Για τον αγώνα με τη Σερβία δεν υπάρχουν πολλά για σχολιασμό. Το παιχνίδι δεν πήγε στην Εθνική μας από την αρχή και δε βρήκε τρόπο για να το αλλάξει.
Από τη στιγμή που βρισκόταν εκτός της λογικής που διέπει εδώ και χρόνια αυτήν την ομάδα (άσχετα αν επιθετικά παρουσίασε κάτι καινούργιο στην πρώτη φάση), δηλαδή τη δυνατή άμυνα, ήταν σαν να δίνει ψυχολογία στους Σέρβους που έχουν την «τρέλα» μέσα τους. Είπαμε ότι τα νοκ άουτ ματς είναι «άλλη» διοργάνωση και τίποτα δεν πήγε ίσια στην Εθνική μας σήμερα (7/9), όταν για πρώτη φορά δεν είχε τον έλεγχο από το ξεκίνημα, αλλά βρέθηκε κάτω από πίεση. Βγήκαν οι αδυναμίες που είχε καταφέρει να «κρύψει» στην πρώτη φάση.
Αν κάτι ενόχλησε περισσότερο από την ήττα – αποκλεισμό, αυτό ήταν η «λευκή πετσέτα» της τέταρτης περιόδου. Κάτι έξω από τη λογική αυτής της ομάδας. Αυτά έγιναν. Το θέμα τώρα, μετά τον αποκλεισμό που σαφώς ως αποτέλεσμα συνιστά αποτυχία, είναι αυτά που θα γίνουν. Τα πράγματα είναι απλά.
Καθένας δικαιούται να είναι πικραμένος από τη σημερινή «σφαλιάρα». Όμως το ζητούμενο είναι να μην υπάρξει και πάλι σπασμωδική αντίδραση. Όχι φυσικά από τον κόσμο, αλλά από τους έχοντες την ευθύνη των αποφάσεων. Η εικόνα της ομάδας μας στην πρώτη φάση (όσο κι αν πολλοί την αιτιολογούν στην έλλειψη πίεσης λόγω ομίλου) έδειξε ότι κάτι καλό μπορεί να γίνει. Και, επιτέλους, δεν είναι δυνατόν να αλλάζουμε δέρμα κάθε καλοκαίρι.
Όταν έχεις γίνει «θέμα» στην Ευρώπη, αλλάζοντας κάθε χρόνο προπονητές, από κάπου πρέπει να γίνει μια… ρημάδα επανεκκίνηση. Θεωρούμε ότι φέτος μπήκαν οι βάσεις για να γίνει. Το επισημαίνουμε (και) τώρα, που η Εθνική απέτυχε να μπει στην οκτάδα του Μουντομπάσκετ: Αν ο Κατσικάρης και το τιμ του κριθούν αμιγώς εκ του (τελικού) αποτελέσματος, το λάθος θα είναι μεγάλο. Γιατί φάνηκε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στο παιχνίδι της ομάδας. Καιρός είναι να αλλάξει και η λογική με την οποία παίρνονται οι αποφάσεις. Η Εθνική δεν είναι σύλλογος. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια να αντέξει και ο ομοσπονδιακός κόουτς την πίεση και τους κραδασμούς από τον αποκλεισμό…
