Αυτή ήταν μια παράγραφός σε κείμενό μου στο Basketplus, στις 27 Οκτωβρίου, με τίτλο «Το δικαίωμα του Πρίφτη». Και μπορεί, ομολογώ, να έπεσα ένα δίμηνο έξω από τον χρονικό προσδιορισμό της αγωνιστικής «επιστροφής» του Μιχάλη Πελεκάνου στα γνωστά του, καλά επίπεδα, όμως χαίρομαι που δικαιώθηκα. Ειδικά σε ένα παιχνίδι με την βαρύτητα που είχε το ντέρμπι με την ΑΕΚ.
Από τότε γνώριζα το τι ακριβώς περνούσε ο Μιχάλης και η οικογένειά του. Από τότε γνώριζα τον προσωπικό του «Γολγοθά» και το πόσο δύσκολες στιγμές βίωνε σαν σύζυγος, σαν πατέρας, σαν οικογενειάρχης. Δεν είχα, φυσικά, το δικαίωμα να αναφερθώ δημόσια στο δράμα του. Ήταν κάτι που ο ίδιος θα το έκανε, σε χρόνο και τόπο που ο ίδιος θα επέλεγε. Και επέλεξε να το κάνει μετά από μια μεγάλη εμφάνιση, θέλοντας να δώσει και μια «απάντηση» σε όλους όσους βιάστηκαν να τον θεωρήσουν, μπασκετικά, «τελειωμένο».
Στην Arena Press της Τρίτης (01/03), θα μπορέσετε να διαβάσετε την πρώτη συνέντευξη του Μιχάλη Πελεκάνο σε έντυπο. Για όλα τα δύσκολα που πέρασε με την οικογένειά του, για την απώλεια της μικρούλας κόρης του, της αγαπημένης του γιαγιάς που υπήρξε και… μπαμπάς, αλλά και για τις δυσκολίες που βίωσε σαν παίκτης του Άρη, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στο μπάσκετ.
Είναι δύσκολο να σας μεταφέρω τι έχει μέσα του ο Μιχάλης. Τον θεωρώ προσωπικό φίλο μου, τον εκτιμώ πολύ και ας μην πίνουμε καφεδάκι μαζί κάθε μέρα ή να μιλάμε στο τηλέφωνο. Και, ειλικρινά, μου ήταν δύσκολο να τον βλέπω να «βουρκώνει» και να σφίγγει τα χείλη του από συγκίνηση, όταν αναφερόταν στους δικούς του «αγγέλους». Τους τρεις που έχει στην γη, τον γιό του και τις δυο κόρες του, αλλά και την κόρη του που κοιτάζει από ψηλά.
Κόντρα στην ΑΕΚ, κατά της οποίας έπαιξε με… ένα υγιές πόδι και δυο ενέσεις στο άλλο, ο Πελεκάνος έκανε την δική του «δήλωση επιστροφής». Τώρα που η Ευφραιμία Πελεκάνου– η εν ζωή «Μπέμπα» του – κερδίζει κάθε μέρα τις προσωπικές της μάχες για μια φυσιολογική ζωή, τώρα που η Ιωάννα Γεωργούλια (η σύζυγος του Μιχάλη, που δείχνει ότι είναι μεγάλο… παλικάρι) έχει αρχίσει και εμφανίζει ξανά χαμόγελα στο πρόσωπό της, τώρα που τα άλλα δυο του «Πελεκανάκια» – ο γιος του και η μεγάλη κόρη του – είναι πια εδώ και η οικογένεια είναι ξανά μαζί, πρέπει να είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα:
Ο Μιχάλης Πελεκάνος είναι το… νέο μεταγραφικό απόκτημα του Άρη. Και καλά θα κάνουν οι αντίπαλοί του να τον φοβούνται, γιατί επιστρέφει «αγριεμένος» στα παρκέ, έτοιμος να διεκδικήσει ξανά τον σεβασμό τους. Με την πολυποίκιλη συνεισφορά του σε άμυνα και επίθεση, δικαιώνοντας τον Πρίφτη, την διοίκηση και την οικογένεια Λάσκαρη, που στάθηκαν στο πλευρό του σε κάθε δύσκολη στιγμή του.
Αν υπάρχει ένας επιπρόσθετος λόγος που χάρηκα την νίκη του Άρη επί της ΑΕΚ, ήταν ο «Μάικ». Γιατί η ομάδα δεν κέρδισε απλά ένα παιχνίδι, αλλά και έναν παίκτη που τόσο είχε ανάγκη.
Υ.Γ. 1: Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω για το ντέρμπι με την ΑΕΚ… Θα αρκεστώ, όμως, σε δυο πράγματα: Πρώτον, στο ότι έτσι όπως ήρθε η νίκη, είναι πιο «πειστική» ακόμη και από έναν θρίαμβο με μεγάλη διαφορά. Ο Άρης δεν κέρδισε, απλά, την ΑΕΚ με έναν πόντο, αλλά ανέδειξε και το μεγάλο ψυχολογικό της πρόβλημα απέναντί του. Και δεύτερον, ότι ο Γιούρι Ζντοβτς είναι πραγματικός «κύριος» και η παρουσία του κοσμεί τον πάγκο της ΑΕΚ, αλλά και το ελληνικό πρωτάθλημα γενικότερα. Οι δηλώσεις του στην συνέντευξη Τύπου, ήταν η αποθέωση του fair play, από έναν άνθρωπο που υπήρξε πολύ μεγάλος αθλητής.
Υ.Γ. 2: Δεν θα κάνω τον κόπο να αναφερθώ στους διαιτητές. Δεν έχει κανένα νόημα. Το μόνο που έχω να πω – το είπα και κατ ιδίαν στον Πρίφτη – είναι ότι, τελικά, αν ο Άρης κατακτήσει την 3η θέση, θα είναι ένας πραγματικός «άθλος» απέναντι στις βουλές του συστήματος.
Υ.Γ. 3: «Προσωπικά, περιμένω την Κυριακή ένα αρκετά «κλειστό» παιχνίδι που θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Θεωρώ ότι με την έλευση Ζντοβτς, η ΑΕΚ παρουσιάζεται σίγουρα πολύ βελτιωμένη στο αμυντικό κομμάτι. «Κλειδί» της αναμέτρησης θα είναι για μένα οι παίκτες του πάγκου» έγραφα, μεταξύ άλλων, στις 23 Φεβρουαρίου στο Basketplus, στο άρθρο μου «Άλλος έχει το πρόβλημα». Γιατί όταν κάνεις το ρεπορτάζ μιας ομάδας, πρέπει να μπορείς να την ψυχολογείς και να την ερμηνεύεις. Για να μην ξεχνιόμαστε, έτσι;
Υ.Γ. 4: Αυτό δεν είναι γήπεδο. Αυτός δεν είναι κόσμος. Αυτή είναι η «μαύρη τρύπα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πάει και τελείωσε.
