Μέσα από αυτά τα ερεθίσματα, βλέπω το Διαμαντίδη και το Σπανούλη, να γράφουν τη δική τους ραψωδία, στα τελευταία 10”, ενός ανεπανάληπτου φινάλε αγώνα play-off. Oι πιτσιρικάδες από τη Καστοριά και τη Λάρισα, τα παιδιά που σήκωσαν Ευρωλίγκες, νίκησαν του Αμερικάνους, πήραν Πρωταθλήματα και τους ξέρουν παντού σε όλη την υφήλιο, ακόμα “ονειρεύονται”.
Ναι, καλά ακούσατε! Η χρονική στιγμή, η σημαντικότητα/κρισιμότητα του αποτελέσματος, δε καθιστούν τα σουτ αυτά μόνο αποτέλεσμα τύχης ή ικανότητας. Τα σουτ αυτά, τα “έχουν δει”, έχουν καταγραφεί στη παρεγκεφαλίδα, η στιγμή, η απόσταση, η καμπύλη, το tip της μπάλας, η ντελικάτη επαφή με τη μπάλα… Η στωικότητα, αυτοσυγκράτηση και των δύο μαρτυρά ότι, ξέχωρα την επαναληψιμότητα, το αποτέλεσμα είναι μία αποτυπωμένη πληροφορία. Τι όμορφο να το βλέπεις και πόσο δουλειά χρειάζεται μέσα σου για να το επιτύχεις…
Τη Κυριακή παραβρέθηκα έστω και για λίγο στο Παλέ. Ήταν μία πολύ όμορφη γιορτή του basketball, με πολλά παιδιά, πολλά χρώματα από τις φανέλες των Ακαδημιών όλων των ομάδων της πόλης. Σπουδαία διοργάνωση και ίσως η πόλη μου αναρωτηθεί για πολλά πράγματα. Ίσως καταλάβει ότι τα παιδιά σκηνοθετούν τα όνειρά τους, ότι και “στη πιό μεγάλη απελπισία, άμα δίνεις στα νέα παιδιά χώρο, μπορείς να στηρίξεις την ύπαρξη σου…” και τελικά, δε γίνεται στην πόλη, στη “Μπασκετομάνα”, αυτή να μην κινείται τίποτα, εκτός από φραπέδες με θέα, τυροκαυτερές, οπαδίλα, και ξερόλες “του μετώπου του τίποτα”…
Κάποτε τα μεγάλα σουτ και οι μεγάλες συγκινήσεις συνέβαιναν από τον Γκάλη, τον Μπάνε, τον Γιούρι.. Και όλοι εμείς σαν τρελοί ακολουθούσαμε και ονειρευόμασταν…
