Δεν είναι… τωρινό, ούτε την Αμερική ανακαλύπτουμε. Όμως η συνεχιζόμενη έλλειψη σουτέρ «βγάζει μάτι» και είναι ένας από τους βασικούς λόγους που η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω εδώ και χρόνια. Ή και η μη επιλογή σουτέρ στις τελικές 12άδες…
Το μακρινό σουτ είναι «πρέπει» στο σύγχρονο μπάσκετ. Ειδικά σε μία ομάδα που είναι δομημένη πλέον πάνω στο παιχνίδι ενός παίκτη σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο MVP του ΝΒΑ, μέσα σε όλα τα χαρίσματά του, έχει και την πάσα. Οι έξι ασίστ του ανά αγώνα στους Μπακς (έστω κι αν σηκώνει συζήτηση η ευκολία με την οποία πιστώνουν την τελική πάσα στο ΝΒΑ) έγιναν μηδέν σήμερα και αν εξαιρέσουμε το ματς με τη Νέα Ζηλανδία, μετρά δύο σε τρεις αγώνες. Καμία σχέση, βέβαια, το μπάσκετ του Παγκοσμίου με το ΝΒΑ. Κανονισμοί, αποστάσεις και τα συναφή είναι παντελώς διαφορετικά, όμως οι 0.6 ασίστ του Γιάννη σε τριία ματς «βγάζουν μάτι».
Δεν είναι μυστικό ότι από τη 12άδα της Εθνικής μας, κανείς δεν είναι κλασικός σουτέρ. Και φανταστείτε ότι πλέον σε μία ομάδα δεν είναι αρκετός ένας, αλλά δύο και τρεις κρίνονται απαραίτητοι. Χωρίς καλούς και κλασικούς σουτέρ, εγκλωβίζεται και ο Γιάννης αφού οι άμυνες «κλείνουν» σαν δαγκάνες. Είναι θέμα συζήτησης αν χρειαζόταν στο ρόστερ κάποιος «αποκλειστικά» σουτέρ, όμως το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι γενικότερο στη χώρα μας και ξεκινά από τις μικρότερες ηλικίες. Καλές οι τεχνικές και τα συστήματα, όμως πλέον ένα από τα πρώτα ζητούμενα για ένα νεαρό παίκτη είναι να μάθει να σουτάρει. Σε όποια θέση κι αν παίζει. Αυτό επιτάσσει το σύγχρονο μπάσκετ. Ο νεαρός πρέπει να σουτάρει μέχρι να μη λυγίζει ο καρπός του.
Αυτό είναι ένα γενικότερο πρόβλημα και δεν αφορά μόνο στο σημερινό ματς, όπου με 7/27 τρίποντα δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολλά. Όμως η Εθνική μας τα… έσπασε και εντός των 6.75, όμως δείχνει το 36% και τα 14/39 δίποντα. Κάτι που οφείλεται βέβαια και στην άμυνα των ΗΠΑ, οι οποίες επιθετικά δεν τράβηξαν (έπαιξε το ρόλο της και η καλή ελληνική άμυνα), όμως στο πίσω μέρος του παρκέ ήταν πολύ σοβαρές και διαβασμένες σήμερα, έχοντας βέβαια και τα κατάλληλα «κορμιά».
Οφείλεται όμως και στη στατικότητα που διακρίνει την ομάδα μας στο «5 εναντίον 5». Και είναι κρίμα το τελευταίο, γιατί το ρόστερ έχει πολύ καλούς δημιουργούς. Το μπάσκετ ξαναλλάζει και πλέον δύσκολα έρχονται διακρίσεις με «ταμπούρωμα» στην άμυνα. Το σουτ είναι μία παράμετρος και όχι η εξ ολοκλήρου λύση, βέβαια. Είναι όμως από τις βασικότερες παραμέτρους…
Οι αγώνες είναι τόσο «πυκνοί» που δε χωράνε ούτε αφορισμοί, ούτε… σταυρώματα. Στο κάτω κάτω, μία ήττα από τις ΗΠΑ είναι λίγο πολύ αναμενόμενη. Τη Δευτέρα η ομάδα μας παίζει την ύπαρξή της στο Μουντομπάσκετ απέναντι σε ένα εξαιρετικό σύνολο, όπως η Τσεχία. Η νίκη καθ’ αυτή είναι δύσκολη, πόσω μάλλον μία διαφορά 12 πόντων απέναντι σε μία ομάδα που εντυπωσιάζει τόσο με το παιχνίδι, όσο και με τη σταθερότητά της. Και όποιον κι αν έχεις αντίπαλο, άλλη λογική έχει μία απλή νίκη και άλλη μία με διαφορά, όταν ξεκινάς το ματς. Δύσκολα τα πράγματα, αλλά… Κοντός ψαλμός αλληλούια.
