Basketplusgr

Το παιδικό όνειρο του υπογράφοντα, να γράψει στο «Τρίποντο», εκπληρώθηκε έστω και αργά (το 2003). Το… μετεφηβικό όνειρο, για δημιουργία καθημερινής εφημερίδας μπάσκετ, μάλλον θα παραμείνει όνειρο (αν και ποτέ δεν ξέρεις). Ένα τρίτο, ήρθε στην πορεία. Όταν το διαδίκτυο άρχισε να μπαίνει στη ζωή μας. Όμως ο φόρτος εργασίας, όπως και η η συμμετοχή σε μπασκετικές ιστοσελίδες ως ανταποκριτής, το άφηνε στην άκρη του μυαλού. Μέχρι που μία μέρα του Νοέμβρη του 2011, ο Κώστας το έριξε, στο κλειστό της Πυλαίας μετά από ένα ματς του ΠΑΟΚ: «Φίλε, ήρθε η ώρα». Και όντως ήταν η ώρα, μετά και την αποχώρηση του υποφαινόμενου από τις δύο εφημερίδες που εργαζόταν. 

Δε χρειάστηκε καθόλου σκέψη. Από κανέναν όσων ξεκινήσαμε το εγχείρημα. Του υπογράφοντα, του Κώστα, του Κλείτου, του Χρήστου, του Χάρη (ο τεχνικός της παρέας, ειδικά στο ξεκίνημα ούτε ψύλλος στον κόρφο του!). Να διστάσουμε, δηλαδή, να φτιάξουμε κάτι που έλειπε από τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα με αντικείμενο αυτό που λατρεύουμε; Το γοργόν και χάριν έχει και το θέμα προχώρησε γρήγορα. Και την 1η Φλεβάρη του 2012, το Basketplus.gr μπήκε σ’ αυτήν των απανταχού φίλων του μπάσκετ και άλλαξε τη δική μας.

Όχι βέβαια ότι δεν υπήρχε ρίσκο. Μία σελίδα με έδρα τη Θεσσαλονίκη, πάλαι ποτέ μπασκετομάνα αλλά παρακμάζουσα, κυρίως λόγω οικονομικής κακοδιαχείρισης (το λέμε ευγενικά… για το καλό της ημέρας), δεν ήταν απλή υπόθεση ούτε υποσχόταν επιτυχία, ενώ το ότι έπρεπε να μπαίνει το χέρι στην τσέπη (καθότι το σάιτ ήταν και παραμένει «αυτοδιαχειριζόμενο», χωρίς αφεντικά, εμφανή ή αφανή) μόνο… σύμμαχος δεν ήταν σε μία δύσκολη, οικονομικά, συγκυρία.

Όμως η απήχηση ήταν αναπάντεχα άμεση. Καναδυό βδομάδες μετά τη «γέννηση» του σάιτ, στην κοπή της πίτας των «Αστεριών» του μεγάλου δάσκαλου Θόδωρου Ροδόπουλου, ο υπογράφων κλήθηκε να πάρει κομμάτι «για λογαριασμό του Basketplus.gr». «Ευχαριστούμε για τη διαφήμιση», έλεγα γελώντας μετά την εκδήλωση (και έπειτα από μία συνέντευξη με τον Δημήτρη Βεργίνη για την κάμερα του φίλου Βαγγέλη Πουλιανίτη που μας έχει βοηθήσει πολύ στο κομμάτι του βίντεο). «Ποια διαφήμιση; Ο περισσότερος κόσμος που είναι εδώ την ξέρει ήδη την ιστοσελίδα», ήταν η απάντηση. «Κάγκελο», και με την πίτα στο χέρι!

Φτάσαμε, λοιπόν, στα δύο χρόνια. Πέρασαν 740 εικοσιτετράωρα, όμως είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η δίψα γι’ αυτό που κάνουμε δεν έχει σβήσει, παρά τις δυσκολίες. Κι αυτό δεν είναι μικρή υπόθεση για ανθρώπους που έχουν «τεσσάρι» στην ηλικία (εντάξει ρε Χάρη, οι τέσσερις από τους πέντε). Για να μείνει άσβεστη η δίψα, «πρέπει» ήταν η συνδρομή των φίλων του μπάσκετ. Ναι, κατάφεραν να ανεβάζουν συνεχώς (και να φέρουν στο, μέχρι σήμερα, «πικ» της πριν από λίγες μέρες) μία ιστοσελίδα που είχε ως βάση της τον ΠΑΟΚ, τον Άρη, τον Ηρακλή και τις υπόλοιπες ομάδες της Βόρειας Ελλάδας.

Αυτό οφείλεται σε δύο πράγματα. Πρώτον, ότι οι φίλοι της μπασκετομάνας δεν έπαψαν ποτέ να ενδιαφέρονται κι ας μην το δείχνει η παρουσία στο γήπεδο. Και δεύτερον, πως το Basketplus.grδεν περιορίστηκε ποτέ σε… σύνορα, αφού το διαδίκτυο ταξιδεύει παντού. Το (όσο το δυνατόν πιο) πλήρες ρεπορτάζ για τα τεκταινόμενα του μπάσκετ σε όλο τον κόσμο βοήθησε το Basketplus.gr να ξεφύγει από τα όρια της Βόρειας Ελλάδας, χωρίς να σταματήσει να την έχει ως σημείο αναφοράς. Η ανταπόκριση από την Αθήνα και τις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, αλλά και από το εξωτερικό, έδειξε το δρόμο.

Φυσικά, το πράγμα χωράει μεγάλη βελτίωση και αλίμονο αν σκεφτόμασταν το αντίθετο. Ούτε έχουμε το αλάθητο. Έχουμε όμως ένα… σίγουρο καλό: Διαφωνούμε! Όταν βλέπετε στον ίδιο χώρο απόψεις εκ διαμέτρου αντίθετες μεταξύ τους, να ξέρετε ότι υπάρχει υγεία. Όταν βλέπετε απόψεις συντεταγμένες σαν στρατιωτάκια, προβληματιστείτε…

Από δω και πέρα, λοιπόν; Δε θα πούμε τις τετριμμένες υποσχέσεις. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: Όνειρο του Basketplus.gr είναι να ξαναποκτήσει η Θεσσαλονίκη τη χαμένη μπασκετική αίγλη της. Είναι το μεγάλο όνειρο, όχι όμως το μοναδικό. Θέλουμε όσο τίποτα να πηγαίνουν καλά οι ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη και πάνω απ’ όλα η Εθνική μας. Να συνεχίσει το μπάσκετ να αντιστέκεται να μπαίνει στη μύτη όσων ενοχλούνται απ’ αυτό, να πάρει το κομμάτι που δικαιούται από την πίτα. Κι εμείς εδώ θα είμαστε. Για να καταγράφουμε τα καλά, αλλά και τα κακά. Γιατί το «λιβανιστήρι» με γνώμονα «το καλό του αθλήματος», σχεδόν πάντα γυρνάει μπούμερανγκ. Και όσο περνά από το χέρι μας, δε θα αφήσουμε τίποτα να κρυφτεί κάτω από το χαλάκι. Ήταν η δέσμευσή μας εξ αρχής και (θέλουμε να πιστεύουμε ότι) μείναμε πιστοί σ’ αυτήν.