Είναι δυνατόν ένας 36χρονος παίκτης, που βρίσκεται στη δύση της καριέρας του και παίζει με πρόβλημα τραυματισμού, να δείχνει το δρόμο του μέλλοντος σε μια ομάδα; Στην περίπτωση του Μίλαν Μιλόσεβιτς, είναι.
Ο Βόσνιος δεν είναι ο πρώτος σκόρερ ή ο πιο… φαντεζί παίκτης του Άρη. Δεν κατάφερε καν να παίξει σε όλα τα φετινά ματς, λόγω των τραυματισμών του. Κάποιες φορές, όπως χθες, φαντάζει και μοιραίος, χάνοντας έξι βολές σε ένα ματς σχετικά «κλειστό». Όμως διδάσκει ένα καλό μάθημα, εν όψει της «επόμενης μέρας».
Ποιο είναι αυτό; Η νοοτροπία και η μαχητικότητα. Τομείς που δε μετριούνται με αριθμούς, αλλά μπαίνουν σε περίοπτη θέση στα βιογραφικά, όταν οι προπονητές ψάχνουν παίκτες. Αν αυτά τα δύο στοιχεία συνδυάζονται και με την ποιότητα, ο μεν παίκτης δε θα μείνει ποτέ χωρίς δουλειά, η δε ομάδα θα έχει χτυπήσει τεφαρίκι.
Ήταν μεγάλο το «μάθημα» του χθεσινού αγώνα. Σε μία ομάδα που επιθετικά πελαγοδρομούσε και από ένα σημείο και μετά βασικά «γρανάζια» της μηχανής» της είτε το ψιλοπαράτησαν, είτε έπαιζαν για τον εαυτό τους, ένας 36χρονος με πρόβλημα στον αχίλλειο, έδειξε το δρόμο. Έβαλε την ομάδα πάνω απ’ όλα και μέσα και από τις αναποδιές που προέκυψαν (δε χωνεύονται εύκολα οι 5/11 βολές), μπορούσε το βράδυ, ξαπλώνοντας στο κρεβάτι του, να λέει στον εαυτό του ότι έδωσε τα πάντα.
Τέτοιου στιλ παίκτες χρειάζεται μια ομάδα που δεν έχει να ξοδέψει πολλά χρήματα στις μεταγραφές. Προσοχή στο «στιλ», γιατί κάποιοι μπορεί να νομίσουν ότι τα παραπάνω γραφόμενα… υπονοούν «υπόδειξη» για την παραμονή του Βόσνιου. Ας ξαναδιαβάσουν το κείμενο από την αρχή. Έτσι κι αλλιώς, εκ πεποιθήσεως, είμαστε οι τελευταίοι που θα «υποδείξουμε» σε οποιονδήποτε κάτι για οτιδήποτε. Δεν (πρέπει να) είναι αυτός ο ρόλος του δημοσιογράφου. Η περιγραφή γίνεται για την επιθυμητή, για την ομάδα, νοοτροπία που πρέπει να έχει ένας παίκτης.
Ο Άρης, με δεδομένο ότι θα αποτινάξει από πάνω του το βραχνά των μπαν, έχει έναν μπούσουλα για να βαδίσει. Η αναφορά γίνεται ως επί το πλείστον για τους ξένους παίκτες, γιατί οι Έλληνες έχουν σε μεγαλύτερη αφθονία τα παραπάνω στοιχεία. Κακά τα ψέματα, ο ξένος θα παίξει κατά τι περισσότερο για τους αριθμούς του, για το επόμενο συμβόλαιό του, αυτό είναι μία πραγματικότητα που δε θα αλλάξει ποτέ. Το ποσοστό που θα το κάνει αυτό, καθορίζει πολλά σε μία ομάδα.
Το κίνητρο
Μία βασική λέξη στον αθλητισμό είναι το κίνητρο. Απαραίτητο συστατικό. Οι προπονητές, τέτοιους παίκτες ψάχνουν. Ο φετινός Άρης δεν είχε την πολυτέλεια να το ψάξει όσο ήθελε, λόγω των ban. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που επιμένουμε εδώ και καιρό ότι η άρση τους είναι μονόδρομος για την επόμενη σεζόν.
Προσοχή, όταν λέμε «παίκτες με κίνητρο» δεν εννοούμε απαραίτητα πιτσιρικάδες που ξεκινούν την καριέρα τους τώρα. Το κίνητρο μπορεί να «δημιουργηθεί» από πολλά πράγματα. Ναι, από την προοπτική για μία καλή καριέρα, αλλά και για μία «επιστροφή» μετά από άτυχες σεζόν, από τη «δίψα» για τη νίκη. Από την ανάγκη που πηγάζει από μέσα σου, όταν μπαίνεις στο παρκέ, να βγεις απ’ αυτό βλέποντας την ομάδα σου να έχει πετύχει έναν πόντο περισσότερο από τον αντίπαλο.
Η επιτομή του refuse to lose
Το τελευταίο συστατικό αν το βρεις σε έναν παίκτη, χαμένος δε θα βγεις. Θέλετε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων χρόνων στον Άρη; Τζερέλ ΜακΝιλ.
Ο Αμερικανός ήταν η επιτομή της έννοιας «ασυμβίβαστος με την ήττα». Και ένα βασικό «κλειδί» για την πορεία του Άρη τη σεζόν 2015-16. Υπήρξαν αγώνες που είχε 3/12 σουτ, ή 4-5 λάθη. Κι όμως, ακόμα και στη φαινομενικά μέτρια μέρα του, ένας παίκτης τέτοιας νοοτροπίας όλο και κάποιο κέρδος αποφέρει στην ομάδα. Με την άμυνά του, την αυταπάρνησή του, το «σπίρτο» που (πρέπει να) ανάβει για τους υπόλοιπους.
Τους παίκτες των 20 πόντων και 10 ριμπάουντ ή ασίστ ανά αγώνα, πρέπει να τους χρυσοπληρώσεις. Τους παίκτες που μπορεί να μην έχουν τέτοια νούμερα, αλλά το λέει η καρδούλα τους και μπορούν (σε έναν επαρκή βαθμό) να βάλουν και το «εμείς» πάνω από το «εγώ», μπορείς να τους βρεις και σε χαμηλές τιμές. Να έχουν, φυσικά, και την ικανότητα να σταθούν επαρκώς στο παρκέ. Όχι στο επίπεδο του… Σπανούλη και του ΝτεΚολό, αλλά όχι και μόνο για να κουνάνε πετσέτες από τον πάγκο…
Τη σεζόν 2015-16, η πλειοψηφία των ξένων του Άρη είχε αυτή τη νοοτροπία και σε συνδυασμό με έναν καλό (και παρόμοιας «λογικής») ελληνικό κορμό που πρόσφερε μεν στο παρκέ, είχε την ικανότητα δε να «κρατάει» την ομάδα σε πολλά επίπεδα (άλλο βασικότατο συστατικό), ο Άρης έκανε την καλύτερη σεζόν της δεκαετίας. Και θα προλάβουμε όσους σκεφτούν «τι συγκρίνεις τώρα;». Εκείνη η ομάδα είχε αγωνιστικό μπάτζετ 800.000 ευρώ. Σαφώς μεγαλύτερο, μεν, από τα σημερινά δεδομένα, γενικώς της Basket League, όχι… έτη φωτός μακριά, δε. Έτσι κι αλλιώς, το εν λόγω κείμενο στη νοοτροπία στέκεται, όχι στην αγωνιστική αξία. Ορμώμενος και από τα παραπάνω στοιχεία, ο Άρης μπόρεσε να κοιτάξει στα μάτια και να λυγίσει ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ.
Το 2016-17, ο Άρης έκανε μία αρκετά πιο ακριβή ομάδα, αλλά από τους περισσότερους ξένους του έλειπε αυτή η νοοτροπία. Στιλ Ουίλ Κάμινγκς.
Δε λέμε ότι τα παραπάνω καθορίζουν στο 100% την πορεία μιας ομάδας. Σαφώς χρειάζονται η ποιότητα και η «χημεία». Για να βρεθεί «χημεία», όμως, πρέπει ο παίκτης να έχει ομαδικό πνεύμα. Όχι σε απόλυτο βαθμό, αυτό είναι δύσκολο για τους ξένους (αλλά και για κάποιους Έλληνες), αλλά σε επαρκή. Πρέπει, φυσικά, να λείπουν και τα προβλήματα.
Το μέλλον
Ο Άρης το περασμένο καλοκαίρι είχε περιορισμένες δυνατότητες, σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες, για να χτίσει την ομάδα που είχε κατά νου. Εννοείται ότι ήθελε όλα τα προαναφερθέντα. Αν του έβγαινε το αρχικό πλάνο και περισσότερους Έλληνες θα είχε, και περισσότερους παίκτες με τα παραπάνω στοιχεία. Σαφώς έγιναν λάθη. Αφενός δεν είχε τη δυνατότητα να τα διορθώσει, αφετέρου, όταν έφτασε «στο αμήν», έκανε κάποιες αναγκαστικές επιλογές, αφού είχε ξεμείνει από λύσεις. Και τις πλήρωσε και πιο ακριβά…
Όλα αυτά θα αλλάξουν με την άρση των ban. Και η ομάδα θα έχει την ευκαιρία να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να κάνει ένα βήμα παραπάνω. Γιατί δεν πρέπει να λησμονείται ότι ο Άρης για τέταρτη σερί χρονιά πάλεψε για την παραμονή του. Κι αυτό ούτε αντέχεται, ούτε «χωνεύεται» εύκολα από τον κόσμο που συνεχίζει να «βάζει πλάτη» και να αγαπά σε υπερθετικό βαθμό την ομάδα, αλλά έχει κουραστεί από τις συνεχόμενες ψυχοφθόρες σεζόν.
Υ.Γ.: Αναφέρθηκε ότι ως επί το πλείστον τα παραπάνω στοιχεία τα έχουν Έλληνες παίκτες. Στην τελική ευθεία της σεζόν, οι φίλοι του Άρη λογικά θα δουν περισσότερο το «νέο αίμα», όπως το στοιχείο αυτό θα είναι περισσότερο εν αφθονία στο επόμενο πρωτάθλημα. Ο Άρης έχει και νεαρούς και πιο έμπειρους γηγενείς στους οποίους μπορεί να στηριχθεί.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
