Αρχικά η κατραπακιά του Μαυροβουνίου από τη Νέα Ζηλανδία. Στη συνέχεια το «μπαμ» των Δομινικανών επί της Γερμανίας. Ακολούθησε η νίκη της Βραζιλίας επί της Ελλάδας. Και τέλος η παραλίγο «βόμβα» της δεκαετίας, αν οι Τούρκοι δεν έκαναν «χαρακίρι» (τι ειρωνεία, επί ασιατικού εδάφους κιόλας) κόντρα στις ΗΠΑ.
Κι όλα αυτά, όχι σε μία αγωνιστική, αλλά… στο 50% μιας αγωνιστικής, της δεύτερης. Πάνω που λέγαμε ότι λείπουν οι συγκινήσεις απ’ αυτό το Παγκόσμιο…
Ποιο είναι το δίδαγμα; Ότι τίποτα δεν πρέπει να λαμβάνεται ως «δεδομένο» και πως δεν πρέπει να έρχεται ο ενθουσιασμός από μία μεγάλη εμφάνιση και το ανάθεμα μετά από μία «σφαλιάρα». Ειδικά στην Ελλάδα, όπου η «δίψα» για νίκη ξεπερνάει πολλάκις τα νορμάλ επίπεδα, το ένα από το άλλο απέχουν χιλιοστά.
Η ήττα αυτή μπορεί να μας πονέσει για τη συνέχεια, όμως πρώτα πρέπει να περάσουμε τη Νέα Ζηλανδία, η οποία έδειξε σήμερα ότι δεν είναι μια ομάδα που απλά κάνει το «Χάκα» πριν τους αγώνες για… εκφοβισμό. Για να ασχοληθούμε με σενάρια της επόμενης φάσης πρέπει να αποφύγουμε το πατατράκ ολκής (γιατί τέτοιο θα είναι ενδεχόμενος αποκλεισμός μεθαύριο).
Προσωπική εκτίμηση, η Εθνική μας θα κερδίσει την Πέμπτη και εφόσον πείσμωσε ίσως να μη χρειαστεί να «ιδρώσει» κιόλας, αν δεν τη φάει το άγχος βέβαια. Είπαμε, προσωπική εκτίμηση…
Όχι η ήττα, αλλά ο τρόπος που ήρθε
Και πρέπει να πεισμώσει. Η ήττα είναι στο πρόγραμμα, όμως ο τρόπος με τον οποίο ήρθε είναι αυτός που πρέπει να πεισμώσει τους διεθνείς μας, όλη την ομάδα. Όχι γιατί χάσαμε στον πόντο. Αλλά επειδή η ήττα ήρθε και λόγω της μεγαλύτερης σκληράδας που έδειξαν οι αντίπαλοι.
Φύσει μαχητικοί οι Βραζιλιάνοι, ήξεραν ότι αν δεν πάνε στο όριο του φάουλ, δεν έχουν τύχη. Όπως φάνηκε και στο 40-23. Εκεί χάλασε η «μαγιά», χάλασε και το μυαλό της ομάδας μας, όταν στράβωσαν συνεχόμενες φάσεις. Η λογική λέει ότι αν το ημίχρονο έληγε 47-30 αντί για 40-30, θα βλέπαμε άλλο ματς. Λεπτομέρεια, έτσι; Μα, πού κρίνονται όχι απλά νίκες, αλλά ολόκληροι τίτλοι σε τέτοιες διοργανώσεις;
Δεν άξιζε τη νίκη
Το μπάσκετ χαρακτηρίζεται ως το πιο δίκαιο άθλημα και σήμερα απέδειξε ότι είναι. Κακά τα ψέματα, όσο κι αν μας πονάει, σήμερα η Ελλάδα δεν άξιζε τη νίκη. Κι αν έφτασε μια ανάσα από το να τη διεκδικήσει στην παράταση, αυτό οφείλεται περισσότερο στο ότι και το μυαλό των αντιπάλων «χάλασε» όταν είδαν το 71-64, με αποτέλεσμα να κάνουν αντιαθλητικό φάουλ και το αλησμόνητο φάουλ στον Σλούκα. Έλειπε το καθαρό μυαλό από την Εθνική μας όταν στράβωσε το ματς. Άνθρωποι είναι οι παίκτες, όχι ρομπότ, κι αυτό γίνεται, αλλά σήμερα έγινε για μεγάλο διάστημα, πάνω από 20 λεπτά…
Οι 37ρηδες… και ο 34ρης
Από τακτικής πλευράς ο Πέτροβιτς (που τα χάλασε στο τέλος με τις δηλώσεις του) έδειξε πώς σταματιέται ο Αντετοκούνμπο. Αν και για να περιοριστεί ο Γιάννης, έπαιξε ρόλο και ο εκνευρισμός του, πιθανώς και από τα γρήγορα φάουλ. Πάντως ήταν «εκτός παιχνιδιού» και όταν ο καλύτερος παίκτης μιας ομάδας είναι σε κακή μέρα, ναι, αυτή μπορεί να χάσει από τη Βραζιλία, την οποία πάντως κακώς υποτιμάμε, στην Ελλάδα, σε τέτοιο βαθμό. Ναι, 37ρηδες αυτοί που μας «σκότωσαν», αλλά 34ρης κι αυτός που τους σκότωσε στο πρώτο μέρος; Τότε λέγαμε ότι «η κλάση δεν έχει ηλικία» και δυστυχώς αυτό ίσχυσε και για τους Μπαρμπόσα, Βαρεζάο, οι οποίοι έχουν πίσω τους σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ. Έπαιξε βέβαια ρόλο η έλλειψη σκληράδας και έντασης στο μαρκάρισμά τους.
Όσο για το πείσμα που αναφέρθηκε παραπάνω; Ο Πέτροβιτς έδωσε μία καλή… ασίστ. Ας καρφιτσώσουν οι διεθνείς μας τις δηλώσεις του Κροάτη στα αποδυτήρια…
Εν κατακλείδι… Στον αθλητισμό όλα γίνονται. Αν η Ελλαδίτσα του 1987 κέρδισε δύο φορές την Ενωμένη Γιουγκοσλαβία και άλλη μία την Σοβιετική Ένωση, δεν είναι και βόμβα μεγατόνων η ήττα της σημερινής Ελλάδας από τη Βραζιλία. Πάει, πέρασε, κοιτάμε παρακάτω και έχουμε λιγότερο από δύο μέρες για να το κάνουμε. Ας μπούμε την Πέμπτη με την εικόνα που έχει στη φωτό ο Πρίντεζης. Ας ενσαρκώσουμε, γενικώς, το «when the going gets tough, the tough get going»…
