Καλησπέρα και ας άργησα.. Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση τις τελευταίες ημέρες και παράλληλα νιώθω, ότι, ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να βιώνει την καθημερινότητά του πιο συνειδητά, πια.
Παρακολουθούσα το παιχνίδι Ερυθρός Αστέρας – Παναθηναικός και ξέχωρα που ένιωθα την ένταση και το παλμό της εξέδρας, ακόμα και μέσα από την τηλεόραση, είδα την ομάδα να παίζει ένα εξαίσιο, απόλυτα μπασκετικό πρώτο ημίχρονο. Γυμνασμένη ομάδα, φουλ ενέργεια και άμυνα, immediate transition, ψηλά guards, post play, αμερικανοἰ που παίζουν μέσα από σύστημα κ.α.
Σίγουρα, απέναντί της βρήκε έναν Παναθηναικό που ξέρει να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις (κατά την άποψη μου ο τρόπος εξέλιξης του παιχνιδιού διαμορφώνει ένα τεράστιο διπλό για αυτόν), ο οποίος είχε την τύχη να έχει έναν Παππά σε πολύ καλή βραδυά (πόσο σημαντικό είναι το ολοκληρωμένο και πλήρες scouting καθώς δεν ήταν καλό για τους Σέρβους να αφήνουν τον νεαρό guard να κάνει δεξιά drives, isolation και transition). Τέλος πάντων, αυτό που ήθελα να πώ καταληκτικά είναι ότι έτσι χτίζονται οι ομάδες.
Από τη πλευρά οι Σέρβοι, οι οποίοι με γνώμονα τις αρχές του σύγχρονου basketball, με προπόνηση, πειθαρχία μπορούν την απόδοση του α’ ημιχρόνου να την επεκτείνουν σε 30-35 λεπτά και πάει λέγοντας. Ο Παναθηναικός, από την άλλη θεωρώ ότι πρέπει, και το κάνει, να βάλει νέο αίμα στη μηχανή του, γιατί σίγουρα η εμπειρία των Διαμαντίδη, Ούκιτς, Μπατίστ, κ.α. μετρά, αλλά χρειάζεται και η φλόγα των νέων. Το ταξίδι είναι μεγάλο και μακρύ. Όπως καταλαβαίνεται, οι δύο αυτές ομάδες, με διαφορετικούς στόχους, budgets, γράφουν τη δική τους ιστορία και πατούν σε στέρεα μονοπάτια. Πίσω από την αγωνιστική εικόνα, υπάρχουν άνθρωποι με οράματα, επιδιώξεις, που μπορεί να βρίσκονται σε διαφορετικό επίπεδο αλλά έχουν κάτι κοινό: κοιτούν μπροστά, χτίζουν και σίγουρα θα δικαιωθούν.
Το άλλο γεγονός στο οποίο θέλω να αναφερθώ, είναι ότι το Σάββατο είχα την τιμή να παραβρεθώ στη παρουσίαση του βιβλίου των εξαιρετικών Βλαχόπουλου, Καραγιώργη, Συρίδη, Χορόζογλου με τη συνεργασία της GBA (Λ.Παπαδόπουλος, Κ.Χαραλαμπίδης, Ν.Χ’βρέττας, Δ.Διαμαντίδης). Η αίθουσα ήταν κατάμεστη και είναι πράγματι εκπληκτικό να δημιουργούνται γεγονότα μπασκετικά στις μέρες μας. Μπράβο, γιατί με τον τρόπο αυτό ανοίγονται δρόμοι.
Αλλά, από την άλλη πλευρά, είναι λυπηρό να μην μπορούμε σήμερα, να δημιουργήσουμε δρόμους αγωνιστικούς, νέους, όπως κάνουν πολλοί ανά την Ευρώπη και το κόσμο. Να γράψουμε τη δική μας ιστορία, να φτιάξουμε νέα ιστορία. Και ναι coach, κ.Βουλευτά, αγαπητέ φίλε Γ.Ιωαννίδη, είπες πολύ σωστά, ότι ”θα πρέπει να ξεπεράσουμε την Αθήνα με την δουλειά και όχι τα λεφτά”.
Αλλά, επειδή πρέπει με όλους και με όλα να είμαστε δίκαιοι, θα θέλαμε από έναν υπουργό Αθλητισμού για τόσα συναπτά έτη να φτιάξει τουλάχιστον ένα “Σπίτι του Basketball” στα πρότυπα του Handball, για να στεγαστεί εκεί το basketball της Θεσ/νίκης. Μακάρι η ιστορία να μας χαρίσει έναν ανάλογο Άνδρα με τη πορεία του Γ.Ιωαννίδη σε υπουργικό θώκο, αλλά πολύ αμφιβάλλω. Επίσης, το ξέρετε, ότι όλοι ωφεληθήκαμε, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο από το basketball, κ.Πρόεδρε, φίλε Στἐλιο Συμεωνίδη, μα, με τέτοια εμπειρία, ευθύνη και έργο στη διαιτησία, θα περιμέναμε να έχετε θεσμοθετήσει την αξιολόγηση των διαιτητών.
Με όλα τα παραπάνω, θέλω να πώ, ότι όντως η Ιστορία διδάσκει, πρέπει να την τιμούμε και να την μαθαίνουμε. Όμως, θα πρέπει, όλοι να φτιάχνουμε γέφυρες για τους επόμενους, να αφήνουμε ένα ποιοτικό και θεμελιώδες ΙΧΝΟΣ πίσω μας. Τελικά, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΜΕΝΕΙ.
Τελειώνω, με τα λόγια του κ. Β.ΑΛΕΞΙΑΔΗ (μίλησε στην εκδήλωση): “Το basketball μου δίδαξε να μη σταματώ να αγωνίζομαι μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και άμα δεν τα καταφέρω, πάλι θα προσπαθήσω στον επόμενο αγώνα, για να τα καταφέρω… Και θα τα καταφέρω!”
…καλησπέρα και καλή τύχη σε όλους..