Ανασφαλής, επιπόλαιος, προσβλητικός, ασόβαρος σε αρκετές περιπτώσεις, ο μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ Άρης όχι απλά δεν στάθηκε – έστω και τώρα – στο ύψος των περιστάσεων. Όχι απλά δεν ανέλαβε την ευθύνη για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ΚΑΕ, αλλά ακολούθησε ξανά τον ολισθηρό δρόμο των καταγγελιών και της επίθεσης κατά πάντων, αναζητώντας και πάλι τους «αόρατους» εχθρούς του.
Οι πολυδιαφημισμένες του χορηγίες από το εξωτερικό ύψους εκατομμυρίων ευρώ χάθηκαν, επειδή τα σάιτ του Άρη (αναφέρθηκε στο pressaris ειδικότερα και το allaboutaris… ξόφαλτσα) έγραφαν ανώνυμα για ανακολουθίες και προσφυγές. Χάθηκαν επειδή τα δημοσιεύματα απέτρεψαν τις μεγάλες εταιρείες με τις οποίες είχε συμφωνήσει ο Νίκος, να επενδύσουν σε μια χρεωκοπημένη εταιρεία. Χάθηκαν επειδή όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι, είμαστε καταστροφολόγοι.
Τα προβλήματα ρευστότητας και το ότι στην ΚΑΕ είναι απλήρωτα και τα… πόμολα από τις πόρτες, οφείλεται στο ότι οι Αρειανοί είναι αχάριστοι. Δεν εκτίμησαν τα χρήματα που έχει βάλει ο μεγαλομέτοχος και στην πρώτη δυσκολία, του γύρισαν την πλάτη. Διαρκείας δεν πήραν μαζικά όπως θα έπρεπε και, γενικά, ξέχασαν όλα όσα έκανε εκείνος για την ομάδα τους από την ημέρα που ήρθε μέχρι σήμερα.
Ο Λάσκαρης, που με σχετική του ανακοίνωση προ μηνός διέψευδε εμάς τους… κακεντρεχείς για τα χρέη, παραδέχθηκε δημόσια ότι το χρέος είναι στα 3.2 εκατομμύρια ευρώ. Αλλά δεν φταίει εκείνος. Ούτε οι ερασιτεχνικοί χειρισμοί του. Φταίνε όσοι τον κορόιδεψαν όταν πήρε την ΚΑΕ και του έκρυψαν τα χρέη που του βγήκαν στην διαδρομή και δεν τα περίμενε.
Ο μεγαλομέτοχος επίσης, μας είπε πρακτικά ότι φταίει ο Άρης για όλα όσα τραβάει από τον Λετονό στην Ελλάδα και είναι δεμένος… πισθάγκωνα με ασφαλιστικά μέτρα. «Όχι απλά δεν χρησιμοποιώ τον Άρη για την υπόθεση αυτή, αλλά αν δεν υπήρχε ο Άρης δεν θα είχα αυτήν την πίεση. Οπότε μου δημιουργεί πρόβλημα η ενασχόλησή μου με την ομάδα» είπε μεταξύ άλλων.
Αμ’ το άλλο, το εξοργιστικό. Τι σημασία έχει που σήμερα, η ΚΑΕ Άρης δεν μπορεί να πληρώσει ούτε καφέ από καντίνα στην εθνική οδό; Ο Λάσκαρης υπογράμμισε ότι οι task forces δεν κάνουν καλά την δουλειά τους, ότι δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του έγγραφη πρόταση από τον ΟΠΑΠ (αδιάβαστε Νίκο, ποτέ στα χρονικά ο ΟΠΑΠ δεν έκανε έγγραφες προτάσεις, αλλά συμφωνούσε στα ποσά με τις εκάστοτε Α.Ε. και έστελνε το συμβόλαιο κατευθείαν προς υπογραφή), αλλά και το ότι υπάρχουν κάποιες έτοιμες μικροχορηγίες που θα αποφέρουν στην ΚΑΕ κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ όμως δεν τις θέλει.
«Πάμε για μεγάλες χορηγίες, δεν θα με αναγκάσουν έτσι εύκολα να ρίξω το κασέ του Άρη, θα τις φέρω φέτος και αν δεν προλάβω… του χρόνου» είπε και μας… αποτέλειωσε! Αναγκάζοντας μέχρι και τον Δημήτρη τον Οσσανλή να μιλήσει για μεταξωτά εσώρουχα, αφού ο άνθρωπος δεν πίστευε όσα άκουγε.
Φυσικά, μάθαμε και άλλα όμορφα πράγματα. Μάθαμε ότι η Τζόρτζια έχει χαθεί από προσώπου γης επειδή… λατρεύει τον ήλιο και το καλοκαίρι και απολαμβάνει τις διακοπές μέχρι και σήμερα! Μάθαμε, επίσης, ότι ομάδα συνεργατών του από το εξωτερικό που ασχολείται με προβληματικές εταιρείες, επεξεργάζεται ειδικά σχέδια που θα βοηθήσουν την ΚΑΕ Άρης να εκτοξευθεί και τα έσοδα να πολλαπλασιαστούν. Α, μάθαμε και το άλλο. Φέτος δεν κάναμε Nick Galis Cup γιατί δεν ήταν το μυαλό μας καθαρό ώστε να το οργανώσουμε και γιατί θα έμπαινε «μέσα» η ΚΑΕ, όπως και πρόπερσι. Τελικά, Νίκο, δεν ισχύει αυτό που είχες πει πριν έναν χρόνο, ότι είσαι σε επικοινωνία με τον Γκάλη και ότι σχεδιάζετε κάτι μεγαλύτερο;
Και άλλα πολλά, πολύ γραφικότερα ή και λιγότερο. Κάθε που η δημοσιογραφική ερώτηση γινόταν πιο «ενοχλητική», αράδιαζε ο Νικόλας πέντε αγγλικές λέξεις για να μας εντυπωσιάσει. Λες και είμαστε τίποτα ιθαγενείς, όπως παλιά στα νησιά που ανακάλυπτε ο Μάρκο Πόλο και την έβγαζε με δυο χάντρες και ένα καθρεφτάκι. Καμιά λύση. Καμιά πρόταση. Κανένα σχέδιο. Τίποτα. Μηδέν. Μαυρίλα και απογοήτευση.
Τι θέλει λοιπόν σήμερα ο μεγαλομέτοχος από εμάς; Να σταματήσουμε να ανησυχούμε γιατί δεν μπήκε ακόμη ο Οκτώβρης και έχουμε φτάσει, μόλις, στα 2/3 του Σεπτέμβρη. Να του δώσουμε όλοι λίγο χώρο και λίγο οξυγόνο να ηρεμήσει, να μην χτυπάνε 14 φορές την ημέρα τα τηλέφωνά του για τον Άρη, να χαλαρώσει και να ασχοληθεί με την εξεύρεση χορηγιών και λύσεων.
Να αναλάβει το management της ΚΑΕ η διοίκηση γιατί, στο κάτω – κάτω, μεγαλομέτοχος είναι και δεν είναι δουλειά του να αντιμετωπίζει τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας. Όπως, για παράδειγμα, ότι σήμερα που μιλάμε δεν έχει κατατεθεί κανένα συμβόλαιο από τους νέους παίκτες του Άρη στον ΕΣΑΚΕ.
Ο Νίκος Λάσκαρης, παράλληλα, επεξεργάζεται και την Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου και είναι ανοικτός σε όλες τις προτάσεις. Είτε να έρθει «συμπαίκτης» του στην ΚΑΕ, είτε να έρθει νέος ιδιοκτήτης. Τους όρους και τις προϋποθέσεις δεν ξεκαθάρισε. Όπως και το αν θα μετοχοποιήσει τα χρήματα που έβαλε στην Α.Μ.Κ. Καλό θα ήταν να ορίσει και το τίμημα των μετοχών του. Θα πρότεινα να είναι το ίδιο με εκείνο που έδωσε στους προηγούμενους μεγαλομετόχους για να τις πάρει. Δηλαδή ΜΗΔΕΝ (0) ευρώ.
Βροντοφώναξε ο ιδιοκτήτης, επίσης, ότι οι μετοχές της ΚΑΕ δεν είναι δεσμευμένες. Ο Παπακυριάκης, μάλιστα, το πήρε επάνω του και είπε να του τηλεφωνήσει κάθε ενδιαφερόμενος στο γραφείο του για να μάθει. Σκέφτομαι να το κάνω. Και θα έβαζα στοίχημα ένα 50ευρω στο ότι οι μετοχές ΕΙΝΑΙ δεσμευμένες. Και αν το κερδίσω το στοίχημα θα παραχωρήσω το κέρδος στον Γιάννη τον Νικητάκη, τον φροντιστή της ομάδας, που είναι οικογενειάρχης και είναι σήμερα που μιλάμε ΠΕΝΤΕ (5) μήνες απλήρωτος!
Δεν έχω λόγια. Λυπάμαι πραγματικά. Η απογοήτευση είναι τόσο μεγάλη, που νοιώθω έναν κόμπο στο στομάχι για το ότι αναγκάζομαι να γράφω όλα αυτά που γράφω. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος, ειδικά όταν νοιώθω ότι παίζουν με την νοημοσύνη μου. Ο Νίκος Λάσκαρης που γνώρισα πριν από δυο χρόνια, που φαινόταν ένας πανέξυπνος και φρέσκος επιχειρηματίας ο οποίος πρέσβευε το καινούργιο και το διαφορετικό, μοιάζει σήμερα με κάτι που δεν μπορώ εύκολα να το χαρακτηρίσω. Και είναι λυπηρό να μην αποφασίζει να φύγει με ψηλά το κεφάλι έχοντας, για άλλους εξωγενείς λόγους, αποτύχει να καταφέρει αυτό που είχε κατά νου όταν ήρθε. Όποια και αν ήταν τα κίνητρά του, ότι και αν είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του.
Την προσεχή Πέμπτη θα κριθεί από την Ε.Ε.Α. αν η ΚΑΕ Άρης θα πάρει πιστοποιητικό συμμετοχής στο νέο πρωτάθλημα. Το «αγκάθι» είναι η χρήση του Αλεξανδρείου Μελάθρου και η υποχρέωση του Άρη να πληρώσει παλαιότερες και τωρινές χρήσεις, αλλά έχω την αίσθηση ότι η Πολιτεία δεν θα… διανοηθεί να καταδικάσει μια ομάδα που μέσα σε όλα τα προβλήματά της, εδώ και τρία χρόνια, πληρώνει κανονικά το Δημόσιο και είναι εντάξει – σε μεγάλο βαθμό – στο άρθρο 99 (προς το Δημόσιο, οι ιδιώτες πιστωτές είναι άλλη κουβέντα…).
Θέλω να πιστεύω ότι η ΚΑΕ θα αδειοδοτηθεί και δεν θα έχουμε τίποτα… αναγούλες. Όμως μετά από αυτήν την διαδικασία, έχω την αίσθηση ότι θα πρέπει να ξεκινήσει μια σοβαρή κουβέντα για την ΚΑΕ Άρης και το μέλλον της. Και σε αυτήν την κουβέντα πρέπει να έχουν όλοι λόγο. Ο Α.Σ. Άρης ως κάτοχος του 10% της ΚΑΕ, ο Λευτέρης Αρβανίτης και τα υπόλοιπα μέλη της διοίκησης από την Θεσσαλονίκη, ο νυν μεγαλομέτοχος και το περιβάλλον του, άνθρωποι που τα προηγούμενα πέτρινα χρόνια χρηματοδότησαν και κράτησαν όρθια την ομάδα. Ακόμη και οι οργανωμένοι, αν το επιθυμούν, ως εκπρόσωποι του οπαδικού κινήματος του Άρη.
Δεν περίμενα το νέο ραδιοφωνικό παραλήρημα του Λάσκαρη για να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Η ΚΑΕ Άρης δεν μπορεί να έχει μέλλον με τον Λάσκαρη μέσα στο «κάδρο». Αν υπάρχει μια ελπίδα να προκύψει νέος επενδυτής και να υπάρξει επόμενη ημέρα, μοναδική λύση είναι μια Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου στην οποία δεν θα συμμετέχει ο νυν μεγαλομέτοχος. Στο κάτω – κάτω, αν προκηρυχτεί και δεν υπάρξει ενδιαφέρον και συμμετοχή, τότε ο Λάσκαρης θα νομιμοποιείται να λέει «σκάστε και κολυμπάτε μαζί μου».
Μέχρι τότε όμως, μόνο μαύρες σκέψεις μπορώ να κάνω για το ιδιοκτησιακό και το διοικητικό. Μοναδικό φωτεινό σημείο; Η παρουσία του Γιαννάκη και μιας ομάδας που υπάρχει και δουλεύει καθημερινά για να παίξει μπάσκετ. Μαχητικό μπάσκετ. Φιλότιμο, τίμιο μπάσκετ. Αυτήν την ομάδα, τον προπονητή και τα παιδιά της, οφείλουμε να την βγάλουμε από την εξίσωση και να την υποστηρίξουμε όσο μπορούμε. Όσο σφιγμένη και αν είναι η καρδιά μας από την απογοητευτική σημερινή εικόνα του μεγαλομετόχου της.
Υ.Γ.1: Δεν αισθάνομαι καμιά δικαίωση για όλα όσα υποστήριζα μέσα από τα γραφόμενά μου από το περασμένο καλοκαίρι. Ειλικρινά σας το λέω, λυπάμαι που οι φόβοι μου επιβεβαιώνονται καθημερινά. Όμως λυπάμαι πολύ περισσότερο για τα αντανακλαστικά ορισμένων Αρειανών. Ανθρώπων αγνών, που αγαπούν την ομάδα, αλλά είναι άκρως «δηλητηριασμένοι» από συγκεκριμένα πρόσωπα που μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Που ενώ τα γεγονότα «φωνάζουν», εξακολουθούν να μιλούν για «χαρτζιλίκια που κόπηκαν», για εμμονές, για τον ARIS FM και το 2012, για το πόσο τιποτένιος και ζημιογόνος υπήρξα δημοσιογραφικά για τον Άρη.
Να σας πω κάτι ρε μάγκες; Όχι με αφορμή εμένα, αλλά με αφορμή πολλά πρόσωπα και πράγματα που έχουν να κάνουν με τον Άρη, το μακρινό και το πιο κοντινό του παρελθόν. Όσο η ανθρωποφαγία, η εσωστρέφεια και η έλλειψη εμπιστοσύνης έχουν θέση στην καθημερινότητά μας, όσο δεν κάνουμε ένα άλμα να πάμε παραπέρα και να κοιτάξουμε μπροστά, όσο αρνούμαστε να συγχωρέσουμε σε κάποιες περιπτώσεις λάθη και παραλείψεις που μπορεί να έγιναν, τόσο θα υποφέρουμε. Και μαζί μας, θα υποφέρει και ο Άρης σε όλα τα επίπεδα. Τροφή για σκέψη δίνω, κάντε την και μπορεί κάτι να αλλάξει για τις επόμενες γενιές των Αρειανών.
Υ.Γ. 2: Αυτά τα social media είναι ευχή και «κατάρα». Από κάποιους εισπράττω αρκετά προσβλητικά σχόλια και απαντώ με θυμό και όχι όπως αρμόζει στον χαρακτήρα μου. Προσπαθώ σκληρά να μην το κάνω, αλλά καμιά φορά ξεφεύγω. Συμπαθάτε με, λάθος που θα φροντίσω να μην επαναληφθεί.
