Ο φίλος μου ο Δημήτρης!

Στον επαγγελματικό αθλητισμό, τις περισσότερες φορές, δεν χωρούν συναισθήματα. Υπάρχουν νούμερα, καριέρες, εταιρείες, συμφέροντα, χορηγοί, διοικητικές αποφάσεις, επαγγελματίες, παράγοντες, δημοσιογράφοι, αλεξιπτωτιστές, καιροσκόποι, λαμόγια. Απ’ όλα έχει ο μπαξές και όλα, σε μια επαγγελματική διαδρομή, συναντάς τα πάντα. Υπάρχει, όμως, η αθέατη πλευρά του επαγγελματισμού. Και αυτή, έχει και ένα μικρό κομματάκι από συναίσθημα που είναι σπάνιο και ταυτόχρονα πολύ ωραίο.

Ο Πρίφτης ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Άρη σε μια εποχή που τίποτα δεν ήταν δεδομένο. Συντάχθηκε στο πλευρό της διοίκησης Αρβανίτη και τον πρώτο χρόνο πάλεψε μαζί της εντός και εκτός παρκέ, δημιούργησε μαζί της μια ανταγωνιστική και τίμια ομάδα με πολύ καρδιά και λίγο ταλέντο, δημιούργησε σχέσεις ζωής.

Την δεύτερη χρονιά ο Λάσκαρης μπήκε στην ζωή του Άρη και η ομάδα, με πολύ καλύτερες οικονομικές προοπτικές και συνθήκες, άρχισε να ανθίζει στα χέρια του Πρίφτη και των συνεργατών του. Έγιναν εξαιρετικές επιλογές, η τύχη χαμογέλασε στον Άρη στο κομμάτι των τραυματισμών, η χημεία ήταν απίστευτη και η ομάδα μπήκε στην καρδιά του κόσμου της και στο μάτι όλων εκείνων που είχαν συνηθίσει σε έναν Άρη κομπάρσο τα τελευταία χρόνια.

Την τρίτη χρονιά, με το «πρέπει» της επιτυχίας ακόμη ισχυρότερο και ένα μπάτζετ ακόμη μεγαλύτερο, ο Πρίφτης είχε την ευκαιρία να φτιάξει κάτι ακόμη ομορφότερο, πιο πετυχημένο. Απέτυχε στις περισσότερες επιλογές του, η χημεία δεν βρέθηκε ποτέ, η ατυχία έγινε μόνιμος κάτοικος Nick Galis Hall και η έλλειψη εμπιστοσύνης φώλιασε μεταξύ γραφείων και αποδυτηρίων. Μαζί με τους κάθε λογής «καλοθελητές».

Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, δεν θυμάμαι ποτέ τον Πρίφτη να αποφεύγει την κριτική και να μην κάνει την αυτοκριτική του. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, δεν θυμάμαι ποτέ τον Πρίφτη να δείχνει ασέβεια στον κόσμο του Άρη, την ομάδα, το σήμα, τους παίκτες, τους συνεργάτες του. Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια δεν θυμάμαι ποτέ τον Πρίφτη να μην πήρε την ευθύνη επάνω του. Ειδικά φέτος, που δεν του βγήκε σχεδόν τίποτα από όσα είχε σχεδιάσει.

Δεν θυμάμαι, επίσης, ποτέ να βγουν από το στόμα του Πρίφτη κατηγόριες για την ιδιοκτησία, για μέλη του Δ.Σ., για οποιονδήποτε είχε έμμεση και άμεση εμπλοκή με την ΚΑΕ Άρης. Πάντα με σεβασμό, πάντα με προσοχή, πάντα με επαγγελματισμό και υπευθυνότητα διατύπωνε τις απόψεις του. Και το έκανε και on και off the record. Ακόμη και όταν, όπως φέτος, ήταν ο πιο αδικημένος από κάθε άποψη. Οικονομική, ηθική και ανθρώπινη.

Θυμάμαι, παράλληλα, τον Πρίφτη να απορρίπτει πρόταση συνεργασίας του Παναθηναϊκού. Να αρνείται την Μπάνβιτ και την Άλμπα Βερολίνου για να μείνει πιστός στο πλάνο μιας συνεργασίας που μιλούσε στην καρδιά του. Να έρχεται σε ρήξη με μια ομάδα που τον καλόβλεπε για τον πάγκο της και σήμερα, τον θεωρεί «μαύρο πρόβατο». Ναι, για την ΑΕΚ μιλάω. Θυμάμαι τον Πρίφτη να δακρύζει στο όνομα του Βασίλη Βουρτζούμη. Να παραδέχεται το λάθος του με τον Χαρίση.

Από το βράδυ της Τετάρτης, θυμάμαι τον Πρίφτη να κλωτσάει στον πάγκο και το βαλιτσάκι του φυσιοθεραπευτή και να αποβάλλεται. Να φέρεται σαν ένας προπονητής που ξέρει ότι θα παραμείνει στην ομάδα, ενώ ξέρει ότι η ίδια η ομάδα τον έχει «αδειάσει» και έχει έρθει σε προφορική συμφωνία με άλλον προπονητή, παραγνωρίζοντας το συμβόλαιό τους. Θυμάμαι έναν Πρίφτη να χαλάει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με το χαλιφάτο της ΚΕΔ/ΕΟΚ και να μην κρύβεται πίσω από την συμπάθεια που του έχει προσωπικά ο Βασιλακόπουλος. Και ας ξέρει ότι θα το πληρώσει αυτό επαγγελματικά, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα.

Ο επίσημος Άρης δεν φέρθηκε στον Πρίφτη όπως του άρμοζε. Δεν του έδειξε τον σεβασμό που εδικαιούτο. Αντίθετα, τον εξέθεσε ανεπανόρθωτα με πράξεις και δηλώσεις, στοχοποιώντας τον για πολύ κόσμο που – από βλακεία ή άγνοια – φέρθηκε στον επαγγελματία προπονητή και άνθρωπο Πρίφτη με ασέβεια, απρέπεια και πολλές φορές, χυδαιότητα.

Αυτό που μπορώ να σας μεταφέρω, ωστόσο, είναι ότι τα αποδυτήρια του Άρη και άνθρωποι που χρόνια τώρα «ματώνουν» για την ομάδα προσφέροντας τις υπηρεσίες τους, βλέπουν τον Πρίφτη στην έξοδο με μαυρισμένη ψυχή. Και θεωρούν ευλογία την συνεργασία τους μαζί του, εκτιμώντας ότι δεν εκτιμήθηκε από πολλούς στο πρόσωπό του.

Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο έπρεπε σε αυτόν τον άνθρωπο ο Άρης να φερθεί τόσο μικρόψυχα. Και δεν το λέω επειδή επέλεξε να μην συνεχίσει να συνεργάζεται μαζί του, αλλά για τον τρόπο που επέλεξε να το κάνει. Κρίμα, γιατί τέτοιες συμπεριφορές δεν αντιπροσωπεύουν αυτήν την ομάδα και όσα πρεσβεύει. Θα χαιρόμουν πραγματικά πολύ, αν ο Νίκος Λάσκαρης έφευγε από την «γυάλα» της σκέψης που τον έβαλαν κάποιοι και έλεγε σήμερα, μένει ο Πρίφτης. Αλλά το γυαλί δεν κολλάει όπως φαίνεται.

Μέσα από αυτήν την ταπεινή μπασκετική γωνιά του διαδικτύου, θέλω να ευχαριστήσω δημόσια του Δημήτρη Πρίφτη για την συνεργασία που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια. Υπήρξε κύριος σε όλα του, ήταν καθαρός και δίκαιος και οι ελάχιστες φορές που ήρθαμε σε κόντρα, δεν τον έκαναν λιγότερο επαγγελματία απέναντί μου.

Πιστεύω, ελπίζω και εύχομαι να τον δω κάποια στιγμή σε έναν μεγάλο ευρωπαϊκό πάγκο και να λέω, «κοιτάξτε, είναι ο φίλος μου ο Δημήτρης». Γιατί πλέον, έστω και αν δεν είχαμε την ευκαιρία να κάτσουμε σε ένα τραπέζι και να πιούμε έναν καφέ έστω για πέντε λεπτά, τον θεωρώ φίλο μου.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin
Share on google
Share on pinterest
Share on email
Share on whatsapp
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
  • Τελευταία Νέα
Scroll to Top