Φιλαράκια μου, ξεχάστε τα μηνύματα που μου στέλνετε και τα μηνύματα που σας στέλνω κι εγώ σε προσωπικό επίπεδο. Τώρα δεν είναι ώρα για φλυαρίες, για φασαρίες, για πολλά – πολλά. Πρέπει όλοι μας να βγάλουμε τους οδηγούς επιβίωσης από τα συρτάρια μας και να βοηθήσουμε την ομάδα, που έχει χαθεί μέσα σε μια αχανή αγωνιστική έρημο, πληγωμένη από τις λανθασμένες επιλογές της, ώστε να βρει τρόπο να ζήσει.
Είμαι κι εγώ απογοητευμένος, ίσως περισσότερο από κάποιους από εσάς εκεί έξω, αλλά το μόνο που νοιώθω ότι μπορώ να κάνω την δεδομένη στιγμή για να είμαι χρήσιμος, είναι κάποιες προτάσεις. Την κριτική την έχω ασκήσει όταν έπρεπε, όπως έπρεπε, πήρα την ταμπέλα της «αντιπολίτευσης» και του «κακού», αλλά τώρα είμαι υποχρεωμένος να βάλω κράνος και παλάσκα και, πριν την πολύ δύσκολη μάχη με τον Παναθηναϊκό την ερχόμενη Δευτέρα, να προτείνω τα εξής:
Προς τον κόουτς Πρίφτη: Δημήτρη, δώσε στην ομάδα μια άλλη κατεύθυνση. Προσπάθησε – έστω και με λανθασμένα «υλικά» – να δώσεις στον φετινό Άρη κάτι από τον περσινό. Τον πεισματάρη, τον σοβαρό, τον σκληροτράχηλο Άρη. Που μπορεί να τα «έσπαζε» μπροστά, παίζοντας όμως μπάσκετ μέσα από σύστημα και όχι «Ποσειδώνιο», αλλά πίσω έριχνε το ξύλο της αρκούδας και τσαμπουκαλευόταν με κάθε του αντίπαλο.
Ξέρω ότι νοιώθεις πιεσμένος, ότι είσαι με την πλάτη στον τοίχο, ότι νοιώθεις ευάλωτος και εύκολος στόχος. Αλλά άδειασε το μυαλό σου και άλλαξε ρότα. Σέβομαι το ότι είσαι ειλικρινής και ότι δεν κρύβεσαι πίσω από δικαιολογίες κούρασης, ατυχιών και τραυματισμών. Αλλά σε θέλω πιο… πολεμιστή. Βγάλε μπροστά τους Έλληνες ακόμη περισσότερο, δείξε λιγάκι παραπάνω εμπιστοσύνη σε παιδιά που δεν έχεις εμπιστευθεί ακόμη (Φλιώνης και Χρηστίδης αξίζουν ευκαιρίες σε ΑΥΤΟΝ τον Άρη), μην διστάσεις να παραδεχθείς τα λάθη σου και να τα κάνεις γνωστά στον κόσμο που σε πιστεύει.
Προς τους παίκτες: Το μήνυμα αφορά τους Έλληνες για να το περάσουν σε όλους. Ξυπνήστε παιδιά. Και ξυπνήστε και τους υπόλοιπους. Πηγαίνετε όλοι μαζί για ένα φαγητό, κλειστείτε στα αποδυτήρια για κανένα δίωρο, μιλήστε και αλλάξτε την εικόνα σας. Πρέπει να μας δώσετε δείγματα γραφής για να σας εμπιστευθεί ο κόσμος ξανά. Μην φοβάστε να χάσετε, αλλά μην φοβάστε και να παλέψετε. Να πολεμήσετε. Να κάνετε τον αντίπαλο να «πονέσει», κυριολεκτικά και μεταφορικά, για να σας πάρει αυτό που διεκδικείτε στο παρκέ. Είναι αμαρτία για όλον αυτόν τον κόσμο που σας αγαπά, σας ακολουθεί και σας τιμά μαζικά με την παρουσία του, να παρουσιάζεται την εικόνα μιας αναξιόπιστης και μικρόψυχης ομάδας. Αντιδράστε άμεσα και βγάλτε την πικρή γεύση από τα χείλη μας.
Προς την ιδιοκτησία: Σέβομαι απόλυτα το γεγονός ότι πληρώνεται τα χρέη του Άρη και που νοικοκυρεύετε την ομάδα μας οικονομικά. Σέβομαι και το ότι με τους Ντραγκίσεβιτς και Γιάνκοβιτς δείξατε διάθεση να βοηθήσετε και τον Πρίφτη και αν διορθώσετε τα λάθη του/σας. Αλλά ο κόουτς και η ομάδα σας χρειάζονται ακόμη περισσότερο.
Μπείτε στα αποδυτήρια, νοιώστε το πρόβλημα αυτοπεποίθησης που υπάρχει, υψώστε φωνή, δείξτε την πόρτα της εξόδου σε κάποιους που δεν αξίζουν να παίρνουν το παχυλό συμβόλαιο που τους παρέχετε και, στην τελική, μην τους αντικαταστήσετε αν δεν έχετε άλλα χρήματα διαθέσιμα.
Αλλά βγείτε μπροστά, δείξτε στον κόσμο ότι τον αφουγκράζεστε, μην βάζετε το κεφάλι στην γη σαν την στρουθοκάμηλο και μένετε στα… παλαμάκια και τα σαλιαρίσματα ορισμένων. Υπάρχει κόσμος που σας σέβεται, σας εκτιμά, σας αναγνωρίζει ότι έχετε κάνει, σας στηρίζει ακόμη και τώρα, αλλά έχει την απαίτηση να αποδεχθείτε και την κριτική του. Μην κλείνετε τα αυτιά σας στον κόσμο αυτό, μιλήστε του, κάντε τον να νοιώσει ότι οι ηγέτες του είναι εκεί και τον ακούν.
Προς τον κόσμο: Αυτός είναι ο Άρης μας, κύριοι. Μπορεί να μην μας αρέσει, να μην μας γεμίζει, αλλά είναι ο δικός μας Άρης. Η ομάδα είναι «άρρωστη» αγωνιστικά, η χημεία δεν έδεσε, υπάρχει πρόβλημα. Αλλά τώρα μας έχει ανάγκη και τώρα πρέπει να… ξαγρυπνήσουμε στο πλευρό της, μέχρι να βρεθεί γιατρικό. Και αν δεν βρεθεί, να «πεθάνουμε» μαζί της κρατώντας της το χέρι, όπως θα κάναμε με οτιδήποτε πολύτιμο σε αυτήν την ζωή.
Σας έχω εκφράσει με όλους τους τρόπους που μπορούσα σαν ρεπόρτερ του Άρη αλλά και σαν Αρειανός από τα γεννοφάσκια μου την αγωνία μου και, επιτρέψτε μου, να το κάνω και τώρα. Με μια παράκληση: ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ. Όπως λέει και το «μότο» της ΚΑΕ Άρης. Και την Δευτέρα και την άλλη Τετάρτη και το άλλο Σάββατο και… ως το τέλος. Για να έχουμε, τουλάχιστον, ήσυχη την συνείδησή μας όταν θα γίνει το τελικό ταμείο, ότι εμείς κάναμε το καθήκον μας.
Έχουμε μάχη παιδιά. Και πρέπει να την δώσουμε με πίστη, υπομονή και ομοψυχία.
