Καταρχήν, οφείλω να του πω ένα μεγάλο μπράβο και ταυτόχρονα ένα μεγάλο ευχαριστώ, για το ότι τόλμησε να μπει σε έναν χώρο που αν και δεν έχει καμιά σχέση με άλλα, διαβρωμένα και θεσμικά τρισάθλια αθλήματα (βλέπε ελληνικό ποδόσφαιρο), δεν είναι και ο πιο ενδεδειγμένος για επενδυτές και επιχειρηματίες.
Παράλληλα, οφείλω να του αναγνωρίσω ότι το έκανε όχι με… αέρα και υποσχέσεις, αλλά με πολύ ζεστό χρήμα και φυσική παρουσία στα δρώμενα της ΚΑΕ. Αγόρασε την πλειοψηφία τα μετοχών «ακουμπώντας» μέσα σε 4 μήνες 1.4 εκατομμύρια ευρώ, μπήκε ο ίδιος στο νέο Δ.Σ. ως διευθύνων σύμβουλος και με δικαίωμα υπογραφής, ενώ έβαλε μέσα και τον αδερφό του ως εντεταλμένο σύμβουλο, επίσης με δικαίωμα υπογραφής.
Ο Λάσκαρης, λοιπόν, με πράξεις, μας είπε ότι αναλαμβάνει την Κ.Α.Ε. Άρης και μαζί, όλη την (τεράστια) ευθύνη που βαραίνει μια εταιρεία με το ειδικό βάρος και την ιστορική σημασία της συγκεκριμένης Καλαθοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρείας. Θα αντέξει, ωστόσο, να παίξει το παιχνίδι με τους κανόνες που είναι διαμορφωμένοι στην Ελλάδα; Θα αντέξει την πραγματικότητα του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού και δη, του μπάσκετ; Θα μπορέσει να κρατήσει τις ισορροπίες, όταν χρειαστεί, εντός της οικογένειας του Άρη; Αγωνιστικά, διοικητικά και σε σχέση με τον (απαιτητικό) κόσμο, οπαδικό και μη, της ομάδας;
Εύχομαι να τα καταφέρει. Και για να τα καταφέρει, πέραν των δικών του ανθρώπων που επέλεξε για τα κοινά της Κ.Α.Ε., πρέπει να εμπιστευτεί και τους ανθρώπους που με τις κινήσεις και την τριετή τους αυτοθυσία – όπως ο ίδιος τόνισε – κράτησαν τον Άρη ζωντανό και δεν επέτρεψαν τον αφανισμό και την εξαθλίωσή του. Και φυσικά, να μπολιάσει τις υψηλές γνώσεις του για το μάνατζμεντ, τα οικονομικά και τις μπίζνες, τις κοινωνικές του ευαισθησίες και τον ρομαντισμό που έδειξε, με την «κιτρινόμαυρη» πραγματικότητα και τους – κάθε άλλο παρά ρομαντικούς – κανόνες του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού.
Αν μπορούσα να αφιερώσω ένα τραγούδι στον Νίκο Λάσκαρη, θα ήταν το «you ‘re just too good to be true». Και ελπίζω να μην με παρεξηγήσει ούτε ο ίδιος, ούτε η σύζυγός του, κυρία Τζώρτζια. Δεν επιθυμώ να «σπατουλάρω» τον νέο ιδιοκτήτη της Κ.Α.Ε. Άρης, όπως πρόθυμα πολλοί έκαναν στο περιθώριο της συνέντευξης Τύπου του με… γελάκια, αστεϊσμούς και πικρόχολες συμβουλές. Έχοντας επίγνωση της πρότερης κατάστασης της ομάδας, τον θεωρώ «δώρο Θεού».
Επ’ ευκαιρία, όμως, θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα στους ανθρώπους του κλειστού του περιβάλλοντος, που είμαι σίγουρος ότι θέλουν να τον προστατεύσουν και να τον δουν να μένει χρόνια στο τιμόνι του Άρη. Κύριοι, θωρακίστε την ομάδα με αξιοπιστία, με οικονομική σταθερότητα, αλλά θωρακίστε και τον Νίκο Λάσκαρη με σωστή ενημέρωση και καθοδήγηση για θέματα διοικητικής καθημερινότητας, Αρειανής νοοτροπίας, ρεαλιστικής αντιμετώπισης των προβλημάτων που θα παρουσιαστούν εντός και εκτός παρκέ.
Αντί άλλου επιλόγου: Νίκο Λάσκαρη, όταν ανταλλάξαμε την εθιμοτυπική χειραψία μετά το τέλος της συνέντευξης Τύπου, μου είπες κοιτάζοντάς με στα μάτια: «Να ξέρετε, εγώ είμαι ευθύς και θα σας λέω πάντα την αλήθεια». Αυτό να κάνεις. Και να το κάνεις με όλους τους ανθρώπους του σιναφιού μου μα, κυρίως, με τον κόσμο του Άρη. Το αξίζει όσο κανείς.
Υ.Γ: Με αυτό το κείμενο, εγκαινιάζω την συνεργασία μου με το Basketplus. Με χαρά δέχτηκα την πρόσκληση κάποιων καλών φίλων και συναδέλφων, ώστε να έχω και εγώ μια… «γωνίτσα» σε ένα σάιτ που αγαπά το μπάσκετ και θέλει να το υπηρετεί με ανιδιοτέλεια.
