Μιλούσαμε πολύ για μπάσκετ, τον παρακολουθούσα και με παρακολουθούσε, κοινοί οι δρόμοι μας μερικές φορές, με βοηθούσε με παίκτες και ομάδες, τον βοηθούσα με ειδήσεις και πληροφορίες, είχαμε και έχουμε – γιατί ακόμη δεν έχω πιστέψει ότι έφυγε – αγάπη κοινή και μεγάλη για το Μπάσκετ.
Ο Γκίμας ήταν ο Φίλιππος Βέροιας για πολλούς και ο Φίλιππος ήταν το σπίτι του, η οικογένειά του. Η παρέα του Ηλία, του Χρήστου και του Γιώργου, αλλά και άλλων παιδιών που είχαν κοινό όραμα για την ανάπτυξη του μπάσκετ θα μείνει φτωχότερη, αλλά το πνεύμα του Τζίμη θα είναι πάντα μαζί τους, πάντα μαζί μας, πάντα ροκ, πάντα ευθύ, πάντα ρομαντικό και παράλληλα αποδοτικό.
Δημήτρη Γκίμα, έφυγες φίλε, και είναι άδικο για όλους μας, για την οικογένειά σου, για την Ομάδα σου, για όλο το μπάσκετ, αλλά θα κάνουμε τα πάντα για να κρατήσουμε το όραμά σου και την αγάπη σου για το σπορ πάντα ζωντανά. Θα παλέψουμε, όπως πάλεψες εσύ κάθε μέρα στα γήπεδα. Δε θα φύγεις, τελικά, ποτέ, ψηλέ…
