– Τον Βασίλη Βουρτζούμη να επιστρέφει στον πάγκο του Άρη και να στέλνει το πιο δυνατό μήνυμα ψυχής, θάρρους και ανθρώπινου μεγαλείου. Γι’ αυτό τον αγαπώ και γι’ αυτό έχω το προνόμιο να τον αποκαλώ φίλο μου.
Ακολουθήστε το BasketPlus.Gr στο Facebook για ΟΛΑ τα νέα του ΜΠΑΣΚΕΤ
– Τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να μου επιβεβαιώνει ότι ο ίδιος γνωρίζει όσο λίγοι, πόσο πραγματικά μεγάλος είναι ο Άρης. Μετά από τόσους τίτλους, τόσα ευρωπαϊκά, τόσες ένδοξες στιγμές, για να ολοκληρωθεί σαν οπαδός και ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού, έπρεπε να πανηγυρίσει και μάλιστα έξαλλα, έναν τίτλο στην «Μέκκα» του ελληνικού μπάσκετ.
– Τον «γέρακα» οπαδό του Παναθηναϊκού τραυματισμένο, να δέχεται την συμπάθεια και την βοήθεια του «γέρακα» οπαδού του Άρη, στην νεκρή ζώνη. Δόθηκε ένα μάθημα γνήσιας και αντρίκειας οπαδικής συμπεριφοράς.
– Τον πιτσιρίκο φίλαθλο του Άρη να δίνει κουράγιο στον πατέρα του, δυο μέτρα δίπλα από την θέση μου στα δημοσιογραφικά, λέγοντάς του: «Δεν πειράζει ρε μπαμπά, θα κυνηγήσουμε το κύπελλο στον επόμενο τελικό».
Ο Άρης είχε πολύ μεγάλη ανάγκη αυτόν τον τίτλο, όμως δεν τον πήρε γιατί δεν άξιζε να τον πάρει. Όχι για το φάουλ που εδικαιούτο και δεν δόθηκε στο 58-54 (με εξέπληξε ο Σχινάς, ήταν ο μόνος που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων σε αντίθεση με τους άλλους δυο «λίγους»), ούτε γιατί ο Πρίφτης δεν τον διαχειρίστηκε σωστά. Το στατιστικό του αγώνα, άλλωστε, «δείχνει» δυο ισοδύναμες ομάδες. Όμως…
Ο Άρης δεν πήρε το κύπελλο γιατί δεν ένιωσε Άρης, γιατί δεν το πίστεψε όσο οι φίλαθλοί του, γιατί το φοβήθηκε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, γιατί ως οργανισμός έμοιαζε ασθενικός απέναντι στον συνδιεκδικητή του. Και γιατί είναι μια ομάδα με πολλές χτυπητές αδυναμίες και διαθέτει κάποιους παίκτες που δεν έχουν την «φλόγα» του νικητή μέσα στα στήθια τους. Δεν φτάνει να είσαι τακτικά διαβασμένος, όπως ήταν ο Άρης στον τελικό.
Όταν μέσα στο «σπίτι» σου έχεις στο 32ο λεπτό 3/22 τρίποντα και τελειώνεις το ματς με 8/16 βολές, δηλώνεις τον φόβο σου. Και αυτόν τον φόβο, ομάδες με κράμα νικητή όπως ο Παναθηναϊκός, τον «μυρίζονται» και τον εκμεταλλεύονται. Ειδικά σε τελικούς. Η κουβέντα για το μπάτζετ είναι σίγουρα βολική, αλλά δεν λέει όλη την αλήθεια. Άλλωστε, μέσα σε τρία λεπτά, το -17 μετατράπηκε σε -4 από την ίδια ομάδα που έχει το 1/10 του μπάτζετ της άλλης. Για να μην θυμηθώ παλιές ιστορίες σαν του 1998.
Σε ότι αφορά το θέμα που «πουλάει» τώρα, τα επεισόδια, θλίβομαι για κάποιους ανθρώπους που υπηρετούν το μπάσκετ. Και που είμαι σίγουρος ότι πανηγύριζαν τα όσα συνέβησαν μετά το τέλος του αγώνα, γιατί θα μπορούν πλέον δικαιολογημένα για τα επόμενα τουλάχιστον 20 χρόνια, να στέλνουν τους τελικούς κυπέλλου στα «Δυο Αοράκια».
Εκεί όπου το 2013, η… τοπική κοινωνία σωστά πήρε όλα τα εισιτήρια, εκεί όπου είχαν… τηρηθεί όλα τα συμφωνηθέντα, εκεί όπου ο Δημητράκης δεν ένοιωθε μειονεκτικά, εκεί όπου η ΕΟΚ και οι διαιτητές δεν είπαν «δεν ξεκινάω το ματς για λόγους ασφαλείας» αλλά είπαν στον Αρβανίτη, «αν δεν μπεις να παίξεις τρως 20-0 και μια τιμωρία που σε αφανίζει».
Αν η αστυνομία είχε κάνει σωστά την δουλειά της στο θέμα του σωματικού ελέγχου, πριν την είσοδο στο γήπεδο και ο «παλικαράς» του Παναθηναϊκού δεν είχε περάσει το φονικό πιστόλι με τις φωτοβολίδες, τίποτα δεν θα είχε συμβεί. Όμως ένα κομμάτι της αστυνομίας δεν έκανε σωστά την δουλειά του.
Όταν μπορούν κάποιοι στο ημίχρονο, ανενόχλητοι, να κάνουν «ριφιφί» στα αποδυτήρια του Άρη σπάζοντας πόρτες και κλέβοντας ρούχα και φανέλες της ομάδας και την ίδια στιγμή, τα γκλομπ στο πέταλο δουλεύουν… ασταμάτητα, τότε το πράγμα χαλάει. Και όταν ο αδερφός του επικεφαλής των Μ.Α.Τ. που είναι «πράσινων» συναισθημάτων, παρακολουθεί το παιχνίδι μέσα στους επίσημους προσκεκλημένους της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, τότε το πράγμα χαλάει διπλά. Όσο για τα χημικά που έπεσαν μέσα στο γήπεδο; Όποιος έδωσε την εντολή, πρέπει να παραδώσει το σήμα του στην υπηρεσία και να πάει σπίτι του.
Όχι, δεν προσπαθώ να αγιοποιήσω τους «δικούς» μας. Μαλακία τους που «έσπασαν», μετά από τρεις ώρες υπομονής και αντέδρασαν. Τώρα τρώνε το χρέωμα και το τρώνε και πολύ εύκολα, πολύ βολικά. Όμως και εδώ, ο οργανισμός που λέγεται ΚΑΕ Άρης, πρέπει να βρει τις ισορροπίες. Να βρει τον άνθρωπο που θα μπορεί να έχει επαφή, να συνεννοείται, να έχει κώδικα επικοινωνίας μαζί τους, να αφουγκράζεται τα πάντα. Μόνο εγώ είμαι που βλέπω ότι έχει χαθεί η «χημεία» μεταξύ κόσμου, ομάδα, διοίκησης και ιδιοκτησίας; Θαρρώ πως όχι.
Προχωράμε, όμως. Θέλοντας και μη, καλώς ή κακώς, προχωράμε. Κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής και τότε, θα γίνει ένα πολύ μεγάλο ταμείο και θα παρθούν οι αποφάσεις. Για πρόσωπα και πράγματα. Ως τότε, επειδή ο Άρης δεν μπορεί να κατεβάσει τα «ρολά» από τον Φεβρουάριο, χρειάζεται υπομονή. Πολύ υπομονή. Και στήριξη, από όσους ακόμη αντέχουν, γιατί βλέπω ότι υπάρχουν και κάποιοι που δεν έχουν άλλα κουράγια. Σεβαστό. Όμως τώρα, στα δύσκολα, ας βρίσκονται κοντά στην ομάδα όσοι έχουν ακόμη «καύσιμα» στα ρεζερβουάρ τους…
Υ.Γ. 1: Δεν δημοσιοποιείς αυτό το βιντεάκι με τις απονομές μεταλλίων και κυπέλλου φιναλίστ στα αποδυτήρια. Λες τι έγινε, αλλά δεν βγάζεις το βιντεάκι. Και αν πρέπει κάτι να βγάλεις, απομόνωσε την αποθέωση του Βασίλη. Ο Άρης είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη, τεράστια ομάδα.
Υ.Γ. 2: Χρειάστηκε να φτάσω στα 42 μου, σχεδόν, χρόνια, μετά από 24 συναπτά έτη ενασχόλησης με το ρεπορτάζ του Άρη, για να ακούσω κάτι που ποτέ δεν είχα ξανακούσει από στέλεχος της ΚΑΕ, ούτε στις πιο «μαύρες» στιγμές της ιστορίας της. Τελικά είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι, «για όλα υπάρχει η πρώτη φορά».
Υ.Γ. 3: Θα ήθελα και μέσα από αυτήν την γωνίτσα του ΒasketPlus.Gr, να καλωσορίσω στον πολύπαθο χώρο των εντύπων την εφημερίδα «ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ!». Χαίρομαι που είμαι μέλος της και καμαρώνω λιγάκι, για το αποτέλεσμα του πρώτου φύλλου που κυκλοφόρησε το περασμένο Σάββατο και έγινε ανάρπαστο.
Υ.Γ. 4: Επειδή έχω μάθει να αποδίδω το δίκαιο, οφείλω να συγχαρώ τους συναδέλφους που εργάστηκαν στο γραφείο Τύπου της ΕΟΚ για το τελικό του κυπέλλου Ελλάδος. Και ειδικά την Σοφία Γιαλελή, που με επαγγελματισμό και υπομονή ήταν εκεί για να εξυπηρετήσει όλους εμάς που βρισκόμασταν σε… ημίτρελη κατάσταση, το διήμερο του τελικού.
Υ.Γ. 5: Προς πάσης φύσεως φίλαθλο του Άρη, ανώνυμο επιστολογράφο, συνάδελφο που θέλει να γράφει αυτά που έχει στην ψυχούλα του σε blog, γιατί δεν μπορεί να βάλει την υπογραφούλα του κάτω από αυτά που πραγματικά πιστεύει, στα Μέσα που εργάζεται: Το mail του κυρίου Λάσκαρη είναι διαθέσιμο παιδιά. Είτε το ζητήσετε επώνυμα είτε ανώνυμα, εγώ θα σας το δώσω…
