ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

Ο φίλος μου ο Δημήτρης!

Δεν πρόκειται να σας μιλήσω για την δραματική εμπειρία που ζήσαμε το απόγευμα της Τετάρτης στο Nick Galis Hall. Δεν πρόκειται να σχολιάσω κανέναν και τίποτα. Θέλω αυτό το κείμενο να το αφιερώσω αποκλειστικά στον Δημήτρη Πρίφτη. Τον άνθρωπο που τα τελευταία τρία χρόνια τίμησε τον θεσμό του προπονητή του Άρη και στάθηκε επάξια και περήφανα στην άκρη του πάγκου του Αυτοκράτορα μέχρι την τελευταία στιγμή.

Κέρδος από την ζημιά!

Είναι πολύ εύκολο να χτυπάς τον άλλον όταν είναι στο πάτωμα. Δεν είναι όμως και αντρίκιο. Πριν από εννέα μήνες και δυο μέρες γινόμουν ο «κακός της υπόθεσης» όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Τώρα, από επιλογή και όχι από ανάγκη, οφείλω να σταθώ στο πλευρό της ΚΑΕ Άρης και να ζητήσω από τους ανθρώπους της να σώσουν ότι μπορεί να σωθεί από μια χαμένη χρονιά.

Ο δικός μου τελικός!

 

Υπάρχουν πράγματα που «είναι» και άλλα που «φαίνονται». Υπάρχει η δράση και πάντα, ακολουθεί η αντίδραση. Υπάρχει η ομορφιά, υπάρχει και η ασχήμια. Θα ήθελα πάρα πολύ να ξεχάσω τον τελικό του περασμένου Σαββάτου, όμως υπάρχουν πράγματα που με αναγκάζουν να τον «καρφιτσώσω» στο μυαλό μου και να κοιτάξω το μέλλον με αισιοδοξία. Ο δικός μου τελικός, λοιπόν, είχε τα εξής:

Scroll to Top