας αυτήν την ιδέα μέσω του basketplus και εύχομαι οι άνθρωποι της ΚΑΕ, αν τύχει να διαβάσουν το ταπεινό μου blog , να θεωρήσουν ότι μπορεί να είναι κάτι ωφέλιμο για όλους. Εύκολα υλοποιήσιμο είναι σίγουρα, πάντως, καθώς δεν υπάρχει περίπτωση ο ΕΣΑΚΕ του κ. Γαλατσόπουλου να αρνηθεί στην οικογένεια Λάσκαρη μια εκδήλωση – τιμής για τον Νίκο Γκάλη.
Αυτά από μένα. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω ή να αφαιρέσω αναφορικά με την κιτρινόμαυρη μπασκετική πραγματικότητα. Ούτε γκρίνια, ούτε τίποτα. Εύχομαι, απλά, να βγει η επιλογή του Ζερμέιν Τέιλορ και να ολοκληρώσει ο Άρης την «δουλειά» στην κανονική περίοδο, καταλαμβάνοντας την 4η θέση και παίρνοντας το πλεονέκτημα έδρας για την πρώτη φάση των πλέι οφ. Και μετά, έχει ο Θεός…
Δεν χρειάζεται να διαθέτεις μαντικές ικανότητες για να οδηγηθείς στο συμπέρασμα ότι ο Νίκος Λάσκαρης και οι στενοί του συνεργάτες, έχουν αποσύρει την εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπο του Δημήτρη Πρίφτη. Το «άδειασμα» του προπονητή όμως, με τις δηλώσεις του ιδιοκτήτη στην Χαλκίδα, το θεωρώ λάθος την δεδομένη στιγμή και παντελώς αχρείαστο.
