Οικονομικά, βεβαίως. Γιατί αγωνιστικά, θα ήταν ευχής έργον το πρωτάθλημα της Α1 να είχε και 16 και 18 ομάδες. Ό,τι και να λέμε, σε πιάνει μία μελαγχολία βλέποντας την ACB και την Μπουντεσλίγκα με 18 και 20 ομάδες. Περισσότερα ματς και έσοδα, μεγαλύτερος ανταγωνισμός, πιο πολύ μπάσκετ στο φινάλε.
Αυτά για την Ελλάδα είναι ευσεβείς πόθοι. Από τη μέρα λοιπόν που τυπικά μπήκε ο αριθμός «16», η πλειοψηφία του μπασκετικού στερεώματος συμφώνησε ότι η Basket League δεν μπορεί να αντέξει πάνω από 12 ομάδες.
Έκτοτε, ξεκίνησε ένα ντόμινο που έφερε τη μία ομάδα μετά την άλλη να αποχωρούν. Πρώτο το Ρέθυμνο είπε το «αντίο», ακολούθησε ο Ήφαιστος Λήμνου. Ο Διαγόρας Δρυοπιδέων… απορροφάται από τον Ιωνικό Νίκαιας, η ΕΕΑ άναψε «κόκκινο» στη Λάρισα και νά ‘σου ο «μαγικός» αριθμός 12.
Μήπως, τελικά, αυτός ήταν ο στόχος εξαρχής, όταν αποφασίστηκαν τα πιο αυστηρά μέτρα για τη συμμετοχή στην Basket League; Να μείνουν 12 ομάδες; Αν ναι, οι υπολογισμοί δεν πήγαν τόσο καλά, αφού δεν πρέπει να ήταν πολλοί αυτοί που επιθυμούσαν την αποχώρηση ιδιοκτητών όπως ο Κωστής Ζομπανάκης, ο Παντελής Μπούμπουρας και ο Θόδωρος Ριζούλης.
Οι θεωρίες συνομωσίας
Η φημολογία ότι στο «στόχαστρο» ήταν ομάδες όπως ο Ιωνικός και ο Πανιώνιος έδινε κι έπαιρνε. Οι «κακές γλώσσες», μάλιστα, έλεγαν ότι η μεγαλύτερη αυστηρότητα στο οικονομικό κομμάτι (χωρίς αντίστοιχη επιβράβευση της εμπορικότητας κάθε ομάδας) είχαν ως «στόχο» ΚΑΕ όπως ο Άρης και ο ΠΑΟΚ, οι οποίες κουβαλούν δυσβάσταχτα χρέη από το παρελθόν.
Δεν ξέρουμε αν οι παραπάνω θεωρίες συνομωσίας αντικατοπτρίζουν τα «θέλω» ορισμένων, όμως σίγουρα η κατάσταση δεν εξελίσσεται έτσι. Ο Ιωνικός βρήκε τρόπο για να παραμείνει στην Α1 και μάλιστα χωρίς να χρωστάει, ο Πανιώνιος παραμένει ένα ερωτηματικό, ενώ αποχώρησαν ομάδες που δεν ήταν στο «πλάνο».
Οι «αιώνιοι» της Θεσσαλονίκης από την πλευρά τους, δεν προτίθενται να πετάξουν «λευκή πετσέτα». Άλλωστε, με δεδομένη και την απουσία του Ολυμπιακού, είναι αμφίβολο αν η λίγκα μπορεί να αντέξει την απώλεια κι άλλων μεγάλων ονομάτων, έστω και σε άκρως προβληματική κατάσταση. Μία ματιά στα εισιτήρια και την τηλεθέαση ομάδων όπως ο Άρης τα λέει όλα, ενώ είναι περιττό να αναφερθεί ότι φέτος η πλειοψηφία των φίλων του μπάσκετ ασχολούνταν με την «ουρά» της βαθμολογίας και όχι με τα πάνω στρώματα…
Κανείς δε θέλει να βλέπει ομάδες με τέτοια ιστορία και «φανέλα» να βρίσκονται σ’ αυτήν την κατάσταση. Πρώτοι απ’ όλους οι φίλαθλοί τους. Ούτε ο «αφανισμός» τους, όμως, από τη μια μέρα στην άλλη (βλέπε «μέτρα θέλω, τώρα τα θέλω») είναι λύση. Παρακάτω θα αναλυθεί ένα χρονοδιάγραμμα που μπορεί να υπάρξει.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί κάτι βασικό: Για να μην παίξει μία ομάδα στην Basket League, δύο τινά υπάρχουν. Είτε να μην το επιθυμεί η ίδια (βλέπε Ρέθυμνο, Ήφαιστος), είτε να έχει εις βάρος της καταδικαστικές αποφάσεις και να μην μπορεί να αντιδράσει (βλέπε Ιωνικός προ… σύμπραξης και Λάρισα). Αν το θέλουν οι ομάδες, θα βρουν τον τρόπο να παίξουν. Ή, έστω, θα το παλέψουν μέχρις εσχάτων
Το timing για τα αυστηρά μέτρα
Ας δούμε πρώτα τι θα συμβεί με τα περίφημα «μέτρα». Ο Ιούλιος έφτασε στα μέσα του και ούτε φωνή, ούτε ακρόαση, αφού «περιμένουμε τις νομοθετικές ρυθμίσεις». Δεν ξέρουμε αν θα δικαιωθούν όσοι έλεγαν εξαρχής ότι «δε θα γίνει τίποτα», όμως η αλήθεια είναι ότι τέτοιες καταστάσεις θέλουν δουλειά και μελέτη.
Με το πρωτάθλημα να έχει κατεβάσει ρολά από Μάρτιο μήνα για πρώτη φορά στα χρονικά, τα έσοδα να έχουν σταματήσει προ τεσσάρων μηνών, τα γήπεδα να παραμένουν χωρίς φιλάθλους και την οικονομική κατάσταση γενικά στην Ελλάδα να μυρίζει μπαρούτι, είναι ένα ερωτηματικό το timing που επιλέχθηκε για να γίνουν ριζοσπαστικές αλλαγές και να θεσπιστούν πιο αυστηρά μέτρα. Η Γερμανία, η κυβέρνηση της οποίας θα καλύψει το 80% της χασούρας στον αθλητισμό από τον κορωνοϊό, κατήργησε το μίνιμουμ μπάτζετ στο μπάσκετ, κατανοώντας τις δυσκολίες που υπάρχουν. Εμείς, πάμε αντίστροφα.
Ποιος νοήμων φίλος του μπάσκετ δε θέλει μία «καθαρή» Basket League;
Δεν υπάρχει νοήμων και υγιής φίλος του μπάσκετ που να μη θέλει μία «καθαρή» Basket League. Με οικονομική φερεγγυότητα, χωρίς φαινόμενα εκφυλισμού, με ανταγωνιστικότητα και όσο το δυνατόν πιο υψηλό επίπεδο. Με ομάδες που να προσελκύουν τον κόσμο στο γήπεδο, που να πληρώνουν άπαντες στην ώρα τους, που να κάνουν το προϊόν πιο ελκυστικό. Αυτά δε γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη και μάλιστα εν μέσω τεράστιας οικονομικής κρίσης. Όμως πρέπει να γίνουν. Πώς;
Μία πρόταση: Μορφοποίηση – τελειοποίηση – αμετάκλητη εφαρμογή
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, μπορείς να ξεκινήσεις από αυτό το καλοκαίρι την κατάστρωση ενός πλάνου, να το μορφοποιήσεις, να το τελειοποιήσεις στη διάρκεια της σεζόν και τον Μάρτιο – Απρίλιο να πεις: «5 Ιουνίου τελειώνει το πρωτάθλημα; Αυτά είναι τα μέτρα για το επόμενο και όποιος δεν τα τηρήσει ως τις 5 Ιουλίου, δεν παίζει του χρόνου. Οριστικά και αμετάκλητα». Και στο καλό «σενάριο», κάθε χρόνο να πηγαίνεις την ημερομηνία πιο νωρίς, όπως γίνεται στα… προηγμένα κράτη. Από τη μια μέρα στην άλλη, όμως, και με το τοπίο τόσο θολό, αποτέλεσμα δεν (μπορεί να) υπάρχει. Αντίθετα, υπάρχουν απώλειες.
Μη «δένετε κόμπο» και το «12»…
Τα ερωτηματικά που πλανώνται, μέσα Ιουλίου, είναι πολλά. Αν υποθέσουμε ότι η πτώση της Λάρισας είναι μη αναστρέψιμη (θα περάσει από ψηφοφορία στον ΕΣΑΚΕ αλλά είθισται οι αποφάσεις της ΕΕΑ να είναι δεσμευτικές), έχουν απομείνει 12 ομάδες.
* Όπως αναφέρθηκε, ο Πανιώνιος, μετά τη δήλωση του κ. Χριστοδουλόπουλου ότι «αν δε βρω αγοραστή, δεν κατεβάζω την ομάδα στην Basket League», έχει ένα «σύννεφο» πάνω από το κεφάλι του. Άρα, ούτε τον αριθμό «12» μη… δένετε κόμπο.
* Ο Χαρίλαος Τρικούπης όλα δείχνουν ότι θα αγωνιστεί, έστω κι αν χρειαστεί να το κάνει στην Πάτρα.
* Ο Άρης μέσα σε όλα τα προβλήματά του, έχει και το θέμα που προέκυψε (τέλη Ιουνίου, ενώ όλα είχαν σταματήσει από τον Μάρτιο…) με τα ban, αλλά δεν υπάρχει όχι ως ενδεχόμενο, αλλά ούτε ως σκέψη στις τάξεις της ομάδας να μην κατέβει στο πρωτάθλημα.Το πώς θα ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα, θα το βρει η ίδια η ομάδα.
* Ο ΠΑΟΚ δείχνει να ρολάρει τελευταία, διοικητικά, άρχισε να κινείται και αγωνιστικά, οπότε ούτε εκεί υπάρχει θέμα.
Το τηλεοπτικό και οι ομάδες που «μπορούν»
Ερωτηματικό είναι και το θέμα της τηλεόρασης. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι στην ΕΡΤ δε συζητούν καν το ενδεχόμενο των 5 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως για κοινή τηλεοπτική «στέγη», οπότε αυτό το νούμερο περισσότερο για ευσεβής πόθος μοιάζει, παρά για πιθανότητα. Όπως ερωτηματικό παραμένει και η κεντρική χορηγία. Μέσα σ’ όλα αυτά, οι ομάδες πρέπει να εγγυηθούν ως τις 30 Ιουλίου, μίνιμουμ μπάτζετ 800.000 ευρώ, χωρίς έσοδα και χωρίς (στην παρούσα φάση) κόσμο στα γήπεδα τουλάχιστον στο ξεκίνημα της σεζόν.
Αυτήν τη στιγμή μπορούν να το κάνουν οι τέσσερις πρώτοι της βαθμολογίας, άντε και κανά δυο ακόμη. Δε φανταζόμαστε ότι θα φτάσουμε στα όρια της φαρσοκωμωδίας, με πρωτάθλημα έξι ή οκτώ ομάδων. Γιατί αυτό, πρωτάθλημα δε θα είναι.
Θα πει κάποιος «γιατί, αυτό που έχουμε τα τελευταία χρόνια είναι το πρωτάθλημα που θέλουμε;». Δεν έχει άδικο! Όμως η Ρώμη δε χτίστηκε σε μία μέρα. Ούτε το ελληνικό μπάσκετ μπορεί σε μία μέρα να γιατρέψει όλες τις πληγές του, ενώ ουδείς ξέρει τι ξημερώνει αύριο στη χώρα γενικώς. Ας εφαρμοστούν πρώτα οι ήδη υπάρχοντες κανονισμοί…
Στην αναζήτηση του κινήτρου
Θεμελιώδες, βέβαια, είναι και να υπάρξει κίνητρο. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται ιδιοκτησιακά με το μπάσκετ και να βγάζει κέρδος (υπό… νορμάλ συνθήκες τουλάχιστον), οπότε είναι λογικό, και μάλιστα σε περιόδους κρίσης, να απομακρύνονται οι επιχειρηματίες από το άθλημα. Αυτή όμως είναι μία άλλη, μεγάλη ιστορία, που έχει να κάνει και με τη δομή του ευρωπαίκού μπάσκετ (βλέπε «κλειστή» Ευρωλίγκα)…
