Ξεδιαλύνοντας τον αχταρμά

Το να βλέπεις το ίδιο βράδυ να αγωνίζονται οι Εθνικές για τα «παράθυρα» και οι ομάδες της Ευρωλίγκας, είναι σίγουρα… διασκεδαστικό για τους εχθρούς του μπάσκετ, αλλά τραγικό για τους φίλους του. Από τη μία η Euroleague Basketball με λογική «κράτος εν κράτει» και με παντελή αδιαφορία (και με σαφή πρόθεση απόσχισης από τα εθνικά πρωταθλήματα), από την άλλη η FIBA που ήταν σε χειμερία νάρκη… διαρκείας και μόλις τα τελευταία χρόνια δείχνει να «κινείται».

Η κίνηση της FIBA να βάλει «παράθυρα» πρόκρισης Νοέμβριο και Φεβρουάριο ποσώς απασχόλησε τη Euroleague. Ίσα ίσα που αυξήθηκαν οι ομάδες και καθιερώθηκαν οι… διαβολοβδομάδες για να ζορίσουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Το αποτέλεσμα;

Την Εθνική Ομάδα συνήθως ακολουθεί ο χαρακτηρισμός «αντιπροσωπευτικό συγκρότημα». Δυστυχώς, οι ομάδες που παρουσιάζονται στα «παράθυρα» μόνο αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα δεν είναι. Στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, η διαμάχη αυτή έχει έναν χαμένο κι αυτές είναι οι Εθνικές Ομάδες. Μιλάμε για ξεκάθαρη αλλοίωση, αφού τα σύνολα που διεκδικούν την πρόκριση συνήθως δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτά που παρατάσσονται στις μεγάλες διοργανώσεις.

Οι τελευταίοι που φταίνε γι’ αυτό βέβαια είναι οι προπονητές και οι παίκτες, οι οποίοι (στη λογική του «καθρέφτης είναι το παρκέ») ακούνε και την κριτική. Η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών από χώρες με μπασκετικό βάθος, ξέρουν ότι δε θα είναι παρόντες στη «μεγάλη» διοργάνωση, κι όμως πηγαίνουν με χαρά στην Εθνική και τα δίνουν όλα.

Το μαχαίρι στο κόκκαλο

Είναι κι αυτοί, όμως, έρμαια μιας διαμάχης που πληγώνει (και μακάρι να μη σκοτώσει) το μπάσκετ. Σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο κι αυτό δε γίνεται έως τώρα. Πώς μεταφράζεται αυτό; Ανεξαιρέτως (πλην ΝΒΑ προφανώς) κλήσεις σε όλους τους παίκτες. Όποιος πει «όχι», άμεση τιμωρία. Και επειδή οι περισσότεροι παίκτες θέλουν να παίξουν αλλά «περικλείονται» από τις αποφάσεις των συλλόγων, τιμωρία στις ομάδες. Νέτα, σκέτα.

Μπορεί κάποιος να το κάνει αυτό; Μπορεί να καλέσει τους διεθνείς του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, για παράδειγμα και να πράξει τα δέοντα; Μέχρι τώρα, η απάντηση είναι ένα ηχηρό «όχι». Μακάρι να εκπλαγούμε ευχάριστα στο μέλλον, γιατί τώρα άπαντες δείχνουν να έχουν «συνθηκολογήσει» μ’ αυτήν τη θλιβερή κατάσταση. Μεγάλη η ευθύνη και των ομάδων, φυσικά. Το «δε δίνω παίκτες στην Εθνική» για οποιοδήποτε λόγο δεν είναι αποδεκτό. Μακριά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα από τις όποιες διαμάχες.

Ένα ακόμα θέμα προς διερεύνηση είναι το πολλάκις πρόωρο «αντίο» παικτών στην Εθνική. Κάτι για το οποίο υπάρχουν πολλά «σενάρια», πέρα από το προφανές της καταπόνησης (με μεγάλη διοργάνωση κάθε χρόνο μέχρι πρότινος) αλλά την απάντηση μόνο οι ίδιοι μπορούν να τη δώσουν.

Η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων…

Όσο διατηρείται, λοιπόν, αυτή η κατάσταση, αυτά θα γίνονται. Θα «τα ακούν» ο Σκουρτόπουλος και παίκτες επειδή δεν μπορούν να κερδίσουν τη Λετονία και τη Βουλγαρία. Ένα ετερόκλητο σύνολο που όχι μόνο δεν έχει παίξει μαζί, αλλά ίσα ίσα 3-4 προπονήσεις έκανε. Λες και έχουμε 3-4 ισάξιες 12άδες, σαν τις ΗΠΑ. Οι Σέρβοι έχασαν από την Ελβετία, οι Λιθουανοί από τη Δανία, όμως εμάς δε μας ενδιαφέρει. «Ελλάδα είμαστε»…

Ποια Ελλάδα, βρε παιδιά; Μία χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων είμαστε, που βάσει ranking είναι μέσα στις 10 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Τα μετάλλια και οι τετράδες κάπου μας «ζάλισαν» και χάσαμε το μέτρο. Τα τελευταία χρόνια προσγειωθήκαμε.

Ο αυτόματος πιλότος και η παραγωγική διαδικασία

Μισό λεπτό, όμως… Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν ότι στραβά αρμενίζουμε. Όταν είσαι στην «αφάν γκατέ», πρέπει να βρεις τρόπους για να παραμείνεις εκεί. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να «κάνεις πίσω» για ένα διάστημα, ώστε να προετοιμάσεις το μέλλον. Βλέπετε εσείς καμία «προετοιμασία» για το μέλλον; Με αυτόματο πιλότο πάμε και δε λείπουν και τα παρατράγουδα. Για παράδειγμα, δε φταίει καμία διαμάχη FIBA – Euroleague για τα ήξεις αφήξεις με τον Ρικ Πιτίνο. Και δεν είναι μόνον αυτό.  

Δεν είναι μυστικό ότι η παραγωγική διαδικασία νοσεί. Και όταν συμβαίνει αυτό, η πρώτη ομάδα δεν έχει «τροφοδοσία». Η «γενιά του 2005» αποχώρησε (αν και διαφαίνεται μία τάση επιστροφής παικτών, για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω), η δε επόμενη, βρίσκεται κοντά στα τελειώματα. Τι ακολουθεί;

Καλή ερώτηση. Οι νεαροί είναι είδος προς εξαφάνιση. Ευθύνη έχουν όλοι. Με τους έξι ξένους στην Basket League, για να βρει χρόνο ένας νεαρός πρέπει να έχει ταλέντο που να ξεχωρίζει αλλά για να το δείξει, δυστυχώς πρέπει να παίζει σε μία ομάδα που δεν έχει πίεση. Πιάσ’ το αβγό και κούρευτο.

Θα πει κάποιος «δείτε στο ποδόσφαιρο, που μία ενδεκάδα μπορεί να αποτελείται από 9-10 ξένους». Δείτε πού οδεύει και η Εθνική Ποδοσφαίρου…

Μία ερμαφρόδιτη κατάσταση, αφού από τη στιγμή που οι μισές ομάδες της Α1 παίζουν στην Ευρώπη, είναι δύσκολο να τις περιορίσεις τους ξένους. Μπορείς, όμως, να περιορίσεις τους ξένους της 12άδας στο πρωτάθλημα. Κι ας «κλωτσήσουν» οι ομάδες. Μέχρι το 2014-15 επιτρέπονταν τέσσερις ξένοι και οι ελληνικές ομάδες έπαιρναν Ευρωλίγκες. Λύσεις υπάρχουν. Πρόθεση δε βλέπουμε.

Ευθύνη φυσικά έχουν και οι ίδιοι οι παίκτες. Η γενιά των social media και των υπολογιστών έχει αφήσει τα αποτυπώματά της. Λιγότερος χρόνος στο γήπεδο, περισσότερος στην οθόνη. Ίσως και απογοήτευση, λόγω του ότι οι προοπτικές δεν είναι ίδιες όπως πριν από χρόνια, για να κάνεις το μπάσκετ επάγγελμα.

Ήταν το 2009, όταν ο Κώστας Παπανικολάου ήταν στη 12άδα αγώνα της ανδρικής ομάδας του Άρη. Δεν έπαιξε. «Καπάκι» αγωνιζόταν το εφηβικό, όπου πρωταγωνίστησε σε ακόμα μία νίκη. Όταν τελείωσε το ματς, κάποιοι συμπαίκτες του, του είπαν «πάμε για καφέ»; Η απάντησή του ήταν «όχι, θα καθίσω για σουτ και προπόνηση». Πόσοι το κάνουν αυτό σήμερα; Δεν τους παίρνει όλους η μπάλα, βέβαια. Υπάρχουν παιδιά που το κάνουν. Για το γενικό πλαίσιο μιλάμε. Χώρια ο περίγυρος, που πολλάκις από τα 14 προσπαθεί να τους πείσει ότι είναι οι νέοι Κόμπι Μπράιαντ.

Το ερώτημα είναι: Τι πλάνο υπάρχει για την παραγωγική διαδικασία; Από ασαφές έως ανύπαρκτο. Ένα πρωτάθλημα U20 όπου θα παίζουν οι νεαροί και θα έχουν αγώνες «στα πόδια τους» είναι κακή ιδέα; Για να μη συναντάμε φαινόμενα παικτών που στην ηλικία της μπασκετικής ωρίμανσής τους συμμετέχουν μόνο στις προπονήσεις. Χωρίς ματς, παίκτης δε γίνεσαι.

Ο απαράδεκτος νόμος

Για να γίνουν αυτά βέβαια, απαραίτητη συνθήκη είναι και η αλλαγή του απαράδεκτου νόμου, που δίνει το δικαίωμα σε έναν παίκτη να υπογράψει όπου θέλει όταν ενηλικιωθεί, χωρίς η ομάδα που τον άνδρωσε μπασκετικά να πάρει το παραμικρό. Αν αυτό είναι κίνητρο για ισχυρές ακαδημίες, ο Σακίλ ήταν ο καλύτερος σουτέρ τριών πόντων στην ιστορία του ΝΒΑ… Φυσικά, οι ομάδες πρέπει να δημιουργούν προϋποθέσεις για να κρατήσουν τους παίκτες, όμως με τέτοιο νόμο, η πιθανότητα να τους χάσουν για το τίποτα είναι μεγαλύτερη από το να παραμείνουν.

Τα δύο ζητούμενα για τα «παράθυρα»

Επιστρέφοντας στην ερμαφρόδιτη κατάσταση των «παραθύρων»: Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, δύο είναι τα ζητούμενα και μπορεί να βγει και ένα κέρδος για την Εθνική μας. Το πρώτο ζητούμενο είναι να μη χάσει την πρόκριση σε κάποια μεγάλη διοργάνωση, περισσότερο για λόγους πρεστίζ. Το αποτέλεσμα, δηλαδή.

Το δεύτερο, να «μπολιάσει» μέσα από αυτήν τη διαδικασία νέους παίκτες στο ρόστερ της. Στη «διαδικασία» της Εθνικής. Δεν είναι απαραίτητο να παίξουν «με το καλημέρα» 20 και 25 λεπτά. Και μόνο να μπουν στο κλίμα, κέρδος θα είναι. Γιατί η Εθνική Ομάδα είναι μία εντελώς διαφορετική συνθήκη. Είναι μια ομάδα που συγκεντρώνεται για λίγο και παίζει μαζί σε ένα μικρό ή μεγαλύτερο τουρνουά και η φιλοσοφία της διαφέρει απ’ αυτήν του συλλόγου.

Το «σενάριο» επιστροφής

Ο Βασίλης Σπανούλης άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ξαναπαίξει στην Εθνική. Τον ακολούθησαν οι Νίκος Ζήσης, Γιάννης Μπουρούσης, με δηλώσεις τους στο Sport24. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο δε θα άφηνε κανέναν ασυγκίνητο. Παίκτες με τεράστια εμπειρία και «εικόνες» από μεγάλα τουρνουά, πάμπολλες διακρίσεις και ποιότητα ακόμα και σε πιο… προχωρημένη ηλικία.

Η Εθνική χρειάζεται τους καλύτερους. Μ’ αυτό το σκεπτικό, κανείς δεν περισσεύει. Προς το παρόν, αυτά είναι μόνο σκέψεις. Ας μην ενθουσιαζόμαστε πρόωρα, αφού ειδικά για παίκτες του Ολυμπιακού η κατάσταση είναι πιο πολύπλοκη και πιθανώς θα έχει να κάνει και με τις εκλογές της ΕΟΚ.

Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν ότι το «αύριο» πρέπει να μπει σε προτεραιότητα. Ακόμα και να ξαναπαίξει η «γενιά του 2005», η παρουσία της εύλογα θα είναι βραχύβια. Θα είναι ευχής έργον να έχουμε τους καλύτερους σε μία χρονιά με (ευχόμαστε) διπλή πρόκληση, το Προολυμπιακό και (αν όλα πάνε καλά και περάσουμε) τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα ματς των «παραθύρων», ας χρησιμεύσουν σε ό,τι αναφέρθηκε παραπάνω. Και κυρίως, ας δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στις μικρές ηλικίες. Αυτές είναι το μέλλον και πρέπει, σταδιακά, να γίνονται παρόν…

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin
Share on google
Share on pinterest
Share on email
Share on whatsapp
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
  • Τελευταία Νέα
Scroll to Top