Η Χριστίνα είναι ίσως μία από τις λίγες Ελληνίδες που θα μπορούσαν να κάνουν άνετα παρέα με τους άντρες! Όχι μόνο της αρέσει το μπάσκετ και καταλαβαίνει τα πάντα γύρω από αυτό, αλλά εργάζεται στην Ελλάδα ως δημοσιογράφος και επικοινωνιολόγος αθλητών. Παράλληλα δραστηριοποιείται και στο εξωτερικό, ως event manager τουρνουά μπάσκετ. «Στην Ευρώπη είμαι η μοναδική γυναίκα που κάνω αυτή τη δουλειά» λέει η Χριστίνα στο People. «Συνήθως είναι οι άντρες που ασχολούνται με αυτό το επάγγελμα. Από την πλευρά μου, συνδυάζω το οργανωτικό, το δημοσιογραφικό και το μεταφραστικό κομμάτι».
Η Χριστίνα έχει σπουδάσει Φιλολογία και Δημοσιογραφία. Το 2007 βρισκόταν στην Ισπανία, στη Γρανάδα, όπου εργαζόταν ως φιλόλογος. «Εκείνη την εποχή διεξαγόταν το Eurobasket και ο όμιλος της Εθνικής μας έδινε τα παιχνίδια της στη Γρανάδα. Το γεγονός πως μιλούσα πολλές ξένες γλώσσες είχε σαν αποτέλεσμα να με επιλέξουν».
Η ίδια μιλάει άπταιστα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και, φυσικά, ελληνικά. «Όποιος μιλάει γλώσσες στην Ευρώπη, θεωρείται ιδιοφυΐα, την ώρα που για τους Έλληνες είναι κάτι απλό! Έτσι, ξεκίνησα τη συνεργασία με την ισπανική ομοσπονδία στον όμιλο της Ελλάδας. Τότε προπονητής της Εθνικής ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης και team manager ο Νίκος Φιλίππου. Είδαν πόσο δραστήρια ήμουν και πόσο τους βοηθούσα και μου έδωσαν την ευκαιρία να εργαστώ για την Εθνική. Με είχαν μαζί τους στη Μαδρίτη, στα ημιτελικά και τα τελικά. Την επόμενη χρονιά ξαναδούλεψα με την Εθνική μας, στο προ ολυμπιακό τουρνουά» μου εξιστορεί η 32χρονη.
Ο αθλητισμός βρισκόταν πάντοτε στη ζωή της Χριστίνας, μιας και η ίδια έπαιζε μπάσκετ από μικρή κα μεγάλωσε στα γήπεδα. «Η συνεργασία μου με την Εθνική ομάδα έφερε την πρόταση από τον Άρη να αναλάβω το γραφείο Τύπου της ομάδας μπάσκετ». Ακολούθησε η μετεγγραφή της στο εξωτερικό με τη βοήθεια του διάσημου προπονητή David Blatt. «Δούλεψα στην Κύπρο και το Ισραήλ. Το ένα έφερε το άλλο. Πιστεύω πως μετά από τόσα χρόνια έχω καταφέρει να είμαι η πρώτη επιλογή αρκετών ομοσπονδιών μπάσκετ που οργανώνουν τουρνουά στην Ευρώπη. Πλέον έχω ως βάση μου την Ελλάδα, αφού από πέρσι έχω αναλάβει το γραφείο Τύπου του Φάρου Κερατσινίου, που ήταν η έκπληξη της περσινής χρονιάς. Φτάσαμε στον τελικό Κυπέλλου, όπου αντιμετωπίσαμε τον Παναθηναϊκό. Ήταν ένα όμορφο όνειρο». Η ίδια μάλιστα έχει κάνει και τατουάζ το Φάρο. «Όταν αποφάσισα να επιστρέψω και να ζήσω στην Ελλάδα, πέρασα δύσκολα μέχρι να βρω δουλειά. Ήταν δώρο Θεού η δουλειά αυτή κι ευχαριστώ πολύ τον πρόεδρο της ομάδας για την ευκαιρία».
Όλα τα χρόνια της ενασχόλησής της με το μπάσκετ είχε μακροχρόνιες σχέσεις με ανθρώπους του χώρου, κυρίως ξένους. Η πιο γνωστή είναι αυτή με τον Ιταλό μπασκετμπολίστα Danilo Gallinari. «Στην αρχή ήμουν μαζεμένη, γιατί δεν ήθελα να συνδεθεί το όνομά μου με κάποιον αθλητή. Ήθελα να αποκτήσω φήμη στη δουλειά μου. Βεβαίως, είχα σχέσεις με αθλητές και μπορώ να σου πω ότι αν θες να κρύψεις κάτι, γίνεται. Από την άλλη, νομίζω πως οι αθλητές με βλέπουν ίσως πιο πολύ σαν άντρα παρά σαν γυναίκα. Σκέφτομαι αντρικά, φέρομαι αντρικά, είμαι αθυρόστομη και καλύπτω τους άλλους, ως άντρας. Από την άλλη, πηγαίνω στο γήπεδο πάντα με τα τακούνια, ειδικά στις επίσημες διοργανώσεις».
Βέβαια, υπάρχουν στιγμές που η πίεση και η ένταση του αγώνα σε οδηγεί να κάνεις πράγματα που στη συνέχεια μετανιώνεις. «Έχω φτύσει NBAer στο Πεκίνο. Ήταν ο Carlos Delfino, που έπαιζε στην αντίπαλη ομάδα. Είχαμε χάσει κι έτυχε να περάσει από μπροστά μου στη μεικτή ζώνη» αφηγείται μετανοημένη. Στη δουλειά της είναι αυστηρή.
«Στο εξωτερικό με αποκαλούν “σκύλα”» λέει η Χριστίνα, που θεωρεί πως τα πράγματα στο εξωτερικό είναι πιο διακριτικά σε ό,τι αφορά τις προσωπικές σχέσεις. «Είναι πιο εύκολο να είσαι ζευγάρι με έναν ξένο γιατί δέχεται πιο εύκολα τη δουλειά μου, δεν είναι καχύποπτος. Οι Έλληνες δεν θα δεχτούν εύκολα μια γυναίκα να είναι ανάμεσα σε άντρες και να δουλεύει μαζί τους» αποκαλύπτει.
Ένα από τα πιο ακραία πράγματα που έχει ζήσει της συνέβη το 2011, όταν είχε την ευθύνη ενός τουρνουά μπάσκετ στο Ισραήλ. «Ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση και μου είχαν πει να πάω με δική μου ευθύνη. Οδηγούσα κι έβλεπα οβίδες καρφωμένες στην άσφαλτο. Ήταν λίγο περίεργο, αλλά δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω και να γυρίσω». Μία άλλη δύσκολη περίοδο βίωσε πάλι στο Ισραήλ, το 2014. «Συνεργαζόμουν με την Εθνική Ομάδα Μπάσκετ του Ισραήλ και οι ξένες ομοσπονδίες δεν δέχονταν να έρθουν στο Τελ Αβίβ για να αγωνιστούν, προφανώς φοβούνταν. Να φανταστείς ότι οι αεροπορικές εταιρείες είχαν ακυρώσει τις πτήσεις προς Ισραήλ. Οι σειρήνες χτυπούσαν κάθε λίγο και εμείς τρέχαμε στα καταφύγια. Μετά από μερικές μέρες, αποφασίστηκε οι αγώνες να μεταφερθούν στην Κύπρο» λέει στο People. Η ίδια θεωρεί πως τότε είχε άγνοια κινδύνου «Όσο μεγαλώνω, όμως, φοβάμαι περισσότερο. Τώρα δεν ξέρω αν θα το ξαναέκανα. Για να το ελαφρύνω, θα σου πω ότι μου έχουν ζητήσει παίκτες να τους μαγειρέψω στις 05.00 το πρωί γιατί δεν έβρισκαν τίποτα ανοιχτό για να φάνε. Τους έκανα το χατίρι γιατί τους λυπήθηκα!» αποκαλύπτει.
Η Χριστίνα τα τελευταία τρία χρόνια οργανώνει στην Ελλάδα το Legion Run – φέτος διεξήχθη στις 8 Οκτωβρίου στο Σοφικό Κορινθίας. «Άλλη εμπειρία! Είμαι ενθουσιασμένη για αυτό, είναι μια διεθνής διοργάνωση. Οι συμμετέχοντες έχουν την ευκαιρία να προκαλέσουν τα σωματικά και ψυχικά τους όρια και να μοιραστούν επικές στιγμές με τους φίλους, τους συναδέλφους ή την οικογένειά τους. Το Legion Run είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να ενισχύει την ομαδικότητα και συναδελφικότητα» καταλήγει.
Πηγή: Περιοδικό People, protothema.gr
