Ο τελικός στη Θεσσαλονίκη μετά από δεκαετίες, χάρη στον εξαιρετικό χειρισμό της διοίκησης του Άρη και την έξυπνη απάντηση, του Παναθηναϊκού. Και από την στιγμή που ήθελαν ο γαμπρός και η νύφη… η πεθερά, κάθισε στην άκρη και συμβιβάστηκε.
Η ΕΟΚ ήθελε τον τελικό στο αγαπημένο της γήπεδο, ο Παναθηναϊκός, όσο πιο κοντά, στην βάση του και ο Άρης εκεί που θα είχε την δυνατότητα να το διεκδικήσει, με όσες πιθανότητες του αναλογούν. Το «λάθος» του Παναθηναϊκού και της Ομοσπονδίας είναι ότι υποτίμησαν, ίσως γιατί δεν κατάλαβαν, ότι ο Άρης δεν είναι το εύκολο «θύμα» του παρελθόντος.
Πριν από χρόνια, ο Άρης αρκούνταν με… ψίχουλα. Όπως είχε μάθει ο Πρόεδρος απο την πολυετή θητεία του, στο… παλιό, καλό ΠΑΣΟΚ, με δύο- τρία μικρά ρουσφέτια «θα τους έχουμε του χεριού μας». Με την πληρωμή από την Ομοσπονδία, της πρώτης δόσης, της προσφυγής που μόλις είχε «σκάσει» από την FIBA, για να γλιτώσει από την «απαγόρευση μεταγραφών» ή με την προκαταβολή από την εκκαθάριση του Κυπέλλου για να πληρώσει τους παίκτες και αυτοί να μην του φύγουν. Με αυτές και μερικές άλλες μικροδιευκολύνσεις, πίστευαν, με το φτωχό τους το μυαλό, ότι ο Άρης θα τους έχει «αιώνια» υποχρέωση.
Μόνο, που γύρισε ο τροχός και πλέον μπορεί και ονειρεύεται, ο Αρειανός! Ο Νίκος Λάσκαρης έβαλε τέλος στην αναξιοπιστία, οι παίκτες του Άρη είναι πληρωμένοι, ΣΤΟ ΑΚΕΡΑΙΟ και δεν έχουν ανάγκη από μικρορουσφέτια. Θέλουν «κομμάτι από την πίτα». Μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλο όσο θα έπρεπε ή του αναλογεί, αλλά θέλει κομμάτι. Όχι ψίχουλα, ούτε υπολείμματα.
Για αυτό και η αντιπροσωπεία του Άρη στην συζήτηση της Παρασκευής, αιφνιδίασε τους πάντες. Δεν πιστεύω, οι διοικούντες της ΕΟΚ, να περίμεναν τέτοια σθεναρή αντίσταση στις επιθυμίες τους και τις επιταγές τους. Πολύ πριν τους έρθει η φοβία για την «μουσουλμανική μειονότητα» τους έκοψε «κρύος ιδρώτας» με την «επανάσταση των πληβείων». Δικαιολογημένα γιατί πρώτη φορά έβλεπαν διοικούντα του Άρη να τους λέει «όχι». Για αυτό και κατανοώ το «γάιδαρε» του εκτοξεύτηκε στον «κακό» της συζήτησης, Δημήτρη Παπακυριάκη. Με όπλο την καλή προετοιμασία κέρδισαν την ελπίδα στο όνειρο.
Και αφού οι «κίτρινοι» πήρα «υπόσχεση ισονομίας» που ζητούσαν, πριν καλά- καλά χαμογελάσουν, προσγειώθηκαν στην σκληρή, πραγματικότητα. Η εσωτερική αντιπολίτευση «βομβάρδιζε» περισσότερα από τους «αντιπάλους» στην διαπραγμάτευση. Και τι δεν «ανακαλύφθηκε» για να «κτυπηθεί» η αντιπροσωπία του Άρη στις συζητήσεις. Βλέπετε οι «αντιπολιτευόμενοι» είχα «κοπεί» από τον ίδιο τον Νίκο Λάσκαρη μετά την ατυχή έμπνευση που είχαν να στείλουν ένα άκρως, διχαστικό e-mail.
Και αφού η διοίκηση του Άρη δέχονταν απανωτά «πυρά», από αντιπολίτευση και μέσα της Θεσσαλονίκης, τόσο ισχυρά, που ακόμα και η ΕΟΚ πίστευε, ότι θα την έρθουν στα πόδια της χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι της.
Βέβαια, δεν είχαν εξαντληθεί τα διαπραγματευτικά όπλα. Στην τελευταία συνάντηση ο Άρης έπαιξε σοφά, το «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω». Μπροστά στον κίνδυνο «τελικού παρόδια» η ΕΟΚ ξέχασε τις απαγορεύσεις της Αστυνομίας και ο Παναθηναϊκός έκανε αυτό που θεωρείται αυτονόητο.
Ο τελικός ανηφόρησε στην Θεσσαλονίκη. Ο Άρης πηγαίνει σε αυτόν, να διεκδικήσει έναν τίτλο με όσες πιθανότητες του αναλογούν. Ο Παναθηναϊκός συμπεριφέρθηκε σαν το φαβορί κερδίζοντας αρκετά χειροκροτήματα αλλά και αναγνώριση σοβαρής ομάδας, από όλους τους φίλους του αθλήματος. Όχι μόνο από τους οπαδούς του. Και η Ελληνική Ομοσπονδία φιλοδοξεί να κερδίσει, πολλά, από μια διοργάνωση που έφθινε, με την πάροδο των ετών, εξ αιτίας δικών της λαθών (βλέπε «Λιτό», βλέπε «παγωμένα» μπαλάκια, τελικός σε άδειες κερκίδες, κτλ).
ΥΓ. Άντε έχουμε και ντέρμπι…
ΥΓ02. Σε όσους «πόνταραν» στο «στραβοπάτημα»… κερνάω ξύδι!!!
