Την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές δεν γνωρίζω την σοβαρότητα του τραυματισμού του Μπάκνερ. Εύχομαι και ελπίζω να του φθάνουν τρία συνεχόμενα «ρεπό» με Κολοσσό, Έλιος Σανς και Κύμης εντός – είναι τα τρία επόμενα παιχνίδια του Άρη στο NGH – για να επιστρέψει στην δράση. Αλλιώς υπάρχει πολύ χοντρό θέμα.
Σήμερα θα αναφερθώ σε αυτό που θεωρώ μονόδρομο για την ιδιοκτησία και το προπονητικό επιτελείο, αν δεν θέλουν να παίζουμε στο τέλος της χρονιάς μεταξύ συγγενών και φίλων: Στην ανάγκη αλλαγών στο ρόστερ. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί να γίνει αυτήν την στιγμή.
Ακόμη και θέμα προπονητή να υπήρχε στον Άρη – που δεν υπάρχει, παρά τις κάποιες διοικητικές ενστάσεις που έχουν διατυπωθεί στους κόλπους της ΚΑΕ – οποιοσδήποτε προπονητής θα δεχόταν να είναι στην άκρη του «κιτρινόμαυρου» πάγκου, θα έθετε τις αλλαγές ως βασική προϋπόθεση συνεργασίας. Θέμα Πρίφτη, ωστόσο, δεν υφίσταται και το κλείνω εδώ.
Για μένα, λοιπόν, «χθες», πρέπει να γίνουν δυο κινήσεις. Πρώτη και καλύτερη, η αποδέσμευση του Ντέβιν Μαρμπλ. Πέραν της μετριότητάς του ως παίκτης και προσωπικότητα στο παρκέ, αποδεικνύεται φυγόπονος και ανεπαρκής σωματικά και ψυχικά. Ο Αμερικανός είναι εδώ και δυο εβδομάδες εκτός δράσης γιατί… στραμπούλιξε το μεγάλο δάκτυλο του δεξιού του ποδιού και πονάει. Πλάκα κάνουμε μωρέ; Η μαγνητική του ήταν «καθαρή», ο γιατρός λέει ότι ιατρικά είναι «Ο.Κ.» και ρίχνει το μπαλάκι στον αθλητή. Και με νωπές τις αναμνήσεις του ΜακΝίλ, που πέρυσι με κάταγμα στον καρπό έπαιξε σε δυο εβδομάδες, έχω τον Μαρμπλ να μου κάνει νάζια.
Αποζημίωση και «γεια σας», λέω εγώ. Και μαζί, αποδέσμευση και λύση συμβολαίου και στον Τάντιγια Ντραγκίσεβιτς. Δεν λέω, ο άνθρωπος ήταν στα χαρτιά ότι καλύτερο κυκλοφορούσε στην αγορά όταν τραυματίστηκε ο «Σάνι», ήρθε στον Άρη ως πρώτος σκόρερ της Αδριατικής Λίγκας και ως η πιο λογική και ενδεδειγμένη επιλογή, αλλά αυτό που μας δείχνει με τα «κιτρινόμαυρα» δεν χαρακτηρίζεται.
Έκανε δυο καλά ματς με Προμηθέα και Ολυμπιακό και έκτοτε, αναζητούνται τα μπασκετικά του ίχνη. Στην άμυνα γελάνε τα τσιμέντα. Ριμπάουντ με το σταγονόμετρο. Επιθετικά ανύπαρκτος. Κυριολεκτικά άχρωμος και άοσμος σε όλα τα επίπεδα. Δικαιολογούνται από αυτά που προσφέρει στο παρκέ τα 17 χιλιάρικα που προβλέπουν το μηνιάτικό του; Με τίποτα και ας προσπάθησε ο Πρίφτης να τον «καλύψει», σε ερώτημα που δέχθηκε για τον Σέρβο μετά την νέα ευρωπαϊκή σφαλιάρα.
Διώχνεις, λοιπόν, Μαρμπλ και Ντραγκίσεβιτς και φέρνεις έναν παίκτη στο ρόστερ. Ναι. Διώχνεις δυο, φέρνεις έναν. Έναν πόιντ γκαρντ εγκεφαλικό, να σε συμμαζεύει και να ξέρει πότε πρέπει να πατάει γκάζι και φρένο. Να έχει βασικά προσόντα δημιουργία και άμυνα και μετά την επίθεση. Και αντί του Σέρβου, ενεργοποιείς στο rotation κανονικότατα τον Χρηστίδη, με την ελπίδα να κερδίσεις έναν παίκτη στο τέλος της χρονιάς. Πολύ μικρότερο το ρίσκο και η ζημιά που μπορεί να υποστεί η ομάδα αγωνιστικά.
Όλα τα παραπάνω βέβαια, με την προϋπόθεση να επιστρέψει ο Καββαδάς στην δράση σε περίπου δυο εβδομάδες και να μην είναι πολύ σοβαρός ο τραυματισμός του Μπάκνερ. Γιατί αν δεν είναι έτσι, τότε είσαι αναγκασμένος σαν Άρης να βγεις στην αγορά και για 4-5άρι με ριμπάουντ και άμυνα, που να μπορεί να σου βάλει μπροστά και 6-8 πονταλάκια με υποτυπώδες «πικ εντ ρολ». Δύσκολα πράγματα.
Τώρα, θα μου πει κάποιος. Καλά τα λες εσύ ρε μάγκα, αλλά από ποιανού την τσέπη θα βγουν τα φράγκα για τις αποζημιώσεις των παικτών που θα φύγουν και του παίκτη ή παικτών που θα έρθουν; Μοιραία μάγκες μου, απαντώ, από την ίδια τσέπη που θα πληρώνει τον Μαρμπλ και τον Ντραγκίσεβιτς ως το τέλος του χρόνου, αν δεν γίνουν αλλαγές, ποντάροντας σε «κουτσά άλογα». Άλλωστε, κέρδος από την ζημιά δεν βγαίνει, οπότε εδώ καλείται η ΚΑΕ Άρης να ελαχιστοποιήσει τις απώλειές της. Και ποια θα είναι η βασικότερη όλων, αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση και δεν παρθούν γενναίες (και δαπανηρές) αποφάσεις στο αγωνιστικό; Να αδειάσει το γήπεδο.
Η κλήρωση του κυπέλλου, θεωρητικά, βάζει «λαδάκι» στο αγωνιστικό μας καντήλι μέχρι τις 14 Ιανουαρίου. Την ημέρα που αντιμετωπίζουμε την ΑΕΚ στο NGH, σε ένα παιχνίδι που είτε θα βάλει «αλατοπίπερο» στην άνοστη χρονιά μας με την προοπτική ενός τελικού κυπέλλου, είτε θα μας επαναφέρει σε χρονιές… Ουρί και Μπριν. Όταν στο Παλέ έμπαινε κόσμος επειδή έβλεπε φως απέξω.
Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Η ομάδα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να κάνει και να το κάνει τώρα. Αυτή η «κασέτα» των δηλώσεων του στυλ, «κοιτάμε μπροστά και προσπαθούμε να βελτιωθούμε μέσα από την προπόνηση με την σκέψη στο επόμενο παιχνίδι», προκαλεί απίστευτο εκνευρισμό ακόμη και στον πιο αγνό και καλοπροαίρετο Αρειανό. Ομοίως και σε μένα. Ή πας σε αλλαγές και ρίχνεις την τελευταία σου ζαριά για να σώσεις ότι σώζεται ή αποδέχεσαι την μοίρα σου.
Τον λόγο τον έχει ο Λάσκαρης, γιατί είναι δεδομένο ότι ο Πρίφτης έχει εισηγηθεί αλλαγές για να καλύψει τα προσωπικά λάθη που έκανε στον σχεδιασμό. Ή το αφεντικό θα (ξανα) βάλει το χέρι στην τσέπη ή θα επιμείνει στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, περί εμπιστοσύνης στην ομάδα και σε όλο το υπάρχον ρόστερ.
Όποια απόφαση και αν πάρει, προσωπικά από μένα, θα είναι αποδεκτή και σεβαστή. Απλά καλό θα είναι να την μάθουμε τώρα, άμεσα, για να ξέρει και ο κόσμος τι πρέπει να περιμένει φέτος και να μην ονειροβατεί. Το είχαμε πει και το επαναλαμβάνουμε: Η αλήθεια ποτέ δεν έβλαψε και στο τέλος, πάντα ήταν η καλύτερη επιλογή.
Υ.Γ. 1: Συλλυπητήρια στην οικογένεια Αρβανίτη για τον χαμό της αγαπημένης τους μητέρας και γιαγιάς. Οι άνθρωποι «πεθαίνουν» πραγματικά μόνο όταν τους ξεχνάμε, οπότε είμαι σίγουρος ότι η κυρά Ευγενία θα συνεχίσει να ζει ανάμεσα στα παιδιά και τα εγγόνια της.
