Η χθεσινή απίστευτη διαιτητική σφαγή και η κάλπικη ήττα από την Μπάνβιτ, φώλιασαν ξανά στην ψυχή μου το Λίντο. Με τον Γάλλο Μαέστρ, τον Πολωνό Κάλικ και τον Ρουμάνο Τσιούλιν να μπαίνουν στα… παπούτσια των «λουλουδιών» εκείνων που μας είχαν σφαγιάσει στο Ηράκλειο.
Δεν χρειάζεται να σταθώ στο που αδικήθηκε ο Άρης. Και ένα μικρό παιδί που ξέρει πολύ λίγα από μπάσκετ, αν έβλεπε το χθεσινό παιχνίδι, πιθανότατα θα έκλεινε την τηλεόραση ή θα έβαζε Nickelodeon, αρνούμενο να ανεχθεί τον «βιασμό» του μπάσκετ και των κανόνων που το διέπουν. Θα σταθώ όμως, λιγουλάκι, στο Τσάμπιονς Λιγκ, μια νέα διοργάνωση που φιλοδοξεί να ανοίξει νέους ευρωπαϊκούς μπασκετικούς ορίζοντες και να γλιτώσει το άθλημα από την Ισπανική «φάμπρικα».
«Να γυρίσει το μπάσκετ στις βασικές του αξίες» ήταν ένα από τα βασικά μότο της ιδρυτικής αρχής της διοργάνωσης. «Για την αγάπη για το άθλημα του μπάσκετ» ήταν η ατάκα του Νίκου Λάσκαρη, ιδρυτικού στελέχους του συνεταιρισμού του Τσάμπιονς Λιγκ και ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Άρης.
Αλήθεια, στην Πάνορμο τι από τα παραπάνω συνέβη; Τηρήθηκαν από τους χθεσινούς διαιτητές τα ιδεώδη της νέας διοργάνωσης; Γύρισε το μπάσκετ στις βασικές του αξίες με τον… εμετό των 44-13 βολών; Ή μήπως αποτελεί αγάπη για το άθλημα η… κατεδάφιση του Τσαϊρέλη και η επίθεση 26.6 δευτερολέπτων της Μπάνβιτ;
Καλώς ή κακώς, ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ Άρης έκανε μια επιλογή πέρυσι το καλοκαίρι. Θεώρησε ότι για τον Άρη, θα ήταν προτιμότερο να γίνει μπροστάρης μιας νέας μπασκετικής τάσης, μιας νέας διοργάνωσης, που δεν θα μοιάζει με «πριβέ πάρτι» πλουσίων που δεν γουστάρουν άλλους στην γιορτή τους. Μαζί του, είχα πει τότε, μαζί του λέω και τώρα. Δεν μπορεί να κριθεί ακόμη η επιτυχία της διοργάνωσης ούτε και η πραγματική της απήχηση στον χώρο του μπάσκετ. Αλλά για στάσου βρε αδερφέ.
Τι είναι ο Άρης για να δέχεται τέτοια ξεφτιλισμένη αντιμετώπιση σαν την χθεσινή; Έτσι η διοργανώτρια αρχή και οι λειτουργοί της, οι διαιτητές στην προκειμένη περίπτωση, τιμούν ομάδες με την ιστορία και την προσφορά του Άρη στο ευρωπαϊκό μπασκετικό στερέωμα; Μήπως είναι σκονισμένα τα βιβλία της ιστορίας εκεί στην ΦΙΜΠΑ και πρέπει κάποιος να τα ξεσκονίσει και να τα μοιράσει στα χθεσινά διαιτητάκια, προκειμένου να ξεστραβωθούν;
Αν το Τσάμπιονς Λιγκ δεν σέβεται ομάδες ιστορικές, ομάδες που χάραξαν νέους μπασκετικούς δρόμους στην Ευρώπη, ομάδες που έβαλαν περισσότερα ή λιγότερα λιθαράκια στην γιγάντωση του αθλήματος εκτός ΝΒΑ, ομάδες που αποφάσισαν βάλουν μπροστά τα στήθια τους για να πετύχει σαν νέα διοργάνωση, να μας το πει να το ξέρουμε. Ή να το πει στον κύριο Λάσκαρη για να κάνει τις επιλογές του κατά το δοκούν.
Τι έχει να παρουσιάσει αυτή η διοργάνωση σήμερα εμπορικά, καθαρά μπασκετικά; Πως μπορεί να υψώσει ανάστημα στην Ευρωλίγκα της Μπάρτσα, της Μακάμπι, της Ρεάλ και των υπολοίπων μεγαθηρίων; Επτά ομάδες είναι, όλες κι όλες, αυτές που μπορούν να κοιτάξουν πίσω τους και να δουν κάτι. Μαζί με τον «Αυτοκράτορα» και τους άλλους δυο Έλληνες εκπροσώπους που έχουν μια διαδρομή μας μένουν η θρυλική Τσιμπόνα, η Παρτίζαν, η Βαρέζε, άντε και η Βιλερμπάν (δείτε το σαν φόρο τιμής στον Ντιλέϊνι Ραντ).
Αν θεωρεί η ΦΙΜΠΑ ότι για τα μάτια της Μπάνβιτ, που ιδρύθηκε το… μακρινό 1994, μπορεί να εκτελείται εν ψυχρώ μια ομάδα σαν τον Άρη, που μπορεί φέτος να μην λειτουργεί όπως θα θέλαμε αλλά – διάολε – έχει ήθος και δίνει πρεστίζ στον νεόδμητο θεσμό, τότε να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να «μείνουμε Ελλάδα», όπως λέει και η εκπομπή. Ας μείνει το Τσάμπιονς Λιγκ με την Γουβέντους Ουτένα, την Ρόζα Ράντομ, τους Μπάκεν Μπέαρς, τους Έλιος Σανς, την Ζολνόκι και την Ναχαρίγια. Και ας βγει στην αγορά για χορηγούς και τηλεοπτικά, να γελάσει και το μεθυσμένο παρδαλό κατσίκι.
Ο Λάσκαρης, που είδε τα συμφέροντα της ομάδας του να θίγονται με ανεπίτρεπτη ανηθικότητα, έχει την ευκαιρία να πεταχτεί μέχρι το Μόναχο και να τα πει ένα χεράκι στους ιθύνοντες. Ιδρυτικό μέλος του θεσμού είναι, σημαντικό πόστο στον νέο συνεταιρισμό των ιδιοκτητών των ομάδων έχει, ο Πατρίκ Κομνηνός δική του εισήγηση ήταν. Ε, ας τους… ξεχέσει λιγάκι με αφορμή την ντροπή της Πανόρμου.
Ας βγει μπροστά για να προστατευθεί ο θεσμός και το προϊόν. Ας εκμεταλλευθεί την συγκυρία για να στηρίξει την – πέρα για πέρα – δίκαιη ένσταση της ΚΑΕ για τον αγώνα με την Μπάνβιτ, για να στείλει τους τρεις απαράδεκτους διαιτητές σπίτι τους, για να επαναπροσδιοριστούν βρε αδερφέ λιγάκι, οι αρχές πάνω στις οποίες στήθηκε η ιδέα του Τσάμπιονς Λιγκ. Γιατί μπορεί όλοι να κάνουμε τα στραβά μάτια, λέγοντας ότι είναι η πρώτη χρονιά και τα λάθη συγχωρούνται, αλλά το επίπεδο της διοργάνωσης σε κάποια επίπεδα (προεξεχούσης της διαιτησίας) είναι κωμικοτραγικό.
Η πρώτη αντίδραση του Άρη στην διαιτητική αηδία της Πανόρμου ήταν η απολύτως ενδεδειγμένη. Περιμένω να υποστηριχθεί σθεναρά, με όλα τα μέσα και εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Άρης και τους συνεργάτες του. Ο Αρειανός δεν είναι βλαξ, δεν μπορεί και δεν θέλει να βιώνει την αδικία και ξέρει πολύ καλά να γυρίζει την πλάτη του σε κάτι που δεν σέβεται τα ιδεώδη της ομάδας του. Ας το λάβουν καλά υπόψη τους αυτό οι ιθύνοντες της ΦΙΜΠΑ στο Μόναχο, γιατί αν δεν τιμωρήσουν παραδειγματικά καταστάσεις σαν αυτές που εκτυλίχθηκαν στην Πάνορμο, βλέπω να παίζονται τα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ στενών συγγενών και φίλων.
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ
Με εντελώς ανέτοιμο και απροπόνητο τον Μπάκνερ, όχι απολύτως εντάξει ακόμη τον Καββαδά, σχεδόν απροπόνητους την τελευταία εβδομάδα τους Τζένκινς και Μούρτο και με τους τρεις «δαίμονες» με τις σφυρίχτρες, η εικόνα της ομάδας στην Πάνορμο δεν ήταν κακή.
Υπήρξαν και πάλι μεμονωμένα λάθη που σε κάνουν να απορείς (όπως το γρήγορο φάουλ του Τζένκινς που σταμάτησε τον χρόνο και τον Θίοντορ πολύ νωρίς στα τελευταία δεύτερα της κανονικής διάρκειας ή το καλάθι που δεχτήκαμε σε επαναφορά ενός δευτερολέπτου), όμως υπάρχουν και πράγματα που, προσωπικά, με έκαναν να νιώσω καλά.
Περισσότερο απ’ όλα, το γεγονός ότι ο Άρης αρνήθηκε να παραδοθεί στην Μπάνβιτ και τους διαιτητές, ακόμη και όταν βρέθηκε στο -9 των τελευταίων 100 δευτερολέπτων της παράτασης. Αυτό ήταν ένα πολύ ενθαρρυντικό σημάδι, για τα πολύ δύσκολα και απαιτητικά παιχνίδια που έρχονται.
Υ.Γ. 1: Ο Πρίφτης βρίσκεται, δικαίως ή αδίκως, σχεδόν πάντα, στην πρώτη γραμμή της κριτικής του κόσμου. Άσχετα αν τον συμπαθείτε ή τον αντιπαθείτε, πρέπει να παραδεχθείτε δυο πράγματα.
Ό,τι δεν πρέπει να τον κατηγορείτε για παιχνίδια στα οποία η ομάδα του κερδίζει παλικαρίσια (δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα ο Άρης κέρδισε στην Πάνορμο την Μπάνβιτ) και ότι δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από το δάκτυλό του.
Οι δηλώσεις του μετά από μια τέτοια σφαγή και, ειδικά, το κομμάτι που ασκεί αυτοκριτική για τον τρόπο που χειρίστηκε ο Άρης κάποιες καταστάσεις, δείχνει ήθος και παλικαριά. Ας τα αναγνωρίσουμε στον Πρίφτη, μαζί με όλα τα λάθη που και ο ίδιος παραδέχεται ότι έκανε φέτος.
Υ.Γ. 2: Θα πρότεινα στους ανθρώπους της ΚΑΕ Άρης να ξεκινήσουν άμεσα τις συζητήσεις για ανανέωση και επέκταση του συμβολαίου του Γουίλ Κάμινγκς. Αυτός ο παίκτης, του χρόνου που θα έχει προσαρμοστεί καλύτερα στο ευρωπαϊκό στυλ, θα μπορεί να «διαβάσει» καλύτερα το παιχνίδι, θα αποκτήσει καλύτερο τρόπο διαχείρισης του παιχνιδιού σε σχέση με το χρονόμετρο, την ευρωπαϊκή φιλοσοφία, τον τρόπο που σφυρίζουν οι διαιτητές, θα είναι τοπ παίκτης επιπέδου Ευρωλίγκας.
Πείτε τον combo guard, πείτε τον fake point guard, πείτε τον shooting guard, όπως θέλετε. Ο Γουίλ είναι εκπληκτικό πρότζεκτ και είναι… ταμάμ για την Ευρώπη με τα στοιχεία που διαθέτει. Έχει και πολύ σοβαρό εκπρόσωπο στην Ελλάδα, οπότε ας μην περιμένουμε να καλοκαιριάσει.
Υ.Γ. 3: Το θέμα του Λευτέρη Αρβανίτη και της πιθανής μεταπήδησής του από την ΚΑΕ στην ΠΑΕ, πιστέψτε με, το ξέρω όσο λίγοι. Επειδή, όμως, όσοι προσπαθούν… καλοπροαίρετα να το «φωτίσουν» τώρα με λεπτομέρειες και ρεπορτάζ στην πραγματικότητα θέλουν να το «κάψουν», το αφήνω να εξελιχθεί. Και περιμένω επίσημες, θεσμικές τοποθετήσεις, όποτε και αν αυτές έρθουν.
Υ.Γ. 4: Αναστόπουλος, Μάνος, Δεσλής στο ΟΑΚΑ το Σάββατο με την ΑΕΚ. Δεν είπαμε ότι τον Σταύρο Δουβή τον παρομοιάζουν με τον «Σούπερμαν» στον ΕΣΑΚΕ και στην ΚΕΔ/ΕΟΚ;
