Αρχικά πρέπει να γίνει κατανοητό το τι έχει πετύχει το ΝΒΑ όλα αυτά τα χρόνια. Από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα. Από το ότι ένα παιδί από την Βιρτζίνια -ο τεράστιος Άιβερσον- κατάφερε να φέρει ένα νέο look τόσο στην λίγκα, όσο και να το κάνει αποδεκτό (σε έναν βαθμό) στον κόσμο, μέχρι τα αντιρατσιστικά μηνύματα που καθημερινά περνάει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο.
Ο δια βίου αποκλεισμός σε κάθε “fan” που θα χρησιμοποιήσει την λέξη που ξεκινάει από “n” αλλά και οι αναλύσεις από ειδικούς για το αν ειπώθηκε σε οποιοδήποτε γήπεδο ώστε να τιμωρηθεί παραδειγματικά όποιος έκανε κάτι τέτοιο δίνουν τον “ρυθμό”. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Τα τεράστια παραδείγματα με παιδιά τα οποία αναγκάστηκαν να παίζουν μπάσκετ δίπλα από εκεί που οι συμμορίες έκαναν ότι ήθελαν, οι NBAers που έχουν χάσει τους φίλους τους από σφαίρες, οι ιστορίες με αθλητές που πήγαιναν από το ένα ορφανοτροφείο στο άλλο όχι μόνο φέρνουν στην επιφάνεια τεράστια προβλήματα της Αμερικής -που είναι προσεκτικά τοποθετημένα κάτω από το “χαλάκι”-, αλλά δίνουν κουράγιο σε ανθρώπους που δεν είναι τυχεροί μεγαλώνοντας.
Φέρνει την αλλαγή σε όλο τον κόσμο
Η επιρροή του ΝΒΑ άλλωστε φαίνεται ακόμη και στην Ελλάδα, όπου ο Γιάννης πραγματοποιεί ένα μεγάλο έργο, περνώντας μηνύματα κατά του ρατσισμού, αλλά και ανοίγοντας έναν πολύ σημαντικό δρόμο για τον τρόπο που βλέπει ο κόσμος το θέμα της Ιθαγένειας.
Ακόμη σημαντικότερη είναι η επιρροή στην Αφρική. Εκεί που πολλά παιδιά ξέφυγαν από τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζαν, αλλά και πολλά περισσότερα έχουν καλύτερες ευκαιρίες ζωής. Όλα αυτά όχι από τον David Stern ή τον Adam Silver αλλά και από τους ίδιους τους παίκτες.
Αυτή είναι επίσης μια σημαντική παράμετρος του ΝΒΑ. Ότι βγάζει αθλητές που κάνουν την διαφορά. Ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι ίσως η σημαντικότερη παρουσία που είχε ποτέ η πολιτεία του Οχάιο και βεβαίως απόλυτος ευεργέτης της γενέτειράς του, του Άκρον. Έχει κάνει τεράστιες δράσεις και έχει ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, κοινωνικά και πολιτικά.
Ιδίως οι ΝΒΑers που κατάγονται από την ήπειρο της Αφρικής έχουν βοηθήσει εκατομμύρια παιδιά να ξεφύγουν από την καθημερινότητα τους με τις δράσεις που διοργανώνουν, αλλά και αρκετά να κάνουν πολλά βήματα. Τα παραδείγματα φυσικά είναι πολύ περισσότερα και σε όλο τον κόσμο, δεν είναι όμως αυτό το θέμα.
Κανείς δεν είναι πάνω από τις αξίες που πρεσβεύει
Πιο ξεκάθαρη από ποτέ γίνεται η πορεία του ΝΒΑ, όταν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες δεν είναι πάνω από τις αξίες που υπάρχουν. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση από όλες είναι αυτή του Ντόναλντ Στέρλινγκ, που λόγω ρατσιστικών δηλώσεων η λίγκα τον ανάγκασε να πουλήσει την ομάδα του καθώς δεν ήθελε τέτοιους ανθρώπους να αποτελούν μέρος της.
Ακόμη πιο πρόσφατο το παράδειγμα ιδιοκτήτη των Γουόριορς ο οποίος αποβλήθηκε από το γήπεδο επειδή έσπρωξε αθλητή της αντίπαλης ομάδας.
Όχι, αυτό δεν έχει να κάνει με κάποια μορφή ρατσισμού, όμως έχει να κάνει με το ευ αγωνίζεσθαι που θέλει να περάσει η λίγκα. Αν τιμωρούν τον απλό φίλαθλο, θα πετάξουν εκτός γηπέδου και τον ιδιοκτήτη.
Μάλιστα ο ίδιος ο οργανισμός των Γουόριορς έδωσε… πρόστιμο για αυτό που συνέβη στον Μαρκ Σίβενς ενώ το ΝΒΑ του απαγόρευσε την συμμετοχή σε οποιαδήποτε δραστηριότητα της ομάδας για 12 μήνες, απαγόρευση που ήρθε “πακέτο” μαζί με ένα πρόστιμο 500.000 ευρώ.
Το ζήτημα της Κίνας
Μέχρι πριν λίγο καιρό θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Άνταμ Σίλβερ τα πάει τουλάχιστον εξαιρετικά. Έχει βάλει την λίγκα στο νούμερο 1 του κόσμου (πάνω από το πιο δημοφιλές NFL) στην λίστα της επιρροής προς την κοινωνία, ενώ στο αγωνιστικό έχει εκτοξεύσει τα έσοδα και τους fans όσο κανείς άλλος στο παρελθόν.
Κάπου εδώ έρχεται το ζήτημα της Κίνας. Όπου ένα τουίτ του Μόρεϊ για το Χον Κονγκ πυροδοτεί ένα τεράστιο ντόμινο εξελίξεων. Η Κινεζική κυβέρνηση αντιδράει πιο σκληρά από όσο θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί, κόβει κάθε γέφυρα με το ΝΒΑ και οι Αμερικανοί απειλούνται με ζημιές δισεκατομμυρίων ευρώ.
Σε πρώτη φάση ο Σίλβερ προσπάθησε να κάνει “damage control” με αλλεπάλληλες συναντήσεις και ελάχιστες ώρες ύπνου. Πλέον όμως υπάρχει ένα άλλο ζήτημα. Αυτό της ελεύθερης άποψης.
Όλο και περισσότεροι υπογραμμίζουν το πως μια λίγκα που πρεσβεύει αυτά που πρεσβεύει το ΝΒΑ δεν πρέπει να φιμώνει, και δεν πρέπει να δέχεται εκβιασμους ώστε να αποτρέπει ανθρώπους να τοποθετούνται για αυτά που πιστεύουν. Άλλωστε η ίδια η λίγκα θέλει να έχει παίκτες “κάτι παραπάνω από αθλητές”.
Και οι ίδιοι οι Χιούστον Ρόκετς απολογήθηκαν για την άρνηση στελέχους της ομάδας να αφήσει τους Χάρντεν-Γουέστμπρουκ να σχολιάσουν για το θέμα με την Κίνα, δεν είναι αυτό που έχει στο μυαλό του το ΝΒΑ για το μέλλον…
Στο μυαλό του Σίλβερ σίγουρα υπάρχει η οικονομική ζημιά που θα είναι μεγάλη. Όμως η ζημιά του να δείξει ότι αύριο η κάθε κυβέρνηση μπορεί να περνάει τα δικά της “θέλω” και να φιμώνει απόψης μέσω της μεγαλύτερης λίγκας του κόσμου θα είναι επίσης τεράστια. Σε διαφορετικό επίπεδο μεν, τεράστια όμως δε…
Όπως είναι κατανοητό, η ζημιά θα είναι πολύ μεγάλη όπως και να έχει. Μένει να φανεί το τι λογική θα ακολουθήσει ο Σίλβερ, αν θα ακούσει τις “φωνές” περί ελευθερίας λόγου, ή αν θα κάνει όλα τα χατίρια της Κίνας ώστε να αποτραπεί ένα μεγάλο οικονομικό πισωγύρισμα για το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.
Προ στιγμήν δείχνει να παίρνει το μέρος των ανθρώπων οι οποίοι θέλουν να ορθώσει ανάστημα μπροστά στην Κίνα. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν είχε άλλη επιλογή με τις αντιδράσεις της κυβέρνησης, αλλά και το ότι υπάρχουν πολλά ακόμη επεισόδια πριν μπορεί να γίνει η τελική αποτίμηση.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες αποφάσεις από την ίδρυση της National Basketball Association, η οποία θα ακολουθεί και τον Άνταμ Σίλβερ, αλλά και όλο το πρωτάθλημα.
Υ/Γ Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε εδώ για να ισχυριστούμε ότι το ΝΒΑ “άλλαξε τον κόσμο”. Απλώς υπογραμμίζουμε ορισμένα (σημαντικά κατά την προσωπική μας άποψη) λιθαράκια που έχουν μπει.
Υ/Γ2 Επειδή κάποιοι… μπερδεύτηκαν. Οι άνθρωποι της λίγκας έχουν το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να έχουν άποψη, όχι την υποχρέωση να εκφράζουν μια. Προφανώς για την Αμερική στην οποία ζουν έχουν πολύ καλύτερη γνώση της κατάστασης σε σχέση με την υπόθεση Κίνας-Χονκ Κονγκ, για αυτό και στο ένα κομμάτι τοποθετούνται και στο άλλο όχι.
Υ/Γ3 Επειδή έχει ακουστεί ως μια “μέση λύση”, ακόμη μεγαλύτερη θα είναι η ζημιά αν το ΝΒΑ υιοθετήσει το διαδεδομένο “no politica”, δεν μπορεί και δεν πρέπει να το κάνει αυτό. Όχι τώρα, όχι μετά από όλα αυτά τα χρόνια.
