Με αφορμή τον επικείμενο αγώνα του Σαββάτου μεταξύ του ΠΑΟΚ και του ΑΡΗ, θα ήθελα να κάνω ένα σύντομο flashback στο παρελθόν και να αναφερθώ στα ιστορικά εκείνα ντέρμπυ της πόλης μεταξύ των δύο αυτών ομάδων, ντέρμπυ που έχουν γράψει ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ.
Οι δικές μου προσωπικές αναμνήσεις από τους αγώνες των αιωνίων αντιπάλων ξεκινούν από το 1977, που για πρώτη φορά ως παίκτης του Παοκ, αντιμετώπισα τον Άρη στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, με συμπαίκτες τους Μάνθο Κατσούλη, Γιάννη Πολίτη, Παναγιώτη Μήτα, Γιώργο Καραμβέρη και αντιπάλους τον Διαμαντή Σκόνδρα, Χάρη Παπαγεωργίου, Διονύση Ανανιάδη και πολλούς άλλους.
Είναι ακόμη ολοζώντανες οι μνήμες μου από εκείνη την εκπληκτική ατμόσφαιρα του γηπέδου που πραγματικά παλλόταν συθέμελα σε ρυθμούς μπασκετικούς, ενώ παίκτες και οπαδοί δημιουργούσαν ένα απίστευτο κλίμα, ο καθένας από την πλευρά του. Κάτι που αξίζει να αναφερθεί, είναι πως οι αγώνες ΠΑΟΚ-ΑΡΗ τότε γινόταν με την παρουσία των φιλάθλων και των δύο ομάδων, γεγονός που μοιάζει απραγματοποίητο και ουτοπικό για την σημερινή εποχή, με την πόλωση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των οπαδών των ομάδων.
Στη συνέχεια όλοι γνωρίζουμε πως το μπάσκετ γνώρισε τη μεγαλύτερη ως σήμερα άνθιση του με τη Θεσσαλονίκη να είναι όντως η μπασκετομάνα, με τον μεγάλο αθλητή Νίκο Γκάλη να πρωταγωνιστεί αλλά και τους Παναγιώτη Γιαννάκη, Παναγιώτη Φασούλα, Λευτέρη Σούμποτιτς, Μπανιε Πρέλεβιτς, Τζων Κόρφα να χαρίζουν φοβερές στιγμές στον κόσμο. Οι αγώνες ΠΑΟΚ –ΑΡΗ έβγαζαν τότε τον πρωταθλητή Ελλάδος και η πόλη μας ήταν το κέντρο του ελληνικού μπάσκετ.
Η εκπληκτική αυτή ατμόσφαιρα όμως δεν υπήρχε μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά θα τολμούσα να πω πως ολόκληρη η πόλη μια εβδομάδα πριν και μια μετά από τους αγώνες, ζούσε και ανέπνεε στο ρυθμό του μπάσκετ. Ήταν ένα γεγονός μεγάλης σημασίας για την πόλη και όλες οι παρέες συζητούσαν και σχολίαζαν τους αγώνες αυτούς. Πιστεύω πως ο κόσμος πραγματικά λάτρευε το μπάσκετ εκείνη την εποχή και σε αυτό συντέλεσαν πολλοί παράγοντες, τα μεγάλα ταλέντα, η ερασιτεχνική και αθώα αγάπη όλων των παραγόντων άλλα και άλλοι πολλοί λόγοι.
Στην πορεία η Αθήνα διεκδίκησε τους παίκτες και την επιτυχία του αθλήματος και έτσι σιγά σιγά άρχισε να σβήνει αυτή η ατμόσφαιρα από τη Θεσσαλονίκη και τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως όλοι ξέρουμε λίγο-πολύ, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο σήμερα όπου τα πράγματα είναι μάλλον αδιάφορα. Κανείς δεν ασχολείται πλέον με τους αγώνες μπάσκετ ΠΑΟΚ-ΑΡΗ εκτός από τους φανατικούς του αθλήματος. Ωστόσο διατηρούμε όλοι εμείς την ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, και θα ζήσουμε και πάλι ανάλογες στιγμές όπως στο παρελθόν.
Είναι πραγματικά άσχημο για εμάς που ζήσαμε εκείνη την εποχή να βιώνουμε σήμερα την μέτρια αν όχι παρακμιακή κατάσταση του θεσσαλονικιώτικου μπάσκετ και αν έπρεπε να κλείσω με μια ευχή-προτροπή, αυτή θα ήταν να αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για τη σημερινή κατάσταση και να βάλουμε από κοινού τις δυνάμεις μας, χωρίς έχθρες, μίση και αντιπαλότητα για να την ανατρέψουμε, ώστε το μπάσκετ να γίνει και πάλι πρωταγωνιστής στην πόλη και οι ομάδες της Θεσσαλονίκης να καταλάβουν και πάλι τη θέση που τους αξίζει.
