τζεϊμς

Θυμάστε τις εποχές που ο ΠΑΟΚ και ο Άρης έπαιρναν όποιον παίκτη ήθελαν (σε μεγάλο ποσοστό) και μάλιστα με πολύ πιο δύσκολες συνθήκες από πλευράς συμβολαίων; Να τις ξεχάσετε γιατί οι δύο «αιώνιοι» της Θεσσαλονίκης βρίσκονται πλέον στο αντίπαλο στρατόπεδο: οι άλλοι τους παίρνουν όποιον παίκτη θέλουν.

Αυτό δε συνιστά… κατακραυγή για τις δύο ομάδες. Σημείο των καιρών είναι και μία υπενθύμιση ότι καλή η Ιστορία και οι βαριές φανέλες, σε οικονομικό επίπεδο όμως, οι πάλαι ποτέ κραταιές ομάδες της Θεσσαλονίκης είναι «από κάτω». Αυτό είναι καλό να το θυμούνται όσοι ζουν με τη νοοτροπία «εγώ μεγάλωσα με τον Γκάλη και τον Πρέλεβιτς». Όποιος ξεχνάει το παρελθόν του δεν έχει μέλλον, όμως καλό είναι το παρελθόν να χρησιμοποιείται ώστε να γίνει καλύτερο το μέλλον. Κι αυτήν τη στιγμή ο ΠΑΟΚ και ο Άρης μόνο με τη στήριξη του κόσμου μπορούν να ξαναγίνουν μεγάλοι και νοοτροπία του στιλ «σιγά μην πάω να δω τον Χάτσερ και τον Χαντ» μόνο επιζήμια μπορεί να είναι για τις ομάδες. Όσο υπάρχει αυτή η νοοτροπία, τόσο θα φεύγουν και οι παίκτες… νύχτα.

Θα σταθούμε σε μία δήλωση που έκανε σήμερα στον Libero Fm ο μάνατζερ του ΠΑΟΚ, Τέλης Ζουρνατσίδης, μετά την οριστικοποίηση της μετακόμισης του Ντόνι ΜακΓκραθ στη Ζαλγκίρις Κάουνας. «Το τίμημα που προέκυψε ήταν πολύ καλό από τη στιγμή που ο παίκτης θα έφευγε έτσι κι αλλιώς», είπε το στέλεχος του «Δικεφάλου» για τα 50.000 ευρώ που θα πάρει η ομάδα. Όντως το τίμημα είναι καλό. Πλέον 50.000 ευρώ είναι δύο ή τρία συμβόλαια για μία ομάδα της Α1 πλην των Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, άντε και Πανιωνίου. Εμείς θα σταθούμε στο δεύτερο σκέλος της δήλωσης. «Ο παίκτης θα έφευγε έτσι κι αλλιώς».

Πλέον ούτε ο ΠΑΟΚ ούτε ο Άρης είναι σε θέση να φρενάρουν έναν παίκτη αν αυτός θέλει να κάνει το παραπάνω βήμα (ή γιατί έτσι του κάπνισε), ακόμα κι αν είναι πληρωμένος. Απαραίτητη σημείωση: δεν αναφερόμαστε σε περιπτώσεις που ένας παίκτης ζητάει από την ομάδα του να πάει αλλού και γίνονται συζητήσεις με την ομάδα του, που μπορεί να οδηγήσουν και στην παραμονή του. Αυτό είναι υγιές και φυσιολογικό, όπως συνέβη φέτος με την περίπτωση του Μπρεντ Πέτγουεϊ, ο οποίος τελικά έμεινε στο Ρέθυμνο. Μιλάμε για περιπτώσεις που οι παίκτες τα μαζεύουν και φεύγουν με το «έτσι θέλω».

Η περίπτωση ΜακΓκραθ φυσικά δεν είναι η πρώτη. Πρόπερσι ο (νυν βασικός σμολ φόργουορντ των Φίνιξ Σανς) «Πι Τζέι» Τάκερ τα βρόντηξε στον Άρη, πέρυσι ο Ντομινίκ Τζέιμς έκανε το ίδιο για να πάει στην Παρτιζάν. Αν αυτό συνέβαινε (που συνέβη) σε άλλες ομάδες, χαμηλότερου (ιστορικά) βεληνεκούς, δε θα γινόταν και ο κακός χαμός. Στους «αιώνιους» της Θεσσαλονίκης, οι φωνές έδιναν κι έπαιρναν: «Καρφώστε τους το δελτίο στο ταβάνι». Οι διοικήσεις των ομάδων μπήκαν σε ένα βαθμό στο ρυθμό αυτόν, μιλώντας για «προδοσία» και τα συναφή. Η (πικρή) αλήθεια είναι ότι οι δύο ομάδες δεν έχουν τη δύναμη να φτάσουν στα άκρα. Γιατί για να το κάνουν αυτό, πρέπει να πληρώνουν τον παίκτη μέχρι το τέλος της χρονιάς (συνεπέστατα) και να τον έχουν να κάθεται στην κερκίδα (για ηθικούς λόγους). Ουδείς μπορεί να το κάνει αυτό.

Αντίθετα, και ο Άρης και ο ΠΑΟΚ πήραν από 50.000 για τους τρεις προαναφερόμενους παίκτες που έκαναν το κομμάτι τους και βγαίνουν και ικανοποιημένοι. Είναι η σκληρή πραγματικότητα των ημερών…