“Οι ήρωες πάνε κι έρχονται. Οι μύθοι μένουν για πάντα” είχε πει στα πλαίσια του διαφημιστικού σποτ της NIKE ο Kobe Bryant, ο μοναδικός άνθρωπος που πλησίασε τον “Big Dipper” όταν πριν από 6 χρόνια πέτυχε 81 πόντους. Και μάλλον στο μυαλό του θα είχε τον μεγάλο αυτόν σέντερ.
Το 1962, όπως γράφει το nba.sport24.gr o Chamberlain ήταν 26 ετών κι είχε ήδη καταφέρει να γίνει γνωστός για την έφεση του στο σκοράρισμα. Βοηθούσαν τα προσόντα του (ήταν 2.16), η πλαστικότητα στις κινήσεις και κυρίως το φονικό του ένστικτο για να σπαμπαραλιάσει όλες τις αντίπαλες άμυνες, με εξαίρεση εκείνη των Celtics του Bill Russell, της προσωπικής του “Νέμεσις”.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΥΓΛΩΤΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ
<iframe width=”560″ height=”315″ src=”//www.youtube.com/embed/iwvdsi6gLl8″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>
<script language=”javascript” type=”text/javascript”>
// You can place JavaScript like this</script>
<?php
// You can place PHP like this?>
Η αρχή του… κακού
Στις 2 Μαρτίου του ’62 λοιπόν οι Philadelphia Warriors υποδέχονται τους Knicks στην “Hersheypark Arena”. Τελικό σκορ; Το 169-147. Ρεκόρ πόντων στο σύνολο τους. Ε και; Το παιχνίδι έμελλε να μείνει στην ιστορία για άλλο λόγο, για την “κατοστάρα” του Chamberlain .
Ο “Γολιάθ” βρήκε… μπόσικη τη Νέα Υόρκη και ξεκίνησε ζεστά. Ο βασικός Phil Jordon ήταν τραυματίας κι ο αναπληρωματικός του Darrall Imhoff έζησε τον απόλυτο εφιάλτη. Στο πρώτο δωδεκάλεπτο ο ψηλός των Sixers είχε πετύχει ήδη 23 πόντους. Στο ημίχρονο είχε 41. Σιγά το πράγμα!
“Πολλές φορές έμπαινα στα αποδυτήρια έχοντας σκοράρει 30 ή 35 πόντους, οπότε κι οι 41 δεν ήταν κάτι το φοβερό” παραδέχτηκε ο Chamberlain εκ των υστέρων. Άλλωστε πριν από εκείνο το παιχνίδι είχε ξεπεράσει τους 60 πόντους 15 φορές στην καριέρα του, ενώ ήταν ήδη κάτοχος του καλύτερου ρεκόρ πόντων, καθώς οι 78 δικοί του είχαν αφήσει πίσω τους 71 του Elgin Baylor.
Ο προπονητής των Warriors, Frank McGuire , είχε σωστό ένστικτο: “δώστε τη μπάλα στον Wilt. Είναι διαρκώς αμαρκάριστος”. Που να ‘ξερε.
“Μας κάρφωνε στο καλάθι”
Στην επανάληψη οι Knicks “αγρίεψαν”. Άρχισαν να κάνουν σκληρά φάουλ στον “Big Dipper” και σε πολλές περιπτώσεις να χρησιμοποιούν 2 ή 3 παίκτες για να τον περιορίσουν όταν έπαιρνε τη μπάλα. Ο McGuire από τον πάγκο φώναζε στους διαιτητές να δώσουν περισσότερα φάουλ, αν κι οι βολές υπήρξαν πάντα το αδύνατο σημείο του Chamberlain.
Στην τρίτη περίοδο πέτυχε 28 πόντους την ώρα που κι ο Imhoff είχε χρεωθεί με φάουλ. Η Νέα Υόρκη είχε επιστρατεύσει και τον τρίτο της σέντερ, τον Dave Budd για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο. “Δεν μπορούσες να τον παίξεις στα ίσα γιατί ήταν πολύ μεγαλόσωμος. Το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να τον παίξεις από μπροστά και να του αφήσεις τη λόμπα ή να τον παίξεις στα πόδια και να προσπαθήσεις να βγεις πρώτος εκεί που θέλει να πάει, αναγκάζοντας τον να κάνει άλλα 2-3 βήματα. Βέβαια ζύγιζε περίπου 140 κιλά, οπότε δεν ήταν εύκολο” εξήγησε μετέπειτα ο Budd.
Ο Imhoff που ήταν 2.08 τόνισε επί του θέματος: “Μας έβαζε μες στο καλάθι μαζί με τη μπάλα. Κυριολεκτικά! Δεν είχε πρόβλημα ακόμη κι όταν παίζαμε πάνω του τέσσερις αμυντικοί”.
Τα κόλπα των Νικς κι η απάντηση του McGuire
Στο μεταξύ μετά το πέρας του τρίτου δωδεκαλέπτου ο Chamberlain κατάλαβε ότι μπορούσε να σπάσει το ρεκόρ του. Τα ρεκόρ του ήταν 75 πόντους σε 48 λεπτά και 78 μετά από τρεις παρατάσεις. Το παιχνίδι, όμως, ήθελε ακόμη 7.51′ όταν ο “Stilt” ξεπέρασε τους 79! Από εκείνο το σημείο και μετά το κοινό των 4.124 ανθρώπων άρχισε να φωνάζει: “Δώστε τη μπάλα στον Wilt! Δώστε τη μπάλα στον Wilt”.
Χαρακτηριστικά οι άλλοι παίκτες των Warriors απέφευγαν να σουτάρουν. Ο Attles εξήγησε ότι “θέλαμε να σπάσει το ρεκόρ” για αυτό και χαράμισε μερικά εύκολα λέι-απ για να πασάρει στον ψηλό της ομάδας. Το ίδιο κι ο Guy Rodgers που τέλειωσε το ματς με 20 ασίστ!
Έπαιζαν, όμως κι οι Knicks που δεν ήθελαν να γίνουν σάκος του μποξ και να “αμαυρώσουν” την ιστορία τους επιτρέποντας έναν παίκτη να σκοράρει απέναντι τους 100 πόντους. Για αυτό κι άρχισαν να κάνουν φάουλ σε οποιονδήποτε παίκτη πλην του Chamberlain. Ο McGuire, ωστόσο, αντέδρασε άμεσα: απέσυρε από το παρκέ τους Tom Meschery, Al Attles, Guy Rodgers και Paul Arizin, για να περάσει μέσα τους αναπληρωματικούς Joe Ruklick, York Larese, Ed Conlin και Tedd Luckenbill, προκειμένουν να κάνουν με τη σειρά τους φάουλ στους αντιπάλους για να σταματήσουν το ρολόι και να κάνει η ομάδα τους περισσότερες επιθέσεις.
Στα επόμενα χρόνια ο ίδιος παραδέχτηκε ότι αισθάνθηκε άσχημα για τον τρόπο που κύλησε το ματς. Μάλιστα εξήγησε ότι για να σπάσει το τριψήφιο φράγμα πήρε και πολλά σουτ που υπό άλλες συνθήκες δεν θα επιχειρούσε. Και στάθηκε στα στατιστικά του που τον θέλουν να σκοράρει στην καλή του βραδιά 50-60 πόντους με 65-70% εντός πεδιάς, την ώρα που στο ιστορικό ματς είχε λιγότερο από 50%.
“Κατοστάρα” και μετά το… χάος
Τελικά παρά τη… φαρσοκωμωδία ο Chamberlain έφτασε τους 94 στα 2.45′ και τους 98 περίπου ένα λεπτό πριν τη λήξη. Στην ιστορική κατοχή ο “Big Dipper” αστόχησε στην πρώτη του προσπάθεια. Ο Luckenbill πήρε ριμπάουντ, πάσαρε ξανά στον ψηλό, ο οποίος αστόχησε ξανά! Ο Νέο ριμπάουντ από τον Luckenbill και πάσα αυτή τη φορά στον Ruklick που βρήκε με μια λόμπα τον ψηλό! Αυτός απλά έσπρωξε τη μπάλα στο καλάθι για να σπάει το φράγμα των 100! Και μετά το χάος!
Περίπου 200 άτομα από το κοινό μπήκαν στο γήπεδο για να πανηγυρίσουν το ιστορικό κατόρθωμα, ενώ ο ίδιος ο Ruklick έτρεξε στη γραμματεία, για να διασφαλίσει την ιστορική (όπως αποδείχτηκε) τελική πάσα.
Δεν υπάρχουν τηλεοπτικές αποδείξεις από το ματς και για αυτό δεν είναι κανείς σίγουρος ότι το παιχνίδι ξεκίνησε μετά. Ο Γερμανός δημοσιογράφος Gander Borg που έγραψε για το θέμα εξήγησε ότι η διακοπή κράτησε 9 λεπτά και τα τελευταία 46” παίχτηκαν με τον Joe Ruklick να χάνει δύο βολές.
Ο ίδιος ο Chamberlain είχε πει ότι το ματς δεν συνεχίστηκε, ενώ στη βιογραφία του αναφέρεται ότι απλά καθόταν στο κέντρο του γηπέδου χωρίς να θέλει να ακουμπήσει τη μπάλα επειδή “οι 100 ακούγονται καλύτερα από τους 102”.
Στατιστική, ρεκόρ και… ατάκες
Για την ιστορία ο “Stit” είχε 36/63 δίποντα και 28/32 βολές, ένα εξαιρετικό ποσοστό που δεν έχει σχέση με το σύνηθες 50% που είχε στην καριέρα του από τη γραμμή. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ποσοστό του που άγγιζε το 50% είναι το 3ο χειρότερο στην ιστορία του ΝΒΑ από παίκτες με περισσότερες από 1.200 προσπάθειες. “Είναι θέμα που χρίζει ψυχιατρική ανάλυση” το… ερμήνευσε ο ίδιος.
Κατέχει ακόμη το ρεκόρ για προσπάθειες, εύστοχα δίποντα, εύστοχες βολές, προσπάθειες από τη γραμμή και πόντους σε ένα ημίχρονο (59). Το μόνο που έσπασε στη συνέχεια ήταν οι 31 πόντοι σε ένα δωδεκάλεπτο, το οποίο ξεπέρασαν τόσο οι George Gervin, Carmelo Anthony με 33 όσο κι David Thompson με 32.
Μοναδικές επιδόσεις σημείωσαν ακόμη ο Guy Rodgers με τις 20 ασίστ, αλλά κι ο Al Attles. Ο πρώτος θυμάται ότι “ήταν το ευκολότερο παιχνίδι για μένα, καθώς το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να δώσω τη μπάλα στον Ουίλτ”, ενώ ο δεύτερος το έριξε στην… πλάκα. Κι είχε κάθε δικαίωμα από τη στιγμή που ήταν ο μόνος που είχε προαναγγείλει το κατόρθωμα. Όταν ο συμπαίκτης του είχε σκοράρει 78 σε τρεις παρατάσεις είχε πει ότι “είναι ζήτημα χρόνου να φτάσει και τους 100″.
Ο Attles θεωρείτο την εποχή ο αμυντικός “εξολοθρευτής” των Warriors αν και σε εκείνο το ματς είχε 8/8 δίποντα και 1/1 βολή. “Στο μοναδικό ματς που δεν αστοχούσα με τίποτα, ο Wilt πήγε κι έβαλε 100”.
“Δεν είναι αυτό το αγαπημένο μου παιχνίδι”
“Πριν συμβεί το θεωρούσα αναπόφευκτο. Αλλά όταν έγινε σταμάτησα λίγο να το σκεφτώ. Ήταν απίστευτο”. Τα λόγια ανήκουν στον προπονητή Frank McGuire που είδε το μοναδικό ρεκόρ να γίνεται πρωτοσέλιδο, παρά το γεγονός ότι σπάνια τα αθλητικά έπαιρναν τόση δημοσιότητα εκείνη την εποχή.
Μάλιστα ο αστικός μύθος της εποχής ήθελε τους πάντες να έχουν γίνει μάρτυρες της ιστορίας. “Πάνω από 40.000 άτομα έλεγαν ότι ήταν σε αυτό το ματς” είχε πει ο γενικός διευθυντής της Φιλαδέλφεια, ο Harvey Pollack.
Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο ο Chamberlain που πήρε στη συνέχεια 2 πρωταθλήματα, κατέκτησε αμέτρητους τίτλους σκοραρίσματος και φιγουράρει αυτή τη στιγμή ως ο 4ος καλύτερος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ (με τον καλύτερο μέσο όρο όμως όλων των εποχών) είχε παραδεχτεί ότι δεν ήταν αυτό το αγαπημένο του παιχνίδι. Κι όμως! Την πρώτη θέση στην καρδιά του έχει η αναμέτρηση κόντρα στους Σέλτικς όταν κέρδισε κατά κράτος τον Μπιλ Ράσελ “κατεβάζοντας” 55 ριμπάουντ (κι αυτό ρεκόρ).
Μύθος έγινε κι ο σέντερ Darrall Imhoff που σε εκείνο το ματς είχε παίξει μόλις 20 λεπτά λόγω φάουλ. Στην επόμενη αναμέτρηση του με τον Τσάμπερλεϊν στο “Μάντισον” αγωνίστηκε όλο το παιχνίδι, “έφαγε” μόλις (!!) 54 και δέχτηκε το standing ovation για αυτό!
Το βόλεϊ, ο “Κόναν” κι οι 20.000 γυναίκες
“Το μπάσκετ είναι παιχνίδι για αδελφούλες”. Αυτή ήταν η παρθενική άποψη του για την καλαθοσφαίριση, όταν στα παιδικά του χρόνια έκανε θραύση στον στίβο και συγκεκριμένα στο άλμα εις ύψος και στο άλμα εις μήκος. Στη συνέχεια έπαιξε και βόλεϊ. Το μπάσκετ όμως ήταν ο “βασιλιάς” της Φιλαδέλφεια κι επειδή στα 10 του χρόνια ήταν ήδη 1.80 τον ανάγκασαν να στραφεί εκεί.
Έπαιξε στο κολέγιο του Κάνσας, έβγαλε λεφτά με τους Χάρλεμ Γκλόμπτροτερς και στη συνέχεια έγινε μέλος του ΝΒΑ. Από το 1959 ως το 1965 αγωνίστηκε στους Warriors (πρώτα στη Philadelphia και μετά στο San Francisco), στους Sixers από το 1965 ως το 1968, στους Lakers από το 1968 ως το 1973 για να τελειώσει την καριέρα του στο ΑΒΑ και στο San Diego κερδίζοντας το εκπληκτικό για την εποχή ποσό των 600.000 δολαρίων ως μισθό!
Μετά το φινάλε της σύντομης αν μη τι άλλο καριέρας του (σ.σ ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ, Kareem Abdul Jabbar, έπαιξε πέρα από τα 40 του χρόνια) ασχολήθηκε για λίγο με την προπονητική, ενώ χρειάστηκε δύο φορές να απορρίψει προτάσεις από ομάδες του ΝΒΑ που του ζητούσαν να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση. Η μία ήταν το 1981 όταν ο Larry Brown κι οι Cavaliers πίστεψαν ότι ο 45άρης Wilt το είχε ακόμη κι η δεύτερη στα 50 του χρόνια όταν δέχτηκε την προσφορά των Nets!
Παράλληλα μετά τη “σύνταξη” προώθησε την αυτοβιογραφία του, έκανε διαφημίσεις, έγινε παράγοντας του αγαπημένου του χόμπι, του βόλεϊ, έπαιξε σε ταινίες όπως τον “Κόναν” και συνέχισε να λατρεύει το ασθενές φύλο! Όπως έχει πει κι ο ίδιος έχει κάνει σεξ με περίπου 20.000 γυναίκες!
Από το 1992 αντιμετώπισε πρόβλημα με την καρδιά του. “Έσβησε” τελικά το 1999. Δηλαδή ο ήρωας Chamberlain “έσβησε” το 1999. Γιατί ο μύθος του Wilt ζει για πάντα.
Πηγή κειμένου: nba.sport24.gr
