Αυτό που έγινε στην Κρήτη, στο τουρνουά Aegean, έγινε και στην Αθήνα, σε μεγαλύτερο βαθμό. Ο κόσμος συνέρρευσε στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων για να δει την «επίσημη αγαπημένη» και αυτό οφείλεται σε ένα «πάντρεμα» αιτιών.
Κακά τα ψέματα, τόσος κόσμος δε θα υπήρχε αν δεν έπαιζε στην Εθνική ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ποιος δε θέλει να δει από κοντά εν δράσει τον MVP του ΝΒΑ, και μάλιστα με τη γαλανόλευκη φανέλα, σε μία εποχή που οι μεγάλοι σταρ αποχωρούν ο ένας μετά τον άλλον εν όψει του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Κίνας; Καλή η τηλεόραση και τα βίντεο, αλλά το να βλέπεις από απόσταση μερικών μέτρων τον «Greek Freak» να… κεντάει, είναι από μόνο του ένα θέαμα το οποίο δε χάνεις. Ακόμα και τουρίστες, τόσο στην Κρήτη, όσο και στην Αθήνα, έδωσαν το «παρών» στους αγώνες της Εθνικής.
Αυτή η αιτία «παντρεύεται» με μία δεύτερη, με σαφώς μεγαλύτερη σημασία: Η προσδοκία που υπάρχει για κάτι καλό στο Παγκόσμιο της Κίνας. Η Εθνική είχε… κακομάθει τον κόσμο με συνεχείς διακρίσεις, μετάλλια και παρουσίες στην τετράδα μεγάλων διοργανώσεων και λίγοι είχαν καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν αυτό για μία μικρή χώρα σαν την Ελλάδα. Η τελευταία διάκριση της «επίσημης αγαπημένης» χρονολογείται στο 2009 και το χάλκινο μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Έκτοτε, η ομάδα μας πάντα ξεκινούσε με προσδοκίες, όμως κυρίως στα χιαστί ματς, κάτι στράβωνε…
Σε έναν αγώνα παίζουν δύο ομάδες…
Η παρουσία του Αντετοκούνμπο είναι η «σπίθα» που χρειάζεται και η ομάδα για να κάνει την υπέρβαση και ο κόσμος για να πιστέψει σε κάτι καλό. Και μάλιστα σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπου ο συναγωνισμός είναι σαφώς μεγαλύτερος. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι, παρά το κύμα αποχωρήσεων, στα γήπεδα της Ασίας θα παίξουν πολύ δυνατές ομάδες. Κάτι που πολλές φορές λησμονούμε, αφού ως λαός συνηθίζουμε, αυθόρμητα, «υποβαθμίζουμε» τον αντίπαλο και θεωρούμε ότι όλα είναι στο χέρι μας. Όμως σε έναν αγώνα παίζουν πάντα δύο ομάδες…
Όπως και να ‘χει, η παρουσία του Γιάννη είναι θετική σε πολλούς τομείς. Για το κομμάτι του κόσμου έγινε ανάλυση παραπάνω. Στο αγωνιστικό κομμάτι, είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι η ομάδα έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση όταν ο φόργουορντ των Μπακς είναι στο παρκέ. Η επίθεση είναι το κλασικό πρόβλημα της Εθνικής εδώ και χρόνια, όμως ο Αντετοκούνμπο, τόσο με τα φυσικά προσόντα του, όσο και με τη δημιουργικότητά του, «φτιάχνει» δρόμους για το αντίπαλο καλάθι. Την ίδια ώρα, δεν υπάρχει παίκτης στον κόσμο που να μην υπολογίζει τις αμυντικές του ικανότητες. Και όποιος χαλαρώνει, το πληρώνει. Ο πολύπειρος Χάκετ ακόμα βλέπει… αστράκια.
Όλα αυτά, φυσικά, έχοντας δίπλα του (γιατί το μπάσκετ παραμένει ο ορισμός του ομαδικού αθλήματος) μία πλειάδα παικτών υψηλού επιπέδου, που προσαρμόζεται στο παιχνίδι του Γιάννη, κάτι που αποτελεί «κλειδί» για μία καλή πορεία. Ξέρετε σε πόσες περιπτώσεις ομάδων πόσοι παίκτες «στραβώνουν» με τη λάμψη, εντός κι εκτός παρκέ, του σταρ της ομάδας τους; Η «χημεία» και το «καλό κλίμα» είναι οι πιο παρεξηγημένες, πλην λίαν σημαντικές, έννοιες (και) στον αθλητισμό…
«Μαέστροι», κοντοί και ψηλοί
Το κομμάτι της δημιουργίας είναι ένας σημαντικός λόγος αισιοδοξίας, με δεδομένο αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω, ότι η Εθνική παραδοσιακά τα τελευταία χρόνια κολλάει επιθετικά σε κρίσιμους αγώνες και σε κρίσιμα σημεία των αγώνων. Ο Νικ Καλάθης είναι μετρ του είδους και κάποια απ’ αυτά που κάνει, ειδικά σε ανοιχτό γήπεδο, τα βλέπουμε μόνο στο ΝΒΑ. Ο Κώστας Σλούκας είναι επίσης καλός δημιουργός, όμως το «κάτι παραπάνω» έρχεται από τους ψηλούς. Η ικανότητα του Γιάννη και του συνονόματού του, Μπουρούση, στην πάσα, είναι απαράμιλλη για παίκτες φροντ λάιν. Αν υπήρχαν καλύτεροι σουτέρ στην ομάδα για να αξιοποιηθούν καλύτερα οι πάσες των ψηλών, η Εθνική μας, χωρίς περιστροφές, θα ήταν φόβος και τρόμος.
Η Ελλάδα «κόλλησε» σε κάποιες φάσεις, ακόμα και στο φιλικό με την Ιταλία, όμως αυτό είναι φυσιολογικό, ειδικά στην παρούσα φάση. Και το πιο σημαντικό είναι πως δίνεται η εντύπωση ότι ακόμα και όταν ο αντίπαλος κλείνει την άμυνά του, ακόμα και όταν δεν μπορεί η Εθνική μας να τρέξει (το μεγάλο όπλο της), κάτι θα σκαρφιστούν οι «μαέστροι». Κοντοί και ψηλοί…
Αγωνιστικά, περαιτέρω ανάλυση θα γίνει όσο προχωρούν οι αγώνες. Είναι φανερό πάντως ότι η ομάδα μας, πέρα από τη δημιουργία, διαθέτει ψηλά και γερά κορμιά, αθλητικότητα και δυνατότητα εναλλαγής πολλών σχημάτων, ειδικά με τον πασπαρτού Γιάννη παρόντα. Από την άλλη, πάντα σε μία ομάδα αποτελεί ρίσκο η έλλειψη μιας πεντάδας γκαρντ. Ειδικά χθες που μας κοψοχόλιασε ο Σλούκας, αυτό έγινε πιο κατανοητό. Το σετ παιχνίδι πολλές φορές είναι «θέμα», αλλά με τέτοια άμυνα, περιμένουμε από την Εθνική να τρέξει πολύ στην Κίνα…
Όχι στον άκρατο ενθουσιασμό
Ως λαός έχουμε το συνήθεια να ενθουσιαζόμαστε και να απογοητευόμαστε εύκολα και γρήγορα. Αυτήν τη στιγμή, λοιπόν, ο ενθουσιασμός για το Παγκόσμιο της Κίνας μπορεί να χαρακτηριστεί άκρατος. Λάθος. Όπως αναφέρθηκε, υπάρχουν πολλές καλές ομάδες. Και δεν πρέπει να λησμονείται ο παράγοντας του νοκ άουτ αγώνα. Μπορεί ό,τι χτίζεις στη φάση των ομίλων να γκρεμιστεί όχι σε ένα 40λεπτο, αλλά σε ένα 10λεπτο στα χιαστί ματς. Η κακή μέρα, η αστοχία, ένας τραυματισμός, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την τύχη ενός αγών; «ζωής ή θανάτου». Και η Εθνική μας το βίωσε αυτό στο πετσί της την τελευταία δεκαετία. Οπότε, το «χαμηλά την μπάλα» έχει μεγάλη σημασία…
Αμιγώς αγωνιστικά, ναι, έχει τα φόντα για να πρωταγωνιστήσει. Ακόμα και να φτάσει στο βάθρο. Όμως καλύτερη εικόνα θα αποκτήσουμε όλοι όταν δούμε και τους αντιπάλους μας να αγωνίζονται. Είπαμε, σε έναν αγώνα παίζουν πάντα δύο…
