Στον πρώτο αγώνα με την Α.Ε.Κ., όταν ο ΜακΝίλ ήταν στο στόχαστρο έντονης κριτικής για την αστοχία του, ο Δημήτρης Πρίφτης έβγαζε «ομπρέλα» προστασίας για τον παίκτη του. «Ήταν πολύ καλός στην άμυνα και έβαλε το κρίσιμο καλάθι» είπε και τον κάλυψε απόλυτα.
Στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, ο Άρης το πάλεψε πολύ αλλά δεν τα κατάφερε στις λεπτομέρειες, απέναντι σε μια πολύ «γεμάτη» ομάδα που έχει εξαιρετικό προπονητή. «Εγώ φταίω για τα λάθη που έκανα» έσπευσε να πει ο Γουότερς, βγαίνοντας μπροστά, ενώ ο Πρίφτης αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει την απουσία του Χάγκινς ως δικαιολογία. «Εγώ πιστεύω στην ομάδα, όχι στα άτομα». Θέλετε και άλλες αποδείξεις υγείας αποδυτηρίων;
Συμφωνώ ότι στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, υπάρχουν πράγματα προς διόρθωση, προς συζήτηση, ακόμη και προς προβληματισμό. Αλλά εγώ πιστεύω στην «πάστα» του ΜακΝίλ, στο ότι ο Γουάιτ όταν προσαρμοστεί θα κάνει «παπάδες», στο ότι θα βρεθούν οι αυτοματισμοί και η καλή κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση, στο ότι η άμυνα θα αφομοιώσει απόλυτα την φιλοσοφία Πρίφτη και δεν θα δίνει κερδισμένες μπάλες στον αντίπαλο από επιθετικά ριμπάουντ.
Φυσικά και επιθυμούσα να κερδίσει ο Άρης και την Α.Ε.Κ. και τον Παναθηναϊκό. Και ίσως ο Άρης να κέρδισε ένα παιχνίδι που έπρεπε να χάσει, ενώ έχασε ένα παιχνίδι που έπρεπε να κερδίσει. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αν έπρεπε να επιλέξω με ένα πιστόλι στο κρόταφο, θα διάλεγα την νίκη στο νοκ άουτ παιχνίδι Κυπέλλου και όχι την νίκη στην πρεμιέρα ενός μαραθωνίου, που δύσκολα θα αποφύγουν άλλες ομάδες.
Τα πρώτα δείγματα είναι ενθαρρυντικά. Πολύ. Γεμάτο το γήπεδο, τα μεγάφωνα να παρακαλούν τον κόσμο να… φύγει από τις ουρές των εκδοτηρίων λόγω soldout, η ατμόσφαιρα του γηπέδου όπως πρέπει στα ντέρμπι, η ομάδα μαχητική, η οικογένεια Λάσκαρη χαμογελαστή. Η ομάδα παίζει το μπασκετάκι της και θα παίξει ακόμη καλύτερο, αν της δώσουμε τον χρόνο να το κάνει και δεν βγάλουμε γρήγορα συμπεράσματα.
Ο Άρης, φέτος, δεν έχει την πολυτέλεια για… αναλύσεις επί αναλύσεων, μετά από νικηφόρα ή χαμένα παιχνίδια. Κάθε τρεις μέρες τον περιμένει μια νέα αγωνιστική πρόκληση, με δύσκολα παιχνίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη, με ταξίδια, με έντονες συγκινήσεις και εναλλαγή συναισθημάτων. Γι’ αυτό και σας παραπέμπω στην δήλωση του Πρίφτη, που επιθυμεί μια μέση συναισθηματική οδό και ένα μονοπάτι ψυχραιμίας και στις καλές και στις κακές στιγμές.
Ένα είναι το μόνο σίγουρο, το μόνο συμπέρασμα που μπορούμε εύκολα και με ασφάλεια να εξάγουμε. Ο Άρης, κάθε μέρα, αλλάζει. Σε όλα τα επίπεδα, με όλους τους φανερούς και αφανείς τρόπους. Είναι θέμα χρόνου πια, να μπορέσει η ομάδα να μπει στις ράγες του πρωταθλητισμού και να μπορέσει να μεγαλώσει το «δαχτυλίδι» των λαβάρων, στο τιμημένο ταβάνι του Παλέ.
Υ.Γ. 1: Έφτασε και το καινούργιο λεωφορείο. Η ομάδα μπάσκετ θα έχει σε λίγες μέρες, το δικό της μέσο μεταφοράς. Το οποίο, αυτές τις μέρες, βρίσκεται στο συνεργείο για τα τελευταία… μερεμέτια ηλεκτρολογικού χαρακτήρα. Ξέρετε, τηλεοράσεις, συνδέσεις wi-fi, πρίζες για tabletκαι υπολογιστές, τοποθέτηση ψυγείου. Είπαμε, ο Άρης αλλάζει.
Υ.Γ. 2: Παράπονα έκανε ο κόσμος για την ταλαιπωρία και τις ουρές των ηλεκτρονικών εισιτηρίων και των καρτών διαρκείας. Τα μεταφέραμε στην Κ.Α.Ε. και μας απάντησαν ότι την ευθύνη την έχει η εταιρεία που ανέλαβε την ηλεκτρονική έκδοση και φορογράφηση των εισιτηρίων. Μακάρι οι… παρεξηγήσεις να περιορίζονται σε τέτοια ζητήματα.
Υ.Γ. 3: Επισπεύδονται οι διαδικασίες για την νέα, πτυσσόμενη κερκίδα πίσω από την μπασκέτα του βοηθητικού. Είπαμε, «είναι μικρό το γήπεδο…»
Υ.Γ.4: Ο στόχος των 2.500 εισιτηρίων διαρκείας επετεύχθη. Επόμενος σταθμός τα 3.000 και η… καταμέτρηση συνεχίζεται.
Υ.Γ.5: Λόγια πρώην κορυφαίου διοικητικού παράγοντα της Κ.Α.Ε. Άρης: «Τόσα χρόνια δεν λέγαμε να βρεθεί κάποιος να πάρει την ομάδα, να την σώσει και πάμε σπίτια μας; Ε, λοιπόν, ας το χωνέψουμε. Η ομάδα είναι πλέον του Λάσκαρη, αυτός αποφασίζει και η δική μας η δουλειά είναι να έχουμε το ακριβό διαρκείας μας και να παρακολουθούμε την ομάδα σαν φίλαθλοι». Όποιος διαφωνεί, ας σηκώσει το χέρι του.
