Η ομάδα μας αποτελούμενη από παιδιά που έχουν λίγο-πολύ ήδη διαφημιστεί απ’ τους μάνατζερ τους (και όμως ελληνικό, αλλά όχι απίστευτο, είναι 15-16 χρονών και έχουν μάνατζερ τα περισσότερα) έχασε καθαρά απ’ τους φλεγματικούς ψηλόλιγνους Άγγλους. Ήταν χειρότερη στα σουτ, στα ριμπάουντ, έκανε πολλά λάθη (στην κυριολεξία… παιδικά), υστέρησε σε όλους τους τομείς.
Κι ας είναι καλά η ανεβασμένη τα τελευταία χρόνια επικοινωνιακά FIBA που μέσω του διαδικτύου μας έδειξε τον αγώνα και μπορούμε και έχουμε και μια εικόνα για τον αγώνα. Το θέμα μας δεν είναι η ήττα – όλοι χάνουν. Το θέμα μας είναι ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος για τα παιδιά μας, όχι για τις Εθνικές μόνο, να χάσουν το νόημα του αθλητισμού, που είναι η χαρά, μπροστά στις ολοένα και αυξημένες απαιτήσεις προπονητών, παραγόντων, γονέων και μάνατζερς.
- Η κρίση έχει αναγκάσει πολλούς να βλέπουν το μπάσκετ ως ελπίδα βιοπορισμού και να πιέζουν τα παιδιά τους να γίνουν… Γκάληδες, αλλά και τους προπονητές να γίνουν… Φιλ Τζάκσον.
- Έτσι χάνουμε το δάσος, δεν μαθαίνουμε τις βασικές αρχές του μπάσκετ στα παιδιά, και τους μαθαίνουμε ένα σωρό άχρηστες για τον παιδικό τους εγκέφαλο πληροφορίες, όπως περίεργα συστήματα, περίεργες ονομασίες, Αμερικανικά θυμικά και σλόγκαν και άλλες ανοησίες.
- Αντί να τους μάθουμε να κάνουν μπλοκ άουτ, για παράδειγμα. Ίσως αυτή η ήττα γίνει μάθημα για όλα τα παιδιά, αλλά κυρίως για τους μεγάλους που τα καθοδηγούν. Κυρίως γι’ αυτούς…
* Από τη στήλη “Πορτοκαλί Στοά”, στην “Αρένα Πρες” της Τετάρτης
