συνεντευξη

Ο νέος Αμερικανός του ΠΑΟΚ Μπράντον Τέιλορ, παραχώρησε συνέντευξη στο PAOK24 και τον Νίκο Μοσχοβίτη στην οποία μίλησε για τις πρώτες του εντυπώσεις από τη νέα του ομάδα, τον φίλο του Τζόρνταν Σάιμπερτ και το…μαλλί του!

Η συνέντευξη του Νίκου Λάσκαρη στο YellowRadio έκανε αίσθηση (διαβάστε τη ΕΔΩ όλη), καθώς ήταν η πρώτη του ιδιοκτήτη του Άρη μετά από πολύ καιρό για όλα τα θέματα. Ακούστε την όλη, καθώς αξίζει τα… 28 λεπτά διάρκειας!

Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε ο πρόεδρος της Κηφισιάς, Γιώργος Βαγενάς για την ομάδα του και την “πτώση” της στη Β Εθνική. 

Το 2ο «Nick Galis Cup» ξεκινά και στην συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε στο «Porto Palace» οι προπονητές και οι αρχηγοί των ομάδων (Άρης, Ολίμπια Λιουμπλιάνας, Καρσίγιακα και Λοκομοτίβ Κουμπάν) μίλησαν για το τουρνουά.

Αδιαμφισβήτητα ο φετινός ηγέτης και πρωταγωνιστής του Άρη είναι ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ, ο οποίος έχει τραβήξει πάνω του, και δικαιολογημένα, όλα τα «φώτα». Πάνω απ’ όλους όμως, είναι η ομάδα και πίσω από τον 19χρονο ταλαντούχο φόργουορντ έρχεται ο Ντρου Νέιμικ, αποτελώντας τον δεύτερο πολυτιμότερο παίκτη των «κιτρινόμαυρων».

Το Σάββατο κόντρα στον Πανιώνιο, ο Νέιμικ μέτρησε 11 πόντους, άλλα τόσα ριμπάουντ, 1 ασίστ και 3 κοψίματα, με τα οποία εδραιώθηκε ακόμα περισσότερο στην πρώτη θέση των μπλοκέρ του πρωταθλήματος, έχοντας 45, ενώ 33 έχει ο Σμιθ του Κολοσσού. Το «σκιάχτρο» του φετινού Άρη μίλησε στην «ArenaPress» για τον νικηφόρο αγώνα με τον Πανιώνιο, αλλά και τον επόμενο αγώνα του Άρη με την ΑΕΚ.

Ντρου, πόσο δύσκολο ήταν να καλύψεις το κενό του τραυματία Κώστα Χαρίση;

«Ο Κώστας μας έχει βοηθήσει πολύ μέχρι τώρα και είναι σημαντικός για εμάς. Εγώ και ο Βασίλης (Σίμτσακ) ήμασταν προετοιμασμένοι για να παίξουμε περισσότερα λεπτά. Όσον αφορά το παιχνίδι, είχα διαρκώς στο μυαλό μου να μείνω μακριά από τα φάουλ, αφού γνωρίζαμε πως είχαμε έναν λιγότερο ψηλό για βοήθειες και τις απαραίτητες ανάσες. Ωστόσο, αυτό δεν με εμπόδισε από το να παίξω δυνατή άμυνα και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό, όχι μόνο εγώ, αλλά όλη η ομάδα. Νομίζω πως κάναμε πολύ καλή δουλειά απέναντι στους ψηλούς του Πανιωνίου και εξαιρετική αμυντική προσπάθεια σχεδόν σε όλο παιχνίδι, με εξαίρεση τα τελευταία λεπτά, όποτε οι αντίπαλοι κατέβασαν τη διαφορά», για την οποία εξήγησε: «Δεν νομίζω πως χαλαρώσαμε στο τέλος, αλλά επιθετικά δεν μας έβγαιναν κάποια συστήματα και ήμασταν άστοχοι, Κάναμε και κάποια λάθη, που έφεραν τον Πανιώνιο κοντά στο σκορ, χωρίς όμως να απειληθούμε. Αυτά συμβαίνουν σε έναν αγώνα και καθετί αποτελεί μάθημα για όλους μας».

Πώς βλέπεις το επόμενο παιχνίδι με την ΑΕΚ;

«Σίγουρα έχουν δυναμώσει πολύ τελευταία και παίζουν καλό μπάσκετ, όμως δεν φοβόμαστε κανέναν. Θα προετοιμαστούμε σε όλους τους τομείς αυτήν την εβδομάδα, όπως κάνουμε πάντα στις προπονήσεις και θα πάμε εκεί για ακόμα μία “μάχη”».

Η γνώμη σου για τον Μενσά- Μπονσού;

«Είναι πολύ επιθετικός, συμπαγής και καλός στο ποστ παιχνίδι, αλλά δεν είναι ο μοναδικός παίκτης της ομάδας. Η ΑΕΚ έχει πλούσιο ρόστερ και θέλει συλλογική αμυντική προσπάθεια για να τους περιορίσουμε. Προσωπικά, πρέπει να είμαι προσεκτικός με τα φάουλ και θα δώσω ό,τι καλύτερο μπορώ στο παρκέ για να φύγουμε νικητές».

«Κάθε αγώνας και μία πρόκληση»

«Υπάρχουν πολλοί σκληροτράχηλοι παίκτες στο ελληνικό πρωτάθλημα, Έλληνες και ξένοι, που γνωρίζουν καλά το παιχνίδι, ενώ οι περισσότερες ομάδες είναι καλά προπονημένες. Δεν μπορείς να υποβαθμίσεις καμία ομάδα, ούτε και τον Πανιώνιο, ο οποίος παρά τη δύσκολη βαθμολογική του θέση έδειξε πολύ καλά στοιχεία. Κάθε αγώνας είναι μια πρόκληση και μέχρι στιγμής το διασκεδάζω και απολαμβάνω την παρουσία μου στον Άρη αλλά και τη Θεσσαλονίκη», είπε ο 30χρονος δυναμικός σέντερ.

«Οπλο» μας, ο κόσμος του Άρη

Ο Νέιμικ δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί και στη σπουδαιότητα των φιλάθλων του Άρη, που δίνουν ξεχωριστή ώθηση σε εκείνον και τους συμπαίκτες του, όμως πρώτα έκανε μια αναφορά στη συνέχεια του πρωταθλήματος και τον στόχο του Άρη: «Εχουμε δύσκολο πρόγραμμα μπροστά μας, όμως θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε, όπως κάναμε μέχρι τώρα: μεθοδικά, σοβαρά και με αφοσίωση στον επόμενο αντίπαλό μας. Αν εκτελούμε το πλάνο που έχουμε για κάθε αγώνα, τότε έρχεται και το θετικό αποτέλεσμα. Είμαστε έτοιμοι για να παίξουμε με οποιονδήποτε και θα προσπαθήσουμε να τερματίσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου και να μπούμε δυνατά και στα πλέι οφ», για τα οποία τόνισε:

«Οι αγώνες των πλέι οφ είναι πολύ διαφορετικοί από όλους τους προηγούμενους. Όλα ξεκινάνε από την αρχή και το μόνο που μετράει είναι ποια ομάδα θα είναι σε καλύτερη κατάσταση, αλλά σε μας μετράει και κάτι ακόμα. Ο κόσμος του Άρη είναι το μεγάλο μας πλεονέκτημα και θέλουμε να βρεθούμε στην καλύτερη δυνατή θέση για να έχουμε και τη βοήθειά του. Η μοναδική μας εντός έδρας ήττα έγινε χωρίς την παρουσία των φιλάθλων μας, οπότε καταλαβαίνει κανείς και την ενέργεια που μας δίνουν. Ξέρουμε πως είναι η δύναμή μας και έχοντας 5.000 στο πλευρό μας να μας συμπαραστέκονται στα πλέι οφ, θα είναι ένα μεγάλο “όπλο” για εμάς».

«Δουλειά μου, η άμυνα»

Όταν ο Δημήτρης Πρίφτης επέλεγε το καλοκαίρι τον Ντρου Νέιμικ για τη θέση του βασικού σέντερ της ομάδας, ήξερε πολύ καλά γιατί τον έφερνε στο «Nick Galis Hall». Για τα αμυντικά του καθήκοντα και την αποτελεσματικότητά του στον τομέα των ριμπάουντ και κυρίως στα κοψίματα. «Αυτή είναι η δουλειά μου! Να μην περνάει τίποτα από τη ρακέτα και τίποτα μέσα στο καλάθι! Προσπαθώ το μπλοκ μου να είναι λειτουργικό», είπε ο Νέιμικ και εξήγησε: «Οταν κόβω, θέλω να κρατάω τη μπάλα εντός παρκέ, έτσι ώστε η ομάδα να έχει την ευκαιρία να βγει στον αιφνιδιασμό, όπως έκανε και με τον Πανιώνιο αρκετές φορές. Ανεβαίνω ψυχολογικά όταν μπλοκάρω ένα σουτ ή αναγκάζω τον αντίπαλό μου σε λάθος, πόσο μάλλον όταν στη συνέχεια της φάσης πετυχαίνουμε καλάθι», όπως ακριβώς υποχρέωσε τον Κόλεμαν το Σάββατο σε 8 λάθη και έκοψε 3 φορές τους «κυανέρυθρους».

Πηγή: Arena Press

Στον Arena FM 89,4 της Θεσσαλονίκης φιλοξενήθηκε ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, Γιώργος Χαλβατζάκης ενόψει του ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό. Παράλληλα αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο πρωτάθλημα, την Ευρωλίγκα, τα μέτρα για την πάταξη της βίας και τα πλέι οφ.

Αναλυτικά τα όσα δήλωσε:

Για το ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός:

«Πρέπει να κυλήσει ήρεμα γιατί είναι ένα παιχνίδι και τίποτα περισσότερο. Είναι ένα μεγάλο παιχνίδι αλλά αυτό δεν πρέπει να μεταφερθεί στις κερκίδες. Οι φίλαθλοι είναι πολύ ώριμοι και κάνουν προσπάθειες. Εγώ προσωπικά θα βρεθώ στην συνάντηση για τα μέτρα τάξης ώστε να μιλήσω με τους αστυνομικούς και τους παράγοντες και να τονίσω για την κρισιμότητα του αγώνα. Βλέπουμε όσα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο και πρέπει να υπάρξει προσοχή. Στο μπάσκετ είναι ελάχιστα τα απρόοπτα και όσα συνέβησαν είναι απειροελάχιστα με όσα έγιναν στο παρελθόν. Οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ και ο φίλαθλος κόσμος είναι πολύ ώριμοι και πιστεύω πως δεν θα γίνει το παραμικρό».

Για το αν έχει επαφή με τον κ. Κοντονή:

«Έχω επαφή με τον Υπουργό. Έχω καταλάβει πως θέλει να «φρενάρει» την βία με όποιο πολιτικό κόστος και συντάχθηκα μαζί του. Του χρόνου δεν θα ξεκινήσει κανένα πρωτάθλημα αν δεν γίνουν όσα ειπώθηκαν στα γήπεδα. Είναι πολύ δύσκολο και πρέπει όλοι να «βάλουμε το μαχαίρι  στο κόκκαλο».

Για τα μέτρα που θα παρθούν για την πάταξη της βίας:

«Έχουμε πρόβλημα με τα γήπεδα στον Ελληνικό αθλητισμό. Όλη αυτή η διαδικασία είναι ακριβή και αν το ποδόσφαιρο μπορεί να τα βρει για εμάς είναι πιο δύσκολο. Θα κάνουμε ότι μπορούμε για να τα βρούμε».

Για την θέση του ΠΑΟΚ σχετικά με τα όσα πρέπει να γίνουν στη διαιτησία:

«Επίσημη δήλωση δεν έχω από την ΚΑΕ. Το θέμα της διαιτησίας είναι ένα πολύπαθο θέμα. Στο μπάσκετ η διαιτησία είναι υπό την αιγίδα της ομοσπονδίας και πολλοί κατηγορούν τον ΕΣΑΚΕ. Έχουν γίνει πάρα πολλές συζητήσεις και είναι ένα θέμα μεγάλο που θα δούμε στο νέο νομοσχέδιο που ο κ. Κοντονής είπε πως προχωρήσει. Θεωρώ πως ο ΕΣΑΚΕ πρέπει να έχει λόγο στο θέμα που λέγεται Κεντρική Επιτροπή διαιτησίας. Η Ελληνική διαιτησία είναι κορυφαία και οι παράγοντες είναι αυτοί που δημιουργούν προβλήματα για πολλούς λόγους. Αν ο ΕΣΑΚΕ είχε την διαιτησία εγώ δεν θα ήθελα να την ελέγχω αλλά να βάλω τέλος στη καχυποψία. Για να φύγει η καχυποψία πρέπει να φύγει αυτό που την δημιουργεί. Δεν υπάρχει καμιά ομάδα που δεν διαμαρτύρεται γιατί ένας διαιτητής μπορεί να παίξει κομβικό ρόλο. Το μπάσκετ προχωράει, στον ΕΣΑΚΕ είμαστε όλοι ενωμένοι και θα δούμε τι θα κάνουμε».

Για το φετινό πρωτάθλημα:

«Υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός στο πρωτάθλημα. Η ΑΕΚ δυναμώνει πάρα πολύ και αυτή η ομάδα θα μπορούσε να μπει σφήνα στους δυο μεγάλους. Έχει ένα πρότζεκτ για πολλά χρόνια καθώς έχει μπει στην ομάδα ο κ. Αγγελόπουλος που έχει οικονομική διαφάνεια. Η ΑΕΚ είναι ένα πολύ μεγάλο μέγεθος και θα αλλάξει τις ισορροπίες».

 Για την έλλειψη επενδυτών στο Ελληνικό μπάσκετ:

«Το πρόβλημα του μπάσκετ είναι πως δεν υπάρχει η λέξη επενδυτής με την ουσία της λέξης. Επενδύω σημαίνει πως βάζω χρήματα για να έχω κέρδος αλλά αυτό δεν υπάρχει. Αυτοί οι άνθρωποι βάζουν τα χρήματα τους για την τρέλα τους ή την υστεροφημία τους. Ο λόγος που συνέβησαν αυτά είναι ότι το 1999 όταν εισήλθε η συνδρομητική τηλεόραση, διασπάστηκε η κεντρική διαχείριση».

Για το αν έχει χαθεί η τρίτη θέση της Ευρωλίγκας:

«Ο τρίτος δεν μπορεί να βγει στην Ευρωλίγκα αλλά δεν χάσαμε καμία θέση όπως λένε πολλοί. Για να συμμετέχεις στην Ευρωλίγκα πρέπει να έχεις κάποιες προϋποθέσεις. Ο Πανιώνιος με τον κ. Λιανό είχε παίξει Ευρωλίγκα και στο τέλος ο μεγαλομέτοχος της ομάδας τραβούσε τα μαλλιά του επειδή είχε «μπει μέσα» πολλά εκατομμύρια. Στην Θεσσαλονίκη το πρόβλημα είναι πως και οι δύο ομάδες οφείλουν χρήματα στην Ευρωλίγκα.  Στην τελευταία συνάντηση που είχαμε μάθαμε πως θα τεθεί θέμα ελάχιστου μπάτζετ 4.000.000 ευρώ και το γήπεδο θα πρέπει να έχει ελάχιστη χωρητικότητα τις 10.000 θέσεις. Αν οι ομάδες μας είναι οργανωμένες θα βρεθεί λύση. Πρέπει να κάνεις ομάδα, να φέρεις προϋπολογισμό, επενδυτές και άλλα πολλά. Γενικά στην Ευρωλίγκα υπάρχει μια δυσπιστία. Μακάρι να φτάσουν ο Άρης και ο ΠΑΟΚ στην θέση να είναι εντάξει οικονομικά και μετά θα βρεθούν λύσεις. Αυτός που θα πάρει την Ευρωλίγκα θα κερδίσει 350.000 ευρώ και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Τα χρήματα είναι στα τηλεοπτικά και στα εισιτήρια. Πρέπει να αλλάξει όλο αυτό γιατί δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Ποιος θα θέλει να επενδύσει στο μπάσκετ όταν θα ξέρει ότι θα βάζει εκατομμύρια συνέχεια»;

Για το αν το ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός είναι παιχνίδι υψηλής επικινδυνότητας:

«Είναι ένα παιχνίδι υψηλής επικινδυνότητας. Όλα τα φώτα έχουν πέσει στον αθλητισμό. Όταν βλέπεις ότι με το παραμικρό δημιουργούνται προβλήματα φοβάσαι. Το μπάσκετ έχει την δυνατότητα να αποδείξει πως είναι κάτι διαφορετικό. Πρέπει να αντιληφθούν όλοι πως αν πετάξουν κάτι το γήπεδο κάνουν ζημιά. Ο Παναθηναϊκός είχε ποινή στην Ευρωλίγκα για ένα πανό».

Για το γεγονός κατηγορείται για την επανάληψη της αναμέτρησης του Άρη με τον ΠΑΟΚ από την αρχή:

« Εφόσον υπήρχε το θέμα της προσφυγής του ΑΣΕΑΔ είπαμε πως θα περιμένουμε και μετά θα τη βάλουμε την απόφαση.  Αυτό που ανέβηκε στο σαιτ  για πέντε λεπτά δεν επηρέασε καθόλου. Επίσης, το ίδιο συνέβη στο παιχνίδι Πάτρα – Κολοσσός. Το μόνο λάθος είναι πως στο Άρης – ΠΑΟΚ δεν βάλαμε αστεράκι διευκρίνησης αλλά δεν νομίζω πως αυτό επηρέασε την υπόθεση. Στην συνέχεια το ΑΣΕΑΔ πήρε την απόφαση πως ο ΕΣΑΚΕ λειτούργησε άψογα και σωστά.

Για το αν ο ΠΑΟΚ έστειλε την παρέμβαση του με φαξ στον ΕΣΑΚΕ:

«Ο ΠΑΟΚ δεν έστειλε ποτέ την παρέμβαση του στον ΕΣΑΚΕ. Εγώ δεν έχω καμία σχέση με τους αθλητικούς δικαστές και είναι εντελώς ανεξάρτητοι. Είναι τακτικοί δικαστές που δικάζουν στην Ευελπίδων και δεν επηρεάζονται. Η αθλητική δικαιοσύνη λειτουργεί ανεξάρτητα και βάση του κανονισμού. Εγώ δεν θέλω να αλλάξει αυτό. Το ΑΣΕΑΔ και αυτό έχει λοιδορηθεί επειδή βγάζει αλλοπρόσαλλες αποφάσεις όμως αυτό γίνεται και στην καθημερινή ζωή. ΤΟ ΑΣΕΑΔ απαρτίζεται από πρόεδρο εφετών και δεν γίνεται να επηρεαστεί. Οι αιτιάσεις ότι δήθεν έγινε αυτό που έγινε με τον ΕΣΑΚΕ δεν είναι σοβαρές για ανθρώπους που συνεργαζόμαστε χρόνια μαζί, τους αγαπώ και θα τους στηρίξω. Εγώ ως άνθρωπος είμαι στον χώρο από το 1993 και όσοι γνωρίζουν τον χαρακτήρα μου και την ακεραιότητα μου γνωρίζουν και τι άνθρωπος είμαι».

Για τα πλέι οφ:

« Έτσι όπως πάμε φέτος θα έχουμε τα πιο ωραία πλέι οφ των τελευταίων ετών. Θα γίνουν φοβερά παιχνίδια και σε κόσμο και σε ενδιαφέρον. Οι παράγοντες πρέπει να είμαστε προσεχτικοί ενόψει της κατάστασης. Αυτός που δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα δεν θέλει πολύ για να μπει στο γήπεδο ή να πετάξει πράγματα».

Για το μήνυμα που θέλει να στείλει στον κόσμο του ΠΑΟΚ: ενόψει του ντέρμπι:

«Πρέπει να πάνε όλοι στο γήπεδο. Η προσπάθεια του ΠΑΟΚ δεν ξεκινάει ούτε σταματάει φέτος. Θα υπάρξουν στιγμές απογοήτευσης αλλά το όνειρο που προσπαθούν να πετύχουν οι άνθρωποι της ομάδας θέλει υπομονή και την στήριξη του κόσμο. Ο μεγάλος στόχος του ΠΑΟΚ είναι να μπει ο κ. Σαββίδης στο μετοχικό κεφάλαιο και για να τον φέρουν κοντά δεν πρέπει να γίνονται φασαρίες κα άλλα άσχημα πράγματα».

Για την πιθανή εμπλοκή του Ιβάν Σαββίδη:

«Μακάρι γιατί όλοι χρειάζονται έναν μεγαλομέτοχο. Όταν κάποια στιγμή ο κ. Κόκκαλης είχε αποσυρθεί από το μπάσκετ τότε ο Ολυμπιακός έπαιζε στις θέσεις 7-8. Στο μπάσκετ δεν υπάρχουν τα έσοδα του ποδοσφαίρου και θέλει ανθρώπους με δύναμη αλλά και το να καθίσουν όλοι στο τραπέζι και να καταλάβουν πως χρειαζόμαστε το ίδιο πράγμα. Στη Σούπερ Λιγκ έπεσαν… μπουνιές και μετά πήγαν όλοι μαζί να πάρουν τα λεφτά».

Για την αύξηση προσέλευσης του κόσμου στα γήπεδα:

«Παίζει μεγάλο ρόλο η ποιότητα του ποδοσφαίρου. Φέτος, προβλέπουμε πως θα πάμε σε ρεκόρ των τελευταίων 13ων ετών. Το μπάσκετ είναι συνδεδεμένο με τον Έλληνα και μας συνδέει εδώ και 10ετίες σε επιτυχίες σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο. Το ποδόσφαιρο τι έχει; Δεν έχει τίποτα αλλά εμείς παλεύουμε για 500.000 ευρώ. Πρέπει να το καταλάβουν οι μέτοχοι του μπάσκετ και να διεκδικήσουμε όσα χρειαζόμαστε. Το πρόβλημα το έχουμε εμείς και πρέπει να καταλάβουμε πως πρέπει να ενωθούμε».

www.arenafm.gr

Είναι το «μωρό του ελαφιού», αλλά δεν ξέρει για ποιον λόγο του δόθηκε αυτό το προσωνύμιο. “Ποτέ δεν έμαθα γιατί και πως. Εδώ, στην Ελλάδα, μου το έδωσαν. Όχι στην Αμερική”, λέει με απορία. Προφανώς γιατί είχε γίνει ντραφτ απ’ τους Μιλγουόκι Μπακς, που έχουν σήμα τα “Ελαφια”, την ομάδα του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Ο Μάικ Τζόουνς είναι πλέον 48 ετών, ώριμος και κατασταλαγμένος. Και δεν φοβάται να πει στην «ΑrenaPress» τα πάντα για την ζωή του, για το μπάσκετ, για τον ΠΑΟΚ, για τον Άρη. «Έζησα τη ζωή μου, όπως την έζησα, έκανα λάθη, αλλά δεν μπορώ να γυρίσω πίσω και να αλλάξω κάτι. Αν μπορούσα, θα πήγαινα στο ΝΒΑ, αντί να έρθω στην Ευρώπη. Θα έμενα άλλη μια χρονιά στο Κολέγιο και θα έπαιζα, ίσως, στο ΝΒΑ. Και κάτι άλλο. Θα έφερνα πίσω τη γιαγιά μου, που την αγαπούσα και με αγαπούσε πολύ», λέει χαμογελαστός αλλά με αυτοπεποίθηση. Όπως τότε, όταν έκανε τους φιλάθλους να τον φωνάζουν «Μάικ-Μάικ» και να τον αποθεώνουν, όπου και να έπαιξε…

Συναντήσαμε τον Αμερικανό στο ξενοδοχείο που κατέλυσε μετά τον αγώνα του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό. Δεν ήταν χαρούμενος απ’ το αποτέλεσμα.

–          Πώς σου φάνηκε ο ΠΑΟΚ;

«Δεν ήταν δίκαιο που έχασε έτσι όπως έχασε. Ο Μπατίστα έκανε βήματα πριν την πάσα στο τρίποντο του Γιάνκοβιτς. Η ομάδα πάλεψε, ΟΚ, αλλά είναι και άδικο να χάνει έτσι. Ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλη ομάδα, είχε το προβάδισμα. Αλλά στο τέλος οι διαιτητές έκαναν λάθη. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι όταν σφυρίζουν έτσι. Η ομάδα πρέπει να προχωρήσει, δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα πλέον. Αλλά ήταν άδικο».

–          Μήπως μπορούσε να αποφύγει και το τρίποντο;

«Έγινε καλό σύστημα απ’ τον Παναθηναϊκό. Είχε δύο αλλά και τρεις επιλογές. Κι υπάρχει ένας νόμος στο μπάσκετ που λέει ότι όταν ένας σουτέρ κάνει την επαναφορά, υπάρχουν πιθανότητες να πάρει μετά πάλι τη μπάλα. Άρα δεν τον αφήνεις. Αλλά οι παίκτες του ΠΑΟΚ πήγαν για βοήθεια στον Μπατίστα. Είναι καλός παίκτης αυτός. Τον είχα… αντίπαλο στην Ουρουγουάη, που έπαιζα! Ήταν, βέβαια, τότε μόνο 18 ετών. Αλλά φαινόταν ότι θα γίνει ένας δυνατός παίκτης».

–          Ο κόσμος σε χειροκρότησε πάλι. Σ’ αγαπάει και σε θυμάται. Σίγουρα είναι κάτι σημαντικό αυτό.

«Φυσικά, έτσι νιώθω κι εγώ. Αγαπώ τον κόσμο και την ενέργεια που δίνει. Μπήκα στο γήπεδο και αμέσως 20-30 άνθρωποι με χαιρέτησαν και άλλοι, πιο μακριά, με χειροκρότησαν. Αυτό είναι μια ανταμοιβή. Μου φτάνει. Ο ΠΑΟΚ ξεχωρίζει για αυτό, για τον κόσμο του, και την ενέργεια του. Παίζαμε με τον Σπόρτιγκ και ήταν γεμάτο το γήπεδο. Τι να πρωτοθυμηθώ;»

–          Θα ερχόσουν πίσω, αν σε καλούσε ο ΠΑΟΚ;

«Έχει μια πολύ μπασκετική διοίκηση και είναι το σημαντικότερο αυτό για κάθε προπονητή. Ξέρεις, είμαι καλά στην Κύπρο, έχω μια ακαδημία, την «ΜJBasketPlus», όπου έχω τώρα 72 παιδιά συν ένα νηπιαγωγείο από άλλα 35 παιδιά, που τους κάνω μια φορά την εβδομάδα τα βασικά του μπάσκετ. Οικονομικά είμαι καλά, δεν έχω πρόβλημα. Τα παιδιά πληρώνουν 50 ευρώ το μήνα. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι καλές, σαν μπάσκετ, στην Κύπρο. Τα γήπεδα δεν είναι καλά, η οργάνωση δεν υπάρχει, οι ομάδες είναι λίγες και δεν προωθούν τους γηγενείς παίκτες. Ούτε καν καλά-καλά Εθνική ομάδα δεν έχει πλέον η Κύπρος. Αν μου παρουσιαζόταν μια ευκαιρία, θα έφευγα, ναι. Αλλά δεν το σκέφτομαι, ούτε το έχω συζητήσει με κάποιον. Σου λέω απλά τα δεδομένα».

–          Δε μίλησες με τον Μπάνε στον αγώνα;

«Είχε τρεξίματα εκείνη την ώρα που εγώ πήγα στο γήπεδο. Μιλήσαμε μετά, εγώ καθόμουν αλλού, αυτός αλλού, είναι εξ άλλου ο πρόεδρος και πρέπει να κάνει πολλές δουλειές. Και το κυριότερο να βρίσκει χρήματα! Καθόλου εύκολη δουλειά! Αλλά απ’ ότι βλέπω τα πάνε περίφημα. Η ομάδα είναι 3η, έχει μπασκετικούς στο τιμόνι, ο Μπάνε, ο Μάτζικ, είναι όλοι παίκτες του μπάσκετ, ξέρουν πως είναι να παίζεις, ξέρουν το άθλημα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Οι περισσότεροι παράγοντες δεν έχουν παίξει μπάσκετ και δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Νομίζουν ότι επειδή βάζουν πέντε δολάρια, έμαθαν και μπάσκετ. Δεν είναι έτσι».

–          Δίνατε τότε όμως μεγάλες μάχες και είχατε και ισχυρή διοίκηση…

«Ναι, τότε τα λεφτά πετούσαν, φίλε, στην Ελλάδα! Πολύ χρήμα. Πολλά έξοδα, πολλοί παίκτες, μάνατζερ, το μπάσκετ τότε ήταν το πρώτο, τουλάχιστον έτσι νιώθαμε εμείς. Περπατούσαμε στο δρόμο και ήμασταν σαν βασιλιάδες! Μας αποθέωναν. Φαντάσου, απλά, τι έγινε, τις επόμενες μέρες που κερδίσαμε τον Άρη. Χαμός, μια τρέλα».

–          Τι βραδιά όντως εκείνη. Και για σένα που ήσουν και νέο παιδί…

«Ήμουν 20 χρονών, στα 21. Ήθελα να παίξω μπάσκετ, όπως ξέρω, απλά. Προσπάθησα να το κάνω. Είναι κάτι που μου αρέσει, το αγαπούσα και το αγαπώ, και τώρα το μαθαίνω στα παιδιά. Τι να θυμηθώ από εκείνα τα παιχνίδια. Ήταν ένας «πόλεμος». Εκείνο που δεν μου άρεσε ήταν τα φτυσίματα, τα κέρματα, τα αντικείμενα. Να σε βρίζουν, ΟΚ, μπορεί να το συνηθίσεις. Να σου κάνουν κακό όμως επειδή παίζεις μπάσκετ σε άλλη ομάδα, είναι παρανοϊκό».

–          Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος σου αντίπαλος; Ο Γκάλης;

«Ο Γκάλης, φίλε, ήταν κάτι άλλο. Τόσο σταθερός στην προπόνηση και στον αγώνα. Δεν είναι εύκολο, ξέρεις, να μπαίνεις σε κάθε αγώνα και να βάζεις 35 πόντους. Γι’ αυτόν ήταν. Ήταν πολύ συνεπής σ’ αυτό που έκανε. Έκανα μια φορά προπόνηση μαζί του το πρωί. Συνήθως ο Νικ έκανε με τον γυμναστή του, τον Ραμπότα. Έκανε τα δικά του πράγματα. Ερχόταν το απόγευμα και κάναμε τακτική, έπαιζε στα διπλά. Το πρωί όμως έκανε γυμναστική, έκανε βάρη. Θυμάμαι πως έκανε 100 σουτ φορώντας γιλέκο με βάρη και με μπάλα πολύ πιο βαριά απ’ το κανονικό. Πώς να μην στέκεται στον αέρα μετά; Θυμάμαι μια φάση που είμαι δίπλα του και ο Φασούλας είναι μπροστά του και σηκώνουμε τα χέρια και οι δύο και αυτός στέκεται στον αέρα και σουτάρει από πάνω. Συνήθως τα έβαζε με ταμπλό. Αυτό έδειχνε πολλά για το πόσο μπάσκετ ήξερε. Ήταν, για να μην στα πολυλογώ, το κάτι άλλο».

–          Άλλος; Έπαιξες σε τόσες ομάδες. Ο Ίνγκραμ, για παράδειγμα;

«Μπα, ο Ίνγκραμ δε με δυσκόλευε ιδιαίτερα. Ήταν πιο κοντός από μένα, δεν παίζαμε στην ίδια θέση. Ήταν καλός, αλλά δεν ανησυχούσα πολύ γι’ αυτόν. Τους κερδίζαμε με 30 πόντους. Τότε έπαιζαν πολλοί καλοί παίκτες. Ο Λαντσμπέργκερ στον Πανιώνιο, ο συχωρεμένος ο Πέτγουεϊ στον Απόλλωνα, ο Σκάρι στον Ολυμπιακό, ο Έντγκαρ Τζόουνς στον Παναθηναϊκό.

Εκείνος που με δυσκόλευε πάντα ήταν ο Τζόρντι Βιγιακάμπα, της Μπανταλόνα. Έπαιζα στη Μπαρτσελόνα, ήμασταν αντίπαλοι, ήταν πολύ δύσκολος παίκτης, με πολλές επιλογές στο πως θα σε νικήσει. Μακρινό σουτ, δυνατό ντράιβ, καλή τεχνική».

–          Θα άλλαζες τίποτα στην καριέρα σου; Πού δεν πέρασες καλά; Και ποιος σε βοήθησε πιο πολύ, ποιος π.χ. προπονητής σου άρεσε να παίζεις μαζί του;

«Δε θα άλλαζα κάτι. Κι επειδή ξέρω ότι θέλεις να ρωτήσεις για τη γνωστή ιστορία, σου λέω ότι πάει αυτό για μένα, πέρασε, τελείωσε. Γράψε ό,τι θέλεις. Ήμουν νέος και πέρασαν πολλά χρόνια. Για μένα αυτό τελείωσε. Δεν υπάρχει πλέον, δεν θέλω να το σκέφτομαι και δεν θέλω να το συζητάω πλέον. Δεν πέρασα καλά, μ’ όλα αυτά που σου λέω, λοιπόν, στον Άρη, αλλά και στη Μπαρτσελόνα. Είχα 16.5 πόντους μέσο όρο και ένιωθα «ξένο σώμα». Είχαν τον Όντι Νόρις για «θεό», είχαν τους Ισπανούς τους, δεν «κόλλησα» ποτέ σ’ αυτήν την ομάδα. Στην Ορτέζ ένιωσα καλά. Με τον Μισέλ Γκομέζ. Θα πω ότι αυτός ήταν που μου άρεσε περισσότερο να παίζω στην ομάδα του. Με άφηνε να είμαι ο εαυτός μου στο παρκέ. Δεν μου έβαλε όρια. Αυτός ήταν ο Μάικ Τζόουνς. Ένας παίκτης που δεν του άρεσαν τα όρια. Κι αυτό λέω τώρα στα παιδιά μου, στη σχολή μου. Να μην έχουν όρια στα όνειρα τους και να δουλεύουν σκληρά. Και έτσι θα πετύχουν στη ζωή».

Πηγή: Εφημερίδα Arena Press, Συνέντευξη στον Κώστα Κούση

      Ο  Ογκο Αντεγκμπόγιε είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη νίκη του Αρη επί του ΠΑΟΚ, ωστόσο πίσω από το χαμόγελο του Νιγηριανού με βρετανική υπηκοότητα 27χρονου πόιντ γκαρντ κρύβεται μια συνταρακτική ιστορία, που για πρώτη φορά στη ζωή του μπήκε στον πειρασμό να αποκαλύψει!       Διαβάστε τη συνέντευξη του στο sdna.gr     Το SportsDNA.gr είχε την τιμή να καταγράψει ή μάλλον να επιχειρήσει να περιγράψει τι σημαίνει ταξίδι στην κόλαση για έναν νεαρό, ο οποίος υπέβαλε τον εαυτό του σε πρωτοφανή βασανιστήρια για την εκπλήρωση του ονείρου του: να γίνει επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής.    

Η αλήθεια είναι ότι γνωρίζαμε κάποια περιστατικά που έχουν σημαδέψει τη ζωή του Αντεγκμπόγιε. Ο ίδιος, όμως, δεν είχε θελήσει ποτέ να αφηγηθεί την ιστορία της ζωής του και έτσι το τηλεφώνημα στον βρετανικό αριθμό του γύρω στις δέκα το βράδυ της Κυριακής (1/2/2015), λίγες ώρες μετά την επικράτηση (62-57) επί του ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο, ήταν κάπως περίπλοκο.

Μετά τις πρώτες συστάσεις _ να διευκρινίσουμε ότι ήταν η πρώτη φορά κατά την οποία επικοινωνούσαμε με τον διεθνή γκαρντ του Αρη _ του απευθύναμε ευθέως το ερώτημα: «Στην καριέρα σου θα δώσεις πολλές συνεντεύξεις που θα αφορούν την αγωνιστική δράση. Θέλεις να μιλήσεις για πρώτη φορά για κάτι που ελάχιστοι άνθρωποι έχουν υποβάλει τον εαυτό τους για να εκπληρώσουν το όνειρό τους; Θέλεις να μιλήσεις για τους τέσσερις μήνες στο Λόρενμπεργκ;»…

Απαραίτητη σημείωση: Κατά την υποβολή του κρίσιμου ερωτήματος και καθ’ όλη τη διάρκεια της ωριαίας κλήσης, κοιταζόμασταν στα μάτια με τη βοήθεια του «Face Time». Σε διαφορετική περίπτωση, είναι πολύ δύσκολο να «μιλήσει» ο οποιοσδήποτε, πόσω μάλλον ένας άγνωστος, στην ψυχή του άλλου. «Ναι, γιατί όχι;», αποκρίθηκε με ένα μεγάλο χαμόγελο, που όμως δεν έκρυβε χαρά, αλλά ίσως σαρκασμό. «Να ξέρεις, όμως, δεν θα είναι εύκολο για μένα να εκφράσω με λόγια αυτά που έζησα και για σένα, πίστεψέ με, να αποτυπώσεις στο χαρτί αυτά που έχουν συμβεί. Αν είσαι σίγουρος ότι θέλεις να το κάνεις, προχωράμε»…

«ΟΚ λοιπόν, αρχίζουμε», ήταν η άμεση ανταπόκριση και κάπως έτσι άρχισε η εξομολόγηση. «Γεννήθηκα στη Νιγηρία, σε μια πόλη που λέγεται Ιμπάνταν. Το όνομα που μου έδωσαν είναι Ogooluwa και σημαίνει… ‘glory of God’, ‘η δόξα του Θεού’. Οταν ήμουν τριών ετών, οι γονείς μου αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στο Λονδίνο, όπου ζήσαμε για περίπου πέντε χρόνια, όταν πήραν την απόφαση να επιστρέψουμε όλοι μαζί στη Νιγηρία.

Μείναμε για άλλα τέσσερα χρόνια εκεί και σε ηλικία 12 ετών ξαναπήγαμε στο Λονδίνο, όπου έζησα μέχρι τα 17», λέει ο Αντεγκμπόγιε και εξηγεί ότι αυτές οι μετακινήσεις της οικογένειάς του έγιναν για προσωπικούς λόγους του πατέρα του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ως παιδί πέρασε ανυπέρβλητες δυσκολίες, όπως πχ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η οικογένειά του. «Δεν αντιμετωπίσαμε ούτε φτώχεια, ούτε τέτοιου είδους προβλήματα. Ημασταν μια κανονική οικογένεια. Οι γονείς και τα τρία παιδιά τους, εγώ, η μεγαλύτερη αδερφή μου και ο αδερφός μου».

Σε ηλικία 12 ετών αρχίζει η ενασχόλησή του με τον αθλητισμό στο Μπρίξτον, «και όπως καταλαβαίνεις, δεν ήταν το μπάσκετ το πρώτο μου σπορ, αλλά ζώντας στο Λονδίνο, το ποδόσφαιρο και το ράγκμπι. Μάλιστα, στο ράγκμπι ήμουν πάρα πολύ γρήγορος, οι αντίπαλοί μου δυσκολεύονταν να με πιάσουν, αλλά ένας άτσαλος παίκτης προσγειώθηκε στο χέρι μου και από τη στιγμή που μου έσπασε το δάχτυλο, πήρα την απόφαση να τα παρατήσω».

Τότε, γύρω στα 15 και για τα επόμενα 2,5 χρόνια, έστρεψε το ενδιαφέρον του στο μπάσκετ, πραγματοποιώντας μάλιστα πολύ καλές εμφανίσεις με τους Μπρίξτον Τόπκατς, όπου αγωνιζόταν ο μετέπειτα σταρ του ΝΒΑ Λούολ Ντενγκ, καθώς και οι Μάθιου Μπράιαν και Τζάστιν Ρόμπινσον, όλοι φιλαράκια του.

«Μπασκετικά δεν είχα μέλλον στο Λονδίνο. Δεν είχα, όμως, και τα χρήματα για να πάω στην Αμερική. Τότε, λοιπόν, βρέθηκε ένας γνωστός μου και μου είπε ότι ένας προπονητής αναζητούσε έναν πόιντ γκαρντ για την ομάδα Λυκείου, που είχε αναλάβει, σε κάποιο μέρος της Βόρειας Καρολίνας. Το όνομα του σχολείου ήταν Λόρενμπεργκ…». Είναι η στιγμή, που ο συνομιλητής του έχει αγωνία να μάθει για αυτό το περιβόητο σχολείο. «Και τότε ήρθε για σένα η καταστροφή;», τον ρωτήσαμε, αλλά η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Η λέξη καταστροφή ωχριά μπροστά σε όσα έζησα εκεί. Ούτε καν η λέξη εφιάλτης!

Τι θέλεις να σου πω; Οτι για 150 παιδιά υπήρχαν δύο τουαλέτες; Οπου δεν υπήρχε χαρτί υγείας και αντί για πόρτα μια κουρτίνα, που την έπαιρνε ο αέρας; Οτι τόσοι μαθητές, που μέναμε εκεί, είχαμε δύο ντουζιέρες, οι οποίες ήταν βουλωμένες και τα βρομόνερα έφταναν μέχρι τα γόνατα; Το ξέρεις ότι στο δωμάτιό μου κοιμόμουν με τα ρούχα, γιατί κάθε βράδυ άκουγες κάποιον να προσπαθεί να παραβιάσει την κλειδαριά για να σου κλέψει τα πράγματα;»…

Σοκ. «Οσο για το φαγητό; Δεν υπήρχε φαγητό! Μας βάζανε μια κουταλιά της σούπας σάλτσα μήλου, ούτε στη φυλακή να ήμασταν. Ηθελα να παίξω, όμως, μπάσκετ και τα υπέμεινα όλα αυτά επί τέσσερις μήνες. Πεινούσα, ξέρεις τι σημαίνει πεινούσα; Αλλά δεν μπορούσα να φύγω, γιατί αν απέστρεφα στο Λονδίνο, τέρμα οι ευκαιρίες για μια καριέρα στο μπάσκετ, που τόσο αγαπούσα. Τέρμα και τα λεφτά για δεύτερο εισιτήριο. Οπότε έμεινα εκεί, στην κόλαση. Για να καταλάβεις πόσο φρικτά πέρασα, θα σου πω τι γινόταν στην ομάδα. Ο κόουτς δεν με έβαζε πολύ, αλλά και όταν με έβαζε, δεν είχα ενέργεια για να παίξω, αφού πεινούσα. Θυμάμαι ότι έπαιρνε τους παίκτες της βασικής πεντάδας και τους πήγαινε για φαγητό μυστικά από εμάς. Και φυσικά μόνο αυτοί ή κυρίως αυτοί έπαιζαν στους αγώνες, αφού εμείς δεν αντέχαμε».

«Οσο για το μάθημα; Αλλη απίστευτη εμπειρία. Στην αίθουσα δεν ερχόταν δάσκαλος. Ηταν μόνο οι μαθητές», θυμάται ο Αντεγκμπόγιε και κάνει μια μεγάλη παύση. «Δεν ξέρω πώς να στο πω αυτό. Και δεν ξέρω αν μπορείς να το γράψεις». Τον διαβεβαιώσαμε ότι για καθετί υπάρχει τρόπος, ώστε να μπορεί να γραφτεί και αφού έθεσε ξανά σε λειτουργία τον μηχανισμό της αφήγησης, περιέγραψε μια ανατριχιαστική σκηνή, που σοκάρει.

«Είχαν περάσει δύο εβδομάδες και έπρεπε να κάνω μπάνιο. Είναι η στιγμή που όσο και αν το αποφεύγεις, πρέπει οπωσδήποτε να μπεις σε αυτή την τρισάθλια ντουζιέρα για να πλυθείς. Στέκομαι, λοιπόν, με την πετσέτα μου και αισθάνομαι ακριβώς από πίσω μου έναν θηριώδη τύπο, που θέλει να μου ριχτεί. Δεν ξέρω ποιες ήταν οι προθέσεις του, ίσως να ήθελε να με τρομοκρατήσει. Γύρισα και τον κοίταξα με τέτοια επιθετικότητα, ώστε αμέσως κατάλαβε ότι δεν μπορεί να τα βάλει μαζί μου. Γυάλιζε το μάτι μου και ειλικρινά, έπειτα και από αυτό, δεν ήμουν βέβαιος τι ήμουν ικανός να κάνω»…

«Το θέμα έληξε και έπειτα από μερικές μέρες, ενώ είχαμε μάθημα, ο ίδιος τύπος μπαίνει στην τάξη μας και προστάζει όλους τους μαθητές να βγουν έξω. ‘’Εκτός από σένα’, μου είπε και προς στιγμήν νόμισα ότι ήθελε να πλακωθούμε εξαιτίας του συμβάντος στις ντουζιέρες. Αντιθέτως, κάθισε δίπλα μου και έβαλε τα κλάματα! Τότε κατάλαβα πόσο μεγάλο τρελάδικο ήταν εκείνο το μέρος. Ενας τεράστιος τύπος σαν κι αυτόν να κλαίει σαν μωρό παιδί και να μου λέει πως δεν αντέχει άλλο εκεί μέσα.

Η πλάκα είναι ότι με αυτό το παιδί γίναμε και ακόμη είμαστε φίλοι, αλλά δεν αναφέρω το όνομά του για ευνόητους λόγους, αφού πρόκειται για εν ενεργεία αθλητή! Στο Λόρενμπεργκ έμεινα τέσσερις μήνες, αλλά μου φάνηκε σαν τέσσερα χρόνια. Αναρωτιέμαι τι είδους άνθρωποι αποφοίτησαν από αυτό το Λύκειο. Ενας μήνας σε αυτές τις συνθήκες ήταν αρκετός για να επηρεάσει κάθε ανθρώπινη οντότητα. Πόσω μάλλον ένας χρόνος ή και περισσότερο. Ευτυχώς, στο Μπρίξτον είχα γνωρίσει έναν απίθανο άνθρωπο, τον Τζος Νόκιμσον, που εκείνη την εποχή εκπροσωπούσε τον Λούολ Ντενγκ»…

«Είχαμε γνωριστεί στο ετήσιο All Star Game, που διοργανωνόταν στο Μπρίξτον, με τη συμμετοχή πρώην και νυν παικτών του. Εμαθε, λοιπόν, για την κατάσταση στο Λόρενμπεργκ, για να είμαι ακριβής του τηλεφώνησα εγώ μετά από καιρό, γιατί τους πρώτους μήνες δεν είχα τηλέφωνο, και…», άλλη μια παύση, συναισθηματική αυτή τη φορά, για τον Νόκιμσον, που μαζί με τον άσο των Μπουλς, των Καβαλίερς και των Χιτ ήταν κάτι σαν φύλακας άγγελος στη ζωή του! «Δεν έχω λόγια για να ευχαριστήσω αυτό τον άνθρωπο, αλά φυσικά και τον Λούολ, που με αντιμετώπισε σαν αδερφό του.

Ο Τζος τις πρώτες εβδομάδες, αφού έμαθε τι περνάω, μου έστελνε κουτιά με φαγητό, κουβέρτες και ένα μαξιλάρι, που δεν είχα, όλα τα απαραίτητα. Ηταν απίστευτα συναισθηματικό όταν άνοιγα κάθε εβδομάδα το κουτί με τα τρόφιμα. Ηταν ένας άγγελος στη ζωή μου. Πλησίαζαν, λοιπόν, τα Χριστούγεννα του 2006 και με κάλεσαν στο σπίτι του Λούολ στο Σικάγο. Περάσαμε τέλεια. Από την κόλαση βρέθηκα στον παράδεισο ελπίζοντας ότι δεν θα μου ξανατύχαινε τέτοια κόλαση. Ο Τζος με έστειλε με δικά του έξοδα στο Λονδίνο για να δω τους δικούς μου και στις 7 Ιανουαρίου 2007, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ημερομηνία, μου έδωσε το κλειδί του σπιτιού του στο Σικάγο, ώστε να μείνω εκεί όσο αυτός θα ήταν στο Ντιτρόιτ για επαγγελματικούς λόγους.

Το έχω ακόμη αυτό το κλειδί! Παράλληλα, τηλεφωνούσε σε όλους τους γνωστούς του αναζητώντας σχολείο για να συνεχίσω μακριά από το Λόρενμπεργκ. Οταν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε το όνομα του Λυκείου, είπα μέσα μου ‘αυτό είναι’. Και ας πήγαινα στην άλλη άκρη των ΗΠΑ, στο Λας Βέγκας, για να φοιτήσω και να αγωνιστώ στο Νο.1 σχολείο της εποχής, το ονομαστό Φίντλεϊ Πρεπ».

«’Αναχωρείς αύριο’, μου είπε ‘για το Βέγκας”. Αλλη τρομερή εμπειρία και αυτό. Οταν προσγειώνεσαι στο Βέγκας, βλέπεις όλα τα φώτα της πόλης. Πρόκειται για υπερθέαμα. Την ώρα της προσγείωσης, λοιπόν, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και έβαλα τα κλάματα. Θυμόμουν την κόλαση και εκείνη τη στιγμή τα φώτα του παραδείσου με συνεπήραν. Είχα να διανύσω τεράστια απόσταση, αλλά τα κατάφερα. Πόσο καλό μου έκανε το Φίντλεϊ.

Και ως αθλητή και ως άνθρωπο, ως μαθητή εννοώ, γιατί έπρεπε να διατηρεί κανείς πολύ υψηλούς βαθμούς για να είναι στην ομάδα μπάσκετ. Είχε πολύ αυστηρούς κανόνες, αλλά αντεπεξήλθα. Μόνο που μια νέα ατυχία ήρθε για να με συνθλίψει άλλη μια φορά. Ενώ με ήθελε το Πανεπιστήμιο Τέξας Στέιτ, την τελευταία στιγμή έκανε πίσω και εγώ έπρεπε μέσα σε μια εβδομάδα να έχω βρει κολέγιο, ειδάλλως έληγε η βίζα μου και έπρεπε να γυρίσω στο Λονδίνο. Πάλι, όμως, ο Τζος έκανε το θαύμα του βρίσκοντάς μου ένα Τζούνιορ Κόλετζ στο Κολοράντο».

Η συνέχεια είναι γνωστή. Δύο χρόνια στο Λαμάρ Κομιούνιτι Κόλετζ και εν συνεχεία προαγωγή για το Σεντ Μποναντβέντσουρ, όπου αγωνίστηκε δύο χρόνια και αποφοίτησε με πτυχίο στην ψυχολογία, όπως ο Ποπς Μενσά-Μπονσού. «Σοβαρά μιλάς; Και ο Ποπς σπούδασε ψυχολογία; Είναι απίστευτο.

Με το σχολείο του Ποπς είχαμε μεγάλη αντιπαλότητα, όταν παίζαμε στο Λονδίνο. Εκείνος ζούσε στο ανατολικό Λονδίνο και εμείς στο νότιο. Είχαμε φοβερά ντέρμπι με το σχολείο του. Κατά σύμπτωση, με τον Ποπς παίξαμε και στην ίδια Περιφέρεια, την Atlantic 10, όσο φοιτούσαμε στην Αμερική, εκείνος με το Τζορτζ Ουάσινγκτον και εγώ με το Σεντ Μποναντβέντσουρ. Και πώς τα φέρνει η ζωή, ε; Εκείνος στην ΑΕΚ και εγώ στον Αρη», αναρωτήθηκε μεγαλοφώνως ο Ογκο, ο οποίος μετά την αποφοίτηση πραγματοποίησε τα πρώτα επαγγελματικά βήματά του στην Κύπρο (ΑΠΟΕΛ και ΕΘΑ Εγκωμης), ενώ τη σεζόν 2013-14 φόρεσε τη φανέλα της Νέας Κηφισιάς.

«Πιστεύω ότι μπορώ να φτάσω ψηλά. Δεν σταματάω να ονειρεύομαι. Ισως αν ήμουν Αμερικανός, να είχα πετύχει περισσότερα, γιατί όσο να ‘ναι, αντιμετωπίζεται ως ταμπού το να είσαι βρετανός μπασκετμπολίστας. Τα εμπόδια, όμως, που συνάντησα για να φτάσω ως εδώ με έχουν κάνει πιο δυνατό και δεν το βάζω κάτω. Παλεύω για το καλύτερο και αυτό κάνω σε κάθε ματς του Αρη. Είναι η πρώτη χρονιά μου, μαθαίνω την ομάδα, την ιστορία και τη φιλοσοφία του προπονητή και συνεχώς αισθάνομαι ότι βελτιώνομαι.

Για να είμαι ειλικρινής, μαθαίνω και ελληνικά. Ηδη μπορώ να διαβάσω και να καταλάβω σχεδόν τα πάντα. Μην με ρωτήσετε πώς. Το παλεύω. Άλλωστε, όλη η ζωή είναι μια διαρκής πάλη», ήταν η τελευταία αποκάλυψη του Ογκο Αντεγκμπόγιε, τον οποίο έβλεπαν… τρεις γυναίκες στο Παλαί: «Η σύζυγός μου, η κόρη μου και η μπέμπα που περιμένουμε τον Μάιο, οπότε έπρεπε να παίξω καλά εναντίον του ΠΑΟΚ», αστειεύτηκε γελώντας δυνατά και αφού αποχαιρέτισε ευγενικά, έτρεξε στις μεγάλες αγάπες της ζωής του…

Πηγή: sdna.gr