Ο Αρειανός, βέβαια, θέλει πάντα το κάτι παραπάνω. Έχει την άποψή του, το κριτήριό του, έχει απαιτήσεις. Θεωρώντας ότι δεν υπάρχουν πια οικονομικά προβλήματα, εκτιμώντας ότι υπάρχει ένας ιδιοκτήτης που μπορεί να ανεβάσει πολύ ψηλά τον οικονομικό πήχη, περιμένει αποτελέσματα. Όχι τώρα, ούτε αύριο. Χθες. Και κανένας δεν μπορεί να τον κακίσει τον Αρειανό, που έχει τέτοιες απαιτήσεις. Είναι διψασμένος, είναι «πονεμένος», θέλει επιτυχίες και χαρές. Ειδικά από ένα τμήμα που του έχει χαρίσει, στο παρελθόν, πολύ μεγάλες στιγμές.
Για τον Δημήτρη Πρίφτη, όλα τα παραπάνω είναι λογικά και κατανοητά. Ο ίδιος όμως, δεν παύει να είναι ένας επαγγελματίας προπονητής που έχει κερδίσει το δικαίωμα να κατευθύνει τον Άρη με τον τρόπο που εκείνος πιστεύει. Και κέρδισε αυτό το δικαίωμα πέρυσι, σε μια χρονιά που δεν υπήρχε Λάσκαρης, με ένα μπάτζετ 340 χιλιάδων ευρώ, απέναντι σε ομάδες με πολλαπλάσια μπάτζετ και προοπτικές.
Η μπασκετική λογική και νοοτροπία του κόουτς είναι συγκεκριμένη. Επιζητά την καλή χημεία και την υγεία των αποδυτηρίων, επιζητά παίκτες με καλό χαρακτήρα που δεν τους αρέσει το «σταριλίκι», θέλει να συνεργάζεται με παίκτες – εργάτες, να μην αλλοιώνει ισορροπίες και χαρακτηριστικά του συνόλου για χάρη προσώπων.
Όταν το καλοκαίρι στην Αθήνα, συναντήθηκε και έκανε την πρώτη του πολύωρη κουβέντα με τον Νίκο Λάσκαρη, προσπάθησε να του εξηγήσει μπασκετικά τους λόγους για τους οποίους το μπάτζετ του Άρη δεν θα έπρεπε να… εκτοξευθεί από την πρώτη χρονιά. Έπεισε τον ιδιοκτήτη ότι πρέπει να πάει βήμα – βήμα στην επένδυσή του στο αγωνιστικό, ότι πρέπει αρχικά να δημιουργήσει ένα υπόβαθρο πριν την… μεγάλη επανάσταση, με λίγα λόγια έβαλε όρια στον ενθουσιασμό του Λάσκαρη.
Είναι κοινό μυστικό ότι κατά την διάρκεια της μεταγραφικής περιόδου, όταν ο Πρίφτης και οι συνεργάτες του «σκανάριζαν» επιλογές παικτών που κόστιζαν 100-120 χιλιάδες δολάρια, το αφεντικό… παρακάλαγε. «Πάρτε κανέναν παίκτη των 500 χιλιάδων, καλύπτω εγώ την μεταγραφή εκτός μπάτζετ, αν θέλετε μπορούμε να πάμε σε τέτοιες επιλογές». Προς τιμήν του, ο Πρίφτης έμεινε πιστός στις αρχές του και την φιλοσοφία του «βήμα – βήμα».
Έχοντας ένα αγωνιστικό δείγμα γραφής έξι επίσημων αγώνων, όλοι μας έχουμε βγάλει κάποια συμπεράσματα για τον φετινό Άρη. Κάποια πράγματα μας έχουν αρέσει πολύ, κάποια πράγματα μας έχουν προβληματίσει, κάτι έχει να πει ο καθένας μας κρίνοντας ατομικά και συνολικά την ομάδα μέχρι στιγμής.
Προσωπικά, θεωρώ ότι υπάρχει μια σχετική αδυναμία στις θέσεις «5» και «3», όπως και το ότι υπάρχει μια υπερπληρότητα στην θέση «4». Όμως να ξέρετε ότι μόλις ο Πελεκάνος, σε κανέναν μήνα από τώρα, ξεμπερδέψει με κάποια πολύ σοβαρά ζητήματα που απασχολούν την οικογένειά του, θα είναι άλλος άνθρωπος. Να ξέρετε, επίσης, ότι μόλις βρεθεί η αμυντική χημεία και κατανοήσουν απόλυτα όλοι οι ψηλοί τους ρόλους τους, η όποια αδυναμία της θέσης «5» θα «καμουφλαριστεί» περίφημα.
Αν θέλετε να το προσωποποιήσω ακόμη περισσότερο, προσωπικά σας λέω ότι δεν τον φοβάμαι καθόλου τον Γουότερς, ο οποίος αμφισβητείται λόγω κάποιων κακών του εμφανίσεων. Ο Αμερικανός θα «λυθεί», θα συνηθίσει το βάρος της φανέλας που φορά πλέον και θα βοηθήσει τρομερά. Ακόμη και ο Τσούπκοβιτς έχει την χρησιμότητά του. Είναι «χαμάλης» του Άρη, πληρώνεται για να παίζει από… μηδέν μέχρι δέκα λεπτά, δεν θα διαμαρτυρηθεί ποτέ και δεν θα δημιουργήσει πρόβλημα στα αποδυτήρια.
Τώρα, αν περιμένουμε από μια ομάδα που κοστίζει 850 χιλιάρικα να μην έχει αδυναμίες, ας ρίξουμε μια ματιά στις ομάδες τα Ευρωλίγκα και θα πάρουμε την απάντησή μας. Ομάδες με μπάτζετ 3-4 εκατομμυρίων, είναι για να έρχονται τώρα στο Nick Galis Hall και να φεύγουν με 15 πόντους στο «κεφάλι». Ναι, από αυτόν τον Άρη, του Τσούπκοβιτς και του μαχητή Σίμτσακ.
Και φτάνω στο δια ταύτα: Υπομονή, παλικάρια. Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε πως η φετινή χρονιά, είναι για τον Άρη χρονιά προσαρμογής σε μια νέα πραγματικότητα. Νέες αντιλήψεις, νέες λογικές, νέα ήθη και έθιμα, νέος τρόπος λειτουργίας σε όλα τα επίπεδα. Και «στραβές» θα γίνουν και κακές ήττες και μεγάλες νίκες και όλα. Θέλει ψύχραιμη διαχείριση και αντιμετώπιση από όλους μας.
Τα σημαντικά βρίσκονται αλλού. Στο ότι ο Άρης αποτελεί, πλέον, αντικείμενο συζήτησης και σχολιασμού στην πρωτεύουσα. Αμιγώς μπασκετικοί δημοσιογράφοι, είτε έχοντας πραγματική εκτίμηση στον «Αυτοκράτορα» είτε ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής Λάσκαρη (πράγμα απολύτως θεμιτό), έχουν τον Άρη σε περίοπτη θέση εκπομπών και κειμένων τους.
Στο ότι ο Λάσκαρης φροντίζει για τα χρέη της ομάδας, επενδύει στην ουσία της Κ.Α.Ε. και στις υποδομές της σε όλα τα επίπεδα, στο ότι το γήπεδο γεμίζει, στο ότι υπάρχει ένας νέος άνεμος αισιοδοξίας, δημιουργίας, προοπτικής. Αυτά είναι τα σημαντικά και όχι το αν υπάρχει θέμα Γουότερς (που δεν υπάρχει), αν υπάρχει θέμα Τσούπκοβιτς (που δεν υπάρχει), αν προέκυψε θέμα Θανάση Αντεντοκούμπο (που δεν υπήρξε ποτέ).
Η νέα εποχή Λάσκαρη θέλει τον χρόνο ωρίμανσής της. Διοικητικά, αγωνιστικά, οικονομικά. Πρέπει να κυλήσει νερό στο αυλάκι, να σταθεί ο Άρης γερά στα πόδια του και μετά, όλα θα είναι διαφορετικά. Από την επόμενη, κιόλας, χρονιά, ο πήχης θα μπει πολύ υψηλότερα. Ας είμαστε όλοι έτοιμοι για αυτό που μας περιμένει. Πιστέψτε με, θα είναι πολύ ωραίο.
* Το ραντεβού Αρβανίτη – Παπανικολάου δεν μπορεί κανένας να το διαψεύσει. Έγινε σε καφετερία στο κέντρο της πόλης, Μητροπόλεως με Καρόλου Ντηλ, μπροστά σε 150 θαμώνες. Δεν υπήρξε ούτε πρόταση του Άρη στον Παπανικολάου, ούτε διαπραγμάτευση. Ο «Παπ» είπε στον Αρβανίτη ότι το έχει πάρει προσωπικά και θέλει να παίξει στο ΝΒΑ και ο πρόεδρος, του είπε πως αν δεν καταφέρει τον στόχο του, κάτι το οποίο απεύχεται, η πόρτα του Άρη είναι ανοικτή για εκείνον. Τόσο απλά, τόσο καθαρά, τόσο ανθρώπινα.
* Οι ακαδημίες μπάσκετ του Άρη πρέπει πάση – θυσία να παραμείνουν υπό την σκέπη της Κ.Α.Ε. Άρης. Ο Νίκος Χασόπουλος και ένα ολόκληρο επιτελείο συνεργατών, κάνουν φοβερή δουλειά. Ας καταλάβουν οι άνθρωποι του Α.Σ. πως οφείλουν να επικεντρώσουν αλλού την προσοχή τους, σε άλλα τμήματα και δραστηριότητες, που πραγματικά χρήζουν σοβαρών παρεμβάσεων και αλλαγών.
