Έτσι ο κατά τα άλλα ιδιαίτερα συμπαθής Τέλης Ζουρνατσίδης, δεν χρειαζόταν ένα περιγραφικό κείμενο, για να θυμίσει στον κόσμο τις συμπάθειες και τα κατορθώματά του.
Η αλήθεια είναι ότι όταν κάποιος δουλεύει σίγουρα κάνει λάθη.
Ο Ζουρνατσίδης δούλεψε και αυτό είναι σίγουρο και δίκαιο να του καταλογιστεί στα θετικά, όμως μετά από ένα σημείο έχασε τον έλεγχο με το ρόλο του.
Η θέση του τιμ μάνατζερ δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας διαχειριστικός ρόλος που έχει να κάνει με τους προπονητές, παίκτες, δελτία, αυτοκίνητα, σπίτια, ξενοδοχεία, δηλαδή καθημερινότητα.
Δέκα χρόνια είχε συμμετοχή σε μεγάλες χαρές και τεράστιες αποτυχίες και μάλιστα ως μισθωτός.
Είναι τρομερό πάντως να μην αναφέρει πουθενά ένα συγνώμη για τα όποια λάθη πιστεύει ότι έγιναν από την δική του πλευρά κυριώς στις επιλογές των δυο τελευταιως ετων, αλλά χρησιμοποιεί ένα κατεβατό για να κάνει αβάντα σε φίλους και συνεργάτες.
Όλα αυτά μόνο ο ίδιος μπορεί να τα εξηγήσει, όμως υπάρχουν αναπάντητα γιατί;;
Και το χειρότερο δημόσιες σχέσεις μόνο με Αθήνα, η Θεσσαλονίκη άλλωστε δεν τον τραβούσε ποτέ, παρόλο που υπήρχε καθολική στήριξη από την αρχή.
Η ιστορία με το συμβόλαιο του και το μπόνους είναι μια πονεμένη ιστορία που ήρθε ως κερασάκι στην τούρτα και δεν διαψεύστηκε ποτέ από κανέναν διότι συζητήθηκε και στην συνάντηση που έγινε στον Ερασιτέχνη την περασμένη εβδομάδα.
Ότι υπάρχει χρέος από μισθοδοσίες ήταν γνωστό, το ύψος του ποσού δεν ήταν γνωστό.
Προσωπικά δυο φορές έγραψα ως άποψη τους τελευταίους δυο μήνες ότι μετά την αποχώρηση του Μπανε Πρέλεβιτς, θα έπρεπε να θέσουν τις παραιτήσεις τους στον Ερασιτέχνη τόσο ο Νίκος Σταυρόπουλος όσο και ο Τέλης Ζουρνατσίδης, όχι από καπρίτσιο αλλά επειδή έκλεισε ο κύκλος τους στην ΚΑΕ.
Με τα καλά και τα στραβά κανένας δεν έβαλε στον κάδρο τον Ζουρνατσίδη για να τον κατηγορήσει ως αποκλειστικό υπεύθυνο μιας κατάστασης επειδή εργάστηκε στην ΚΑΕ επί μια δεκαετία. Είναι όμως συνυπεύθυνος μιας κατάστασης που έφεραν όλοι οι εμπλεκόμενοι στο μπάσκετ την ομάδα σε αυτή τη δυσχερη οικονομικη θέση μετα τα περσινά.
Όταν μια διοίκηση Πρωτοδικείου κάνει ανοίγματα σε μια χρεωμένη εταιρεία είναι τραγικό και δίχως λογική. Είναι απορροίας άξιον λοιπόν γιατί ο ερχομός του Παπαθεοδώρου το καλοκαίρι του 2017 άνοιξε την όρεξη για κάτι παραπάνω αγωνιστικά και αυτό σήμανε κατακόρυφη άνοδο του μπάτζετ. Επί μια 8ετια ο Μαρκόπουλος είχε πάντα χαμηλότερο και έτσι έπρεπε, αφού αυτή είναι η σοφή πολιτική όταν υπαρχει χρέος και σκοπός είναι μονο η μείωση των χρεών και όχι προσωπική προβολή, άλλωστε μπασκετικά θαύματα επί των ημερών μας δεν γίνονται διότι τα πάντα κινεί το χρήμα. Η οικονομική πολιτική μέχρι το 2017 ήταν αξιοπρεπέστατη, τα τελευταία δυο χρόνια άλλαξαν όλα.
Ο Ζουρνατσίδης αν ήθελε να παραιτηθεί θα μπορούσε να το κάνει δυο χρόνια πίσω όταν είδε τα λάθη που έγιναν με το μπατζετ παρά την βοήθεια του Ιβαν Σαββίδη, λάθη που επαναλήφθηκαν όταν έγιναν αγωνιστικά «εγκλήματα» με την υπέρβαση της περσινής σεζόν.
Τελικά ζημιώθηκε ή όχι η ΚΑΕ ΠΑΟΚ, έχουν ή δεν έχουν ευθύνη όσοι συμμετείχαν στο αγωνιστικό;
Θα βγει κάποιος να πει φταίξαμε για αυτό και για αυτό και επειδή αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας φεύγουμε. Φτάνει η σπέκουλα και τα λόγια του αέρα.
Ο ΠΑΟΚ ήταν, είναι και θα παραμείνει πάνω από πρόσωπα. Όλοι είναι αναλώσιμοι, η ιστορία γράφεται και κανείς δεν ξεχνά. Αλίμονο.
Κανένας δεν είναι ο ΠΑΟΚ όλοι είναι εργάτες, εθελοντές ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, υπηρετούν τα συμφέροντα του συλλόγου και απαγορεύονται τα ίδια λάθη γιατί δημιουργούν ερωτηματικά.
Είναι αστείο να νομίζουν κάποιοι ότι ο κόσμος τρώει κουτόχορτο και δεν μαθαίνει ακόμη και για αυτά που δεν γράφονται. Γιατί πολλά δεν έχουν γραφτεί, για να προστατευτεί η ομάδα.
Τα λόγια είναι περιττά πλέον, πέρα από το ιερό χρέος την φετινή χρονιά να σωθεί η ομάδα. Γιατί θα κινδυνέψει φέτος ο ΠΑΟΚ, όμως ο κόσμος είναι ενήμερος και θα στηρίξει το μπάσκετ για να έρθουν οι νίκες και να επιτευχθεί ο στόχος της σωτηρίας.
Όλοι καλούνται να κάνουν το χρέος τους, να κλείσουν στόματα, να σωπάσουν μέχρι να φύγει ο κίνδυνος για να μην συμβεί ότι απέφυγε ο σύλλογος τη σεζον 2007-08.
ΥΓ. Προσωπικά τον Τέλη Ζουρνατσίδη τον γνωρίζω από το τότε που ήταν προπονητής στον Μαντουλίδη και έγραφα ρεπορτάζ Γ’ Εθνικής μπάσκετ στα «Σπορ του Βορρά». Θεωρώ ότι του δόθηκε η μεγάλη ευκαιρία, αναλαμβάνοντας τη θέση του μάνατζερ στον ΠΑΟΚ από τον Νίκο Σταυρόπουλο το 2009. Δεν είναι αποτυχημένος, εργάστηκε σκληρά επί μια δεκαετία και προσπάθησε για το καλό του ΠΑΟΚ, έκανε όμως λάθη αυτός και υπόλοιποι και έπρεπε να αποτραβηχτεί νωρίτερα.
Η κριτική είναι μέρος της δουλειάς που επέλεξε να κάνει, διότι από την φύση της η θέση του τιμ μάνατζερ θεωρείται «μαξιλάρι» και πετυχαίνει όποιος έχει γερό στομάχι, δεν ξεχωρίζει φίλους, αλλά ξέρει να κάνει τη δουλειά του κάτω από αντίξοες συνθήκες για να υπηρετήσει το καλό της ομάδας του.
Είναι δημοκρατικό να διαφωνείς, να έχεις διαφορετική άποψη από το διπλανό σου, άλλωστε το επιτρέπει το πολίτευμα μας.
Πάντα στις ιστορίες υπάρχει ο καλός, ο κακός και ο άσχημος. Στην μικρή ιστορία του Τέλη Ζουρνατσίδη εμείς θα λέγαμε ότι δεν ήταν σίγουρα το πρώτο.
