ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Δεν ξέρω πόσοι περίμεναν την σημερινή νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού. Το σίγουρο όμως είναι ότι αυτή κρίνεται πέρα για πέρα δίκαιη, καθώς οι «πράσινοι» ήταν καλύτεροι σε όλη την διάρκεια του ματς, επικρατώντας ανέλπιστα εύκολα του μεγάλου αντιπάλου τους.

Η επιλογή του Όντετ Κάτας να παρατάξει στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού ένα από τα ψηλότερα σχήματα που διαθέτει αποδείχθηκε σοφή. Το μακριά και ψηλά κορμιά των παικτών του Παναθηναϊκού έκαναν τον Ολυμπιακό δυσκίνητο στην επίθεση, με πολλά προβλήματα στην κυκλοφορία της μπάλας , ενώ παράλληλα η front-line των «πρασίνων» αναδείχθηκε νικήτρια στην «μάχη του αέρα».

Στην επιστροφή μετά τον τραυματισμό του, ο Χάουαρντ Σαντ-Ρος πραγματοποίησε βραδιά καριέρας στην διοργάνωση. Ο πολυσύνθετος γκαρντ του Παναθηναϊκού πέρασε «χειροπέδες» στον Κώστα Σλούκα , ενώ επιθετικά αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο των «πρασίνων» (20π, 4/6τρ), σε έναν όχι τόσο γνώριμο γι’ αυτόν ρόλο. Άξιος συμπαραστάτης του Κουβανού, ήταν ο Λευτέρης Μποχωρίδης, ο οποίος για δεύτερο συνεχόμενο ματς μετά την Βαλένθια, έδειξε ότι διαθέτει στόφα πρωταγωνιστή και πλέον αποτελεί βασική επιλογή στο μπλοκάκι του Κάτας.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε να ισορροπήσει το ματς κυρίως χάρη στην ικανότητα του Σπανούλη στην δημιουργία και στην άγνοια κινδύνου του Σακίλ ΜακΚίσικ, ο οποίος χάρη στο εκρηκτικό πρώτο βήμα του αποτελούσε την πιο αξιόπιστη πηγή σκοραρίσματος για την ομάδα του Μπαρτζώκα, αποφεύγοντας το δάσος των χεριών που υψωνόταν μπροστά του.

Στο τελευταίο βιράζ, το επιθετικό κρεσέντο του Σλούκα και η πίεση του Ολυμπιακού, αποδιοργάνωσε προς στιγμήν τους  «πράσινους»  ξαναφέρνοντας στην μνήμη τους την πρόσφατη αυτοχειρία κόντρα στον Προμηθέα. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά, καθώς το ρητό « το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» δεν βρήκε έδαφος επιβεβαίωσης και η κόρνα της λήξης βρήκε τον Παναθηναϊκό ν’ ατενίζει το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία.

Συμπερασματικά, η δίκαιη επικράτηση του Παναθηναϊκού πιστώνεται στον Κάτας, ο οποίος δείχνει να βελτιώνει την εικόνα της ομάδας του παιχνίδι με παιχνίδι. Οι «πράσινοι» δείχνουν πιο συμπαγείς αμυντικά, με μεγαλύτερη πίστη στις δυνατότητες τους, ενώ η φιλοσοφία του μπασκετικού μοντέλου του Ισραηλινού δείχνει να τους ταιριάζει περισσότερο. Μετά από την ήττα από τον Προμηθέα και με τον τρόπο που ήρθε, οι «πράσινοι» έδειξαν χαρακτήρα και μάλιστα σ’ ένα παιχνίδι ειδικών συνθηκών. Αν μη τι άλλο, δεν το λες και εύκολο. Το κατά πόσον αυτή η βελτίωση θα συνεχιστεί και θα σταθεροποιηθεί, θα το δείξει ο χρόνος.

Υ.Γ.1: Σ’ ένα ματς χωρίς τον Νέντοβιτς είχαν συνολικά 88 πόντους, ενώ παράλληλα πέντε παίκτες ήταν διψήφιοι (Μπέντιλ 10, Γουάιτ 12, Μήτογλου 15, Μποχωρίδης 15, Σαντ-Ρος 20).

Υ.Γ.2 Ο Αάρον Γουάιτ θυμίζει όλο και πιο πολύ τον παίκτη που γνωρίσαμε στην Ζαλγκίρις. Η επιλογή του Κάτας να τον χρησιμοποιεί κυρίως στο 3 φαίνεται ότι απελευθερώνει τον Αμερικανό και τον κάνει να νιώθει πιο άνετα και ν’ αποκτά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Υ.Γ.3: Σαντ-Ρος και Μποχωρίδης αποτέλεσαν την «ραχοκοκαλιά» της σημερινής νίκης του Παναθηναϊκού, δίνοντας μεγάλα ποσοστά ενέργειας στην περιφερειακή άμυνα των «πρασίνων».

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ένας απροσδόκητα κυριαρχικός Παναθηναϊκός εμφανίστηκε απόψε στο παρκέ του «Νίκος Γκάλης» και με συνοπτικές διαδικασίες, κονιορτοποίησε την Βαλένθια η οποία προερχόμενη από μια εντός έδρας ήττα-θρίλερ από την Ζαλγκίρις, επιζητούσε να ξαναμπεί σε τροχιά επανάκαμψης. Ζητούμενο από την αρχή της σεζόν για τους «πράσινους» αποτελεί η σταθερότητα στην απόδοση και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συγκέντρωση κατά την διάρκεια των παιχνιδιών, γεγονός που σήμερα επιβεβαιώθηκε περίτρανα.

Ο Παναθηναϊκός όρισε από την αρχή το tempo του παιχνιδιού και με οδηγό τον αναρρώσαντα (από τον τραυματισμό του) Γιώργο Παπαγιάννη θωράκισε το ζωγραφιστό, εξουδετερώνοντας παράλληλα την «γραμμή πυρός» των Ισπανών. Ο εξαιρετικός Μπόγιαν Ντούμπλιεβιτς, τα βρήκε «σκούρα» απέναντι στον ψηλό των «πρασίνων» και η γνωστή του επίδραση στο παιχνίδι της ομάδας του, δεν πήρε «σάρκα και οστά».

Το γρήγορο passing-game και η επιθετική πολυφωνία των «πρασίνων», με κύριους εκφραστές τον αναβαθμισμένο Ουάιτ και τον αναγεννημένο Όγκαστ αποδιοργάνωσαν τους Ισπανούς, αναγορεύοντας τους από νωρίς σε δεύτερο ρόλο. Με τους Κάλινιτς και Ντέρικ Ουίλιαμς επί της ουσίας εκτός παιχνιδιού, η απειλή του βραχύσωμου αναπάντεχου πρωταγωνιστή Μάρτιν Χέρμανσον, έμεινε στα σκαριά.

Το μοντέλο μπάσκετ που θέλει να εμφυσήσει ο μονίμως ανέκφραστος Όντετ Κάτας στον Παναθηναϊκό βρήκε την πλήρη εφαρμογή, καθώς οι «πράσινοι» έψαχναν συνεχώς το ανοιχτό γήπεδο, αυτή τη φορά με υψηλά ποσοστά επιτυχίας. Η δουλειά του Ισραηλινού σε όλα τα επίπεδα έχει αρχίσει να φαίνεται, με την αίσθηση της ανεβασμένης διάθεσης των «πρασίνων» και στις δύο πλευρές του παρκέ,  ν’ αποτυπώνεται στο +14 του πρώτου μισού (48-34).

Ο σεσημασμένος για την ικανότητα του έξω από την γραμμή των 6.75 Κλέμεν Πρέπελιτς, αποτέλεσε την τελευταία ελπίδα της ομάδας του Πονσαρνάου για επιστροφή, αλλά το αμυντικό φίλτρο του Παναθηναϊκού με κορυφαίο τον Μποχωρίδη, ήταν αρκετό για ν’ αποφύγει την φουρτούνα και να μην μπλέξει σε περιπέτειες. Οι 16 πόντοι του «συνήθη υπόπτου» Νέντοβιτς συμπλήρωσαν το παζλ της επιτυχίας και επανέφεραν τα χαμόγελα στις τάξεις του «πράσινου» στρατοπέδου.

Κοντολογίς, η πληρέστερη εμφάνιση του Παναθηναϊκού την φετινή σεζόν τον οδηγεί με μεγαλύτερη αισιοδοξία για την συνέχεια και δείχνει να είναι απόρροια της γενικότερης αναδιοργάνωσης του. Ο Κάτας δείχνει να αντιλαμβάνεται την ψυχολογία των παικτών του και αυτοί τα θέλω του. Κανείς δεν λέει ότι από την μια στιγμή στην άλλη οι «πράσινοι» θ’ αλλάξουν επίπεδο και θα μετεξελιχθούν σε επιθετική μηχανή. Αυτό όμως είναι ένα πράγμα και άλλο είναι μια σταθερή ανταγωνιστική παρουσία με δυνατότητες βελτίωσης.

Υ.Γ.1: Οι 91 πόντοι του Παναθηναϊκού αποτελούν την δεύτερη καλύτερη επιθετική επίδοση της σεζόν.

Υ.Γ.2: Το συνεχές ανακάτεμα της «τράπουλας» από τον Κάτας βοήθησε τον Παναθηναϊκό στην εξοικονόμηση ενέργειας στο αμυντικό κομμάτι, ενώ παράλληλα του προσέδωσε περισσότερο καθαρό μυαλό επιθετικά.

Υ.Γ.3: Ταπεινή μου άποψη. Η απουσία του Σαντ-Ρος μάλλον απλούστευσε τα πράγματα για τον Παναθηναϊκό στον άσο παρά τα έκανε πιο περίπλοκα.

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Το τρένο της Μαδρίτης «σφύριξε» νωρίς για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος σπατάλησε για πολλοστή φορά φέτος ένα ολόκληρο ημίχρονο και έτσι η συγκινητική προσπάθεια επιστροφής στο ματς έμεινε στη μέση. Εδώ που τα λέμε, το να γυρίσεις από το -22 μέσα στο «WiZink Center» δεν είναι καθόλου εύκολο ειδικά όταν αυτό έχει πάρει την «κατηφόρα».

Το γρήγορο μπάσκετ που θέλει ο Κάτας δεν ταιριάζει με ομάδες όπως οι Μαδριλένοι και η Ρεάλ με αιχμές του δόρατος τους σκληραγωγημένους Ντέκ και Κοζέρ κυριάρχησε απόλυτα στο στο πρώτο μισό, ενώ ο πιτσιρικάς Αλοθέν ανοίγοντας το γήπεδο σε κάθε ευκαιρία, έδειξε τους λόγους για τους οποίους θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα project του ισπανικού μπάσκετ. Στην άλλη πλευρά του παρκέ, οι «πράσινοι» πελαγοδρομούσαν επιθετικά κάνοντας κατάχρηση ντρίπλας (κυρίως με τον Μακ), ενώ οι 49 πόντοι παθητικό αποδείκνυαν την έλλειψη αμυντικής σκληράδας και συγκέντρωσης.

Ο Λευτέρης Μποχωρίδης αποτελεί ίσως τον παίκτη με την μεγαλύτερη συνέπεια στον φετινό Παναθηναϊκό και ήταν αυτός από τον οποίο ξεκίνησε η προσπάθεια επιστροφής για τους «πράσινους» μετά την ανάπαυλα. Ο πρώην παίκτης του Άρη έδωσε την αμυντική ενέργεια που χρειαζόταν και μαζί με τον «ξεχασμένο» Φόστερ  συνέβαλαν τα μέγιστα στην συνολική αλλαγή της εικόνας του Παναθηναϊκού. Την ίδια στιγμή η «μηχανή» του Νεμάνια Νέντοβιτς  είχε αρχίσει να ζεσταίνεται, ενώ ο Ζάκ Όγκαστ δικαίωνε την εμπιστοσύνη του Κάτας στο πρόσωπο του.

Τα πολλά και συνεχόμενα λάθη και η όψιμη αφλογιστία της Ρεάλ σε συνδυασμό με τις ορθολογικές επιλογές στην επίθεση του Παναθηναϊκού έφεραν το ματς στο -5 (66-61) για τους «πράσινους» καθιστώντας τους αίφνης διεκδικητές μιας αρχειοθετημένης αναμέτρησης.

Το ότι η Ρεάλ είναι ίσως η καλύτερη ομάδα στο παιχνίδι της αδύνατης πλευράς πιστοποιήθηκε από την εξαιρετική πάσα του Ντέκ στον Αμπάλδε για το 69-61, ενώ το τρίποντο του Γιούλ έγραψε τους τίτλους τέλους, αφήνοντας την υπερπροσπάθεια του Παναθηναϊκού ημιτελή.

Συμπερασματικά, οι «πράσινοι» κρατούν την εξαιρετική εμφάνιση του δευτέρου ημίχρονου και την διάθεση που έδειξαν στην άμυνα (σε αυτό το διάστημα), ενώ παράλληλα θα πρέπει να προβληματιστούν για την εκ νέου συνολική αντιφατική εικόνα που παρουσίασαν. Τα καινούργια πράγματα που θέλει να βάλει ο Κάτας στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού σιγά σιγά αφομοιώνονται, όμως αμυντικά χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά. Ο χρόνος αποτελεί σύμμαχο των «πρασίνων» στην προσπάθεια αναδόμησης τους και απόλυτο κριτή για το αποτέλεσμα της.

Υ.Γ.1: Μετά από καιρό ο Μάρκους Φόστερ έδειξε σημάδια ανάκαμψης ενώ η χρησιμοποίηση του στην θέση του point-guard, είναι ένα στοιχείο που δεν το είχαμε δει μέχρι πρότινος.

Υ.Γ.2: Οι απουσίες των Παπαπέτρου και Παπαγιάννη παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Υ.Γ.3: Το πρόβλημα στον «άσο» παραμένει «αγκάθι» για τον Παναθηναϊκό, γεγονός που σήμερα πιστοποιήθηκε περίτρανα.

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ο ελλιπής Παναθηναϊκός επικράτησε της ελλιπέστατης Χίμκι σ’ ένα παιχνίδι που συνολικά δεν μας έκανε σοφότερους, αφήνοντας ωστόσο έδαφος για την εξαγωγή κάποιων πρώτων μικρών συμπερασμάτων.

Η φανερή αδυναμία των Ρώσων στην καρδιά της ρακέτας έδωσε την ευκαιρία στον πολυσύνθετο Ντίνο Μήτογλου να κάνει βραδιά καριέρας στην διοργάνωση. Το νούμερο 42 στην γραμμή της αξιολόγησης και οι 29 πόντοι και τα 12 ριμπάουντ αν μη τι άλλο δεν αποτελούν εύκολα επιτεύγματα για κανέναν, με τον forward-center του Παναθηναϊκού να δείχνει εμφατικά ότι αισθάνεται καλύτερα στο 4 παρά στο 5. Στον αντίποδα ο εξαιρετικός, αλλά αβοήθητος, Τζόρνταν Μίκι (25π) έμοιαζε με σταγόνα στον ωκεανό για τους Ρώσους, ενώ ο πάντα υπολογίσιμος Στεφάν Γιόβιτς (9π, 8ας) θύμισε περιστασιακά τον Γιόβιτς του παρελθόντος.

Ο μέχρι πρότινος παροπλισμένος Ζακ Όγκαστ προσέφερε 23 λεπτά ποιοτικής συμμετοχής (6π, 5ρ) αρπάζοντας την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά, ενώ οι 21 πόντοι του Νέντοβιτς ήταν σαν μία κλασσική μέρα στη δουλειά για τον Σέρβο, ο οποίος εξελίσσεται και σ’ έναν πραγματικά οξυδερκή δημιουργό (5ας).

Αυτή τη φορά  η λειψανδρία στην θέση του point-guard για τους «πράσινους» δεν αποτέλεσε παράγοντα του ματς. Μακ και Σαντ-Ρος μοιράστηκαν τον χρόνο στην οργάνωση του παιχνιδιού του Παναθηναϊκού, περνώντας στην απέναντι όχθη με στεγνά πόδια.

Ο Όντετ Κάτας δείχνει να θέλει έναν πιο γρήγορο Παναθηναϊκό. Χωρίς κατάχρηση ντρίπλας, με εμφανή διάθεση να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο και ν’ ακουμπήσει την μπάλα στο ζωγραφιστό. Οι συνεργασίες των ψηλών (high-low) δείχνουν ν’ αποτελούν μέρος της φιλοσοφίας του, ενώ η έμφαση στην προσπάθεια του έλεγχου της εναέριας κυκλοφορίας, αποδεικνύεται από τα 42 επιθετικά ριμπάουντ των «πρασίνων» στα δύο τελευταία παιχνίδια. Νούμερο πραγματικά ασύλληπτο για τέτοιο επίπεδο.

Ολ’ αυτά βέβαια θ’ αποδειχθούν (αν αποδειχθούν) προϊόντος του χρόνου καθώς το δείγμα είναι ακόμα σε εμβρυακό επίπεδο. Το μπλοκάκι του Κάτας θα ξεδιπλωθεί εκτενέστερα στα επόμενα ματς και η αξιοπιστία των (όποιων) συμπερασμάτων θα ενισχυθεί ακόμα περισσότερο.

Υ.Γ.1:  Χίμκι χωρίς Σβεντ ίσον φαγητό χωρίς αλάτι. Ακόμα και σ’ αυτή την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ομάδα της Μόσχας, με τον απόλυτο σταρ της στο παρκέ αποκτά άλλη δυναμική.

Υ.Γ.2: Πολύτιμες βοήθειες και πάλι από τον Άαρον Γουάιτ, ο οποίος με την έλευση του Κάτας δείχνει ν’ αποκτά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Υ.Γ.3: Το παιχνίδι της επόμενης εβδομάδας κόντρα στην Ρεάλ θ’ αποτελέσει ένα πραγματικό crash-test για τον Όντετ Κάτας και την ομάδα του.

Υ.Γ.2  Σ’ ένα παιχνίδι το οποίο είχε κριθεί από νωρίς, ο Ισραηλινός δεν χρησιμοποίησε καθόλου τον Μάρκους Φόστερ. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί οιωνό αλλαγών, αλλά σίγουρα ο Αμερικανός θα πρέπει να παλέψει σκληρά για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του νέου τεχνικού των «πρασίνων».

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Η επίσημη πρώτη του Όντετ Κάτας στον «πράσινο» πάγκο, συνοδεύτηκε από ένα ισχυρό «ράπισμα» από μία ομάδα σαφώς καλύτερη. Ο ερχομός του Μάρκο Γκούντουριτς, η αναγέννηση του Γιάν Βέσελι και η γενικότερη αλλαγή φιλοσοφίας του Ιγκόρ Κοκόσκοφ, έχουν μεταμορφώσει την Φενέρ σε ομάδα πρώτης γραμμής και κατατάσσουν πλέον ισχυρή την υποψηφιότητα της για είσοδο στην οκτάδα της διοργάνωσης.

Για να είμαστε δίκαιοι με τον Ισραηλινό, οι ευθύνες που του αναλογούν είναι από ελάχιστες ως ανύπαρκτες. Ο Κάτας, όπως είναι λογικό, δεν γνωρίζει ακόμα την ομάδα και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κριθεί από την σημερινή (εκ νέου) άσχημη εμφάνιση των «πρασίνων». Μοναδικός κριτής του ο χρόνος.

Η πρώτη περίοδος ήταν αρκετή για την κατάρρευση του Παναθηναϊκού, ο οποίος σε ένα χιλιοπαιγμένο φέτος έργο βρέθηκε και πάλι να κυνηγάει στο σκορ. Αυτή τη φορά ο Νεμάνια Νέντοβιτς «σκόνταψε» πάνω στα μεγάλα κορμιά και μακριά «πλοκάμια» των Γκούντουριτς και Βέσελι που του έκρυψαν τον ορίζοντα. Ο Σέρβος ήταν φανερά εκτός ρυθμού και η κόρνα της λήξης βρήκε την Φενέρ στο +19 (31-12) με το βουνό της επιστροφής να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο.

Η απουσία του Παπαπέτρου έγινε περισσότερο αισθητή κυρίως στην πεντάλεπτη αναλαμπή των «πρασίνων» στην δεύτερη περίοδο, καθώς δεν υπήρχε ο συνδετικός κρίκος σε άμυνα και επίθεση, προκειμένου ο Παναθηναϊκός να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από το 48-34 στο τέλος του πρώτου μισού.

Το έλλειμμα αμυντικού φίλτρου αλλά και η απουσία ποιότητας και πλουραλισμού στην επίθεση (απόντος Παπαπέτρου και με τον Νέντοβιτς εκτός ρυθμού), σε συνδυασμό με την εκπληκτική ευστοχία της ομάδας του Κοκόσκοφ από την περίμετρο (15/23τρ) δημιούργησαν συνθήκες τυπικής διαδικασίας στο ματς, με το τελικό -26 ν’ αποτυπώνει γλαφυρά τα όσα συνέβαιναν στο παρκέ του «Ulker Sports Arena».

Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός εμφάνισε και πάλι τις γνωστές του αδυναμίες για τις οποίες δύσκολα θα βρεθεί τρόπος επίλυσης. Το πρόβλημα στην θέση του point-guard αποτελεί ανοιχτή «πληγή» για τους «πράσινους» ενώ το αμυντικό κομμάτι είναι καθαρά θέμα θέλησης και διάθεσης. Οι διορθωτικές κινήσεις κρίνονται απαραίτητες , καθώς ο Όντετ Κάτας όσο καλός προπονητής και ν’ αποδειχθεί, θαύματα δεν μπορεί να κάνει.

Υ.Γ.  Συγκινητική η προσπάθεια του Άαρον Γουάιτ, ο οποίος μαζί με τον Μήτογλου ήταν αυτοί που προσπάθησαν περισσότερο. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και ο Παπαγιάννης παρόλο το γεγονός ότι είχε μικρότερο χρόνο συμμετοχής σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια.

Υ.Γ: Τα 17 λάθη είναι πάρα πολλά και ειδικά για εκτός έδρας παιχνίδι τέτοιας δυναμικής.

Υ.Γ.3: Αν παρατηρήσει κάποιος την στατιστική, θα διαπιστώσει ότι ο Παναθηναϊκός είχε περισσότερες κατοχές από την Φενέρ. Αυτό είναι ακόμη ένα δείγμα της έλλειψης ποιότητας στο φετινό του ρόστερ.

Υ.Γ.4: Συνήθως με την έλευση ενός καινούργιου προπονητή, οι παίκτες που απαρτίζουν το ρόστερ έχουν ενα επιπλέον κίνητρο προκειμένου να διεκδικήσουν την μεγαλύτερη συμμετοχή τους στη συνέχεια. Στην περίπτωση του Κάτας, αυτό δεν επιβεβαιώθηκε.

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Στα καιρικά φαινόμενα, μετά τις καταιγίδες και τις βροχές, ακολουθεί συνήθως νηνεμία και στη συνέχεια εμφανίζεται το ουράνιο τόξο, δείγμα της αλλαγής και της ηρεμίας στην οποία έχει περιέλθει το ουράνιο στερέωμα.

Αυτό ακριβώς συνέβη και στον Παναθηναϊκό, ο οποίος μετά από αρκετό καιρό περιπλάνησης στην δίνη των κακών αποτελεσμάτων εμφάνισε το καλό αγωνιστικό του πρόσωπο και κυριάρχησε έναντι της επανακάμψασας στην πρώτη γραμμή του γαλλικού μπάσκετ Βιλερμπάν. Σαφώς και το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει, αλλά τα (συγκρατημένα) αισιόδοξα μηνύματα εστιάζονται κυρίως στην αγωνιστική του συμπεριφορά.

Για πρώτη φορά μετά από πολλά συνεχόμενα ματς, οι «πράσινοι» δεν ήταν αυτοί που κυνηγούσαν στο σκορ. Με εξαίρεση το πρώτο τρίλεπτο, η ομάδα του Κώστα Χαραλαμπίδη βρέθηκε γρήγορά στην θέση του οδηγού και δεν ξανακοίταξε πίσω.

Υπεύθυνος γι’ αυτό ήταν ο Νεμάνια Νέντοβιτς, ο οποίος με μία εκ νέου ασύλληπτη εμφάνιση και απόντος του Παπαπέτρου, υπέγραψε από νωρίς την «πράσινη» επικράτηση.

Αυτή τη φορά, ο σεληνιασμένος Σέρβος σταμάτησε στους 33 πόντους, θυμίζοντας τον Νέντοβιτς του Τελ-Αβίβ(39), με διαφορετικό ωστόσο αποτέλεσμα. Στο σημείωμα εκείνης της ημέρας είχε αναφερθεί, ότι τέτοιες βραδιές στο σύγχρονο μπάσκετ συμβαίνουν σπάνια. Πως είπατε?

Η συνύπαρξη των Μητόγλου και Παπαγιάννη στην γραμμή των ψηλών, έδωσε στον Παναθηναϊκό ταχύτητα και στις δύο πλευρές του παρκέ, ενώ εξασφάλισε την προβληματική (στο πρώτο μισό) εναέρια κυκλοφορία. Επιπλέον η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση των τριών γκαρντ (Μακ, Σαντ-Ρος, Μποχωρίδης) έκανε πιο εύκολη την κυκλοφορία των «πρασίνων» στην επίθεση, ενισχύοντας παράλληλα τα μετόπισθεν.

Το κλειδί για την επιστροφή του Παναθηναϊκού στον δρόμο των θετικών αποτελεσμάτων, ήταν η επανεμφάνιση της αμυντικής προσήλωσης και η σοβαρή μείωση της διάρκειας των «νεκρών» διαστημάτων. Με εξαίρεση το παθητικό των 68 και 69 πόντων από Φενέρ και Άλμπα αντίστοιχα, αυτή είναι η 3η καλύτερη αμυντική βραδιά για τους «πράσινους» την φετινή σεζόν.

Εν αναμονή λοιπόν της άφιξης του Όντετ Κάτας, οι «πράσινοι» εισέρχονται σε μία περίοδο γενικότερης αναδιοργάνωσης με την κατάλληλη ηρεμία που απαιτείται. Οι δύο συνεχόμενες νίκες με καλές εμφανίσεις απέναντι σε ΑΕΚ και Βιλερμπάν αποτελούν τονωτικές  «ενέσεις» στην ψυχολογία τους ενόψει της δύσκολης συνέχειας. Η επιπέδωση (γόνιμος όρος αυτή την εποχή) και η σταθερότητα στην απόδοση τους, αποτελούν αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο ζητούμενο.

Υ.Γ.1: Η ευχέρεια του Νέντοβιτς στο σκοράρισμα, είναι εφάμιλλη των Τζέιμς και Λάρκιν.

Υ.Γ.2: Ο Γιώργος Παπαγιάννης αποτελεί πλέον πυλώνα του Παναθηναϊκού και η συνύπαρξη του με τον Μήτογλου στο τέσσερα, δίνει στους «πράσινους» μεγαλύτερη ταχύτητα στην επίθεση και περισσότερη ενέργεια στην άμυνα.

Υ.Γ.3:Το μικρότερο rotation, από την στιγμή που επιλέγεται, βοηθάει τον Παναθηναϊκό στην ανάπτυξη μεγαλύτερης ομοιογένειας και αυτοματισμών.

Υ.Γ.4: Δεν ξέρω αν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψει στον Παναθηναϊκό ο Νίκος Παππάς. Αυτό που σίγουρα ξέρω, ότι ένας παίκτης σαν τον Παππά, θα δώσει στους “πράσινους” περισσότερες επιλογές στην επίθεση και θ’ αποτελεί μια επιπλέον απειλή για τις αντίπαλες άμυνες, σε χρονικά σημεία που ο Παναθηναϊκός το χρειάζεται.

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Στο «κύκνειο άσμα» του καταραμένου 2020, ο Παναθηναϊκός εμφάνισε για μία ακόμη φορά το κακό αγωνιστικό του πρόσωπο για περισσότερο από ένα ημίχρονο, γνωρίζοντας την 11η φετινή του ήττα σε 16 παιχνίδια.

Τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, οι αριθμοί λένε την αλήθεια, με το φετινό 5-11 των «πρασίνων» να μην ξεφεύγει από τον κανόνα και ν’ αποτυπώνει την ζοφερή πραγματικότητα.

Η «Αλεξάνταρ Νίκολιτς Αρένα» αποτελεί ιστορικά ένα από τα πιο δύσκολα γήπεδα στην διοργάνωση με ή χωρίς κόσμο και σε συνδυασμό με την επιστροφή του Ντέγιαν Ράντονιτς στη άκρη του πάγκου του, ο Ερυθρός Αστέρας το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο. Το πρόβλημα των «πρασίνων» στο αμυντικό ριμπάουντ και το εξωπραγματικό 10/18 τρίποντα των γηπεδούχων στου δρόμου τα μισά, όρισαν από την αρχή το αφεντικό του παιχνιδιού.

Η θέση του point-guard είναι ότι πιο σημαντικό στο σύγχρονο μπάσκετ, γεγονός που αποδείχθηκε περίτρανα στο σημερινό ματς. Γουόλντεν και Κολόμ είχαν μαζί 30 πόντους για τους «ερυθρόλευκους» του Βελιγραδίου, την ίδια ώρα που το δίδυμο Μακ και Σαντ-Ρος έγραψε μόλις το «φτωχό» 7.

Η αμυντική προσήλωση των «πρασίνων» στην τρίτη περίοδο βελτιώθηκε, το πρόβλημα στα ριμπάουντ εξαλείφθηκε, αλλά η επιθετική ανομβρία και η έλλειψη επιλογών οδήγησαν στο ισχνό 47 στο 30’,νούμερο απαγορευτικό για προσδοκίες. Στο διάστημα αυτό η μόνη αξιόπιστη επιθετικά λύση ήταν και πάλι ο Νέντοβιτς, αλλά βραδιές τύπου Τελ Αβίβ επιβεβαιώνονται σπάνια.

Στο τελευταίο βιράζ, το επιθετικό ρεσιτάλ του Παπαπέτρου κράτησε όρθιο τον Παναθηναϊκό, ο οποίος έφτασε κοντά σε μία ανέλπιστη (βάση εικόνας) νίκη. Ο αρχηγός των «πρασίνων»  έδειξε τον δρόμο, δεν είχε όμως συμπαραστάτες και η αίσθηση της ανατροπής έμεινε στα σκαριά.

Συμπερασματικά, η χρονιά που κλείνει βρίσκει τον Παναθηναϊκό να καλείται να πάρει αποφάσεις. Το τέλος του πρώτου γύρου (απομένει το εξ αναβολής με την Ζενίτ) δείχνει ότι δεν υπάρχει βελτίωση και η αντιφατική εικόνα συνοδευόμενη από μεγάλα «νεκρά» διαστήματα στην απόδοση συνεχίζονται. Κανείς δεν λέει ότι αυτό μπορεί ν ‘αλλάξει από την μια στιγμή στην άλλη, όμως το χρονικό περιθώριο για το χτίσιμο της ομάδας έχει περάσει και οι «πράσινοι» πρέπει να βρουν λύσεις εν’ οψει της μαραθώνιας συνέχειας.

Υ.Γ:1 Για την εικόνα που παρουσιάζει μια ομάδα, ο προπονητής έχει και αυτός το δικό του μερίδιο ευθύνης. Ο Γιώργος Βόβορας πιστώνεται και αυτός την συνολική εικόνα του Παναθηναϊκού με τις επιλογές του μεχρι στιγμής να μην δικαιώνονται.

Υ.Γ.2: Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται και άλλους επιθετικού πόλους πλην των Νέντοβιτς και Παπαπέτρου.

Υ.Γ3: Σε «ρηχά νερά» οι Μήτογλου και Γουάιτ από τους οποίους ο Παναθηναϊκός περιμένει περισσότερα πράγματα και στις δύο πλευρές του παρκέ.

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Η μπασκετική παράσταση του Νεμάνια Νέντοβιτς δεν είχε αίσιο τέλος για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος «πέταξε» για πολλοστή φορά φέτος ένα ημίχρονο στον κάλαθο των αχρήστων και αποχώρησε από το Τελ Αβίβ με την πικρή γεύση της ήττας. Σε τέτοιο επίπεδο, τα μεγάλα «νεκρά» διαστήματα στην απόδοση, κοστίζουν ακριβά.

Ο Σέρβος «μάγος» επιδόθηκε σε ένα επιθετικό ρεσιτάλ με 39 πόντους, 7/13τρίποντα και 6 ασίστ ενώ η γραμμή της αξιολόγησης έδειξε το νούμερο 45! Την ίδια στιγμή, η Μακάμπι βρήκε και πάλι στο πρόσωπο του Σκότι Γουίλμπεκιν, τον δικό της σημαιοφόρο και έφυγε από το γήπεδο με το τέταρτο «ροζ φύλλο» στα πέντε τελευταία παιχνίδια.

Τελείως μπασκετικά, όποιος δεν έχει το show των δύο άσων στην τελευταία περίοδο, απλά έχασε! Η λογική του one man show δεν υπάρχει σήμερα στο άθλημα, αλλά κάτι τέτοιες βραδιές παραπέμπουν σε άλλες δεκαετίες.

Το κακό ξεκίνημα των «πρασίνων» έδωσε την δυνατότητα στην ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπολου να επιβάλει από την αρχή τον δικό της ρυθμό, αξιοποιώντας την εξαιρετική περιφερειακή της γραμμή (Γουίλμπεκιν, Μπράιαντ και Τζόουνς) και ανοίγοντας το γήπεδο. Μετά το τέλος του πρώτου μισού, η ομάδα του Γιώργου Βόβορα είχε καταφέρει να μείνει στην διεκδίκηση του ματς, στηριζόμενη στον επιθετικό οίστρο του Νέντοβιτς και στο εξαιρετικό της ποσοστό έξω από την άρκτο των 6.75 (6/13 στο ημίχρονο).

Μετά την ανάπαυλα, το σκηνικό άλλαξε άρδην, με τον Παναθηναϊκό να βγάζει την απαιτούμενη ενέργεια στην άμυνα, δυσκολεύοντας την κυκλοφορία της Μακάμπι, κλείνοντας τις αφύλακτες διαβάσεις και με οδηγό τα επιθετικά όργια του Νέντοβιτς να δείχνει έτοιμος για την ανατροπή και την υπέρβαση. Ο Σέρβος όμως ήταν απελπιστικά μόνος του επιθετικά και η παροιμία του σοφού λάου «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη» βρήκε έδαφος επιβεβαίωσης.

Οι Ισραηλινοί βρίσκονταν στα σκοινιά, αλλά ο Σκότι Γούιλμπεκιν με 12 συνεχόμενους πόντους στην τελευταία περίοδο και ένα τρίποντο «μαχαιριά» μπροστά στον Νέντοβιτς για το 82-76 έσβησε την σπίθα που είχε ανάψει και επανέφερε τα χαμόγελα στο στρατόπεδο του πάλαι ποτέ Γιαντ Ελιάου.

Κοντολογίς, τα κενά διαστήματα των «πρασίνων» την φετινή σεζόν αναδεικνύονται στο μεγαλύτερο ζήτημα προς επίλυση. Η αντιφατική εικόνα των δύο ημιχρόνων και στο σημερινό παιχνίδι το πιστοποιεί περίτρανα, ενώ το χρονικό διάστημα που διανύουμε (έχουμε φτάσει περίπου στο τέλος του πρώτου γύρου) δεν μπορεί να συνηγορήσει στην επανάληψη της συγκεκριμένης εικόνας. Στο τελευταίο ματς του καταραμένου 2020, οι «πράσινοι» φιλοξενούνται στο Βελιγράδι από τον Ερυθρό Αστέρα και η σταθερότητα στην απόδοση αποτελεί τον άλυτο «γρίφο» για τον Γιώργο Βόβορα και τους συνεργάτες του.

Υ.Γ.1: Ο Νεμάνια Νέντοβιτς ανήκει στην ελίτ των γκαρντ της Ευρώπης. Η σημερινή του εμφάνιση απλά το πιστοποίησε. Το ίδιο ισχύει και για τον Γουίλμπεκιν.

Υ.Γ.2: Η κούραση του Παπαπέτρου ήταν εμφανής στο σημερινό παιχνίδι. Με τον αρχηγό του εκτός παιχνιδιού ουσιαστικά, ο Παναθηναϊκός αποδυναμώθηκε.

Υ.Γ.3: Οι «πράσινοι» χρειάζονται περισσότερα πράγματα από τους Γουάιτ, Φόστερ και Μήτογλου κυρίως επιθετικά.