Για εμάς από εκεί ξεκινάει η αλυσίδα. Οι παράγοντες οριοθετούν στόχους και ορίζοντες. “Πάμε να σωθούμε”, λένε, οπότε πού να βάλει ο άλλος τον 19χρονο που τρέμουν τα χέρια, στο τελευταίο 5λεπτο; Όποιος το έχει κάνει, βεβαίως και δρέπει δάφνες, αλλά μεσοπρόθεσμα, αν όχι μακροπρόθεσμα. Κι ο παράγοντας, απ’ την άλλη, τι να κάνει; Να τον βρίζει ο προπονητής της κερκίδας ή ο μπαμπάς του… άλλου παιδιού; Αυτός όμως, πιστεύουμε, είναι η αρχή της αλυσίδας. Αν αγκαλιάσει τον προπονητή, τότε θα δουμε περισσότερο χρόνο συμμετοχής στα νέα παιδιά.
Οι Έλληνες προπονητές είναι οι καλύτεροι της Ευρώπης. Ξέρουν μπάσκετ, ξέρουν ότι οι νέοι έχουν “σπίθα”, είναι έξυπνα παιδιά. Έχουν κίνητρο. Αν νιώσουν εμπιστοσύνη, θα τη μεταλαμπαδεύσουν και στα παιδιά. Κι ο κόσμος θα ακολουθήσει – αρκεί ο παράγοντας (να που γυρνάμε εκεί πάλι) “εξηγηθεί” από την αρχή. “Παιδιά, θα πάμε για το καλύτερο, θα βάλουμε νέα παιδιά, θα πάρουμε και 2-3 ξένους να τα βοηθήσουμε και 1-2 έμπειρους, κι ας ελπίσουμε να μην πέσουμε. Αλλά θα παλέψουμε μαζί τους και σας θέλουμε μαζί μας”. Ποιος γνήσιος οπαδός θα πει όχι;
Ας μην το φοβηθούν οι παράγοντες μας, λοιπόν, καθώς πλέον αυτοί που έχουν απομείνει είναι ήρωες, χωρίς εισαγωγικά. Και όλοι ξέρουν μπάσκετ. Απλά πρέπει να κάνουν το βήμα, και ήδη με χαρά βλέπουμε αρκετούς που το κάνουν και “ψηλά”, και “χαμηλά”. Ας μη μείνουμε όμως στα ευχολόγια. Είδατε όλοι ότι έχουμε χρυσάφι στα γήπεδά μας. Αγόρια και κορίτσια, είμαστε μια μικρή χώρα, διαλυμένη οικονομικά και είμαστε πρώτοι στο μπάσκετ, στους Νέους; Το διανοείστε; Ας κάνουμε, λοιπόν, το μπάσκετ αληθινά το εθνικό μας σπορ…
ΥΓ: Για τα κροκοδείλια χαμόγελα των “αρμοδίων” και τα συγχαρητήρια αυτών που στέλνουν δέκα φορές το ΣΔΟΕ στην ΕΟΚ μπας και βρει κάτι, αλλά και στους κανονικούς “εχθρούς” κάθε καλού (όσο σπάνιου κι αν νομίζουν ότι είναι) συμβαίνει στο ελληνικό μπάσκετ, έχουμε να πούμε πως θα πρέπει να το συνηθίσουν, γιατί έρχονται κι άλλες και θα πρέπει κάπως να “ντύσουν” την πίκρα τους…
