Οι τρεις πρώτοι επίσημοι αγώνες έλαβαν χώρα το τελευταίο τριήμερο για τις ομάδες της Basket League. Και οι τρεις είχαν ως νικητές τα αουτσάιντερ (αν και εν προκειμένω ο Προμηθέας ίσως να αδικείται κάπως από το χαρακτηρισμό). Ηρακλής – Κεραυνός 94-96. ΑΕΚ – Προμηθέας 88-98. Παναθηναϊκός – Περιστέρι 90-82. Τυχαίο; Μάλλον όχι.
Βρισκόμαστε σε ένα διάστημα όπου οι ομάδες ακόμα «δένονται», μοντάρονται, ψάχνονται. Άλλωστε, είναι σύνηθες στην Ελλάδα να αλλάζουν κατά πολύ μεγάλο ποσοστό τα ρόστερ κάθε καλοκαίρι. Είναι το διάστημα όπου οι γκέλες δίνουν και παίρνουν, παραδοσιακά. Αυτός (και η φύση του νοκ άουτ αγώνα) είναι ο βασικός λόγος που, για παράδειγμα, το Κύπελλο έχει χαρακτηριστεί ως ο θεσμός των εκπλήξεων.
Βέβαια, οι υποχρεώσεις δεν μπορούν να περιμένουν. Οι ομάδες είναι ανέτοιμες, αυτό όμως δεν αναιρεί ότι και στο ξεκίνημα της σεζόν, κρίνονται στόχοι. Ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ, ας πούμε, έχασαν την ευκαιρία της κατάκτησης του Super Cup. Ο Ηρακλής την είσοδο στους ομίλους του Champions League.
Ο κόσμος είναι φύσει ανυπόμονος. Η αγάπη του για την εκάστοτε ομάδα, πολλάκις τον οδηγεί στα άκρα. Ας κάνουμε μία αντιπαραβολή. Ο Ηρακλής πήγε πολύ καλά στα περισσότερα φιλικά και η ΑΕΚ κέρδισε τον Παναθηναϊκό. «Έτοιμοι για την υπέρβαση» οι μεν «πάμε για πρωτάθλημα» οι δε. Ήρθαν οι ήττες από Κεραυνό και Προμηθέα, αντίστοιχα, πήγαμε στο «τι ομάδα φτιάξαμε»… Είπαμε, η Ελλάδα των άκρων…
Κι όλα αυτά, πολλάκις χωρίς σαφή εικόνα. Δείτε τι συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη. Τα φιλικά των τριών ομάδων της κεκλεισμένων των θυρών, συμπεριλαμβανομένων και των εκπροσώπων του Τύπου. Η «εικόνα» αυτών που (δε θέλουν να δουν τα ματς για την ικανοποίησή τους, αλλά) μπορούν να μεταφέρουν στους φιλάθλους μία πρώτη «γεύση» περιορίζεται σε εποχές… 80’ς και 90’ς, ήτοι στην καταγραφή των δεκαλέπτων και των πόντων. Ο φίλος του Ηρακλή, για παράδειγμα, είδε για πρώτη φορά την ομάδα του στον αγώνα με τον Κεραυνό. Ο Μπόουλιν ήταν από τους χειρότερους του γηπέδου σ’ αυτό το ματς. «Τι παλτό φέραμε», λέγεται κατά κόρον, κι ας ήταν ο Αμερικανός από τους κορυφαίους της ομάδας του στα φιλικά.
Για να το προχωρήσουμε, οι φίλοι του Άρη και του ΠΑΟΚ θα δουν για πρώτη φορά την ομάδα στους επίσημους αγώνες τους. Πολύ θέλει να έρθει η… καταστροφή από ένα πιθανό άτυχο αποτέλεσμα;
Σαφώς και μπορούν να βγουν συμπεράσματα από τα πρώτα ματς. Κυρίως, όμως, για τις ομάδες. Πού πονάνε, αν και πώς μπορούν να καλύψουν τα κενά. Η χρονιά δεν τελειώνει σε έναν αγώνα, ούτε με μία απώλεια ενός στόχου. Η σεζόν είναι μαραθώνιος, όχι «κατοστάρι». Και πρέπει κάποια στιγμή να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα: Η Ελλάδα δεν είναι πλέον Μέκκα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τα μπάτζετ έχουν πέσει κατακόρυφα και αυτό έχει την επίπτωσή του στην ποιότητα των ομάδων, αναλόγως με το επίπεδο που αγωνίζονται.
Η αντίδραση του κόσμου δεν αλλάζει. Ειδικά στην εποχή της άκρατης χρήσης των social media, οι φωνές γίνονται… κραυγές. Δε θα δείτε πολλά σχόλια στις νίκες των ομάδων. Στις ήττες, ο Ζούκερμπεργκ κοντεύει να αλλάξει σέρβερ… Είναι στερημένη, πλέον, η Ελλάδα από διακρίσεις και στην πρώτη «στραβή» δεν υπάρχει η υπομονή και το καθαρό μυαλό για μία πιο σωστή «διαχείριση».
Ο φίλαθλος θέλει τη νίκη. Αυτό είναι δεδομένο. Το θέμα είναι πώς διαχειρίζονται οι ίδιες οι ομάδες τις «στραβές» στο ξεκίνημα της σεζόν. Έχουν δύο επιλογές Να παρασυρθούν από όσα λέγονται και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και να τα κάνουν όλα «γιάχμα». Η Ιστορία έχει δείξει τι γίνεται συνήθως (όχι πάντα βέβαια) σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, είμαστε και… πρωταθλητές στις αλλαγές προπονητών. Η δεύτερη είναι να αντιδράσουν ψύχραιμα και να ζυγίσουν την κατάσταση, αν δηλαδή είναι απλά θέμα αρχής της σεζόν, ή αν υπάρχει πιο βαθύ πρόβλημα και όντως χρειάζονται αλλαγές. Άλλωστε, όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.
Οι ομάδες (βλέπε διοικήσεις) πρέπει σαφώς να αφουγκράζονται τον κόσμο, αλλά όχι να «καθοδηγούνται» από το τι λέει η (φαινομενική ή πραγματική, μικρή σημασία έχει) πλειοψηφία, παρά την πίεση που υπάρχει σε πολλές απ’ αυτές. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ομάδων που ξεκίνησαν χάλια, αλλά έδειξαν υπομονή και στο τέλος δικαιώθηκαν.
Θα κλείσουμε με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω. Σεπτέμβριος του 2006. Ο Άρης είχε επιστρέψει μετά από 15 χρόνια στην Ευρωλίγκα. Οι μεταγραφές σκόρπισαν κύμα ενθουσιασμού. Πρώτο επίσημο ματς, Κύπελλο κόντρα στην ΑΕΚ, η οποία είχε φτιάξει ομάδα της τελευταίας στιγμής, ως επί το πλείστον με Έλληνες (Ταπούτος, Γκαγκαλούδης, Βετούλας, Σ. Νικολαΐδης κτλ.). Αποτέλεσμα, 67-64 με τρίποντο του Ταπούτου μπροστά στον πάγκο του Άρη στη λήξη (η καρδούλα του το ήξερε του Χρήστου πώς ένιωσε, αλλά εκείνα τα χρόνια ο Άρης αρνούνταν πεισματικά να τον πάρει…).
Εκείνα ήταν τα τελευταία χρόνια χωρίς social media, αλλά και πάλι εγένετο ο κακός χαμός. Η κεφαλή του Ματσόν επί πίνακι, τα «παλτά» που ήρθαν και όλα τα συναφή. Αλλαγές δεν έγιναν. Αποτέλεσμα; Εκείνη τη χρονιά ο Άρης κέρδισε τέσσερις φορές τον Ολυμπιακό, τον έφτασε στα πέντε ματς στα ημιτελικά των πλέι οφ πριν λυγίσει και πήγε στους «16» της Ευρωλίγκας και μπορούσε να φτάσει και πιο μακριά, αν δεν ερχόταν η ήττα της πρεμιέρας στο Παλέ από την Ντιναμό…
Το επιμύθιο; Υπάρχουν «μηνύματα» από τα πρώτα ματς της σεζόν. Σπάνια, όμως, καθορίζουν μία ολόκληρη χρονιά. Υπομονή και σωστή «επεξεργασία», κυρίως από τις ίδιες τις ομάδες.
Υ.Γ.: Ο Προμηθέας Πάτρας και το Περιστέρι έχουν αλλάξει επίπεδο. Κι αυτό ήρθε μέσα από σωστή και μεθοδική δουλειά και (η αλήθεια είναι) σε συνθήκες όχι μεγάλης πίεσης. Η προσπάθεια θα επιβραβευτεί με τον πρώτο τίτλο της ιστορίας του, για έναν εκ των δύο.
