Οι εύκολες μέρες!

 

Για μένα πάλι, ισχύει το αντίθετο. Καλύτερα «αποδίδω» μετά από δύσκολες βραδιές, από άσχημα παιχνίδια, από κακά αποτελέσματα. Γι’ αυτό και στο σημερινό μου κείμενο, δεν θα υπάρξουν ούτε υπερβολές, ούτε τυμπανοκρουσίες, ούτε θριαμβολογίες, ούτε ενδελεχείς αναλύσεις.

 

Η νίκη στην Πυλαία ήρθε για τρεις λόγους. Πρώτον, γιατί ο Άρης κατάφερε να «κουράσει» γρήγορα τον Σχορτσιανίτη, πνευματικά και σωματικά, καταστρέφοντας την επιθετική δομή του ΠΑΟΚ και φέρνοντας το ματς εκεί που ήθελε. Στην ενέργεια και την ταχύτητα. Έτσι δικαιολογείται και το «πάρτι» των ριμπάουντ στο δεύτερο ημίχρονο.

 

Δεύτερον, γιατί ο Άρης ευτύχησε να βρει παίκτες μέσα από το rotation, που έδωσαν εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που «γέρνουν» την ζυγαριά των ντέρμπι. Το τρίποντο του Πελεκάνου και στην συνέχεια ένα κομβικό κλέψιμο του ίδιου παίκτη, έδωσαν μεγάλη ψυχική ώθηση σε μια δύσκολη στιγμή, ενώ το «κερασάκι στην τούρτα» ήταν το μεγάλο τρίποντο του Τσούπκοβιτς.

 

Τρίτον, γιατί ο Πρίφτης και οι συνεργάτες του είχαν πολύ καθαρό μυαλό. Έλεγχαν το τέμπο του αγώνα, οι τεχνικές τους παρεμβάσεις ήταν όπως έπρεπε, όποτε έπρεπε, ενώ τους «βοήθησε» και το επερχόμενο παιχνίδι με την Νεπτούνας, που είναι πολύ κοντά σε αυτό με τον ΠΑΟΚ και του οποίου η σημασία, απορρόφησε αρκετό από το άγχος που πιθανόν να υπήρχε μέσα στα αποδυτήρια για το τοπικό ντέρμπι.

 

Χθες, στην Πυλαία, ο Άρης δεν πήρε απλά δυο βαθμούς, όπως είπε (γιατί έπρεπε) ο πάντα μετριοπαθής Πρίφτης. Χθες, ο Άρης «καθάρισε» την υπόθεση τετράδα στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος και μπορεί, πια, να επικεντρωθεί στο κυνήγι της ΑΕΚ για την 3η θέση. Η αποστολή του είναι δύσκολη, βέβαια, κρίνοντας από το σκανδαλώδες σπρώξιμο της «Ένωσης» (και) μέσα στα Τρίκαλα, το περασμένο Σάββατο.

 

Παράλληλα, ο Άρης τόνωσε την αυτοπεποίθησή του, γιάτρεψε τον πληγωμένο – από τις συνεχόμενες «φάπες» που προηγήθηκαν μέσα στον Γενάρη-  εγωισμό του κόσμου του και απέδειξε ότι εξακολουθεί να μπορεί να κερδίζει και μακριά από το «κάστρο» του.

 

Αν μπορέσει ο Άρης να βγάλει διπλό και την Τετάρτη στην Λιθουανία (προσωπικά, αν με ρωτούσε κανείς, θα προτιμούσα το ροζ φύλλο αγώνα της Κλαϊπέντα από εκείνο της Πυλαίας), τότε θα μιλάμε για το απόλυτο restart. Αλλά ο αγώνας που έρχεται, είναι τρομακτικά δύσκολος και πολύπλοκος για τους παίκτες και τους προπονητές του Άρη. Μακάρι να τα καταφέρουν.

 

Ως επίλογο του κειμένου μου, δεν θα αναφερθώ – όσο και αν μπαίνω στον πειρασμό – στα όσα έγιναν στην Πυλαία έξω από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Ούτε και στην διαιτησία του ντέρμπι, που προσωπικά θεωρώ ότι έπαιξε άσχημα τον Άρη. Θα αναφερθώ σε κάτι άλλο, σοβαρό και ανησυχητικό, που διαπίστωσα το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου.

 

Παρέα με τον Κλείτο Καρκανιά, πήγαμε στο Ποσειδώνιο μαζί με τον Μίσκο Μισούνοφ και τον Αχιλλέα Μαματζιόλα, για να κάνουμε μια συνέντευξη ενόψει του ντέρμπι, για την εφημερίδα Arena Press. Με τα σχολεία κλειστά, με τον ήλιο να λούζει την πόλη και το θερμόμετρο να σημαδεύει τους 16 βαθμούς, το Ποσειδώνιο ήταν άδειο και έρημο. Όλες εκείνες οι ανοικτές μπασκέτες, στις οποίες για να παίξεις στα εφηβικά μου χρόνια έπρεπε να έχεις… μέσο, ήταν εκεί. Μόνες τους. Μια μπάλα μόνο, του φίλου μου του Πέτρου, έσκαζε στο τσιμέντο και χαλούσε την… εκκωφαντική ησυχία των απέραντων, άδειων γηπέδων.

 

Μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε όλοι μας το γιατί; Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε, γιατί πια τα νέα παιδιά δεν βρίσκονται στα ανοικτά γηπεδάκια της πόλης και δεν έχουν τον δικό μας «έρωτα» με την πορτοκαλί θεά; Μήπως, εκτός από όλους εμάς τους εκπροσώπους του Τύπου, θα πρέπει να προβληματιστούν και όλοι οι θεσμοθετημένοι φορείς, όλες οι ομάδες, όλος ο μπασκετικός κόσμος, λίγο παραπάνω; 

 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin
Share on google
Share on pinterest
Share on email
Share on whatsapp
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
  • Τελευταία Νέα
Scroll to Top