Πορεία – παρακαταθήκη!

 

Έχοντας στο «κεφάλι» την 40άρα από το Μιλάνο, ήξερα ότι το -15 από τους Γερμανούς θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για την ομάδα. Ειδικά με τον τρόπο που είχε έρθει, καθώς ως το 31΄ νοιώθαμε όλοι πως ο Άρης το «έχει» το ματσάκι.

 

 

Μετά ήρθε και το άστοχο βράδυ με την Άλμπα στην Θεσσαλονίκη με τα 3/21 τρίποντα, που σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να φάει μια 20άρα στην «καμπούρα» της, ήρθε και η «πλημμύρα» του τελευταίου τριλέπτου στην Κλαϊπέντα – ήττα για την οποία, επιμένω, υπάρχει μεγάλη διοικητική ευθύνη λόγω του άθλιου ταξιδιού της ομάδας- και να που αποκλειστήκαμε.

 

Μην περιμένετε, βέβαια, να κάτσω και να κλάψω που δεν πήγαμε στο ΤΟΠ 16 του Γιούροκαπ. Θα έκλαιγα αν δεν είχαμε 10 νίκες σε 16 παιχνίδια στον θεσμό. Θα έκλαιγα αν δεν είχαμε 8/8 στην έδρα μας. Θα έκλαιγα αν δεν ήταν γεμάτο το γήπεδο και αν δεν υπήρχαν Αρειανάκια σε κάθε πεταλάκι γηπέδου που έπαιξε η ομάδα.

 

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να πω ένα «μπράβο» και ένα «ευχαριστώ» στον Πρίφτη και τους παίκτες του. Ναι, ακόμη και στον Γουότερς, τον οποίο τον έχετε «ξεφτιλίσει» όλοι επειδή έκανε τρία μαζεμένα λάθη στην Λιθουανία που μας κόστισαν. Λες και άλλος «έκτισε» την διαφορά των 7 πόντων με την Νεπτούνας, λες και άλλος «κουβάλησε» την ομάδα στην Πυλαία στο πρώτο ημίχρονο που δεν… βλεπόμασταν.

 

Αφήνουμε, λοιπόν, το Γιούροκαπ και αποχαιρετάμε με χαμόγελο μια ευρωπαϊκή χρονιά από την οποία μόνο κέρδη είχε ο Άρης. Μια χρονιά – παρακαταθήκη για το μέλλον, καθώς η ομάδα έστειλε το μήνυμα στην ευρωπαϊκή μπασκετική κοινή γνώμη ότι επέστρεψε.

 

Τώρα, πλέον, Πρίφτης και παίκτες οφείλουν να επικεντρωθούν στο ελληνικό πρωτάθλημα και να προστατεύσουν την υστεροφημία τους, αποφεύγοντας παγίδες και κακοτοπιές και ολοκληρώνοντας την κανονική περίοδο με την κατάκτηση της 3ης θέσης. Θα είναι πολύτιμο εφόδιο για τις μάχες των πλέι οφ, ώστε η ομάδα να καταφέρει να κάνει το βήμα παραπάνω σε σχέση με πέρυσι.

 

Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω ένα πολύ μικρό σχόλιο σε ότι αφορά την επιλογή Λάσκαρη για την ευρωπαϊκή προοπτική του Άρη. Δέχομαι πολλά μηνύματα, αλλά και εισπράττω στην ατμόσφαιρα, μια γκρίνια και μια δυσαρέσκεια στο πρόσωπο του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ, για την διαφαινόμενη επιλογή του να πάει η ομάδα στην ΦΙΜΠΑ και να μην επιλέξει τον δρόμο της Ευρωλίγκα.

 

Δυστυχώς, αν και η καρδιά μου λέει ότι ο Άρης πρέπει να αντιμετωπίζει την Μπάρτσα και την Μακάμπι, επειδή έτσι τον έμαθα εγώ, η λογική και ο ρεαλισμός λένε ΦΙΜΠΑ. Αν ο Μπερτομέου ήθελε πραγματικά την ομάδα δική του, θα το έδειχνε και στον Λάσκαρη με χειροπιαστό τρόπο.

 

 

Λεπτομέρειες και παρασκήνιο από Βαρκελώνη και Μόναχο δεν γνωρίζω. Και ξέρω ότι ούτε Dogus έχουμε πίσω μας, ούτε TurkishAirlines. Αλλά, διάολε, είμαστε ο Άρης Θεσσαλονίκης με την κληρονομιά των Γκάλη και Γιαννάκη και απαιτούμε σεβασμό. Και όταν εμείς αναγκάζαμε την Ευρώπη να παραμιλά, στην Νταρουσάφακα έβρισκαν μπάλα μπάσκετ και την πήγαιναν στο τοπικό αστυνομικό τμήμα για… αναγνώριση!

 

Είναι, λοιπόν, δικαίωμά μας, από την στιγμή που κάποιοι μας θεωρούν κομπάρσους και φτωχούς συγγενείς, να επιλέξουμε εμείς την μοίρα μας. Έστω και αν το «έργο» ΦΙΜΠΑ και ΕΟΚ, μας έχει πονέσει πολλές φορές στο παρελθόν, στερώντας τίτλους από την ομάδα με άνωθεν παρεμβάσεις.

 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin
Share on google
Share on pinterest
Share on email
Share on whatsapp
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
  • Τελευταία Νέα
Scroll to Top